Βρίσκομαι κάπου ανάμεσα σε μάθημα Σχεδίου και Μαθηματικών… Καταφέρνω να ξεκλέψω μια ώρα για να διαβάσω το «Dear Schooligans». Δεν τo τελείωσα… Ένιωσα την ανάγκη να γράψω. 
Διαβάζω τον «μικρό Πάρη» και χαμογελάω γιατί κι εγώ ένιωσα τον πρώτο μου δυνατό έρωτα στη Β’ γυμνασίου…  Διαβάζω το «Ερχόμαστε» και θυμάμαι πως κάποτε έψαχνα κι εγώ κάτι να με συγκινήσει… Δεν ήξερα τι, ούτε με ένοιαζε. Ήξερα πώς θα ήταν η αίσθηση όταν τα έβρισκα. 
Θυμάμαι πως τότε έγραφα τις σκέψεις μου κι όταν τα διάβαζα μετά έκλαιγα. Γιατί άνοιγα την ψυχή μου…
Τώρα δεν το κάνω. Δεν ξέρω γιατί. 
Αυτό φοβήθηκα και άρχισα πάλι να γράφω. Φοβήθηκα ότι δεν έχω ακόμη πολύ χρόνο εφηβείας μπροστά μου. 
Κάποτε είχα διαβάσει πως μετά την εφηβεία κόβονται οι άκρες από τα συναισθήματα… Σα να τελειώνουν οι τρελές  λύπες και οι τρελές χαρές. Δε θέλω να τελειώσουν. Θέλω να συνεχίσω να νιώθω κάτι κι ας πονάει… Γιατί τώρα δε νιώθω τίποτα…
Τώρα δε ζω τίποτα. Επιβιώνω και μετράω αντίστροφα μέρες μέχρι τις Πανελλήνιες. Μου ‘χουν πάρει τον εαυτό μου… Με έχουν απογυμνώσει από αυτό που ήμουν, από αυτό που με πονούσε, που με έκανε να πετάω στα σύννεφα… 
Νιώθω χαμένος… 
Είμαι κάπου ανάμεσα σε μάθημα Σχεδίου και Μαθηματικών… Κάπου ανάμεσα στην εφηβεία και την ενηλικίωση… Κάπου ανάμεσα σε αυτό που θέλω να είμαι και σε αυτό που θα γίνω…

Δημήτρης