Που λέτε, εμένα μ' άρεσε ένα παιδί για κάνα χρόνο. Δεν τον ήξερα, τον έβλεπα μόνο από μακριά. Μ' άρεσε αυτό το σιωπηλό, το κουλτουριάρικο στυλάκι που έχει - σαν να είναι από άλλο πλανήτη ένα πράγμα. Με μάτια που, όταν με κοίταζαν, νόμιζα ότι έβλεπαν κατευθείαν στην ψυχή μου. Μη με παρεξηγείτε, είμαι γενικά πολύ κυνική. Αλλά να... Είμαι κι εγώ κοπέλα, οπότε είμαι και λίγο φαντασιόπληκτη.
Το ΄χα πάρει, λοιπόν, απόφαση ότι για μια φορά θα επιδιώξω να γνωρίσω και να αποκτήσω το αντικείμενο του πόθου μου. Και αυτό έκανα. Του έδειξα το ενδιαφέρον μου, αλλά έφαγα άκυρο. Γιατί δεν καπνίζω, ούτε πίνω. Και αυτό - απ' ό,τι είπε στους φίλους του - με κάνει «βαρετή»... 
Εγώ για να κάνω κεφάλι δεν χρειάζομαι να πιω. Ούτε να έχω ένα τσιγάρο στο χέρι για να νιώσω αρκετά χαλαρά για να κάνω αστεία και να γελάσω. Αυτό το κατάλαβε ο κολλητός του, ο Βασίλης - το αγόρι μου, εδώ και 6 περίπου μήνες. Δεν είναι ψηλός-ξανθός-γαλανομάτης, ούτε ιδιαίτερα κουλτουριάρης. Με κάνει να γελάω και είναι όλο εκπλήξεις. Μαζί συζητάμε για βιβλία, μουσική, μαζί γελάμε όταν τρώω σαβούρες, ειδικά όταν τον παρασέρνω μαζί μου -δεν έχω καθόλου καλή ισορροπία. Ξέρει ότι όταν χαμογελάω πολύ, σημαίνει ότι είμαι θυμωμένη και ότι δεν είμαι τρελή, απλά ιδιόρρυθμη. Και είναι -μεταξύ μας- υπέροχος στο κρεβάτι.
Όχι, αυτό το γράμμα δε λέει πώς κέρδισα το απωθημένο μου, λέει πώς έγινε κι ερωτεύτηκα ένα πολύ απλό, πολύ υπαρκτό αγόρι. Χωρίς δράματα. Απλά.  

Άννα