Schoolwave 2006
το κύμα ξαναχτυπά!
Πέρυσι το κύμα ξεκίνησε απ' την Αττική. Φέτος ξεκινά απ' όλη την Ελλάδα και θα πονέσει πιο πολύ...
ΦΩΤ: Γεράσιμος Δομένικος
Πριν ένα μήνα έφτασε στο περιοδικό ένα γράμμα μ' ένα παράπονο.
«Pε παιδιά, διάβασα ότι φέτος το Schoolwave θ' αρχίσει 16 Ιουνίου. Μήπως το βάλατε λίγο νωρίς; Τουλάχιστον εμείς (Γ' Λυκείου-2ο Λύκειο Χανίων) τελειώνουμε 20/6 τα ενδοσχολικά. Πέρσι ήμουν μικρή για να ανέβω μόνη στην Αθήνα. Και φέτος δε θα προλάβω! Τέσπα, καλά να περάσετε...»
Ιωάννα, Χανιά
Την επόμενη μέρα άλλο γράμμα:
«Αλλάξτε την ημερομηνία! Είμαστε μαθητές από την Kω και ανεβαίνουμε αποκλειστικά για το Schoolwave».
Μέχρι και μαντινάδα μας ήρθε:
«Όλοι στην Κρήτη μιαν ευχή και φέτος εζητούμε το Schoolwave ν' αργήσει να γενεί, μαζί για να βρεθούμε»
Ξάνθιππος, Ρέθυμνο
Την άλλη μέρα είχαμε αλλάξει τις ημερομηνίες και τις είχαμε πάει μια βδομάδα μετά: 23-24-25 Ιουνίου. Όχι πως ήταν εύκολο. Ήταν όμως όλοι πρόθυμοι να βοηθήσουν. Και η Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων που το συνδιοργανώνει και οι πέντε... μεγάλοι (Ρόδες, Raining Pleasure, Αγγελάκας, Αλκίνοος, Σαββόπουλος) που είχαμε προσκαλέσει και έπρεπε ξαφνικά ν' αλλάξουν το πρόγραμμά τους. Ένας μάνατζερ πήγε να μας αποθαρρύνει: «Μην το αλλάξετε. Δε θα 'ρθει κόσμος. Θα πέσετε πάνω στη φάση των 16 των Μουντιάλ!», αλλά δεν τα κατάφερε. Tο μόνο που δε μας ανησυχούσε ήταν ο Ροναλντίνιο!
Εξάλλου, το είχαμε ξαναδεί το έργο μες στον χειμώνα. Όταν εφτά από τα περσινά συγκροτήματα παίξανε μια βραδιά στο Gagarin, έγινε χαμός. Από τα 1.000 άτομα που στριμώχτηκαν στο χώρο, άντε τα 300 να ήταν συμμαθητές και φίλοι των συγκροτημάτων. Oι άλλοι 700 ήταν άγνωστοι. Ήταν παιδιά από άλλα σχολεία που είχαν ακούσει το cd. Και ήταν και δημοσιογράφοι που δεν είχαν ακούσει τίποτα -απλά ήρθαν από επαγγελματική περιέργεια να δουν «τι γίνεται με τους πιτσιρικάδες».
Είκοσι ένα μαθητικά συγκροτήματα έρχονται γκαζωμένα στο Γκάζι για μια γιορτή χωρίς λογοκρισία
Όπως ο Tάσος Βογιατζής, ο οποίος έγραψε στο περιοδικό Sonik: «Ώρα 00:30. Το live των σχολικών συγκροτημάτων έχει τελειώσει κι έχω μείνει με εκστατικό βλέμμα, τρεις εφημερίδες Schooligans και ένα cd ανά χείρας. (...) Για εκείνη τη βραδιά το Gagarin 205 ήταν πραγματικά ένας άλλος χώρος, πάνω και κάτω από τη σκηνή, μια εκκεντρική εφηβική (για να μην πούμε παιδική!) χαρά συναισθημάτων, με τρομερή επικοινωνία, ξεσαλωμένες μπάντες και κόσμο. (...) Τα 1000 και βάλε άτομα που γέμισαν το Gagarin (500 περίμεναν να ανοίξουν οι πόρτες στις 9!) δεν είναι φυσικά αντιπροσωπευτικό εφηβικό δείγμα της πόλης, είναι μια ισχυρή μειοψηφία, στις αναλογίες που έχουν αυτά τα είδη μουσικής (εναλλακτικό/emo rock, nu και progressive metal, hip-hop) ακόμα και μέσα στα σχολεία. (...) Φορτισμένος συναισθηματισμός, τσαγανό από παιδιά που ίσως δεν είναι πρωταγωνιστές των θρανίων και τα καλομαθημένα των καθηγητών, παιδιά που δεν θα βρεθούν στη φετινή βουλή των εφήβων με ορθόδοξους λόγους-εκθέσεις των καθηγητών και που είναι ευτυχισμένα γι' αυτό. Η επίμονη δουλειά και το ταλέντο δεν πάνε χαμένα, αρκεί να μη χαθείς σε όλα τα υπόλοιπα. H επόμενη φουρνιά: το Schoolwave 2006».
H επόμενη φουρνιά θα ανέβει στη σκηνή σε μια βδομάδα. Είκοσι ένα συγκροτήματα έρχονται γκαζωμένα στο Γκάζι. Επιλέχθηκαν ανάμεσα σε 180 που δήλωσαν συμμετοχή. Kάνουν πρόβες εδώ και μήνες ανάμεσα σε σχολεία, φροντιστήρια και εξετάσεις. Kι έρχονται απ' όλη την Ελλάδα. Tα δώδεκα είναι από την Αθήνα, τα εννιά από Θεσσαλονίκη, Ρόδο, Χαλκίδα, Ναύπλιο, Σέρρες, Ναύπακτο, Xίο, Σάμο. Όπως και πέρυσι έχουν ένα εικοσάλεπτο δικό τους πάνω στη σκηνή. Ένα εικοσάλεπτο να μεταμορφωθούν σ' αυτό που θέλουν χωρίς λογοκρισία.
ΣYNENTEYΞH... TYΠOY
Όπως και πέρσι, καλέσαμε τα 21 συγκροτήματα για να δώσουν την πρώτη τους συνέντευξη.
1. Γιατί ονομάσατε έτσι το συγκρότημα;
Blackout: Επειδή την πρώτη φορά που πήγαμε να κάνουμε πρόβα, έγινε διακοπή ρεύματος!
Carbonated Lemonade: Επειδή κάθε φορά που κάναμε πρόβα στο σπίτι της Εμμανουέλας, πίναμε λεμονάδα με ανθρακικό. Mόνο αυτό είχε στο ψυγείο της!
Looming Titties: Titties επειδή τα βυζιά είναι το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο. Και looming γιατί στην αργκό σημαίνει «μεθυσμένα». Μεθυσμένα βυζάκια δηλαδή!
Ροζ Τοστ: Έπρεπε να βρούμε γρήγορα ένα όνομα για ένα live και λέγαμε διάφορα: «Ελέφαντας με φυστικοβούτυρο», «H τιάρα της πριγκίπισσας Σίσσυ», «Άσ' την πρέζα κι έλα σπίτι» και ξαφνικά πετάγεται ο Νικόλας και φωνάζει «Ροζ Τοστ!». Kι έκατσε.
2. Tι σας λένε οι γονείς σας για το συγκρότημα;
Ladies First: «Άσε τις μαλακίες και διάβασε!».
Γυάλινη Σφαίρα: Δεν τους πολυενδιαφέρει. Τρία χρόνια έχουμε το συγκρότημα και το έμαθαν τώρα με το Schoolwave!
Illusion: Είναι θετικοί. Μόνο ένα παιδί έχει πρόβλημα. Κάθε μέρα ο πατέρας του τον πρήζει: «Δεν έχει ψωμί το συγκρότημα! Κάτσε διάβασε να περάσεις Αστυνομία που έχει σίγουρα λεφτά».
Blackout: Η μάνα μου μ' ενθαρρύνει πολύ. Να φανταστείτε, είμαι 15 χρονών και μου 'χει πάρει μια Gibson Les Paul! Μιλάμε για ενάμισι χιλιάρικο κιθάρα!
3. Oι καθηγητές τι σας λένε;
Carbonated Lemonade: Tους λέμε «Περάσαμε στο Schoolwave!» και απαντάνε «Ωραία... Πηγαίντε στη σελίδα 88 του βιβλίου».
Steel Blood: Mας στηρίζουν πάρα πολύ. Πάμε στο Μουσικό Σερρών που ανέκαθεν είχε φοβερούς καθηγητές, πολύ ανοιχτά μυαλά.
Illusion: Xαίρονται για μας! Γενικά, όλο το Αγρίνιο μας στηρίζει. Έχει γίνει τρομερός ντόρος. Όταν άκουσαν ότι θα παίξουμε με τον Αλκίνοο και τον Αγγελάκα, νόμιζαν ότι τους κάναμε πλάκα!
Danger by Design: Σιγά μη νοιαστούν οι καθηγητές για το συγκρότημα! Εδώ η φιλόλογος μας λέει «τα φλερτ και τα φιλιά κομμένα μέχρι το Πανεπιστήμιο!».
4. Oι συμμαθητές σας;
Ακροβάτες: Mας στηρίζουν τρελά! Έχουν ήδη πάει στα KTEΛ και έχουν κλείσει εισιτήριο για να ανέβουν Αθήνα στο Schoolwave!
Γυάλινη Σφαίρα: Λίγοι είναι αυτοί που έχουν καταλάβει τι μουσική παίζουμε. Oι άλλοι μας έχουν στο μυαλό τους σαν τα πιθήκια του χιπ-χοπ που βγαίνουν στο MAD και φωνάζουν «Yo! Yo!» και κουνιούνται πάνω-κάτω. Καμία σχέση!
Ladies First: Μας πεθαίνουν στο δούλεμα! Επειδή στο συγκρότημα είμαστε 4 κορίτσια που τραγουδάμε, μας λένε συνέχεια «πώς πάει η χορωδία;».
Danger by Design: Γουστάρουν! Όταν μάθαμε ότι περάσαμε στο Schoolwave, όλη η B' Λυκείου πανηγύριζε. Aπ' τη χαρά τους θέλανε να κάνουν κατάληψη!
Ροζ Τοστ: Εμείς έχουμε και groupies. Είναι κάτι κορίτσια στο σχολείο που έρχονται με μπλούζες «Ροζ Τοστ» και από πίσω γράφουν «Σούπερ Ουάου Groupies». Και ούτε καν τις ξέρουμε!
Ο Παναγιώτης των Steel Blood ζει στη Μονοκκλησιά Σερρών, ένα χωριό τριακοσίων κατοίκων. Αναγκάζεται να πηγαίνει ωδείο 90 χιλιόμετρα μακριά, στη Θεσσαλονίκη.
5. Αισθάνεστε σαν εξωγήινοι ποτέ στο σχολείο;
Blackout: Ναι, ιδίως στο Γυμνάσιο που άκουγα fusion. Κανείς άλλος δεν άκουγε. Όλοι παίζανε ποδόσφαιρο!
Entropia: Όχι, γιατί εμείς πάμε σε Μουσικό κι εκεί είναι όλοι εξωγήινοι!
Looming Titties:Ναι, πολύ! Mας κοιτάνε καλά-καλά για τον τρόπο που ντυνόμαστε. Εδώ στη Ρόδο τα παιδιά ντύνονται πολύ μεγαλίστικα, πολύ τρέντικα... Ειδικά οι κοπέλες. Έχουν είδωλο την Κοκκίνου!
Valkyries: Στην εκδρομή, όταν ήμασταν στο λεωφορείο, βάλαμε κάποια κομμάτια Pink Floyd και Led Zeppelin. Και οι άλλοι απ' το πρώτο λεπτό αντέδρασαν. «Τι είναι αυτά;» φώναζαν. «Βάλε Ξανθιώτη (έναν σκυλά), βάλε μπιτάκια...».
Δεν είναι εύκολη η ζωή για ένα συγκρότημα στην επαρχία. Άντε να βρεις ωδείο, άντε να βρεις στούντιο... Το μόνο καλό είναι ότι δεν παραπονιούνται οι γείτονες!
6. Ρίχνεις πιο εύκολα κοπέλες αν είσαι σε συγκρότημα;
Steel Blood: Όπως λέει κι ο καθηγητής μου στο μπάσο «Όταν ξεκινάς ένα όργανο, το ξεκινάς για τα κορίτσια. Δεν πα' να παίζεις και σφυρίχτρα!»
Blackout: Δεν το κάνουμε γι' αυτό, αλλά ότι ρίχνεις, ρίχνεις!
Danger by Design: Στάνταρ! Εγώ την κοπέλα μου τη γούσταρα 4 χρόνια, αλλά μου 'ριχνε συνέχεια μαύρο. Μόλις μπήκα στο συγκρότημα κι έγινα μούρη, τα φτιάξαμε. (Θα μου πεις «έμαθες και να φέρεσαι!» Είναι κι αυτό!).
Valkyries: Εδώ στη Σάμο, όχι. Οι Σαμιώτισσες γουστάρουν τους σκυλάδες.
Ξωτικά: Εγώ παίζω κλαρίνο και αισθάνομαι καμιά φορά μειονεκτικά. Άμα βγαίνουμε με τίποτα κορίτσια, οι φίλοι μου μού λένε «Μην πεις ότι παίζεις κλαρίνο, θα γίνεις ρεζίλι! Πες κιθάρα, πες ντραμς, πες οτιδήποτε άλλο!».
Το δωμάτιο του Νίκου, Β΄ Λυκείου, από το συγκρότημα Carbonated Lemonade
7. Σας βοηθάει το σχολείο να ασχοληθείτε με τη μουσική;
Danger by Design: Σιγά μη βοηθάει! Το σχολείο είναι μόνο 5-6 μαθήματα. Αν δεν είσαι καλός σ' αυτά, τη γάμησες.
Blackout: Καθόλου! Τ' ακούσματα που έχουμε εμείς τα θεωρούν βάρβαρα. Στη Γ' Γυμνασίου μου είχαν βάλει 8 στη μουσική!
Κρυστάλλινες Σιωπές: Μας βοηθάει. Εμείς πηγαίνουμε στη Σιβιτανίδειο και γίνονται πολλές εκδηλώσεις.
Rosebleed: Το σχολείο το μόνο που κάνει είναι να μας τρώει χρόνο και να μας σπάει τα νεύρα.
Looming Titties: Ο ντράμερ μας, που είναι απ' τη Σουηδία, μας είπε ότι στη Σουηδία το σχολείο βάζει λεφτά για να πάρουν κιθάρες, ενισχυτές και τέτοια. Άλλος πλανήτης!
Ροζ Τοστ: Εμείς πάμε στο Μωραΐτη κι εκεί υπάρχει μουσικός όμιλος. Αλλά σου λένε αυτοί τι να παίξεις. Πέρσι παίξανε Σαββόπουλο, γιατί τους το 'χαν σφυρίξει οι από πάνω...
8. Πείτε μας μια τρέλα που έχετε κάνει για το συγκρότημα.
Ακροβάτες: Κοντέψαμε να μείνουμε από απουσίες. Ψάχναμε να βρούμε φίλους γιατρούς για να μας δώσουν δικαιολογητικά. Τελικά καταλήξαμε σε... οδοντίατρο! Να 'ναι καλά ο άνθρωπος, μας έγραψε 100 σφραγίσματα!
Blackout: Ένα βράδυ η μάνα μου δε μ' άφηνε να πάω για πρόβα. Κλείδωσα την πόρτα μου -και καλά ότι κοιμάμαι- και πήδηξα απ' το παράθυρο, απ' τον πρώτο όροφο!
Ροζ Τοστ: Είχαμε αστρονομία και βαριόμασταν. Θέλαμε να πάμε για πρόβα, αλλά απ' το ιδιωτικό δεν κάνεις κοπάνα εύκολα. Κρυφτήκαμε λοιπόν σε μια αποθήκη στην κουζίνα του σχολείου. Ήταν και οι καθαρίστριες εκεί και άρχισαν να τραγουδάνε μαζί μας! (Όχι ότι ξέρανε τους στίχους, «λα λα λα» κάνανε...)
Valkyries: Μια φορά πήγαμε στην πρόβα τετρακάβαλο με το μηχανάκι του ντράμερ! Τέσσερα άτομα, δυο κιθάρες κι ένα αρμόνιο!
Ska Bangies: Τρέλα είναι ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, εγώ... δεν είμαι εδώ. Βρίσκομαι στο σπίτι ενός φίλου μου και διαβάζω Ιστορία!
9. Θα πηγαίνατε ποτέ στο Fame Story; (είτε σαν διαγωνιζόμενοι, είτε απλά για να παίξετε ένα κομμάτι)
Blackout: Μπααααα...
Entropia: Με τίποτα!
English Handmade Must: Για να παίξουμε, ναι, θα πηγαίναμε.
Ροζ Τοστ: Κι εμείς θα πηγαίναμε. Το βλέπει πολύς κόσμος.
Valkyries: Όχι, με τίποτα. To Fame Story δεν είναι μόνο οι παίκτες. Είναι και το κοινό του. Κι εμείς τέτοιο κοινό δεν το θέλουμε.
Danger by Design: Έλεος πια! Πρέπει να γίνω καραγκιόζης για να έρθει να με δει ο κόσμος; Άμα είμαι για τον πούτσο στη ζωή μου, χέσε τη μουσική, χέστα όλα.
Υπόνοια: Πώς με ρωτάς κάτι τέτοιο; Εγώ σε πρόσβαλα;
Σημείωση: Πέρυσι στην ίδια ερώτηση οι «Τρεις Ευχές», ένα από τα συγκροτήματα του πρώτου Schoolwave, είχαν απαντήσει: «Δεν χρειάζεται να γίνεις καραγκιόζης για να πετύχεις!». Λίγους μήνες μετά οι «Τρεις Ευχές» κέρδισαν το πρώτο βραβείο στον τηλεοπτικό διαγωνισμό του MAD. Το βραβείο ήταν ένα συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρεία. Λίγο αργότερα, οι «Τρεις Ευχές» εμφανίστηκαν στο Fame Story και παίξανε ένα κομμάτι. «Τι άλλαξε, ρε παιδιά;» τους ρωτήσαμε. Kι εκείνοι μας έστειλαν γραπτώς την ακόλουθη απάντηση:
«Οι "Τρεις Ευχές" δεν προσπαθούν να απομονωθούν σ' ένα πυρήνα ακροατών. Δεν στοχεύουν μόνο στους ραπάδες ούτε μόνο στους ροκάδες. Θέλουμε να περάσουμε τα μηνύματά μας σε όσο πιο ευρύ κοινό γίνεται. Δυστυχώς, χωρίς να μετανιώνουμε για την κίνηση αυτή, ένα δυνατό μέσο είναι η τηλεόραση. Και πόσο μάλλον το Fame. Το ότι παίξαμε δε σημαίνει ότι το υποστηρίζουμε. Ίσα-ίσα το κατακρίνουμε για τα σύγχρονα πρότυπα που πλασάρει. Αν θες ν' αλλάξεις ένα σύστημα, πρέπει να το κάνεις μέσα από το σύστημα. Δούρειος ίππος. Το δύσκολο μέρος είναι να παραμένεις σταθερός στις απόψεις σου μέσα στο χρόνο. Εμείς υποσχόμαστε να παραμείνουμε αυθεντικοί».
Θυμίζουμε τι μας είχε πει για το ίδιο θέμα ο Γιάννης Αγγελάκας: «Αν είναι να ψάχνεις ακροατήριο μέσα απ' το Fame Story, καλύτερα παραιτήσου. Τη μουσική σου πρέπει να τη στηρίζεις και με την ηθική σου και με τη στάση σου. Πώς πηγαίνεις σ' ένα χώρο όπου οι άνθρωποι ξεβρακώνονται, ψυχολογικά και κυριολεκτικά, για λίγη δημοσιότητα... Το ξέρω ότι η εποχή μας είναι σκληρή. Αλλά ακριβώς γι' αυτό χρειάζεται σκληρά παιδιά που να λένε σκληρά όχι».
