Είναι αρχές Μαΐου. Πόσο έχει μείνει μέχρι τις Πανελλήνιες; Δυο βδομάδες και κάτι και όσο κάθομαι και διαβάζω Ιστορία ή οτιδήποτε, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η Τρίτη Λυκείου που τελειώνει και όλα αυτα τα πραγματα που θα μου λείψουν.
Θα μου λείψει το ηλίθιο πρωινό ξύπνημα
θα μου λείψουν τα κάγκελα που πηδάω καθε πρωί
θα μου λείψει η προσευχή που χάνω
θα μου λείψουν τα αυτοκτονικά βαρετά Αρχαία της πρώτης ώρας
θα μου λείψουν οι συμμαθητές μου
όλοι
αυτοί που ξέρω απ' το νήπιο
αυτοί που αγαπάω
αυτοί που πάω
αυτοί που μου τη σπάνε
αυτοί που μισώ
οι κοπέλες που μ' αρέσουν
ο κάγκουρας με τη χαίτη και τον φραπέ πάντα στο χέρι 
τα επαγγελματικά φυσοκάλαμα του Μήτσου
τα «Έλα στο πρώτο θρανίο», «Σταματήστε να μιλάτε», «Βγείτε έξω!»
τα «Μαλάκα, κοίτα κώλο που της κάνει αυτό το παντελόνι» ή «Μαλάκα, πάλι στρινγκ φοράει!!» (αυτά τα σχόλια αρχίζουν πάντα με «Μαλάκα»...)
τα φλερτ
τα κουτσομπολιά
το τσιγάρο στο διάλειμμα
τα δανεικά για τυρόπιτα
οι καυγάδες μετά από κάθε ντέρμπι
οι κοπάνες της τελευταίας ώρας
η πενταήμερη (και όχι πενθήμερη)
η συμμαθήτρια που έκλαιγε επειδή κι αυτής θα της λείψουν όλα αυτά
ο συμμαθητής που, επειδή έκανε μπάφο, θεωρεί ότι επαναστάτησε
το χιλιογραμμένο θρανίο
το ότι, παρότι μπορεί να πίνεις, να καπνίζεις, να φασώνεσαι, να πηδιέσαι, να θεωρείς ότι μεγάλωσες, να θες περισσότερη ελευθερία, ξέρεις ότι είσαι ακόμα παιδί και το ξέρουν κι οι άλλοι.
Αν κι έχω λοιπόν περιθώριο για απουσίες, δε θα τις κάνω! Θα συνεχίσω να ξυπνάω και να πηδάω τα κάγκελα. Έτσι,
για να ζήσω για άλλο λίγο αυτό που επί 11 χρόνια καταριόμασταν και ευχόμασταν να τελειώσει, αλλά την τελευταία χρόνια συνειδητοποιούμε πόσο αγαπάμε και πόσο θα θέλαμε να συνεχιστεί για λίγο ακόμα...