Είμαι 14 και νομίζω ότι μέχρι να τελειώσω το κωλοσχολείο θα μπω σε τρελοκομείο! Έχω δυσλεξία! Και; Πειράζω κανένα; Βαρέθηκα να ζω σε μια χώρα στην οποία καθηγητές και μαθητές δε γνωρίζουν τι είναι η δυσλεξία! Και καλά οι μαθητές, αλλά ρε συ και οι καθηγητές; Έλεος! Όποτε πάω στο σχολείο τραβάω ΤΑ μαρτύρια! Τις προάλλες με σήκωσαν στον πίνακα να γράψω και από κάτω ακούω γέλια και τον καθηγητή να λέει «Γιατί τόσα λάθη;». Με βάζουν να διαβάζω και η καρδιά μου νομίζω ότι θα σπάσει! Δε φτάνει μόνο αυτό, υποτίθεται ότι στις εξετάσεις πρέπει να με εξετάζουν προφορικά. Μαλακίες! Με βάζουν να γράφω και μετά απλώς διορθώνουν την κόλλα μπροστά μου και μου λένε για τα ορθογραφικά μου λάθη: «Μαζί σου θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε!».
Λυδία
Ναι ρε μαλάκες, γουστάρω να είμαι τσινάρι με χαιτάρα και φουλ ξούρα τα πλαϊνά, με σκουλαρίκι, να οδηγάω το «ζετάκι» μου, να κάνω το πρωί κοπάνα για να πάω να φάω μπουγάτσα, να φοράω ταυτότητα στο χέρι και χρυσή καδένα στο λαιμό, να βλέπω κάθε μέρα Ψάλτη και Ταμτάκο στο Alter και το βράδυ φουλ αλάνι! Να πω την αλήθεια, η αδερφή μου είναι καραφρικιό και με τη βιδώνει. Θέλω να της δώσω κάτι κουτρομπούκια, αλλά τι να κάνω; Αλάνια, αυτή είναι ζωή, να πηγαίνω στον ΠΑΟΚ με το μηχανάκι και να τα σπάω όλα. ΠΑΟΚ-λατρεία-γαμώ τη θύρα 3! Έτσι ρε μαλάκες!
Σαλόνικα
...είμαστε οχτώ 16χρονοι που ονειρεύονται να γυρίσουν τον κόσμο μ' ένα σακίδιο στην πλάτη...
...πειράζει που είμαι της λογικής ότι η ζωή ξεκινάει μετά τις 9 το βράδυ;...
Δευτέρα 21/5/2007. Πήραν οι φίλοι, πήραν και οι συγγενείς! Οι κωλοσυγγενείς! Να «ευχηθούν» και καλά και να ρωτήσουν πώς πήγα στις εξετάσεις! Άρχισαν οι Πανελλήνιες και γράψαμε Έκθεση το Σάββατο. Πού να ξέρω ρε μαλάκες πώς έγραψα Έκθεση;;; Από μένα εξαρτάται;; Έγραψα εκεί τις γνωστές μπούρδες και θα δούμε. Αλλά τώρα σας έπιασε ο πόνος; Πήραν τηλέφωνο άνθρωποι που έχουν να μου μιλήσουν 7- 8 χρόνια!! Κάτσε ρε μαλάκα, τώρα με θυμήθηκες; Να το χέσω το συγγενολόι σου! Δε μου χρειάζεται κανένας σας, παλιοϋποκριτές, ηλίθιοι άνθρωποι! Και όλοι, ΟΛΟΙ λένε τα ίδια! Πού σκατά τα διαβάζουν; «Θα πας μια χαρά, σε ξέρω εγώ (!), μην έχεις άγχος και να είσαι συγκεντρωμένη, εντάξει;». Και το καλύτερο: «Πού θα πας; Νομική σαν τον μπαμπά;». ΟΧΙ ρε πούστη μου, δε θα πάω! Τη μισώ τη Νομική! Είμαι Τεχνολογική, αλλά αν με είχες δει τα τελευταία 7 χρόνια θα το ήξερες αυτό, έτσι; Στο διάολο κι εσείς και οι ψεύτικες ευγένειές σας και ο κόσμος σας που τον κάνατε σαν τα μούτρα σας! Εγώ προτιμώ να είμαι αγενής και αληθινή, παρά ρομπότ στα χέρια σας!
Να τον πάρω τηλέφωνο; Να μην τον πάρω; Θα γίνουμε σκατά άμα πάρω. Άμα δεν πάρω θα γίνω μόνη μου σκατά. Πότε θα γίνω περισσότερο σκατά; Μόνη μου ή με τον άλλον; Και στο κάτω-κάτω τι μου φταίει ο άλλος να τον κάνω σκατά; Που ήδη τον έχω κάνει. Άσε που όταν γίνεται ο άλλος σκατά, γίνομαι εγώ δύο φορές σκατά. Άρα λύθηκε το πρόβλημα. Μόνη μου και μια φορά σκατά!
Αγαπημένοι μου ομοϊδεάτες κάφροι... Πρόσφατα η μάνα μου διάβασε ένα τετράδιο στο οποίο έγραφα σκέψεις (όχι για γκόμενους και τέτοιες μαλακίες), πολύ γενικά και αφηρημένα πράγματα... Και πάει στο διάολο που μου βίασε έναν χώρο που μπορούσα να εκφράζω ό,τι ήθελα, το χειρότερο ήταν που μετά έπεσε και σχολιασμός του τύπου: «Και τι είναι αυτό που δε σου έχουμε προσφέρει για να νιώθεις κενή;» (έτσι έλεγα στο τετράδιο)... «Ό,τι ζητάς το έχεις»... «Και όταν μου μιλάς να με σέβεσαι!» (γιατί είχα αρχίσει να την ψιλοβρίζω). Και εκεί ήταν που ξέσπασε μια ταπηροκρανίαση... Μάζεψα ό,τι μου έχει προσφέρει (laptop, λεφτά, κινητό) και της τα έδωσα πίσω, επειδή δε θέλω να απαιτεί με τα λεφτά της τον σεβασμό μου! Στο τέλος «ανησύχησε» ότι παίρνω ναρκωτικά (ενώ απέχω από το σπορ) και με πήγε για εξετάσεις αίματος! Μου είπε επίσης ότι είμαι αναίσθητη... Ας πει κάποιος στους αποστεωμένους μεγάλους πως ο σεβασμός δεν απαιτείται, κερδίζεται!
Το Σάββατο που πέρασε γράψανε τον φίλο μου με το μηχανάκι επειδή οδηγούσε τρικάβαλο. Η ποινή είναι αφαίρεση διπλώματος για 20 μέρες και ένα μικρό πρόστιμο. Όταν ο φίλος μου είπε στον μπάτσο: «Σας παρακαλώ, αφήστε μου το δίπλωμα, πάω Τρίτη Λυκείου, μένω πολύ μακριά απ’ την πόλη, το χρειάζομαι για να πηγαίνω σχολείο και φροντιστήριο και οι γονείς μου πάνε στη δουλειά από τις 6», η απάντηση του μπάτσου ήταν «Στ’ αρχίδια μου»...
Όλοι μας έχουμε πληγωθεί από τους άλλους, λιγότερο ή περισσότερο ο καθένας. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά. Το πώς το αντιμετωπίζεις. Άλλοι από θύματα γίνονται θύτες και καμιά φορά πληγώνουν χειρότερα απ’ ό,τι έχουν πληγωθεί, άλλοι παραμένουν βουβοί και κρατάνε το δηλητήριο για τον εαυτό τους και άλλοι -λίγοι- βγαίνουν με την πληγή τους στον δρόμο, προσπαθούν να την κάνουν δύναμη και να κερδίσουν την αγάπη που τους λείπει...
Αντρίκος, 19
Το έχετε πάθει ποτέ; Να πάτε σε μια παράσταση χορού, σε μια συναυλία ή οτιδήποτε παρόμοιο και καθώς φεύγετε να νιώθετε τόσο βαρετοί και ατάλαντοι; Να νιώθετε ότι και να μην υπήρχατε τίποτα δε θα άλλαζε στον κόσμο; Θέλω να είμαι ιδιαίτερη... Τι δηλαδή; Επειδή το ντύσιμό μου δεν είναι τόσο ιδιαίτερο σημαίνει ότι είμαι σαν τους άλλους; Νιώθω διαφορετική και θέλω να το δείξω...
...γουστάρω να είμαι τσινάρι με χαιτάρα και φουλ ξούρα τα πλαϊνά...
...σας έχει τύχει να πάτε σε μια συναυλία και φεύγοντας να νιώσετε βαρετοί και ατάλαντοι;...
...στα 34 μου έχω μεταλλαχθεί σε ένα καταθλιπτικό και νευρικό γονιό...
Αγαπητοί schooligans, όλοι οι γονείς σε κάποια φάση μιας οικογενειακής διένεξης λένε στα παιδιά τους την κλισέ φράση «θα μας καταλάβεις όταν θα γίνεις κι εσύ γονιός». Ε, να λοιπόν που έγινα γονιός στα 34 μου και εξοργίζομαι ακόμα παραπάνω όταν μου έρχεται στο μυαλό αυτή η σιχαμένη φράση. Και ο λόγος είναι ότι παρόλο που θεωρούσα τον εαυτό μου «υποψιασμένο», ώστε να μην κάνω στο παιδί μου αυτά που μου έκανε η προηγούμενη γενιά, σας καταθέτω την απολογία μου: Είμαι ίδιος και χειρότερος! Ακόμα δεν πρόλαβε να έρθει στον κόσμο το αγγελούδι μου και έχει γίνει μάρτυρας τρομακτικών καυγάδων με τη γυναίκα μου. Όποτε έρχεται κοντά μου για παιχνίδι και στοργή, εγώ φωνάζω τσαντισμένος στη γυναίκα μου γιατί το άφησε να έρθει –έχω δουλειά στον υπολογιστή, βλέπετε.
Λυπάμαι για τον εαυτό μου και το κατάντημά μου. Έχω μεταλλαχθεί σε έναν καταθλιπτικό, νευρικό και ράθυμο άνθρωπο. Οι λόγοι πολλοί. Η κύρια αιτία, όμως, πιστεύω ότι είναι το γεγονός πως η κουραδογενιά η δική μου δεν μπορεί να προσαρμοστεί και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακύπτουν κάθε φορά, γιατί ως επί τω πλείστον τα είχε όλα έτοιμα και λυμένα μια ζωή.
Γι’ αυτό φιλαράκια και καθοδηγητές μου, ένα πράγμα μόνο έχω να συστήσω: κρατήστε όλα τα τεύχη του παρόντος εντύπου ως μελλοντικό οδηγό καλής συμπεριφοράς για γονείς. Κρατήστε τα τεκμήρια των προβλημάτων και προβληματισμών σας ώστε να είναι αυτά που θα σας τιμωρούν αργότερα, όταν περάσετε «στην απέναντι όχθη», όπως με τιμωρούν κι εμένα οι αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Γιατί όπως λένε και οι παλιότεροι με την υπεροψία της «εμπειρίας» στο πρόσωπό τους: «εδώ που είμαι θα ‘ρθεις».
Με ειλικρινή αγάπη
και ανειλικρινή κατανόηση,
Papa was a Rolling Stone
Όλοι λένε για τους αστυνομικούς κι όμως δεν ξέρουν την τύφλα τους σχετικά με αυτούς. Σαν παιδί αστυνομικού, και μάλιστα διοικητή, θα ήθελα να τονίσω πόσο δύσκολο είναι να περπατάς στο δρόμο και να σε κοιτάει κάθε καθίκι που έχει κάνει φυλακή με μισό μάτι, επειδή ο πατέρας σου είναι «μπάτσος». Παιδιά που έχουν μηχανάκι χωρίς δίπλωμα και κάνουν κόντρες να βρίζουν τον πατέρα σου μπροστά στα μάτια σου... Εγώ πάλι, πέρα από τον φόβο ότι συνεχώς πρέπει να προσέχω, είμαι πολύ περήφανη που είμαι παιδί αστυνομικού. Δεν ξέρει κανένας τι περνάνε αυτοί οι άνθρωποι. Έχουν ζήσει καταστάσεις, έχουν γνωρίσει ανθρώπους που εσείς μόνο σε ταινίες τους έχετε δει... Όντως υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν κατάχρηση της δύναμής τους, αλλά δεν έχω διαβάσει πουθενά ένα άρθρο που να μιλάνε άνθρωποι που έχασαν περιουσίες κι αυτοκίνητα από αναρχικούς... Ε βέβαια, σήμερα κοιτάμε μόνο τα δικαιώματα του δράστη ό,τι και να είναι αυτός (κλέφτης, φονιάς, παιδεραστής) και έχουμε χεσμένα τα δικαιώματα του παθόντα. Γι’ αυτό ψάξτε καλύτερα για ανθρώπους που ευγνωμονούν την αστυνομία και τι έχουν να σας πουν... Αλλά τι λέω; Αυτό δεν πουλάει...
Γαμώ τις εξετάσεις και το «καλό μου»!! Όλοι έχουν προσδοκίες και όλοι πιέζουν. Ούτε τις μουσικές μου δεν μπορώ ν’ ακούσω γιατί «δεν έχω χρόνο» κι όταν πάω να παραπονεθώ όλοι πιπιλάνε την ίδια καραμέλα: «Εσύ ήθελες Νομική, δε σε πίεσε κανένας!», «Χωρίς Πανεπιστήμιο δεν κάνεις τίποτα!», «Άντε, μια βδομάδα έμεινε...»! Ξέρετε βρε μαλάκες, είμαι 17, είμαι ερωτευμένη, είναι άνοιξη και επιτέλους η μόνη μου έννοια δεν είναι να μάθω «aegrotabat caicina paetus»!
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!
Μια αγχωμένη, ερωτευμένη, καταπιεσμένη,
τρελαμένη μαθήτρια θεωρητικής,
Δέσποινα
Πολυαγαπημένοι μου schooligans, γαμάτε!!!! Είστε οι καλύτεροι αφού δείχνετε κατανόηση, κάτι που είναι δύσκολο να βρεις στον κωλόκοσμο των μεγάλων... Έχω κάτι που με απασχολεί τελευταία και δε με αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια, αφού το μαξιλάρι μου είναι μούσκεμα απ' τα κλάματα... Είμαι 15 χρονών και πιστεύω πολύ και αγαπάω τον Θεό... Όμως και οι γονείς μου και οι παπάδες λένε πως είναι ανήθικο να έχεις αγόρι σε τέτοια ηλικία... Δεν είχα την τύχη να μου τα ζητήσει κανείς μέχρι τώρα, αλλά νιώθω μέσα μου αυτή την ασυγκράτητη επιθυμία να έχω αγόρι, να βγαίνουμε μαζί, να με αγκαλιάζει, να με αγαπάει... Όμως δεν ξέρω τι να κάνω με το θέμα της θρησκείας... Είμαι σίγουρη πως άμα τα φτιάξω ποτέ με κάποιο αγόρι και το μάθει η μάνα μου, θα πέσει να πεθάνει... «Είναι καιρός για διάβασμα, όχι για έρωτες» λέει χαρακτηριστικά... Κι εγώ τι θα κάνω; Θα μείνω με αυτόν τον πόνο στην καρδιά;
Θάλεια
Πειράζει που είμαι της λογικής ότι η ζωή ξεκινάει μετά τις εννιά το βράδυ...; Την ημέρα τι να κάνω δηλαδή; Να πάω να δω αν κουνιούνται οι βάρκες; Αν θες ρε μάνα να κοιμάσαι εσύ στις 9 το βράδυ, κοιμήσου καλή μου... Εγώ στις 9 το βράδυ ξυπνάω... Με πήρε προχθές στις 5 το πρωί που ήμουν έξω και μου έλεγε «Πού έχεις μπλέξει, παιδί μου;» και έκλαιγε... «Άσε ρε μάνα» της λέω «βαράω ενδοφλέβιες!». Δηλαδή αν κάποιος ξενυχτάει, έχει μπλέξει κιόλας; Να σοβαρευτώ μου λέει... Άμα σοβαρευτώ από τώρα, στα 30 μου τι θα κάνω;;; Θα ξεσαλώσω τότε;;; «Θα πάθεις τίποτα» μου λέει «που έχεις κάνει την νύχτα μέρα». Τι θα πάθω, ρε μάνα; Δε θα με βαράνε οι καρκινογόνες ακτίνες του ήλιου και θα πέσω σε κατάθλιψη; Ρε, με δουλεύει σας λέω... Έχει πρόβλημα η γυναίκα... Όταν ήμουν 15, δε μου έλεγε τίποτα. Τώρα που μεγάλωσα τα θυμήθηκε όλα...
Μανιτάρι
...πήραν όλοι οι παλιοϋποκριτές συγγενείς να ρωτήσουν πώς πήγα στις εξετάσεις...
...θέλω να βάλω κάτω τη γιαγιά μου και να τη λιώσω σαν κατσαρίδα...
...όλοι εσείς οι ψευτοαριστεροί Schooligans έχετε διαβάσει ποτέ Πλεχάνωφ, Τσόμσκυ ή έστω Μπακούνιν;...
Η ώρα είναι 23.45 και το βιβλίο της Φυσικής εδώ και δυο ώρες έχει παγώσει στη σελίδα 49. Ο «σπουδασμένος» και «καλλιεργημένος» πατέρας μου εκτονώθηκε. Αυτή τη φορά πάνω στην αδερφή μου, η οποία έπειτα από βαρύ μαστίγωμα με τη ζώνη βρίσκεται κλειδωμένη ξυπόλητη στο ολοσκότεινο υπόγειο του σπιτιού, δυο ορόφους πιο κάτω. Έχει σταματήσει να ουρλιάζει κι εγώ με τον αδερφό μου, κλεισμένοι ο καθένας στο δωμάτιό του, ψάχνουμε να βρούμε τρόπο να τη βγάλουμε από εκεί κάτω, χωρίς να το πάρει είδηση το τέρας του σπιτιού. Ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας βρίσκεται το τμήμα της αστυνομίας, η οποία έχει πάρει τον ύπνο του δικαίου... Ο πατέρας μου είναι γιατρός, σώζει ζωές. Τις ζωές των άλλων. Τις δικιές μας όμως τις κατέστρεψε. Από τότε που ήμασταν γύρω στα 6 νομίζω. Στα 12 η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Ακόμη θυμάμαι τις μελανιές σε όλο μου το σώμα. Πρέπει να είχα μέρες να ξαπλώσω ή και να καθίσω, γιατί πονούσα υπερβολικά. Ήταν καλοκαίρι και ενώ θα έπρεπε να ήμουν με το τιραντάκι, φορούσα το τζιν μπουφάν μου... Διαφορετικά, βλέπεις, θα φαίνονταν οι μελανιές και θα στιγμάτιζα το όνομα του πατέρα μου... Δεν είμαι ούτε ροκού, ούτε τρέντουλο. Ας πούμε κάτι ενδιάμεσο. Αλλά άνθρωπος, φίλε μου. Ούτε «γάιδαρος», ούτε «μουλάρι», ούτε «αποτυχημένη», ούτε «κατεστραμμένη», ούτε «πουτανάκι» όπως με φωνάζουν οι γονείς μου. Είμαι μια άριστη μαθήτρια, αλλά οι γονείς μου πάντα ήθελαν κάτι παραπάνω. Έγιναν σκληροί, μου στέρησαν τις βόλτες, τους φίλους, τις σχέσεις μου. «Εσύ δεν έχεις ανάγκη. Ο πατέρας σου είναι γιατρός, σου παίρνει τους καλύτερους καθηγητές. Τι άλλο θες;». Ναι ρε μαλάκα, θέλω αυτό που τόσο απλόχερα εσένα σου προσφέρουν: κατανόηση και αγάπη. Έχεις σκεφτεί ποτέ σου να αυτοκτονήσεις; Εγώ άπειρες φορές. Εμένα η μάνα μου δεν ήρθε να μου πει ποτέ τι έχω όταν είμαι down, ούτε συζήτησε ποτέ μαζί μου τα προβλήματά μου. Πίσω λοιπόν από το χαρούμενο χαμόγελο και το προσωπείο του «όλα πάνε καλά» που αναγκάζομαι να φοράω κάθε μέρα, κρύβεται ο συντετριμμένος ψυχισμός μου. Εσύ Θεέ του προηγούμενου τεύχους, ρίξε μια ματιά και κατά δω...
f.bl.
Dear schooligans, μόλις διάβασα το 9ο τεύχος και σχεδόν έβαλα τα κλάματα με τις ιστορίες των παιδιών, γι' αυτό είπα να γράψω μια διαφορετική. Η παρέα μου αποτελείται από 8 δεκαεξάχρονους που ονειρεύονται να γυρίσουν τον κόσμο μ' ένα σακίδιο στην πλάτη. Το Πάσχα πήγαμε και οι οχτώ στο εξοχικό του ενός από μας για 4 μέρες. Αυτός, όμως, είχε απλά το κλειδί, δεν είχε ξαναπάει ποτέ εκεί! Έτσι έμεινε κι εκείνος με το στόμα ανοιχτό όταν είδε ένα άθλιο καλυβάκι 3x3, χωρίς νερό, ρεύμα και τουαλέτα. Κλασικά άρχισε η γκρίνια... μέχρι που προτιμήσαμε το καλυβάκι απ’ το να γυρίσουμε για διάβασμα και μείναμε! Τις δύο πρώτες μέρες διώχναμε περαστικά έντομα, κάναμε την ανάγκη μας στην ύπαιθρο, τρώγαμε τσιπς και κρακεράκια, κάναμε μπάνιο στην (παγωμένη) θάλασσα και κοιμόμασταν στο πάτωμα. Εκτός βέβαια από αυτή την προπόνηση για το στρατό, χάσαμε κιλά, μαυρίσαμε και κάναμε τρελά γέλια λέγοντας ιστορίες και παίζοντας «σκοτεινό δωμάτιο». Είπαμε όσα δεν είχαμε πει ποτέ!!!
Είμαι 15, τελειώνω το Γυμνάσιο και, κατά την άποψη της μάνας μου, είμαι ΧΟΝΤΡΗ. Πολύ χοντρή, μη σας πω ΒΟΔΙ! Τι βόδι καλέ; Το βόδι πιο λεπτό είναι από μένα! Γιατί; Επειδή έχω 10 κιλά παραπάνω; Ε και; Τα κιλά κάνουν τον άνθρωπο; Η μάνα μου όλο μου λέει «Καταδικάζεις άδικα τον εαυτό σου. Γιατί δεν τον βοηθάς; Πού είναι η Σοφούλα μου, το μικρό μου κοριτσάκι; Πού το πήγες;» λες και είμαι κανένα ΤΕΡΑΣ που έφαγε το αγγελούδι της! Και στη συνέχεια ρίχνει κάνα δυο δάκρυα για να δέσει το μελό. Τι άλλο θ’ ακούσουμε δηλαδή; Και γιατί με βλέπει χοντρή; Γιατί: «Πότε θα φορέσεις τα super mini που φορούσα εγώ στην ηλικία σου; Πότε θα τα βάλεις, μου λες; Με κάτι πόδια σαν βυτιοφόρα που έχεις, πιο χοντρά κι απ’ τα δικά μου!». Γιατί είναι και κολλημένη, αφού και η δική της μάνα «χοντροκώλα» την ανέβαζε, «βουβάλι» την κατέβαζε και άρχισε, λέει, να κάνει γυμναστική για να αδυνατίσει. Χέστηκα! Εγώ τη σιχαίνομαι τη γυμναστική. Εμένα μου αρέσουν τρελά τα γλυκά! Μπορώ να φάω πάρα πολλά στην καθισιά μου! Με πήγαν και σε διαιτολόγο μπας και δουν προκοπή. Τζάμπα λεφτά, τους το ‘πα. Αφού εγώ αισθάνομαι μια χαρά μέσα σε αυτό το σώμα, εκείνη γιατί τι την νοιάζει, μου λέτε;
Έλεοοοοοοος!!! Αμάν πια! Τι άλλο θέλουνε από τη ζωή μας; Γαμώ τα πρότυπα που έχουνε για τα παιδιά τους. Και ναι, μιλάω για τους γονείς! Τι ήθελα ρε; Να περάσω στο ΤΕΙ Γραφιστικής. Τι βάση είχε ρε; 10! Αλλά όχι! Αυτοί ήθελαν να περάσω σε μεγάλη σχολή! Πανεπιστήμιο και από 17 και πάνω. Και ορίστε! Διάβαζα συνέχεια! Και ορίστε! Τα καλοκαίρια Β’ και Γ’ λυκείου έκανα φροντιστήρια και έχανα τις διακοπές μου! Τι καταλάβανε μου λέτε; Πέρασα, λοιπόν, στη σχολή των κωλοοικονομικών που ήθελαν... Τώρα είμαι δυστυχισμένος, ούτε καν που πατάω το πόδι μου στην σχολή. Αλλά δεν τελειώνει εκεί! Δε μ' αφήνουν καν να κάνω τα κόμικς μου. Δε μ' αφήνουν καν ν’ ασχοληθώ! Αλλά με πατέρα εφοριακό, τι κάνεις; Οέο;
Γεια σας, με λένε Γιώργο και πάω Α’ Λυκείου. Σήμερα στο μάθημα της Γυμναστικής και ενώ παίζαμε βόλεϊ, η μπάλα κατέληξε μετά από δική μου κλωτσιά στην σκέπη του σχολείου. Μου ζητούν, λοιπόν, να αγοράσω καινούρια μπάλα ίδιας μάρκας με την πρόφαση ότι δεν μπορούν να ανέβουν στη σκεπή. Δεδομένου ότι η μπάλα είναι αναλώσιμη και ανήκει σε όλους, είμαι υποχρεωμένος να την αντικαταστήσω; Παρακαλώ να μου πείτε τι πρέπει να κάνω.
...δεν είμαι ούτε «γάιδαρος», ούτε «αποτυχημένη», ούτε «πουτανάκι», όπως με φωνάζουν οι γονείς μου...
...είμαι πολύ περήφανη που είμαι κόρη αστυνομικού...
...είμαι 17 χρονών, είμαι ερωτευμένη και στο σχολείο με βάζουν να μαθαίνω «aegrotabat caecina paetus»!...
Θέλω να πω τα βάσανα που περνάω επειδή ζω στο ίδιο σπίτι με τη γιαγιά μου, η οποία μπορεί να γίνει αφάνταστα εκνευριστική. Βλέπετε, παρά το γεγονός ότι έχει τέσσερα εγγόνια, για όλες τις αγγαρείες φωνάζει εμένα! Γιατί; Γιατί έχω πάρει το όνομα του άντρα της, που μας έχει αφήσει χρόνους... Ώρες-ώρες θέλω να τη σκοτώσω. Να τη βάλω κάτω και να τη λιώσω σαν κατσαρίδα! Αλλά δεν μπορώ, είναι γιαγιά μου...
Δεν ξέρω τι μου ήρθε και σας γράφω, κανονικά θα έπρεπε να διαβάζω Ιστορία, γιατί βλέπετε γράφω τη Δευτέρα. Όμως δεν μπορώ. Διαβάζω μια σειρά επί δύο ώρες και δεν καταλαβαίνω τίποτα, αλλά παράλληλα νιώθω και χαζή μ' αυτό που προσπαθώ να κάνω, να αποστηθίσω δηλαδή τις μαλακίες τους. Τι μ’ ενδιαφέρουν εμένα οι «κακώσεις» του Νικηφόρου Α' ή τα μέτρα του Καρλομάγνου για την αναδιοργάνωση του κράτους του;;; Το τραγικό είναι ότι στο τέλος θα τα μάθω νεράκι, θα τα γράψω και σε δυο μέρες θα τα ξαναξεχάσω... Γιατί αυτό έχω εκπαιδευτεί να κάνω απ' την Πρώτη Δημοτικού. Σ’ ένα χρόνο τελειώνω το σχολείο και νιώθω ότι δε μου έχει προσφέρει τίποτα!! Ντρέπομαι που το λέω, αλλά είμαι 16 χρονών και δεν έχω όνειρα, τίποτα. Έτσι μ’ έχετε καταντήσει, είστε περήφανοι; Συγχαρητήρια μαλάκες. Φεύγω τώρα, πάω να διαβάσω Ιστορία...
Μαθήτρια-θύμα του εκπαιδευτικού συστήματος
Κουράγιο σε όσους έχουν γονείς καθηγητές!
Δαιδαλώδης η ψυχή της. Ω ναι, το γνωρίζω πολύ καλά. Είναι αυτή η ιδιότητα της οντότητάς της που με κάνει εμένα, έναν μαυροφορεμένο ιππότη να ζωγραφίζω με το σπαθί μου πάνω σε ιερό πάπυρο. Ποια είναι; Να έχει άραγε σκοπό της την ολοκληρωτική γελοιοποίηση και καταστροφή του είδους μου; Άραγε το κάνει από μίσος; Ω φλογισμένα μάτια προφήτη του κακού, εσείς γνωρίζετε όλη την αλήθεια. Μη με αφήνετε δυστυχή σε αυτή την απόγνωση. Φωτίστε την κενή μου ιδιοτέλεια. Νηπενθής να ξανανοίξω τις σπασμένες φτερούγες μου και να ξαναταξιδέψω πάνω στο σχήμα της μεταφοράς.
Αυτή. Αυτή ευθύνεται για όλα τα δεινά μου. Αυτή με τύλιξε με βαθύ έρεβος.
Και κυρίως για ένα λόγο.
Κατάρα.
Μ΄ αγαπάει.
Lunatic
Γεια σας... Είμαι φοιτητής 23 ετών του τμήματος Μαθηματικών στην Κρήτη. Καταρχάς αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι έχω διαβάσει και συνεχίζω να διαβάζω όλα τα τεύχη σας, γιατί μου αρέσει αρκετά η δουλειά σας. Όμως μου σπάτε τα νεύρα γιατί είστε πολύ «καικαλάδες» και πάω στοίχημα ότι όλη σας η ομάδα είστε εντελώς απολιτίκ και πηγαίνετε στις πορείες χωρίς να ξέρετε ποιο είναι το νόημα και ποια τα δικαιώματά σας. Αμφιβάλλω αν ποτέ έχετε διαβάσει τη νομοθεσία κι αμφιβάλλω αν όλοι εσείς οι ψευτοαριστεροί έχετε διαβάσει ποτέ σας Πλεχάνωφ ή Τσόμσκυ ή έστω κάτι πιο απλό, Μπακούνιν... Σ Ο Β Α Ρ Ε Υ Τ Ε Ι Τ Ε !
Αναρωτιέμαι πώς έγινα έτσι. Θυμάμαι στην ηλικία σας (16-17) έπαιρνα ναρκωτικά (και σκληρά), πήγαινα σε κλαμπ, έκλεβα... Δε διάβαζα τίποτα και δε με ενδιέφερε τίποτα. Ζούσα σε βάρος του πατέρα μου. Και ένα πρωί εκεί στα 20 μου (πήγαινα Τρίτη Λυκείου) ξύπνησα και ένιωσα ότι ήμουν ένας άλλος... Ξαφνικά άρχισα να διαβάζω λογοτεχνία, να ακούω διαφορετική μουσική, low bap και αργότερα κλασική. Εδώ και 9 μήνες ακούω Θανάση Παπακωνσταντίνου και εδώ θα μείνω! Έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα, βρήκα κοπέλα (μέχρι τότε μόνο σε μπουρδέλο είχα κάνει έρωτα και δεν το είχα ευχαριστηθεί), γνώρισα άλλα άτομα. Τα έγραψα ξανά όλα, όμως τώρα περνούσα πραγματικά ωραία, φοιτητική ζωή, ταξίδια, εξόδους, σεξ! Για το μόνο που έχω μετανιώσει είναι τα σκληρά ναρκωτικά που έπινα τότε (πέθαναν και κάποιοι φίλοι μου). Τώρα τελειώνω την πρακτική μου και σκέφτομαι να κάνω μεταπτυχιακό. Σας διαβάζω πάντα γιατί εσείς τα παιδιά του τελευταίου θρανίου ζείτε για τον εαυτό σας, όχι για τους άλλους.
Είμαι η Ειρήνη και οι γονείς μου είναι θεοί! Εγώ και τα δύο αδέρφια μου είμαστε πολύ τυχεροί. Αν και δεν έχουμε μεγάλη οικονομική άνεση, μας στηρίζουν πάρα πολύ. Μέχρι και στο ωδείο μάς πήγαν, όταν τους το ζητήσαμε. Και όταν κάνουμε καμιά βλακεία φωνάζουν λίγο αλλά μετά οκ... Είναι τέλειοι και ξέρω πως δεν είναι όλοι έτσι, αλλά δεν μπορώ να ακούω όλα τα παιδιά να λένε συνέχεια «Πω πω, πάλι οι γονείς μου δε με αφήνουν» και μερικοί να τους βρίζουν κιόλας! Μα καλά, λίγο σεβασμό ρε παιδιά! Γονείς σας είναι, τι τους βρίζετε; Και αυτοί άνθρωποι είναι και έχουν τις παραξενιές τους.
...έχω δυσλεξία κι όποτε πάω στο σχολείο τραβάω ΤΑ μαρτύρια...
...όταν διαβάζω, νιώθω χαζή. Τι με ενδιαφέρουν εμένα τα μέτρα του Καρλομάγνου;...
...θα μου λείψουν τα κάγκελα που πηδάω κάθε πρωί, θα μου λείψει η προσευχή που χάνω...
Oι γονείς μου δε μου παίρνουν μηχανάκι... Είμαι 16+ και μπορώ να βγάλω δίπλωμα, αλλά δε με αφήνουν... Τι επιχειρήματα να χρησιμοποιήσω;... Τους είπα: «είναι καλύτερο να ανεβαίνω στους φίλους μου;». Κι αυτοί το μόνο που έκαναν ήταν να μου πάρουν κράνος!
Είναι αρχές Μαΐου. Πόσο έχει μείνει μέχρι τις Πανελλήνιες; Δυο βδομάδες και κάτι και όσο κάθομαι και διαβάζω Ιστορία ή οτιδήποτε, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η Τρίτη Λυκείου που τελειώνει και όλα αυτα τα πραγματα που θα μου λείψουν.
Θα μου λείψει το ηλίθιο πρωινό ξύπνημα
θα μου λείψουν τα κάγκελα που πηδάω καθε πρωί
θα μου λείψει η προσευχή που χάνω
θα μου λείψουν τα αυτοκτονικά βαρετά Αρχαία της πρώτης ώρας
θα μου λείψουν οι συμμαθητές μου
όλοι
αυτοί που ξέρω απ' το νήπιο
αυτοί που αγαπάω
αυτοί που πάω
αυτοί που μου τη σπάνε
αυτοί που μισώ
οι κοπέλες που μ' αρέσουν
ο κάγκουρας με τη χαίτη και τον φραπέ πάντα στο χέρι
τα επαγγελματικά φυσοκάλαμα του Μήτσου
τα «Έλα στο πρώτο θρανίο», «Σταματήστε να μιλάτε», «Βγείτε έξω!»
τα «Μαλάκα, κοίτα κώλο που της κάνει αυτό το παντελόνι» ή «Μαλάκα, πάλι στρινγκ φοράει!!» (αυτά τα σχόλια αρχίζουν πάντα με «Μαλάκα»...)
τα φλερτ
τα κουτσομπολιά
το τσιγάρο στο διάλειμμα
τα δανεικά για τυρόπιτα
οι καυγάδες μετά από κάθε ντέρμπι
οι κοπάνες της τελευταίας ώρας
η πενταήμερη (και όχι πενθήμερη)
η συμμαθήτρια που έκλαιγε επειδή κι αυτής θα της λείψουν όλα αυτά
ο συμμαθητής που, επειδή έκανε μπάφο, θεωρεί ότι επαναστάτησε
το χιλιογραμμένο θρανίο
το ότι, παρότι μπορεί να πίνεις, να καπνίζεις, να φασώνεσαι, να πηδιέσαι, να θεωρείς ότι μεγάλωσες, να θες περισσότερη ελευθερία, ξέρεις ότι είσαι ακόμα παιδί και το ξέρουν κι οι άλλοι.
Αν κι έχω λοιπόν περιθώριο για απουσίες, δε θα τις κάνω! Θα συνεχίσω να ξυπνάω και να πηδάω τα κάγκελα. Έτσι,
για να ζήσω για άλλο λίγο αυτό που επί 11 χρόνια καταριόμασταν και ευχόμασταν να τελειώσει, αλλά την τελευταία χρόνια συνειδητοποιούμε πόσο αγαπάμε και πόσο θα θέλαμε να συνεχιστεί για λίγο ακόμα...
