ΟΙ «ΚΑΜΕΝΟΙ»
Οι ψυχολόγοι μιλάνε για αρρώστια. Οι δημοσιογράφοι για παγκόσμια επιδημία.
Και οι γονείς (όπως πάντα) ανησυχούν. Έξι παιδιά που λιώνουν στα video games
μιλάνε για την τρέλα που δεν μπορούν να καταλάβουν οι μεγάλοι.
To Pro είναι σαν το σεξ!
Βασίλης, 19 χρονών, φοιτητής Κοινωνιολογίας Παντείου
• Άρχισα να παίζω Pro στη Γ’ Γυμνασίου, κυρίως γιατί οι φίλοι μου με κορόιδευαν που έπαιζα ακόμα το «πανάρχαιο» Fifa! Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος fan του ποδοσφαίρου και ούτε το Pro με τράβηξε αρχικά, αλλά όσο πιο πολλοί συμμαθητές μαζευόμασταν για να κάνουμε «πρωταθληματάκια», τόσο πιο πολύ κόλλαγα και εγώ!
• Περιττό να πω ότι για πολύ καιρό οι κολλημένοι φίλοι μου με ξέσκιζαν (η τοπ ήττα μου είναι 14-1)! Αλλά σιγά-σιγά καλυτέρευα, αν και ποτέ δεν έφτασα στο επίπεδό τους. Ένας φίλος δεν έχει χάσει ποτέ φάουλ με τον Beckham -τουλάχιστον όχι μπροστά μου!
• Κάποιοι απ’ αυτούς ήταν αρκετά καμένοι ώστε να φέρουν το Playstation και το Pro στην πενταήμερη! Το δωμάτιο μας ήταν πάντα γεμάτο, η τηλεόραση μας κυριολεκτικά δεν έκλεισε ποτέ και υπήρχε κάποιος που έπαιζε και τις πέντε (5) μέρες! Μια μέρα μπαίνω στο δωμάτιο και ήταν μέσα 15 άτομα. Πάω να πάρω κάτι από τη βαλίτσα μου και βλέπω κάποιον να την πατάει. «Άντε γαμήσου ρε μαλάκα» του λέω «πάρ’ το πόδι σου!». Γυρνάει το πρόσωπό του και βλέπω ότι είναι ο εκπρόσωπος του πρακτορείου που είχε κλείσει την εκδρομή –έλιωνε και αυτός στο Pro!
• Κανείς δεν είχε πρόβλημα με αυτήν την μικρή μου πώρωση –εκτός από μια γκόμενα που της έλεγα ψέματα ότι είμαι με φίλους, ενώ έλιωνα στο pc.
• Μέχρι τη Γ’ Λυκείου οι γονείς μου ποτέ δε με είχαν πιέσει για το σχολείο. Ξαφνικά μόλις έφερνα έναν κολλητό μου σπίτι για να παίξουμε και να χαλαρώσουμε μετά το φροντιστήριο, η μάνα μου άρχιζε τα υστερικά: «Πηγαίντε να διαβάσετε καμιά Ιστορία και αφήστε το Playstation! Εδώ παίζεται το μέλλον σου κι εσύ παίζεις Pro!». Τελικά όντως έγραψα σκατά στην Ιστορία, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με το Pro. Άντε να το πεις αυτό στη μάνα μου βέβαια!
• Και έπειτα ήρθαν οι Locomondo! Μια μέρα κάποιος μου είπε ότι γράφτηκε τραγούδι για το Pro, αλλά νόμιζα ότι έλεγε μαλακίες! Το τσέκαρα στο ίντερνετ και ξαφνικά ακούω το πιο αληθινό τραγούδι που γράφτηκε εδώ και πολλά χρόνια... Όλοι παίζουμε Pro και κάποιοι από μας κάνουνε και λίγο μπάφο πού και πού. Μερικοί κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα! Κι έτσι το «Πίνω μπάφους και παίζω Pro», έγινε το soundtrack του καλοκαιριού μας! Πώς ν’ αντισταθείς στην ιδιοφυία του στίχου: «Πού θα βρω αναπληρωματικό/ είναι τραυματίας ο Ετό»;
• Από τότε που έγινα φοιτητής, παίζω Pro μια-δυο ώρες την ήμερα. Αν δε βγω το βράδυ, μπορεί να χτυπήσω και εξάωρο. Έχω μάλιστα φτιάξει έναν παίκτη με τα χαρακτηριστικά μου και παλεύω να τον κάνω Top Scorer και Football Legend! Τίποτα, όμως, δε συγκρίνεται με την φάση του τουρνουά ανάμεσα σε φίλους! Το τι βρισίδι, δούλεμα, και γέλιο πέφτει δε λέγεται... Τελικά ίσως το Pro να είναι σαν το σεξ: Και μόνος σου να παίζεις περνάς μια χαρά, αλλά όταν παίζεις με παρέα φχαριστιέσαι πιο πολύ το γκολ...
Ή μου παίρνεις laptop
ή σε σκοτώνω και αυτοκτονώ!
Κυριάκος, 15 χρονών, μαθητής Α΄ Λυκείου
• Ξεκίνησα να παίζω Lineage στη Β’ Γυμνασίου. Με κόλλησαν οι φίλοι μου. Οι γονείς μου μού είχαν απαγορεύσει να παίζω τις καθημερινές, αλλά τα Σαββατοκύριακα έμενα σπίτι και έλιωνα -πάνω από 5 ώρες τη μέρα. Πολλά Σάββατα δεν έβγαινα καθόλου. Δε με ενδιέφερε να βγω, δε με ενδιέφερε να βρω κοπέλα. Με ενδιέφερε μόνο να παίζω. Έλεγα «Κοπέλες θα βρω το καλοκαίρι που δε θα παίζω Lineage».
• Τα δύο τελευταία χρόνια έχουμε κόψει το Lineage και παίζουμε το «Φυλετικές Μάχες». Είναι παιχνίδι στρατηγικής, το παίζεις από το σπίτι σου online. Ανήκεις σε μια φυλή και έχεις δικά σου χωριά. Σκοπός είναι να εξοπλίσεις τα χωριά σου, να κάνεις συμμαχίες, να κατακτήσεις τα χωριά των άλλων… Εγώ και οι φίλοι μου ανήκουμε στη φυλή των «Monks».
• Το θέμα στις «Φυλετικές μάχες» είναι να επιτεθείς όταν οι άλλοι δεν είναι online. Αλλά, δυστυχώς για μας, οι περισσότεροι που παίζουν αυτό το παιχνίδι είναι φοιτητές και μας κάνουν επιθέσεις στις 4-5 το βράδυ, όταν εμείς κοιμόμαστε! Έχουμε χάσει πολλά χωριά έτσι. Είναι ένας 37 χρονών και όλο επιτίθεται σε χωριά στις 3.45 τα ξημερώματα, στις 6.30…
• Γι’ αυτό κι εμείς αποφασίσαμε τις Παρασκευές και τα Σάββατα να κάνουμε συντονισμένες επιθέσεις όλη τη νύχτα. Κάνουμε ένα attack plan. Κοιμόμαστε, ας πούμε, στις 12 το βράδυ και βάζουμε ξυπνητήρι για να μπούμε στο παιχνίδι όλοι μαζί στις 2.30. Αν θέλουμε να φτάσουν ταυτόχρονα οι επιθέσεις στον αντίπαλο, δεν πρέπει να χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο. Πρέπει ο καθένας από το σπίτι του να πατήσει το κουμπί για την επίθεση στις 2 και 38 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα ακριβώς!
• Υπάρχουν φορές που βάζουμε ξυπνητήρι ανά μία ώρα: 2.30, 3.30, 4.30, 5.30, 6.30… Την άλλη μέρα είμαστε σαν ζόμπι.
• Στο παιχνίδι έχουμε βάλει όλοι ψεύτικες ηλικίες 24 ή 25 χρονών- για να μην ξέρουν οι άλλοι ότι είμαστε μαθητές και μας στείλουν την επίθεση τις ώρες που είμαστε σχολείο.
• Οι γονείς μας εννοείται δεν ξέρουν τίποτα απ’ όλα αυτά. Άσε που οι δικοί μου γονείς δεν έχουν ιδέα από υπολογιστές. Τώρα τελευταία έκανε ο μπαμπάς μου λίγα μαθήματα, έμαθε το Word και κάθε τόσο μου φωνάζει «Ρε Κυριάκο, πώς μπαίνει η τελεία;»!
• Καμιά φορά, πριν φύγω για το σχολείο στις 7 το πρωί, μπαίνω «Φυλετικές» για ένα check. Ένα πρωί βλέπω έναν να μου κάνει επίθεση και στέλνω αμέσως μηνύματα σε όλους τους συμμάχους γύρω από το χωριό, για να στείλουν ενισχύσεις. Ευτυχώς στις 7 το πρωί μπαίνουν πάρα πολλοί. Είναι περίπου 7.000 άτομα online!
• Πριν το καλοκαίρι είχα μαζέψει λεφτά γιατί ήθελα να πάρω laptop, αλλά η μητέρα μου δε με άφηνε γιατί έλεγε ότι θα καώ. Τσακωνόμασταν επί καθημερινής βάσεως. Ό,τι χάρη κι αν μου ζητούσε, εγώ το γυρνούσα στο laptop: «Θες να σου διαβάσω; Άσε με να πάρω laptop! Θες να σου γράψω καλά στις εξετάσεις; Άσε με να πάρω laptop!». Δεν μπορούσα να την πείσω, ώσπου μια μέρα παίρνω ένα μαχαίρι απ’ την κουζίνα και της λέω «Ή μου παίρνεις laptop ή σε σκοτώνω και αυτοκτονώ». Το έλεγα σοβαρά. Η μητέρα μου διάβαζε ένα περιοδικό -αυτό κάνει πάντα όταν τσακωνόμαστε: διαβάζει ένα περιοδικό. Με το που της το λέω κατεβάζει το περιοδικό, με κοιτάζει μέσα απ’ τα γυαλιά της και μετά σηκώνει το περιοδικό και κάνει ότι ξαναδιαβάζει. Πετάω το μαχαίρι κάτω και φεύγω. Δε μου μιλούσε για τρεις μέρες.
• Το μετάνιωσα μετά, της ζήτησα και συγγνώμη. Τελικά όμως μου το πήρε το laptop. Δεν υπήρχε περίπτωση να μη μου το πάρει. Θα συνέχιζα να είμαι γουρούνι σκέτο!
«Όταν παίζω τρώω ελάχιστα (πάντα μπροστά στον υπολογιστή)
και σηκώνομαι μόνο για να πάω τουαλέτα (πάντα τρέχοντας).
Από τότε που αγόρασα laptop, παίρνω στην τουαλέτα και το laptop!»
«Όλη μου η φαντασία φτιάχτηκε με τα video games»
Πέτρος, 23 χρονών, φοιτητής Νομικής
• Όλη μου η φαντασία φτιάχτηκε με τα video games: Game Boy στην αρχή, Playstation και pc στη συνέχεια. Γύρναγα απ’ το σχολείο κι έπαιζα κάθε μεσημέρι: «Tekken» όταν είχα νεύρα και ήθελα να ρίξω ξύλο, «NBA live» όταν δε με άφηναν οι γονείς μου να πάω για μπάσκετ, «Colin McRae» όταν ήθελα να δω πώς είναι να οδηγείς με 200 στην εθνική...
• Και μετά ήρθε το PRO! Απ’ την πρώτη φορά που το έπαιξα, κατάλαβα ότι θα είμαι κολλημένος για πάντα.
• Στην αρχή το παίζαμε με τον αδερφό μου. Βάζαμε στοιχήματα. Όχι λεφτά -πού να τα βρούμε;- αλλά τις κολόνιες μας.
(Για κάποιο περίεργο λόγο, όλοι μάς κάνανε δώρο κολόνιες και είχαμε μαζέψει καμιά δεκαριά ο καθένας!)
• Και το στοίχημα ήταν πάντα ιερό, δεν μπορούσες να το παραβείς. Έχανες στον τελικό των τελικών με 1-0 στο τελευταίο λεπτό της παράτασης, άφριζες, έβριζες, χτυπιόσουν αλλά έπρεπε να «πληρώσεις» και να φύγεις με σκυφτό το κεφάλι.
• Και φυσικά αν ο ένας απ’ τους δυο μας έκλεβε (συνέχιζε να παίζει, ας πούμε, ενώ εσύ είχες πάει να κατουρήσεις), η δράση γινόταν πραγματική. Αρχίζαμε να πλακωνόμαστε μες στο δωμάτιο με τη μαμά να μπαίνει και να φωνάζει έντρομη «Μη! Θα σπάσετε καμιά λάμπα!».
• Όταν έπαιζα μόνος μου, το Pro έπαιρνε για μένα διαστάσεις ηρωικές. Χειριζόμουν τον Ροναλντίνιο, τον Νικολαϊδη, τον Τζόρτζεβιτς, έπρεπε να φανώ άξιος! Έπρεπε να πάρω το πρωτάθλημα, το Champions League, το Παγκόσμιο Κύπελλο, τα πάντα! Συγκεντρωνόμουν απόλυτα. Ακόμα και την ώρα που έτρωγα ή πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν τις σωστές κινήσεις και τακτικές...
• Όταν νικάς, νιώθεις άρχοντας. Νιώθεις ότι χάρη στο μυαλό σου και το σώμα σου -δεν ξέρετε πόσο εκπαιδευμένα είναι τα δάχτυλα και τα μάτια μου- κάτι έχεις πετύχει κι εσύ. Βγαίνεις μετά με μια κοπέλα και λες (από μέσα σου): «Μωρό μου, σήμερα θα φιλήσεις τον Ροναλντίνιο!».
«Το παιχνίδι δε σου λέει ποτέ όχι»
Διονύσης, 22 χρονών, φοιτητής Πληροφορικής στην ΑΣΟΕΕ
• Άκουσα σε μια εκπομπή στην τηλεόραση ότι τα παιδιά που κολλάνε με τα video games είναι λιγάκι καταθλιπτικά και υπερκινητικά. Στη δική μου περίπτωση ισχύουν και τα δύο.
• Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου παίζω παιχνίδια. Πάντα. Και στα 6 μου και στα 16 μου και μέχρι τώρα, στα 22.
• Στο Δημοτικό πήγαινα τα Σαββατοκύριακα σ’ έναν φίλο μου και παίζαμε συνέχεια. Ο μεγαλύτερος αντίπαλός μας ήταν ο μπαμπάς του που ήταν κι αυτός κολλημένος. Συνήθως τον αφήναμε να κερδίσει, γιατί όταν έχανε γκρίνιαζε ασταμάτητα και πέταγε τα χειριστήρια παντού. Αυτά σπάγανε και δεν είχαμε να παίξουμε για όλο το Σαββατοκύριακο.
• Στη Γ’ Λυκείου όταν συμπλήρωνα μηχανογραφικό, δεν είχα ιδέα τι μου αρέσει και τι σχολές να βάλω. Ήξερα όμως ότι τις πιο πολλές ώρες της ημέρας τις περνούσα στον υπολογιστή παίζοντας παιχνίδια. Έβαλα λοιπόν πρώτη την Πληροφορική. Πέρασα, αλλά έφαγα πακέτο. Μπήκα σε μια σχολή βαρετή, όπου οι καθηγητές θεωρούσαν τα παιχνίδια μια παιδική φάση. Αν παίζεις ακόμα, είσαι ανώριμος. Και μας βάζουν να κάνουμε εργασίες για βιβλιοθήκες, γραμματείες σχολών και αλυσίδες supermarket…
• Γενικά όταν παίζω δεν καταλαβαίνω πώς περνάει ο χρόνος. Δηλαδή μπορεί να παίζω σερί πάνω από 10 ώρες και νιώθω σαν να παίζω 5 λεπτά. Όταν παίζω τρώω ελάχιστα (πάντα μπροστά στον υπολογιστή) και σηκώνομαι μόνο για να πάω τουαλέτα (πάντα τρέχοντας). Από τότε που αγόρασα laptop, παίρνω στην τουαλέτα και το laptop.
• Τα παιχνίδια είναι ένας κόσμος. Έχουν πλοκή, ιστορία. Είναι σαν το σινεμά. Μόνο που στα παιχνίδια μπορώ να βάζω κι εγώ κομμάτια στο σενάριο. Με πωρώνουν παιχνίδια που έχουν σημασία οι αποφάσεις μου και όχι τόσο τα παιχνίδια δράσης. (Εκτός βέβαια από το Gran Theft Auto! Αυτό είναι κάβλα έτσι κι αλλιώς).
• Εγώ είμαι πωρωμένος με το Football Manager. Πριν ένα μήνα βγήκε η online εκδοχή του και κόλλησα τρελά. Μια βδομάδα δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Και το συγκεκριμένο παιχνίδι είχε κάτι που με τρόμαξε: ήταν σε πραγματικό χρόνο. Δηλαδή σε 5 ώρες από τώρα θα έχεις αποκτήσει αυτό το skill, η αγορά του τάδε παίκτη θα γίνει σε 10 ώρες. Οπότε για να είσαι καλός στο παιχνίδι έπρεπε να φροντίσεις αύριο στις 10 το πρωί να είσαι σπίτι online, αλλιώς τον έχασες τον παίκτη. Κανόνιζα τη ζωή μου σύμφωνα με το παιχνίδι. Πήγαιναν οι φίλοι μου σινεμά κι εγώ έλεγα ότι δεν μπορώ. Κι επειδή όλα γινόντουσαν σε ώρα Αγγλίας, ζούσα κι εγώ σε ώρα Αγγλίας. Η μέρα μου είχε πάει δυο ώρες πίσω.
• Έχω πιάσει τον εαυτό μου όταν βγαίνω με μια παρέα μετά από πολλές ώρες στο Manager να μην έχω πολλά να πω. Εκτός φυσικά αν βρω κάποιον που να παίζει κι αυτός Manager. Αλλά όταν πρωτογνωρίζεσαι με κάποιον –ειδικά αν είναι πάνω από 20 σπάνια θα σου πει ότι είναι πωρωμένος με κάποιο παιχνίδι. Σαν να υπάρχει μια κρυφή ενοχή.. Όσο μεγαλώνουν, τόσο το κρύβουν. Τους καταλαβαίνω. Έτσι κάνω κι εγώ. Αν με ρωτήσει κάποιος τι έκανες αυτές τις μέρες, ντρέπομαι να του πω πως έπαιζα συνέχεια. Συνήθως βρίσκω ένα ψέμα και λέω: ότι διάβαζα ή ότι έψαχνα στο internet. Ειδικά με τους γονείς αυτά πάντα πιάνουν.
• Μου τη σπάνε υπερβολικά οι μεγάλοι που κράζουν τα παιχνίδια. Ή που φοβούνται για τα παιδιά τους. Δεν καταλαβαίνουν γρι. Ζηλεύουν τα παιχνίδια γιατί είναι πιο ενδιαφέροντα από αυτούς.
• Η μαμά ενός φίλου μου του έδινε επιπλέον χαρτζιλίκι για να πηγαίνει βόλτες και να σηκώνεται από τον υπολογιστή. «Πήγαινε βρες καμιά κοπέλα!» του έλεγε. Ε, βρήκε κι αυτός μία και παίζανε μαζί στον υπολογιστή!
• Τώρα γίνεται χαμός με τα online games. Τα παιχνίδια φτιάχνουν καινούριες λέξεις στις παρέες. Ακούς κάποιους να μιλάνε και καταλαβαίνεις από το λεξιλόγιο τι παιχνίδι παίζουν: Dota, WoW… Εγώ που δεν παίζω WoW και Dota, τους ακούω να μιλάνε και δεν καταλαβαίνω τι λένε. Είναι σαν τις ξένες γλώσσες.
• Μέσα από τα παιχνίδια ο καθένας συμπληρώνει κομμάτια που του λείπουν. Εμένα, ας πούμε, πάντα μου άρεσε η μπάλα –η πραγματική μπάλα. Ήθελα να γίνω προπονητής ποδοσφαίρου. Μια μέρα άκουσα σε μια μετάδοση αγώνα ότι ο Μουρίνιο πήρε στο προπονητικό του team κάποιον που ήταν τρελός με το Manager. Από τότε εκτίμησα περισσότερο και τον Μουρίνιο και το όνειρό μου να γίνω προπονητής. Την επόμενη μέρα έψαξα στο internet πώς γίνεται κάποιος προπονητής ποδοσφαίρου. Και πήγα ένα καλοκαίρι στην Αγγλία για μαθήματα προπονητικής. Όταν γύρισα, έκανα πρακτική για ένα εξάμηνο σαν βοηθός προπονητή στην ομάδα της Καλλιθέας. Εκείνη την περίοδο, για πρώτη φορά μου φάνηκε το Manager ψεύτικο και βαρετό. Μόλις όμως έφυγα απ’ την ομάδα, ξανάρχισα το Manager σαν τρελός.
• Με τα παιχνίδια βίας εκτονώνεσαι και νιώθεις πιο δυνατός. Σε μένα αυτό γίνεται με το Grand Theft Auto. Νιώθω σαν να παίρνω μια εκδίκηση απ’ τον κόσμο. Είσαι αρχηγός της μαφίας, τα βάζεις με μπάτσους, κλέβεις ό,τι αμάξι σου αρέσει, πλακώνεσαι με όποιον θες. Γίνεται πάντα το δικό σου!
• Σεξ στα παιχνίδια δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου. Νομίζω ότι δε βάζουν σεξ γιατί τότε το παιχνίδι θα πρέπει να δηλώνεται σαν ακατάλληλο για ανηλίκους. Αν θέλεις φλερτ, να μεγαλώνεις οικογένεια, να φτιάχνεις το σπίτι σου, παίξε το «Sims». Εγώ το βρίσκω τρελά ξενέρωτο.
• Σίγουρα παίζω και από μοναξιά και σίγουρα παίζω και από βαρεμάρα. Είναι κάτι εύκολο και κοντινό. Όποτε θες να παίξεις, παίζεις. Το παιχνίδι δε σου λέει ποτέ όχι.
Το Pro είναι θρησκεία!
Παύλος, 17 χρονών, μαθητής Γ΄ Λυκείου
• Το Pro είναι θρησκεία, αλλά όχι κάψιμο σαν τους βλάκες που παίζουν WoW. Δεν κάθεσαι να παίξεις μόνος. Είναι για την παρέα.
• Άπειρες φορές μαζευόμαστε με τα παιδιά το βράδυ και λέμε «Ωραία, παίζουμε καμιά ώρα και βγαίνουμε» και καταλήγουμε να λέμε «Ωχ ρε μαλάκες, ξημέρωσε! Πάμε να πάρουμε κάνα κρουασάν».
• Το πιο ωραίο είναι, όταν όλοι στην παρέα είναι καλοί, να παίζεις με λεφτά, σε φάση 5 ευρώ η παρτίδα, για να έχει πιο πολύ άγχος (φανταστείτε δηλαδή να πάει στα πέναλτι!). Ή αν έχουμε μείνει από φράγκα, να παίζουμε με φάπες (μία φάπα ανά γκολ, μπουκέτα στις 3 νίκες κλπ).
• Τέσσερα πράγματα που μ’ εκνευρίζουν αφάνταστα:
- Να γνωρίζεις κάποιον για πρώτη φορά και να σου λέει «Παίζεις Pro ρε; Καλά, σε γαμάω σίιιιγουρα!»
- Να του βάζεις 4 γκολάκια και να σου λέει «Ναι, αλλά εσύ παίζεις συνέχεια, εγώ έχω να παίξω άαααπειρο καιρό».
- Να φτιάχνει ο άλλος για κάνα μισάωρο συστήματα, παίχτες, βαρομετρική πίεση και τεχνητό οφσάιντ και μετά να ξαναβλέπει τα γκολ που του ‘βαλες ξανά και ξανά στο replay.
- Να παίζεις με τον Κινέζο διαιτητή. Όλο κόκκινες δίνει ο καριόλης!
«Αν δεν έχουμε λεφτά, βάζουμε στοιχήματα με φάπες.
Μία φάπα ανά γκολ, μπουκέτο στις 3 νίκες κλπ...»
18 ώρες συνεχόμενες!
Χρήστος, 19 χρονών, φοιτητής στο Γεωπονικό
• Γενικά δεν είμαι κολλημένος με τον υπολογιστή. Εκτός από μια φωτεινή εξαίρεση: το Football Manager.
• Όταν πήγαινα σχολείο έπαιζα πολλές ώρες, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με τα καψίματα που κάνω τώρα στο πανεπιστήμιο. Έχω φτάσει και 18 ώρες συνεχόμενες! Όταν βγήκε η τελευταία έκδοση, πηγαίναμε με τους φίλους μου επί δύο εβδομάδες σε ένα internet cafe και χτυπάγαμε 12ωρα multiplayer. Απίστευτο κάψιμο! Έφευγα από το σπίτι 10 το βράδυ και γύρναγα 10 το πρωί... Ο πατέρας μου νόμιζε ότι είχα μπλέξει με ναρκωτικά και δε μου έδινε λεφτά!
• Ένα κλασικό σκηνικό που θυμάμαι είναι εγώ να παίζω Manager και η κοπέλα μου να κοιμάται δίπλα μου στον καναπέ. Κοιμόταν και ξυπνούσε βλέποντάς με να παίζω! Εννοείται ότι χωρίσαμε μετά από λίγο καιρό!
• Το Manager για μένα είναι το πανεπιστήμιο της ζωής. Σου μαθαίνει να χειρίζεσαι την ψυχολογία των παιχτών, την ψυχολογία μιας ομάδας, τα οικονομικά... Σε αναγκάζει να παίρνεις αποφάσεις.
• Ναι, είναι αρρώστια η σχέση μου με το Manager, αλλά είναι μια αρρώστια που πρώτον γουστάρω και δεύτερον τα βαριά συμπτώματα κρατάνε μόνο μερικούς μήνες.
• Πριν μια βδομάδα είχα πάει ταξίδι με τους φίλους μου στην Τσεχία και εκείνη τη βδομάδα βγήκε το Manager 2009! Έψαξα να το βρω στην Πράγα, αλλά δεν τα κατάφερα. Το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα ήταν να κάνω την διαδρομή: Αεροδρόμιο-«Πλαίσιο»! Από τότε μέχρι αυτή τη στιγμή είμαι μόνο με 10 ώρες ύπνο μια ολόκληρη εβδομάδα! Να ‘ναι καλά οι καφέδες! Και τώρα που σας τα λέω αυτά χάνω πολύτιμο χρόνο. Πάω να παίξω!
ΔΕΙΤΕ
South Park episode 10.08
«Make Love, Not Warcraft»
Oι Cartman, Kyle, Stan και Kenny λιώνουν
στο World of Warcraft σε ένα από τα πιο αστεία επεισόδια του South Park.
