Τη μισώ! Αυτή με γέννησε, αλλά εγώ τη μισώ! Δε μου στέρησε ούτε αγάπη, ούτε φροντίδα. Μόνο την ελευθερία μου. Κι αυτό έμμεσα. Γιατί μ' έμαθε να φοβάμαι.
Πέρασα Νομική φέτος και δεν μπορώ να τους πω ένα «άι στο διάολο» και να τα παρατήσω όλα, γιατί φοβάμαι. Θέλω να γίνω ηθοποιός και δεν τολμώ, γιατί φοβάμαι. Θέλω να φύγω στο εξωτερικό με πέντε ευρώ στην τσέπη και δεν το κάνω, γιατί φοβάμαι. Μ' έμαθαν να φοβάμαι! Να φοβάμαι το διαφορετικό, το άγνωστο, το πιο αλλού από μένα. Να ζω πάντα με το φόβο «αν γίνει αυτό» κι «αν γίνει τo άλλο»! Να γίνει μωρή μαλάκω! Στ' αρχίδια μου! Να κάνω ό,τι γουστάρω κι ας πεθάνω, μακριά απ' τα μπορεί και τα πρέπει!! 
Και τώρα, μάνα, πώς να βγω απ' το κλουβί μου; Εσύ που μ' έμαθες να περπατώ, μ' έμαθες και να φοβάμαι. Αν μπορούσες έστω και λίγο να  ξεκολλούσες το κεφάλι σου απ' τα lifestyle, τις Τατιάνες και όλη αυτή τη ματαιοδοξία που σου τρώει τα σωθικά, δε θα μου ‘χες γαμήσει τη ζωή και δε θα σε μισούσα! 
Το ξέρω ότι δεν το ’κανε επίτηδες. Το ξέρω ότι μέχρι εκεί φτάνει το κεφάλι της, γιατί μεγάλωσε σ' ένα γαμωχωριό. 
Είναι στιγμές που θέλω να τη σκοτώσω, αλλά μετά κλαίω μέσα μου γι’ αυτήν, για μένα. Γιατί τώρα που η ζωή περνάει σε μένα, καταλαβαίνω πως δε μου ανήκει.

Klark