Όλοι λένε για τους αστυνομικούς κι όμως δεν ξέρουν την τύφλα τους σχετικά με αυτούς. Σαν παιδί αστυνομικού, και μάλιστα διοικητή, θα ήθελα να τονίσω πόσο δύσκολο είναι να περπατάς στο δρόμο και να σε κοιτάει κάθε καθίκι που έχει κάνει φυλακή με μισό μάτι, επειδή ο πατέρας σου είναι «μπάτσος». Παιδιά που έχουν μηχανάκι χωρίς δίπλωμα και κάνουν κόντρες να βρίζουν τον πατέρα σου μπροστά στα μάτια σου... Εγώ πάλι, πέρα από τον φόβο ότι συνεχώς πρέπει να προσέχω, είμαι πολύ περήφανη που είμαι παιδί αστυνομικού. Δεν ξέρει κανένας τι περνάνε αυτοί οι άνθρωποι. Έχουν ζήσει καταστάσεις, έχουν γνωρίσει ανθρώπους που εσείς μόνο σε ταινίες τους έχετε δει... Όντως υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν κατάχρηση της δύναμής τους, αλλά δεν έχω διαβάσει πουθενά ένα άρθρο που να μιλάνε άνθρωποι που έχασαν περιουσίες κι αυτοκίνητα από αναρχικούς... Ε βέβαια, σήμερα κοιτάμε μόνο τα δικαιώματα του δράστη ό,τι και να είναι αυτός (κλέφτης, φονιάς, παιδεραστής) και έχουμε χεσμένα τα δικαιώματα του παθόντα. Γι’ αυτό ψάξτε καλύτερα για ανθρώπους που ευγνωμονούν την αστυνομία και τι έχουν να σας πουν... Αλλά τι λέω; Αυτό δεν πουλάει...