Συναντήσαμε τον Κωστή Στεφανόπουλο για πρώτη φορά το 2001, όταν απροσδόκητα δέχτηκε να μας δώσει συνέντευξη για το "School-ήκι". Του είχαμε στείλει ένα φαξ, το διάβασε ο ίδιος, του τράβηξε την προσοχή και μας κάλεσε. Τόσο απλά και τόσο ασυνήθιστα για έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας. Η πιο ουσιαστική κουβέντα που μας είχε πει τότε ήταν αυτή για τον Οδυσσέα Τσενάι, τον Αλβανό σημαιοφόρο: "Ετούτο το παιδί μάς πείραξε μόνο και μόνο επειδή είναι Αλβανός. Εάν στη θέση του ήταν ο γιος του Αμερικανού πρέσβη, θα ενοχλείτο άραγε ο κόσμος; Δε νομίζω!".
Τον ξανασυναντήσαμε τέσσερα χρόνια μετά, λίγο πριν τελειώσει η θητεία του, για τη συνέντευξη στο περιοδικό "Schooligans". "Οι μέρες στην Προεδρία περνάνε ασήμαντες", μας είχε πει. "Δεν είχα περιθώρια αποτυχίας, διότι δεν είχα περιθώρια ενεργείας". Η ωραιότερη απάντησή του είχε μόνο δύο λέξεις και ήταν στην ερώτηση: "Πόσος καιρός λέτε ότι θα χρειαστεί στον κόσμο για να σας ξεχάσει, όταν θα σταματήσει να σας βλέπει στην τηλεόραση;". "Μία ημέρα".
Μετά τη συνέντευξη κρατήσαμε μία αραιή αλλά τακτική επαφή. Τρώγαμε μαζί δυο-τρεις φορές τον χρόνο. Μέχρι να φτάσουμε στο εστιατόριο, όλοι σχεδόν οι περαστικοί σταματούσαν να τον χαιρετήσουν. Ρωτούσε με ενδιαφέρον να μάθει τα νέα μας. Είχε γίνει για εμάς ένα είδος παππού που μας άρεσε να τον πειράζουμε και να τον προκαλούμε. Του άρεσε κι εκείνου. Μια μέρα μάς αιφνιδίασε: "Στην πολιτική, παιδιά, πότε θα κατεβείτε;". "Αστειεύεστε;", του λέμε. "Μα αν δεν κατεβείτε εσείς οι νέοι, ποιοι θα κατέβουν; Εγώ ντρέπομαι για αυτά που σας αφήνουμε οι παλαιότεροι".
Τα τελευταία χρόνια είχαμε την πικρή εμπειρία να τον βλέπουμε να χάνει ένα-ένα όσα μας είχε πει στη συνέντευξη ότι φοβάται μη χάσει πριν πεθάνει: "Το μυαλό, τα μάτια και τα πόδια. Με αυτή τη σειρά που σας τα είπα!". "Φοβάστε τον θάνατο;", τον είχαμε ρωτήσει. "Όσο προχωρούν οι μέρες μου, τόσο πλησιέστερα είμαι στον θάνατο. Εσείς δεν τον βλέπετε τον θάνατο, γιατί είναι πολύ μακριά από σας. Όταν ήμουνα μικρός, δεν πίστευα ότι θα πεθάνω. Σιγά-σιγά όσο περνάνε τα χρόνια - σε μένα συνέβη γύρω στα 50 - αρχίζει να σε απασχολεί η ιδέα του θανάτου και αν είσαι σωστός με τον εαυτό σου, το παραδέχεσαι, συμβιβάζεσαι μαζί του και δε σ' ενοχλεί πια. Ειλικρινώς δεν μ' ενοχλεί πια".
Θα τον θυμόμαστε σαν έναν πολιτικό που σεβάστηκε τον ρόλο του πιο πολύ από τον εαυτό του ή τον εαυτούλη του. Και μοιραία σαν έναν άνθρωπο που δεν έπαιξε αρκετά και έκανε στη ζωή του λιγότερες αταξίες απ' όσες θα ήθελε. Γι' αυτό ίσως και αγαπούσε τα άτακτα παιδιά.
Schooligans
