SCHOOLWAVE 2007

Το τρίτο Schoolwave ήταν και το πιο πολύχρωμο. Πάνω στη σκηνή μαθητικά συγκροτήματα από την Αθήνα, από τη Σπάρτη, από την Αγγλία και από κάτω παιδιά μόνα τους, παιδιά σε παρέες, χιλιάδες παιδιά που ήρθαν σε μια γιορτή του διαφορετικού.

Ζέστη... Πολλή ζέστη... «Αύριο Σάββατο 23 Ιουνίου, ο υδράργυρος θ’ ανέβει στους 40... 42... 45 βαθμούς» έλεγε το δελτίο. Δεν πα’ ν’ ανέβει και στους 50! Από τις 7 που ανοίγανε οι πόρτες, ο κόσμος μαζευόταν. Στην αρχή κρυβόταν στις σκιές της Τεχνόπολης, δίπλα σε φουγάρα και δεξαμενές, μετά οι σκιές δε φτάνανε. Στις 8 ο ιδρώτας έσταζε στον διπλανό σου.

Για πολλούς το Schoolwave δεν είναι αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή, αλλά κάτω. Είναι ο κόσμος του. Παιδιά από την Αθήνα, τον Βόλο, την Κόνιτσα (!), παιδιά βορείων προαστίων, νοτίων, δυτικών, ντυσίματα περίεργα, αφάνες, φράντζες, μοϊκάνες, φάτσες χαρούμενες, χαζοχαρούμενες, μελαγχολικές. Γιατί έρχονται; Για να δουν; Για να τους δουν; Για να ακούσουν; Για να θάψουν; Ας μην το αναλύσουμε, αρχίζει η συναυλία.

Πρώτη μέρα, πρώτο συγκρότημα ανεβαίνουν οι S.A.G.G.A από τους Θρακομακεδόνες. Ήταν ψιλοχεσμένοι, πονάει πάντα η πρώτη φορά, αλλά πονάει λιγότερο όταν έχεις κοντά τους φίλους σου. Χειροκροτήματα, φωνές, «Άρη, είσαι θεός!», το πίστεψε, έβγαλε την κραυγή του πολέμου και όρμησε...

Δεύτερο συγκρότημα οι West Loop από τη Σπάρτη. Funk rock, χαλαροί τύποι, ο τραγουδιστής έκοβε βόλτες, χαμογελούσε, είτε έπαιζε για 5.000 κόσμο είτε για 5 φίλους θα το χαιρόταν το ίδιο. 

Σειρά είχαν οι D ‘n’ G-Scum. Δυο χιπχοπάδες από την Πάτρα με στίχους που στάζανε ειρωνεία: «Μήπως να ευχαριστήσω την ελληνική police που το μόνο που ξέρει είναι να κατάσχει χασίς ή μήπως να ευχαριστήσω το ελληνικό σχολείο που το μόνο που μου έμαθε ήταν το σκασιαρχείο;».

Οι Minerva φτιάξανε κατάσταση από το τίποτα. Μια κιθάρα, ένα κρουστό και μια φωνή, ο Φώτης, να τραγουδάει το «Ελληνόβλαχε μαλάκα»: «Όλοι μούφες μου πουλάτε για Ελλήνων τα ιερά, βολεμένοι μόνο να ‘στε κι ασ’ τον ξένο να ψοφά». Πριν κατέβει απ’ τη σκηνή, φώναξε: «Και μην ξεχνάτε. Είμαστε όλοι μετανάστες».

Μετά είχαν σειρά οι Danger by Design από τα τρελά νερά της Χαλκίδας. Ένα κουμπί πατάνε αυτά τα παιδιά και μεταμορφώνονται. Σεληνιάζονται! Σε κάποια φάση ο Στάθης έπεσε στο πάτωμα, κουτρουβάλησε, ξανασηκώθηκε, ξαναέπεσε... Την κατάληξη τη βλέπετε στη φωτογραφία κάτω δεξιά.

Τους Steel Blood από τις Σέρρες, θες δε θες, τους προσέχεις. Άλλοι τους μισούν γιατί «είναι ποζέρια και μιλάνε αγγλικά» και άλλοι τους προσκυνούν. Όπως μια φαν, η «Fanoumpa Η Skatoumpa», η οποία έγραψε στο site, στα σχόλια της πρώτης μέρας: «Ρεεεεε, πόσο μα πόσο θεοί παίζει να ήταν οι Steel Blood????? Respect και πάλι respect!!! Μιλάμε τα έσπασαν!! Gates of Babylon, Stormbringer κι έτσι!! Πόσο μορφάρες είναι που διάλεξαν να παίξουν αυτές τις κομματάρες??? (τώρα θα πέσω να προσκυνήσω και τη φωτογραφία τους!!!)».

Τελευταίο συγκρότημα της πρώτης μέρας ήταν οι Lust. Σε ένα τραγούδι τους υπάρχει ίσως η πιο μαγική σκηνή του dvd. Εκεί που ο Έκτορας βγάζει άναρθρες κραυγές και η κιθάρα παίζει ένα αργό ανεβαστικό θέμα, η κάμερα φεύγει απ’ τη σκηνή και ζουμάρει σ’ ένα παιδί που μες στο σκοτάδι, ανεβασμένο στο κοινό, σερφάρει προς το φως... (ενός προβολέα). Η απόλυτη ψευδαίσθηση.

Η βραδιά έκλεισε με τον Γιάννη Αγγελάκα και τους Επισκέπτες. Εφτά χιλιάδες παιδιά τραγούδησαν μαζί του «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!» 

Η δεύτερη μέρα άνοιξε με τους Ό,τι να ‘ναι από το Μουσικό Ιλίου. Με το που εμφανίστηκαν φέρανε άλλο χρώμα στη σκηνή. Κανονάκι, νταούλι, τρομπέτα, κλαρίνο... Και μετά στίχοι του Σολωμού, Σαββόπουλος, Αλκίνοος...

Η συνέχεια είχε grunge από το Αγρίνιο. Κάτι συμβαίνει μ’ αυτή την πόλη. Μαθαίνουμε ότι έχει μια δικιά της μαθητική σκηνή, τουλάχιστον 10 μαθητικά συγκροτήματα. Την εκπροσώπησαν άξια οι Afterglow. Έπαιξαν Nirvana, εννοείται, αλλά και το «Seven nation army» των White Stripes.

Τρίτο ήταν ένα χιπ-χοπ συγκρότημα από τον Πύργο, οι Ανεμιστήρας+Crew. Θυμός, πολύς θυμός... «Δεν κρατιέμαι, δεν κρατιέμαι, θέλω να τα σπάσω, την ηρεμία βαριέμαι, να κάνω ό,τι γουστάρω μια φορά άφησέ με». Εμείς πάντως τους αφήσαμε...

Οι Delirium από τη Θεσσαλονίκη έπαιξαν ένα δύσκολο είδος: progressive metal. Άψογη τεχνική, το ένα σόλο ακολουθούσε το άλλο, στο τέλος έπαιξαν και το «Metropolis» των Dream Theater και έδεσε το γλυκό.

Και μετά ήρθε η μέταλ έκπληξη: οι Grain of Sense, κι αυτοί απ’ τη Θεσσαλονίκη. «Καλησπέρα» είπε με ευγενική φωνή η Σοφία, η τραγουδίστριά τους. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια. «Θέλω να γίνει της πουτάνας!» ούρλιαξε κι άρχισε να βγάζει κάτι brutal που τρόμαξε ακόμα και τους Danger by Design...

Αλλαγή σκηνικού με τους Spleen on Baudelaire. Rock ‘n’ roll καταστάσεις, Elvis Presley, χορός και πολλή ενέργεια από ένα συγκρότημα που ακολούθησαν 50 φανατισμένοι οπαδοί από τον Βόλο.

Σειρά είχαν οι Musica Ficta, αλλά ένα τεχνικό πρόβλημα καθυστέρησε την εμφάνισή τους. Έτσι ανέβηκαν στη σκηνή τα τρία περσινά συγκροτήματα που φέτος είχαν έρθει σαν guests. Με τους Looming Titties και τους Ska Bangies ο υδράργυρος ανέβηκε απότομα στους 60 βαθμούς. Πρώτα η «Ούρσουλα» (το πιο δημοφιλές τραγούδι του περσινού Schoolwave στο YouTube) και μετά οι ska ρυθμοί οδήγησαν το κοινό σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις: Άλλοι χοροπηδούσαν, άλλοι κοπανιόντουσαν, κορίτσια λιποθυμούσαν (άλλες από τη ζέστη, άλλες επειδή είδαν τον Μανώλη...). Ευτυχώς, ακολούθησε η ήρεμη δύναμη των Rosebleed... (παρεμπιπτόντως, βγάζουν την άνοιξη το πρώτο τους single με τη Sony).

Τελευταίο μαθητικό συγκρότημα της Κυριακής ήταν οι Musica Ficta. Την καλύτερη κριτική σ’ έναν μουσικό την κάνουν συχνά οι άλλοι μουσικοί, όχι ο κόσμος. Ο Αλέξης από τους S.A.G.G.A έγραψε στο site: «Τέτοια ανατριχίλα που μ’ έπιασε όταν άκουσα τους Musica Ficta, δε μ’ έχει ξαναπιάσει», ενώ ο Γιάννης από τους Spleen on Baudelaire στο τέλος της συναυλίας μάζεψε όλο το θάρρος του και είπε στον Απόλλωνα: «Σ’ ένα τραγούδι σου δάκρυσα».

Γύρω στις 11.30 το βράδυ ανέβηκαν οι καλεσμένοι μας, οι Mary and the Boy. Κάποιοι είχαν ήδη φύγει για να προλάβουν το Μετρό. Κάποιοι έφυγαν όταν άκουσαν τη φοβερή και τρομερή Mary να ουρλιάζει «I wanna fuck you like a bunny!». Όσοι δε φοβήθηκαν τον βιασμό, τον απόλαυσαν.

Τη Δευτέρα πρώτοι-πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Horny Rabbits, τα καβλωμένα κουνέλια. Παίξανε college punk μες στην καλή χαρά -κι ας κάνανε μερικά λάθη. Ήταν, εξάλλου, τα πιο μικρά του φεστιβάλ -μόλις Γ’ Γυμνασίου.

Οι Los Mujeros απ’ την Πτολεμαΐδα ήταν οι πρώτοι που έφεραν ακορντεόν στη σκηνή του Schoolwave. Το λίγο τζαζ, λίγο μπλουζ κομμάτι τους «Είσαι μια ηδονή» έκανε πολλά ζευγαράκια στην Τεχνόπολη να χορέψουν.

Οι Scarlets εκπροσώπησαν το emo. Φράντζες, βαμμένα μάτια, τραγούδια για χαμένες αγάπες... Οι εχθροί τους είχαν ετοιμάσει τα φτυάρια, αλλά αυτοί τους βγήκαν απ’ τη μέταλ πλευρά. Τραγούδησαν το «Fear of the dark» και τα φτυάρια κρύφτηκαν.

Σειρά είχαν οι English Handmade Must. Όταν έπαιξαν το «Without you I’ m nothing» των Placebo νόμιζες ότι ακούς τον Brian Molko. Ήταν όμως ο Γιώργος από τη Ναύπακτο, που είχε κλείσει τα μάτια και ένιωθε κάθε συλλαβή που έλεγε.

Οι Sober από τον Πειραιά δημιούργησαν μια παράξενη ατμόσφαιρα. Λίγο τα εφέ στα πλήκτρα, λίγο το μισότρελο βλέμμα του τραγουδιστή, νόμιζες ότι παρακολουθείς ένα μουσικό θρίλερ. Ένα θρίλερ που δε θέλεις να τελειώσει.

Το καθαρόαιμο ροκ της ημέρας ήρθε από τους No Profile. Σαφώς βελτιωμένοι από πέρσι, ξεσήκωσαν το παλιό κοινό τους και απέκτησαν καινούριο με το κομμάτι τους «Didn’ t sign» (θα το δείτε στο dvd).

Το έβδομο συγκρότημα ήταν οι Definite X. Σύγχρονο είδος (rap core), σύγχρονο παίξιμο και με έναν από τους πιο ωραίους στίχους του φεστιβάλ: «Αν θέλεις να βάλεις φωτιά στον κόσμο με τη μουσική σου, να ξέρεις ότι η μουσική θέλει την ψυχή σου για αντάλλαγμα».

Το τελευταίο μαθητικό συγκρότημα δεν ήταν από την Ελλάδα, αλλά από την Αγγλία. Ήταν οι Bamboo Bambos, τέσσερις μαθητές και δύο τρελοί καθηγητές τους απ’ το Summerhill, το γνωστό αντιαυταρχικό σχολείο. Έπαιξαν Rolling Stones, U2, Zutons και μια δική τους μπαλάντα. Ο κόσμος τους αγκάλιασε αμέσως: τραγουδούσε, χόρευε, χειροκροτούσε. «You guys are amazing!» φώναξε στο κοινό ο Henry, ένας απ’ τους δύο τρελούς καθηγητές. «Thank you for everything! It was incredible!» μας έλεγε μετά στα παρασκήνια, «But how can we bring Schoolwave in England??».

Την καληνύχτα στο φεστιβάλ είπε η 23χρονη Μόνικα με τις μπαλάντες της.

Για αρκετά παιδιά πάντως η μουσική ήταν απλά μια υπόκρουση. Ήταν τα παιδιά που είχαν κολλήσει στα side events: parkour, bmx, skate, graffiti, video games. Και καλά κάνανε! Υπήρχαν κι άλλοι που κάνανε βόλτες απ’ το ένα στο άλλο. Κι αυτοί καλά κάνανε! Το φεστιβάλ φέτος μεγάλωσε αρκετά ώστε να τους χωράει όλους.

Ο Κώστας από τους Ό,τι να 'ναι

Η Σοφία από τους Grain of Sense

Ευχαριστούμε:
1. Τους εθελοντές του φεστιβάλ για τον ιδρώτα που έχυσαν
2. Την Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων για τη συνδιοργάνωση και τον Οργανισμό Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού για την υποστήριξη
3. Τnν Aegean Airlines για τη μεταφορά των παιδιών της επαρχίας στις ακροάσεις και στο φεστιβάλ.