Αγαπητοί schooligans, όλοι οι γονείς σε κάποια φάση μιας οικογενειακής διένεξης λένε στα παιδιά τους την κλισέ φράση «θα μας καταλάβεις όταν θα γίνεις κι εσύ γονιός». Ε, να λοιπόν που έγινα γονιός στα 34 μου και εξοργίζομαι ακόμα παραπάνω όταν μου έρχεται στο μυαλό αυτή η σιχαμένη φράση. Και ο λόγος είναι ότι παρόλο που θεωρούσα τον εαυτό μου «υποψιασμένο», ώστε να μην κάνω στο παιδί μου αυτά που μου έκανε η προηγούμενη γενιά, σας καταθέτω την απολογία μου: Είμαι ίδιος και χειρότερος! Ακόμα δεν πρόλαβε να έρθει στον κόσμο το αγγελούδι μου και έχει γίνει μάρτυρας τρομακτικών καυγάδων με τη γυναίκα μου. Όποτε έρχεται κοντά μου για παιχνίδι και στοργή, εγώ φωνάζω τσαντισμένος στη γυναίκα μου γιατί το άφησε να έρθει –έχω δουλειά στον υπολογιστή, βλέπετε.
Λυπάμαι για τον εαυτό μου και το κατάντημά μου. Έχω μεταλλαχθεί σε έναν καταθλιπτικό, νευρικό και ράθυμο άνθρωπο. Οι λόγοι πολλοί. Η κύρια αιτία, όμως, πιστεύω ότι είναι το γεγονός πως η κουραδογενιά η δική μου δεν μπορεί να προσαρμοστεί και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακύπτουν κάθε φορά, γιατί ως επί τω πλείστον τα είχε όλα έτοιμα και λυμένα μια ζωή.
​​​​​​​Γι’ αυτό φιλαράκια και καθοδηγητές μου, ένα πράγμα μόνο έχω να συστήσω: κρατήστε όλα τα τεύχη του παρόντος εντύπου ως μελλοντικό οδηγό καλής συμπεριφοράς για γονείς. Κρατήστε τα τεκμήρια των προβλημάτων και προβληματισμών σας ώστε να είναι αυτά που θα σας τιμωρούν αργότερα, όταν περάσετε «στην απέναντι όχθη», όπως με τιμωρούν κι εμένα οι αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Γιατί όπως λένε και οι παλιότεροι με την υπεροψία της «εμπειρίας» στο πρόσωπό τους: «εδώ που είμαι θα ‘ρθεις».

Με ειλικρινή αγάπη 
και ανειλικρινή κατανόηση,
Papa was a Rolling Stone