Έπεσε στα χέρια μου το 5ο τεύχος των Schooligans και διαβάζω για το «ασικλίκι» του Μάνου. Ένας φίλος του διηγείται: «Ήταν πολύ απογοητευμένος και μάλιστα σε μια στιγμή είπε: Έχασα τους φίλους μου, τον Γκάτσο, τον Τσαρούχη, τον Κουν, τη Μελίνα. Τι κάνω εγώ εδώ;».  Δακρύζω. Τι κάνω εγώ εδώ; Αυτό το γαμημένο ερώτημα γυρνάει συνέχεια στο κεφάλι μου με τη φωνή του Χατζιδάκι. 
Προσπαθώ να φανταστώ την εποχή τους. Τι ωραία που ήταν τότε! Συντηρητισμός, λογοκρισία, χούντα... Αυτό είναι ελευθερία ρε! Γιατί τότε υπήρχε ο αγώνας για τη φυγή απ' όλα αυτά και όταν αγωνίζεσαι είσαι ελεύθερος, γιατί απλώς ξέρεις. Ξέρεις τι θες, τι σε πονάει, τι σε πνίγει, για τι πεθαίνεις! Ενώ τώρα; Τώρα τι θέλουμε; 
Τι θέλω ρε γαμώτο; Λίγο χώρο, λίγη ελευθερία, λίγη αλήθεια, ιδανικά και φίλους (πού πήγανε κι αυτοί;). Με τόση  διαφήμιση ζαλίστηκα και χάθηκα. Είναι αργά και πρέπει να προλάβω! Πρέπει να ψωνίσω. Πρέπει να δω Λαζόπουλο για να χαρώ και να θυμώσω και να ξεχάσω μετά... Και μετά να κοιμηθώ... Και να σηκωθώ ενώ κοιμάμαι, να ντυθώ ενώ κοιμάμαι, να πάω σχολείο ενώ κοιμάμαι, να φάω ενώ κοιμάμαι, να μισήσω ενώ κοιμάμαι, να κλάψω ενώ κοιμάμαι και ξαφνικά να με χτυπήσουν γιατί παραμιλάω και να ΣΚΑΣΩ γιατί... κοιμούνται!
Τι, ρε Μάνο; Τι; Αν «αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτέ», τι κάνω εγώ εδώ;

Zik Zak