Αποστολή στη Βερόνα
ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ
MUSE
Τι κάνεις όταν η κοπέλα (ή η μπάντα) που γουστάρεις γίνεται ξαφνικά διάσημη και γυρίζει από δω κι από κει; Τη φτύνεις ή την κυνηγάς; Εμείς κάναμε το δεύτερο... (καλά να πάθουμε!)
Το μικρόβιο με τους Muse μάς το κόλλησε πριν 6 χρόνια ο Μπάμπης. Έρχεται μια μέρα στο περιοδικό (τότε λεγόμασταν Schoolήκι), μας δίνει τ' ακουστικά και λέει ξαναμμένος: «Ακούστε!». Ήταν το «New born». Ξεκινούσε ρομαντικά μ' ένα πιάνο, ξαφνικά μπαίνανε οι κιθάρες, αγρίευε, γινόταν μια ηλεκτρική καταιγίδα. Ό,τι πρέπει για τον κυκλοθυμικό χαρακτήρα του Μπάμπη. «Γαμάτοι δεν είναι;» μας είπε. «Λέγονται Muse, είναι Βρετανοί και μόλις βγάλανε το δεύτερο άλμπουμ». «Θυμίζουν Radiohead!» του είπαμε. «Nαι, αλλά ξεφεύγουν κιόλας» μας είπε και μας έβαλε ν'ακούσουμε όλα τους τα κομμάτια. Έτσι αρρωστήσαμε κι εμείς
Την επόμενη χρονιά οι Muse ήρθαν στο «Ρόδον» (Απρίλιος 2002). Πήγαμε νομίζοντας ότι ανήκουμε στους λίγους και εκλεκτούς. Βρήκαμε το «Ρόδον» φίσκα από χίλιους άρρωστους. Μόλις τελείωσε η συναυλία, δοκιμάσαμε να πάμε στα παρασκήνια. «Ξεχάστε το» μας είπε ο φουσκωτός στην πόρτα και μας έστειλε στην εκπρόσωπο της εταιρείας. «Έχουν ήδη φύγει από την πίσω πόρτα» μας είπε αυτή. Σιγά μην την πιστεύαμε! Ξαναγυρίσαμε στον φουσκωτό. Του πιάσαμε την κουβέντα, «πόσο καιρό κάνεις αυτή τη δουλειά;», «τι τραβάτε κι εσείς οι φουσκωτοί...», στο τέλος του το πετάξαμε: «Ρε φίλε, για ένα λεπτό θα μπούμε. Δεν μπορείς να κοιτάξεις για λίγο αλλού;». Κοίταξε αλλού! Μπήκαμε σαν τρελοί, περάσαμε μέσα από ένα λαβύρινθο από σκάλες και διαδρόμους και ξαφνικά νάσου μπροστά μας ο Matt Bellamy, ο τραγουδιστής-συνθέτης-στιχουργός του συγκροτήματος. Κρατούσε μια μπίρα. «Hi, I' m Matt» μας είπε. Ο Μπάμπης νόμιζε ότι βλέπει τον Χριστό (με μπίρα). Έβγαλε τρακαρισμένος από την τσάντα του το δώρο που τους είχε φέρει: ένα cd που είχε φτιάξει ο ίδιος με δικό του εξώφυλλο και επιλεγμένα τραγούδια των Muse. Τους είχε γράψει και αφιέρωση: «My favourite songs of my favourite band to my favourite band». «Thanks, Babis» του είπαν και ο Babis έβγαλε κι άλλο δώρο: ένα cd με ελληνική μουσική (Χατζιδάκι). Πριν φύγουμε τους ζητήσαμε μια συνέντευξη για το περιοδικό, έστω με mail. «Sure» μας είπαν και μας έδωσαν μια διεύθυνση. Φύγαμε μαγεμένοι. «Το περίμενες ότι θα είναι τόσο απλοί;». Την άλλη μέρα στείλαμε δέκα ερωτήσεις με mail.
Τέσσερα χρόνια πέρασαν. Οι Muse δεν ξαναήρθαν στην Ελλάδα, δεν απάντησαν ποτέ και στις ερωτήσεις. Εντάξει, συμβαίνουν αυτά -μπορεί να μην πρόλαβαν, μπορεί να μην έφτασε καν το mail. Στο μεταξύ βγάλανε δύο ακόμα άλμπουμ, βραβεύτηκαν τρεις φορές μες στο 2006 για «Best live act» και κάνανε τρελές πωλήσεις στην Aμερική. Εκατομμύρια άνθρωποι ακούγανε πια το αγαπημένο μας συγκρότημα. «Δεν μπορείτε να μας κλείσετε μια συνέντευξη οπουδήποτε, οποτεδήποτε;» ρωτούσαμε κάθε τόσο τον εκπρόσωπο της εταιρείας τους στην Ελλάδα. Τον Αύγουστο έσκασε το καλό νέο: «Παίζουν σ' ένα φεστιβάλ στην Ιταλία. Ενδιαφέρεστε ακόμα για συνέντευξη;».
Δευτέρα, 4 Σεπτεμβρίου, φτάναμε στη Βερόνα, την πόλη του Ρωμαίου, της Ιουλιέτας και για μας, για λίγες ώρες, την πόλη των Muse. Θα παίζανε στο Bar festival, ένα ποπ φεστιβάλ που γίνεται κάθε χρόνο στην αρένα της Βερόνα. H συνέντευξη είχε κλειστεί για το απόγευμα, λίγο μετά το soundcheck. Θα μας μιλούσε μόνο o Dom, ο ντράμερ. «Γιατί όχι και ο Matt;» ρωτήσαμε την εταιρεία. «O Matt είναι μόνο για τα τηλεοπτικά». Kρίμα. «Και πόσο χρόνο έχουμε;». «Δεκαπέντε λεπτά ακριβώς». Τουλάχιστον θα μας έδιναν πάσο για να μπαινοβγαίνουμε στα παρασκήνια.
Tο απόγευμα στο soundcheck έβλεπες διάφορους διάσημους (τον Bob Sinclair, τους Scissors Sisters κ.α.) να περνάνε από μπροστά σου. Όταν ήρθε η ώρα των Muse, καρφωθήκαμε πάνω τους. O Matt ήταν νυσταγμένος, κάθε τόσο χασμουριόταν. H φωνή του, όμως, μια χαρά - λεπτή, παράξενη, όπως την ξέρουμε. Μόλις τελειώνουν, μας φωνάζει η Αγγλίδα εκπρόσωπος της εταιρείας και μας συστήνει τον Dom. «Hi». «Hi». Καθόμαστε στις κερκίδες. «Έχετε 15 λεπτά» μας υπενθυμίζει η Αγγλίδα και κάθεται λίγο πιο πέρα. Ευτυχώς ο Dom είναι πιο χαλαρός.
Θυμάσαι τίποτα από την τελευταία εμφάνιση των Muse στην Eλλάδα; (σ.σ. Mάρτιος 2002, «Ρόδον»)
Θυμάμαι την τρελή ζέστη που είχε μέσα στο κλαμπ -παίζαμε και στάζαμε ιδρώτα. Mου άρεσε πολύ. Αυτό όμως που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση ήταν τα σκυλιά που τρέχανε πάνω-κάτω στους δρόμους. Έχετε πολλά αδέσποτα. Όλη την ώρα σταματούσα και τα χάιδευα.
Γιατί στις περιοδείες σας δεν περιλαμβάνετε πια την Ελλάδα;
Χμμ... Δεν ξέρω τι να πω. Φοβάμαι ότι δεν έχω καμιά πειστική απάντηση... Παλιά ήταν πιο εύκολο να έρθουμε Ελλάδα. Δυσκόλεψε από τη στιγμή που αρχίσαμε τα τουρ στην Aμερική. Για μια μπάντα η Aμερική είναι ένα τεράστιο χωνί: ρουφάει όλο της τον χρόνο, όλη της την ενέργεια. Θέλουμε πάντως να ξανάρθουμε.
Πριν λίγες μέρες ήσασταν στην Τουρκία. Πρώτη φορά παίζατε εκεί;
Όχι, έχουμε πάει αρκετές φορές (γέλια). Ξέρω τώρα τι θα μου πείτε! Γιατί στην Τουρκία κι όχι στη Ελλάδα;
Είναι αλήθεια αυτό που διαβάσαμε ότι από τα πολλά τουρ μπερδεύεστε και στο τέλος δεν ξέρετε πού παίζετε;
Ναι. Παίζαμε μια φορά στο Σαντιάγκο στην Iσπανία και ο Matt πάει στο μικρόφωνο και λέει: «Καλησπέρα Σαν Ντιέγκο!» (σ.σ. το Σαν Ντιέγκο είναι στην Καλιφόρνια...). Όντως, μερικές φορές δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι. Ιδιαίτερα στα τουρ. Είσαι συνέχεια μέσα σ'ένα πούλμαν, ξυπνάς, παίζεις σ'ένα φεστιβάλ, ξαναμπαίνεις στο πούλμαν και πας στην επόμενη πόλη. Tα φεστιβάλ φαίνονται όλα ίδια, ιδιαίτερα τα μεγάλα.
«Στην αρχή σιχαινόμασταν το promotion... τώρα το συνηθίσαμε»
Dom, ντράμερ
H Aμερική ήταν όπως την περιμένατε;
Περίπου. Έπρεπε να κάνουμε πολύ promotion, να σφίγγουμε πολλά χέρια και να το παίζουμε φιλικοί με όλους.
Εσύ είσαι καλός σε αυτό;
Δε με πειράζει πια, το 'χουμε συνηθίσει. Αλλά στην αρχή το σιχαινόμασταν. Ήμασταν πολύ ζόρικα παιδιά και λίγο αφελή. Tώρα πια το παίρνουμε πιο χαλαρά το όλο πράγμα. Εκεί, βλέπεις, τα μίντια ελέγχουν τα πάντα. H Aμερική αυτό είναι: μια ελαφρόμυαλη χώρα που της αρέσει η κατανάλωση.
Kι εσείς τι γυρεύετε εκεί;
Εντάξει, υπάρχουν και εκεί μερικοί έξυπνοι άνθρωποι που θέλουν ν' ακούσουν τη μουσική μας! (γέλια)
Πάμε λίγο πίσω στα σχολικά σου χρόνια. Ήσουν καλός μαθητής;
Αρκετά καλός. Λίγο πιο πάνω απ' το μέσο όρο. Mου άρεσαν πολύ τα Καλλιτεχνικά και η Φυσική. Αλλά ήμουν για τα μπάζα στα Αγγλικά.
Ποιο μάθημα αποδείχτηκε το πιο άχρηστο στη ζωή σου μετά;
Tα Μαθηματικά. Tα ξέχασα όλα.
Υπήρχε κάτι για το οποίο σε κοροϊδεύανε τα άλλα παιδιά;
Ναι. Είχα πολύ μακριά μαλλιά και ντυνόμουνα περίεργα. Mε λέγανε κοριτσάκι, αδερφή και τέτοια. Όταν είσαι 14 χρονών και ζεις σε μια μικρή πόλη με στενόμυαλους ανθρώπους, δεν είναι εύκολο να είσαι διαφορετικός.
Όταν τελείωσε η συνέντευξη με τον Dom, του δείξαμε ένα τεύχος μας. «Ωραίος τίτλος», είπε κι έκανε πως διαβάζει
Ένιωθες σαν εξωγήινος;
Ναι, βέβαια! Ευτυχώς βρήκα τον Matt και τον Chris και κολλήσαμε. Ήμασταν πολύ απομονωμένοι από τους άλλους που το μόνο τους ενδιαφέρον ήταν η μπάλα, η μάσα και το ποτό.. Εμείς θέλαμε να κάνουμε μουσική.
Νιώθατε και λίγο ήρωες;
Τότε όχι. Tώρα όμως νιώθω πολύ καλά που κάναμε αυτό που έλεγε η καρδιά μας και όχι αυτό που μας λέγανε οι άλλοι.
Θυμάσαι κάτι εξωφρενικό που είχατε κάνει;
Είχαμε βάλει κατά λάθος μια πυρκαγιά. Ήταν μια μέρα που βαριόμασταν πολύ και δεν είχαμε τίποτα να κάνουμε. Ανεβήκαμε λοιπόν στην κορυφή ενός λόφου λίγο έξω απ' την πόλη και αράξαμε με τσιγάρα και ποτό. Κάποια στιγμή λέμε «δεν βάζουμε φωτιά σ' αυτόν τον θάμνο;». Και ξαφνικά αρπάζει κι ο διπλανός και σε λίγο άρχισε να παίρνει φωτιά όλο το δάσος! Tο βάλαμε αμέσως στα πόδια!
Σας πιάσανε;
Όχι, αλλά όπως τρέχαμε ακούσαμε πυροσβεστική. Ήταν μεγάλη φωτιά. Φτηνά τη γλιτώσαμε! Αλλά έτσι είναι: Όταν βαριέσαι είσαι ικανός να κάνεις μεγάλες μαλακίες.
Tι συμβουλή θα έδινες σε μια σχολική μπάντα;
Nα πιστεύουν στον εαυτό τους.
Συνήθως οι γονείς τούς λένε ότι δε θα βγάλουν λεφτά από τη μουσική.
Και οι δικοί μου έτσι λέγανε. Oι γονείς συχνά δεν καταλαβαίνουν τι έχει πραγματικά ανάγκη ένα παιδί. Tο θέμα δεν είναι αν θα βγάλεις λεφτά απ' τη μουσική. Tο θέμα είναι να εκφραστείς. Εμείς παίζαμε για χρόνια χωρίς να βγάζουμε φράγκο. Ούτε στιγμή δε σκεφθήκαμε να τα παρατήσουμε.
Μιλάμε για τους Muse, την Ελλάδα, την Αμερική, τα σχολικά τους χρόνια. Πάνω που αρχίζει να ζεσταίνεται η κουβέντα, ξαφνικά διακόπτεται. Όχι από την Αγγλίδα (που στο 10ο λεπτό μας έκανε νόημα και στο 15ο έκατσε σαν μπάστακας από πάνω μας), αλλά από μια ατυχία. Ο Dom έκανε όπως μιλούσε μια απότομη κίνηση και γκρέμισε το κασετοφωνάκι μας. Πατάμε τα κουμπιά, τίποτα - η συνέντευξη είχε χαθεί! «It's my fault» λέει ο Dom, «Μπορούμε να ξανακάνουμε τις ερωτήσεις τηλεφωνικά;» ρωτάμε. «Θα προσπαθήσω» μας λέει η Αγγλίδα, «το υπόσχομαι» λέει ο Dom και φεύγουν βιαστικά για την επόμενη συνέντευξη. Εμείς είμαστε σκασμένοι. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και γράφουμε ό,τι μπορούμε από μνήμης. Τουλάχιστον το βράδυ θα απολαύσουμε τους Muse live.Το βράδυ στην αρένα της Βερόνα (κάτι σαν το Κολοσσαίο) γίνεται χαμός. Αυτό το Bar festival είναι όντως δημοφιλές και όντως ποπ - πιο ποπ δε γίνεται. Για δύο ώρες βγαίνουν ένας-ένας οι Ιταλοί Ρουβάδες και Καλομοίρες και το κοινό παραληρεί. Υπάρχει και ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη. Κανονικό Fame story. Οι Muse όμως τι γυρεύουν εδώ; «Ed ora, signore e signori, una famosa band inglese, Muse!» λέει ο Ιταλός Μικρούτσικος και το κοινό χειροκροτά. Οι Muse βγαίνουν και αρχίζουν να παίζουν ένα κομμάτι από το «Black Holes and Revelations». Καμία όμως revelation. Το κοινό δεν συμμετέχει - μάλλον τους βλέπει σαν διάλειμμα για κουβεντούλα. Με το που φεύγουν απ' τη σκηνή, φεύγουμε κι εμείς για τα παρασκήνια. Τους προλαβαίνουμε στον διάδρομο. Περπατάνε σκυφτοί και βιαστικοί. «It was not good» λέμε στον Dom. «I know» απαντάει. «We were not really playing». Εξαφανίζονται στα παρασκήνια. «Tι σχέση έχουν οι Muse μ' αυτό το φεστιβάλ!» λέμε στην Αγγλίδα εκπρόσωπο. «I know» μας λέει κι αυτή. «But it was good promotion».
Επιστρέφουμε στην πατρίδα. Ξέρουμε ότι το αγαπημένο μας συγκρότημα έκανε μια αρπαχτή στη Βερόνα. Ξέρουμε ότι βασικός λόγος που δεν έρχονται πια στην Ελλάδα, είναι ότι η αγορά εδώ τους πέφτει μικρή. Ξέρουμε ότι ο Dom δεν θα βρει χρόνο για την τηλεφωνική συνέντευξη που μας υποσχέθηκε (και δεν βρήκε). Tα ξέρουμε όλα αυτά. Ας τους εκδικηθούμε με ένα δικό τους (υπέροχο) τραγούδι:
UNO
This means nothing to me
'Cause you are nothing to me
And it means nothing to me
That you blew this away
'Cause you could have been number one
If you only found the time
And you could have ruled the whole world
If you had the chance
You could have been number one
And you could have ruled the whole world
And we could have had so much fun
But you blew it away
Οι Muse με λίγα λόγια...
► Οι Muse είναι ένα αγγλικό συγκρότημα που δημιουργήθηκε στο Devon το 1994. Αποτελείται από τους Matthew Bellamy (σύνθεση, στίχοι, φωνητικά, κιθάρα, πλήκτρα), Dominic Howard (ντραμς, κρουστά) και Chris Wolstenholme (μπάσσο, κιθάρα).
► Οι τρεις τους πήγαιναν στο ίδιο σχολείο, αλλά ήταν σε ξεχωριστά συγκροτήματα. Ο σχηματισμός του συγκροτήματος ξεκίνησε όταν ο 14χρονος Matt πέρασε από οντισιόν για να γίνει ο κιθαρίστας στο συγκρότημα του Dom και έγινε δεκτός. Λίγο αργότερα ο μπασίστας του συγκροτήματος έφυγε και οι δυο τους ζητήσανε από τον φίλο τους Chris να μάθει να παίζει το μπάσσο για να παίζουν μαζί.
► Το 1994, πριν ακόμα καταλήξουν στο όνομα Muse, πήραν μέρος σε έναν τοπικό διαγωνισμό για συγκροτήματα με το όνομα Rocket Baby Dolls(εμπνευσμένο από μια γιαπωνέζικη πορνογραφική ταινία). Διέλυσαν τα πάντα πάνω στη σκηνή καταστρέφοντας όλο τον εξοπλισμό. Οι κριτές τούς ανακήρυξαν νικητές(!). Λίγο καιρό μετά από αυτή τη νίκη, αποφάσισαν να παρατήσουν το πανεπιστήμιο και να ζήσουν σαν επαγγελματίες μουσικοί.
► Μουσικός παραγωγός στα πρώτα δύο άλμπουμ τους (Showbiz -1999, Origin of Symmetry - 2001), ήταν ο John Leckie, που έχει κάνει και την παραγωγή του The Bends των Radiohead.
► Η μουσική τους έχει συγκριθεί τόσες φορές με αυτή των Radiohead που σε μία ερώτηση που έγινε στον Matt αυτός απάντησε ειρωνικά «Ναι, παίζουμε τα ίδια πράγματα με αυτούς αλλά εμείς χρειαζόμαστε τρία όργανα μόνο».
► Η εταιρεία Maverick που θα έκανε τη διανομή του 2ου τους δίσκου στην Αμερική, ζήτησε από το συγκρότημα να αλλάξουν μερικά τραγούδια πριν κυκλοφορήσουν επειδή τα φωνητικά δεν ήταν “radio-friendly”. «Τους είπαμε “fuck off” και φύγαμε» λέει ο Matt.
► Το 2003 με παραγωγό τον Rich Costey των Rage Against the Machine, κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους δίσκο (Absolution). Ήταν ο πρώτος τους δίσκος που έγινε #1 στην Αγγλία.
► Τον Ιούνιο του 2004 οι Muse έπαιξαν στο φεστιβάλ Glastonbury. Λίγο πριν κλείσουν ο Matt είπε στο κοινό «Η σημερινή συναυλία ήταν η καλύτερη της ζωής μας». Μία ώρα μετά ο πατέρας του Dom που είχε πάει να παρακολουθήσει την συναυλία, πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Ο Dom θυμάται το Glastonbury ως την «καλύτερη και χειρότερη μέρα της ζωής μου».
► Ο 4ος και πιο πρόσφατος δίσκος τους (Black Holes and Revelations) που κυκλοφόρησε το 2006 έγινε #1 στην Αγγλία και σε πολλές χώρες της Ευρώπης (όπου έγινε πλατινένιος πουλώντας πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα), #1 στην Αυστραλία και #9 στην Αμερική.
► Είναι γνωστοί για τις εκρηκτικές live εμφανίσεις τους. Τα τελευταία χρόνια έχουν σαρώσει τα βραβεία «Best Live Act» από τις σημαντικότερες απονομές μουσικών βραβείων (Q Awards, NME Awards, Kerrang Awards, Brit Awards, Vodafone Live Awards).
► Η φωνή-φαλσέτο του Matt έχει συγκριθεί με του Freddie Mercury (Queen), του Thom Yorke (Radiohead) και κυρίως του Jeff Buckley, που ο Matt αναφέρει ότι τον έχει επηρεάσει πολύ.
► O Matt παίζει συχνά σε συναυλίες μεγάλα ρομαντικά σόλο στο πιάνο, όπως το Prelude in C-sharp minor. Τέσσερα τραγούδια των Muse περιέχουν θέματα από το Piano Concerto No. 2 του Rachmaninoff, ενώ στο τραγούδι «Hoodo» του τελευταίου τους δίσκου, υπάρχει ένα θέμα από το Piano Concerto No. 1 του Tchaikovsky.
► Σε μία λίστα του περιοδικού Total Guitar με τους 100 καλύτερους κιθαρίστες στον κόσμο, ο Matt βγήκε Νο 29. Το ριφ του στο Plug in Baby ήρθε 13ο στην κατάταξη με τα 100 καλύτερα, ενώ το ριφ του "Stockholm Syndrome" ψηφίστηκε ως το καλύτερο ριφ που παίχτηκε ποτέ από έναν Αυστραλιανό ραδιοφωνικό σταθμό, ξεπερνώντας πασίγνωστα ριφ όπως αυτό του "Smells Like Teen Spirit" των Nirvana. Σύμφωνα με τον Matt οι κιθαριστικές του επιρροές είναι ο Jimi Hendrix και ο Tom Morello (των Rage Against the Machine).
+ ΕΞΤΡΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟ ΥΛΙΚΟ
