Είμαι 14 χρονών και πηγαίνω σε ένα πολύ καθώς πρέπει σχολείο. Το Αρσάκειο Ψυχικού. Δεν το διάλεξα εγώ, ούτε και ήθελα ποτέ να πάω εκεί. Πριν 2 χρόνια όμως που γίνονταν οι εισαγωγικές εξετάσεις για το Γυμνάσιο, και εγώ πήγαινα στο λατρεμένο μου δημόσιο, οι γονείς μου μού έλεγαν «Δώσε ρε Εφούλα, έτσι για να δεις πόσο αξίζεις. Αν δεν θέλεις να πας, εμείς δε θα σε πιέσουμε -η επιλογή είναι δική σου». Ε, και εγώ η ηλίθια το ΄χαψα και, αφού πέρασα, με γράψαν με το ζόρι! Τι κι αν φώναζα, κι αν έκλαιγα -εμένα κανείς δε με λογάριαζε. «Το κάνουμε για το καλό σου Εφούλα, ξέρουμε εμείς», όλο αυτό άκουγα. Πού ξέρετε εσείς, ρε μαλάκες, το καλό μου; Και τελικά, βγήκα αληθινή. Γιατί τα παιδάκια εδώ πέρα -με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι όλα κάτι χαζοτρέντουλα, κυρίως από βόρεια προάστια, τα οποία φοράνε απαραιτήτως κάτι μαλακομπουφάν που τα λένε Barbour, παντελονάκι φίρμα και φουτεράκι GAP, αλλιώς δεν είσαι αποδεκτός. Ακούνε απροσδιόριστη μουσική και έχουν όλοι, μα όλοι, mp3 ipod. Τα αγόρια γουστάρουν μόνο αυτές τις τσούλες και καμιά άλλη που να τολμάει να ξεφεύγει από το κύμα της τρεντιάς. Όχι δηλαδή ότι είναι κάτι σπουδαίο και αυτοί -φλώροι που κοιτάνε πώς θα δείξουν πόσο άντρες είναι. Οι καθηγητές-όπως σε κάθε σχολείο άλλωστε- έχουν την απόλυτη εξουσία και κάνουν ό,τι τους καπνίσει, χωρίς να λογαριάζουν τη γνώμη μας. Ακόμη και στα ελάχιστα κενά γίνεται συνήθως μάθημα. Καταλαβαίνετε ελπίζω το δράμα μου.

Έφη, Αγ. Δημήτριος