Ο καθηγητής
που με σημάδεψε

Ο 20χρονος Ρωμανός γράφει για τον φιλόλογο που κέρδισε τον σεβασμό
όλης της τάξης παρά το make-up που φόραγε…

•  Όποτε λέω σε κάποιον ότι είχα καθηγητή έναν άντρα που φόραγε γυναικεία ρούχα, μέικ-απ, και περούκα, η πρώτη αντίδραση είναι «Τι λες ρε μαλάκα;;» Η δεύτερη: «Τι; Μέσα στην τάξη;!».

•  Είχα μόλις τελειώσει το Γυμνάσιο και θα πήγαινα Α’ Λυκείου. Είχα ήδη ακούσει διάφορες φήμες για έναν περίεργο φιλόλογο, αλλά δεν τις πολυπίστευα. Την πρώτη μέρα όμως, στην ώρα της Ιστορίας, μπαίνει στην τάξη μια γυναίκα με υπερβολικό μέικ-απ, ροζ κραγιόν, κοντό μαλλί με ανταύγειες, ένα τζιν λίγο καμπάνα και μια ζακέτα με στρας. Και μας συστήνεται: Γιώργος Παπαδόπουλος. Όλοι πάθαμε την πλάκα μας, αλλά αυτός το είπε λες και έλεγε το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο. Και άρχισε αμέσως το μάθημα. 

•  Έκανε το καλύτερο μάθημα στο σχολείο. Και δεν το λέω μόνο εγώ αυτό -το λένε όλοι. Ήξερε πώς να μας τραβάει το ενδιαφέρον. Εκεί που μιλούσε, ξέρω ‘γω, για την Αντιγόνη, πέταγε μια αναφορά σε ένα σκυλοτράγουδο ή σε ένα σήριαλ. Δεν πιστεύω να υπάρχει άλλος φιλόλογος που θα έκανε σύγκριση του Κρέοντα με τον Πόποτα απ’ το «Καφέ της Χαράς». Ή καμιά φορά, όταν μας έβλεπε κουρασμένους, μας έλεγε ένα ανέκδοτο. Και το ‘λεγε με τον πιο γαμάτο τρόπο. Το πιο σημαντικό όμως, ήταν ότι παρά τα μικρά αυτά διαλείμματα, στο υπόλοιπο μάθημα δε σήκωνε μαλακίες. Στην ώρα του δεν γινόταν χαβαλές. Γινόταν μάθημα. 

• Υπάρχουν πολλοί καθηγητές που είναι -ή το παίζουν- «φίλοι των παιδιών». Ξέρεις, είναι πιο κοντά στην ηλικία σου, κάνουν πλάκες, μέχρι και τσιγάρο σου δίνουν άμα τους κάνεις τράκα. Τα παιδιά, όμως, δεν τους παίρνουν 

στα σοβαρά και στην ώρα τους γίνεται της πουτάνας. Υπάρχουν και οι άλλοι καθηγητές, οι αυστηροί. Αυτοί που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και με το παραμικρό σου ρίχνουν αποβολή και απουσία. Αυτοί καταφέρνουν να έχουν ησυχία στην ώρα τους, αλλά ακόμα κι αν είναι καλοί καθηγητές, όλοι οι μαθητές τους φοβούνται και τους μισούν. 

•  Ο Π. δεν είναι τίποτα απ’ τα δύο. Ήξερε πώς να σ’ έχει κοντά του και πώς να σ’ έχει σε απόσταση. Και ήταν respect. Σε ένα σχολείο που οι μαθητές γυρεύουν ευκαιρία για να σπάσουν πλάκα με τις παραξενιές των καθηγητών (όπως τον Φυσικό που λέει συνέχεια «έτσι», τον Μαθηματικό που κοιτάει πάντα το ταβάνι, τον Γυμναστή που είναι θεόχοντρος και την Φιλόλογο που παραδίδει λες και σου διαβάζει τη Χιονάτη), ένας καθηγητής που μοιάζει με γυναίκα καταφέρνει μην τρώει δούλεμα. Ή μάλλον να τρώει το λιγότερο δούλεμα απ’ όλους.

•  Καμιά φορά στο μάθημα, αντί να τον πω «Κύριε», μου ξέφευγε και τον έλεγα «Κυρία». Αυτός δεν αντιδρούσε καθόλου. Απλά άκουγε την ερώτησή μου και μου απαντούσε. Και πάντα ήρεμος ο πούστης!

•  Όταν πρωτομίλησα στους γονείς μου γι’ αυτόν, πίστευαν ότι υπερβάλλω. Μέχρι που τον είδαν σε μια συγκέντρωση Γονέων και Κηδεμόνων και τα παίξανε. Δεν το έκαναν θέμα όμως, ούτε αυτοί ούτε κανένας άλλος γονέας. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι τα παιδιά μετέφεραν το σεβασμό που είχαν γι’ αυτόν στους γονείς τους. Και σίγουρα βλέπανε κι οι ίδιοι, όταν τον συναντούσαν, ότι έχουν να κάνουν με κάτι τελείως διαφορετικό απ’ τον «τραβεστί καθηγητή» που φανταζόντουσαν.

Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι σε μια λαϊκή γειτονιά δεν βρέθηκε ένας κολλημένος πατέρας να το κάνει θέμα και να ζητήσει «να μην κάνει αυτός μάθημα στα παιδιά μας»;

•  Βέβαια εκεί που είχα αρχίσει να ανησυχώ μήπως ζω σε άλλη χώρα, έγινε κάτι που αποκατέστησε την πίστη μου στις ελληνικές αξίες. Κάποιος μαλάκας (πατέρας μαθητή από άλλο σχολείο!) έκανε καταγγελία στην Τατιάνα. Μαζεύτηκαν λοιπόν οι κάμερες έξω απ’ το σχολείο μας όσο είχαμε μάθημα και έγινε πανηγύρι. Αυτοί να προσπαθούν να μπουν μέσα και να πάρουν πλάνα, εμείς να τους πετάμε κιμωλίες από τα παράθυρα κι οι καθηγητές να προσπαθούν να φυγαδεύσουν τον Π. από την πίσω πόρτα. Δεν φεύγαν τα κοράκια ούτε μετά το σχόλασμα. Ψάχνανε κάποιον να τους μιλήσει. Αλλά άδικα. Ακόμα και οι πιο νταήδες μαθητές (που κοροϊδεύανε τους φλώρους, τις παρθενώπες, τα φρικιά κι ό,τι περίεργο κυκλοφορούσε στο σχολείο) πήραν το μέρος του Π. και άρχισαν να βρίζουν τους δημοσιοκάφρους. Μόνο κάτι καμένες γριές της γειτονιάς –που δεν είχαν καμία σχέση με το σχολείο και αμφιβάλλω αν τον είχαν δει ποτέ- βγήκαν και μίλησαν στην «ενημερωτική εκπομπή».

•  Τελικά ο κύριος Παπαδόπουλος (που φυσικά είναι ψευδώνυμο), τους έχει κερδίσει όλους. Απ’ τους μαθητές και τους καθηγητές μέχρι τους γονείς. Κατάφερε μέσα σε ένα τόσο συντηρητικό και κατινίστικο περιβάλλον, όχι μόνο να τον δέχονται, αλλά και να τον σέβονται. Και το κατάφερε γιατί πολύ απλά αγαπάει αυτό που κάνει και αγαπάει αυτό που είναι. Τον θεωρώ ίσως τον σημαντικότερο άνθρωπο που έχω γνωρίσει ποτέ μου.