SCHOOLWAVE

...και του χρόνου!

103 μαθητικά συγκροτήματα + 21 που επιλέχτηκαν να παίξουν + 10.000 κόσμος που ήρθε να τους δει
= 10.124 λόγοι να το επαναλάβουμε

Ήταν αυτό που ήθελε να είναι: μια γιορτή. Κι έγινε την κατάλληλη στιγμή: λίγο μετά τις Πανελλαδικές, λίγο πριν το καλοκαιρινό φροντιστήριο. Σ' αυτή τη χαραμάδα που έχουν αφήσει οι γονείς και το Υπουργείο στα παιδιά για να αναπνέουν. 
To Schoolwave κράτησε τρεις μέρες (17, 18, 19 Ιουνίου). Ο χώρος ήταν ιδανικός (η Τεχνόπολη στο Γκάζι), ο κόσμος πολύς (πάνω από 3.000 κάθε μέρα) και κυρίως διαφορετικός: ροκάδες, μεταλλάδες, πανκιά, χιπχοπάδες... Όλοι στριμωγμένοι στον ίδιο χώρο να δουν τους φίλους τους να γίνονται αστέρια για 20 λεπτά. 
Τα αστέρια backstage τρεμοσβήνανε. Το άγχος ήταν χειρότερο από το άγχος για τις Πανελλαδικές. «Τα 'χω κλάσει»... «Κρυώνω»... «Μόλις ξέρασα»... «Πειράζει να φύγω;». Ο Μάνος από τους Ska-Bangies μιλούσε με την κιθάρα του: «Μη με εγκαταλείψεις τώρα! Μη σου σπάσει καμιά χορδή! Να τα πάμε καλά!». 
Όταν ερχόταν η κρίσιμη στιγμή να βγουν στη σκηνή, τα πόδια δεν υπακούανε. Μερικούς τους σπρώχναμε. Ευτυχώς το κοινό αναλάμβανε τα υπόλοιπα. Οι φανατικοί κάθε σχολείου ήταν μπροστά-μπροστά και αποθέωναν. Και ξαφνικά ο παράλυτος περπάταγε! Έπαιρνε τις μπαγκέτες, το μπάσο, την κιθάρα και κυριολεκτικά τα 'σπαγε! Φεύγαν χορδές, μπαγκέτες... 

Το μεγαλύτερο σόου το προσφέρανε, όπως ήταν φυσικό, τα μέταλ και τα πανκ συγκροτήματα. «Θέλω να γίνει της πουτάνας!» ούρλιαξε στο μικρόφωνο ο Θοδωρής των Tonguepills. Και έγινε! Pit, diving, crowd surfing... Το ξέσπασμα ήταν σίγουρα μια πλευρά του φεστιβάλ.
Μια άλλη ήταν η αποκάλυψη του ταλέντου. Υπάρχουν τόσα παιδιά που οι φιλοδοξίες τους δεν έχουν σχέση με τη Eurovision ή το Fame Story. Τι ευκαιρίες έχει ένα μαθητικό ροκ συγκρότημα να παίξει έξω από το προαύλιο του σχολείου του; (Αν υποθέσουμε ότι ο διευθυντής το αφήνει να παίξει κι εκεί πότε-πότε). Ελάχιστες. Κάποιοι Δήμοι μόνο προσφέρουν τέτοιες ευκαιρίες το καλοκαίρι, συνήθως μικρές. 
Το Schoolwave ήθελε να είναι «μεγάλο». Γι' αυτό και φέραμε μεγάλη σκηνή και ακριβά μηχανήματα ήχου, γι' αυτό και φτιάξαμε το cd που συνοδεύει αυτό το τεύχος. Για να δώσει στα παιδιά μια αίσθηση μεγαλείου που το ταλέντο τους ίσως δικαιούται. Ή έστω και μία ψευδαίσθηση που επίσης δικαιούνται. Για να ξεφύγουν για λίγο απ' τη μιζέρια του «κάτσε διάβασε», «προσγειώσου», «πάλι για πρόβα πας;».

Ρωτήσαμε τα παιδιά δυο μήνες μετά:

Ποια στιγμή σας έχει μείνει από το Schoolwave;
Τρεις Ευχές: Η στιγμή που έβαλα την κιθάρα μου στον ενισχυτή και κοίταξα στο πλήθος γνωστά και άγνωστα πρόσωπα να περιμένουν ν' αρχίσω.
Στίγμα: Όταν ο κόσμος φώναζε για την πάρτη μας LOW BAP!
Les Chrites: Όταν παίξαμε το «Αντίδραση» κι από κάτω έγινε pit (=σπρωξίδι).
73 Poops: Τη στιγμή που Δημήτρης έπαιζε το σόλο του «American Idiot» κι εγώ πήγα κοντά του κι ακούμπησα την πλάτη μου στη δική του.
One Step Beyond: Μια κοπέλα στο backstage, η Άννα, μου είπε ότι ήμουν καλύτερος από τον Axl Rose. Ψέμα βέβαια, αλλά ποιος χέστηκε; Σημασία έχει ότι το είπε!

Θα τελειώσουμε αυτό το μικρό απολογισμό του Schoolwave με τρία γράμματα που πήραμε από αναγνώστες μέσα στο καλοκαίρι:

- Dear Schooligans, είναι Τετάρτη 22 Ιουνίου, σχεδόν μια βδομάδα από την πρώτη μέρα του Schoolwave, κι όμως ακόμα σιγοτραγουδάω το «Louie Louie» που τραγούδησαν τη μέρα εκείνη οι Les Chrites, οι οποίοι, παιδιά, ήταν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΙ!!! Και δε λέω πως τα άλλα συγκροτήματα δεν ήταν εξίσου καλά, ίσα ίσα, οι Ska Bangies για παράδειγμα έσκισαν κι εκείνοι! Απλά με τους «Λεχρίτες» ξετρελάθηκα τόσο που την άλλη μέρα, όταν ξαναπήγα, έψαχνα να τους βρω για να τους γνωρίσω. Δεν τους βρήκα, αλλά δεν πειράζει. Θέλω μέσα απ' αυτό το γράμμα να τους πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» που με έκαναν να νιώσω τόσο περήφανη για τη μουσική που ακούω!

Φανή, 16 χρονών

- Dear Schooligans, μένω στο Ρίο, ήρθα στην Αθήνα το τριήμερο μόνο και μόνο για το φεστιβάλ. Είχα και δύο φίλες μου μαζί, ήταν η πρώτη εκδρομή που κάναμε ολομόναχες.Το Schoolwave ήταν φοβερό. Θα ξαναρχόμασταν χωρίς δεύτερη σκέψη. Έχω να κάνω μια παρατήρηση μόνο: μας τα 'πρηξαν διάφορα κόμματα που τριγυρνούσαν στο χώρο του φεστιβάλ και θέλανε σώνει και καλά να μας «εγγράψουν». Κάτσε ρε φίλε, χαλάρωσε! Δε γουστάρω σου λέω να ακολουθώ καμία δήθεν «ιδεολογία» στα 17 μου. Γουστάρω ν' ακούω μουσική, να χλευάζω τον κόσμο που φτιάξανε τα περίφημα κόμματά σας και να ονειρεύομαι έναν καλύτερο. Αυτά! Κατά τα άλλα κομπλέ! Τα συγκροτήματα τέλεια, το κοινό γαμάτο, όσοι ήταν εκεί θα το ένιωσαν.

Αγγελική, Γ' Λυκείου

- Dear Schooligans, πριν μια ώρα γύρισα από την τελευταία μέρα του Schoolwave, έχοντας περάσει μια υπέροχη βραδιά! Είναι τέλειο να βλέπεις τους συμμαθητές σου, που ξέρεις την αγάπη, την πώρωση, την κάβλα τους γι' αυτό το μαγικό κάτι που λέγεται μουσική να ανεβαίνουν on stage και να κάνουν το κρυφό τους όνειρο πραγματικότητα! Ζήλεψα λίγο... Τους ζήλεψα να ακούω να λένε για το άγχος πριν και το απίστευτο συναίσθημα μετά! 
Α! Να προτείνω και κάτι; Γιατί δεν ηχογραφείτε ένα cd με τα συγκροτήματα που είπαν δικά τους τραγούδια; Το προτείνω γιατί ακούγοντας πολλά από αυτά στη συναυλία σκεφτόμουν «Ωχ τέλειο αυτό! Μακάρι να μπορούσα να το ξανακούσω!»

Άλκηστις, Β' Λυκείου

Ευχαριστούμε:
1. Το Δήμο Αθηναίων για τη συνδιοργάνωση και την Ντόρα Μπακογιάννη για την χωρίς καμία παρέμβαση υποστήριξη.
2. Το διευθυντή της Ελευθεροτυπίας, Σεραφείμ Φυντανίδη, για την πίστη του ότι «παρά το μεγάλο κόστος, αξίζει να βγει αυτό το cd». Φτιάχτηκαν γύρω στα 200.000 αντίτυπα του cd.
3. Το Γιώργο Θεοφανόπουλο-Χατζιδάκι για την άδεια να συμπεριληφθεί στο cd η «Οδός Ονείρων» διασκευασμένη από τους Musica Ficta. («Σιγά μη σας τη δώσει!» μας λέγανε πριν τη ζητήσουμε)