Ω, είναι ωραία
στην κατάληψη!

Δεκέμβρης 2005, Τρίτη και 13, ώρα 4.30 το πρωί: Είκοσι μαθητές από το 1ο και 2ο Λύκειο Νέου Ψυχικού φτάνουν κάπως νωρίς στο σχολείο τους. Είναι εφοδιασμένοι με κόφτες, αλυσίδες και λουκέτα. Πηδάνε τα κάγκελα και πάνε κατευθείαν στο σπιτάκι του φύλακα: «Άκου φίλε, κάνουμε κατάληψη! Πάρε τηλέφωνο όποιον θέλεις για να μη χάσεις τη δουλειά σου, αλλά πρέπει να βγεις έξω». Ο φύλακας, «καλός άνθρωπος», ζητάει να τον αφήσουν μέχρι τις 7.00 που τελειώνει η βάρδια του και τους προσφέρει καφέ και κουραμπιεδάκια. «Σε λίγο, τώρα έχουμε δουλειά!».

Μέσα σε μισή ώρα τα παιδιά έχουν σπάσει τα παλιά λουκέτα, έχουν βάλει καινούρια κι έχουν μπλοκάρει όλες τις εισόδους με θρανία. Κρεμάνε κι ένα πανό με το κεντρικό τους σύνθημα: «Δεν είναι τα βιβλία, δεν είναι οι βαθμοί, εκείνο που μας λείπει είναι η ζωή».

Κατά τις 8 το πρωί έχουν μαζευτεί έξω από το σχολείο μαθητές, καθηγητές, λυκειάρχες.Αν και υπήρχε εδώ και μέρες η φήμη της κατάληψης, κανείς δεν την περίμενε.Τα είκοσι παιδιά που είναι μέσα αρχίζουν να μοιράζουν φυλλάδια με τα αιτήματά τους.

«Για μια στιγμή νιώσαμε οι μαλάκες της υπόθεσης, γιατί κανένα παιδί δεν έμπαινε μέσα –όλοι κοιτούσαν. Ευτυχώς σε λίγο άρχισαν να πηδάνε τα κάγκελα και μαζευτήκαμε γύρω στα τριακόσια παιδιά. Έξω μείνανε όσοι φοβόντουσαν μη μπουν στο μάτι των καθηγητών και χαλάσει ο βαθμός τους». 

Μια καθηγήτρια έξω απ' τα κάγκελα φωνάζει σ' έναν απ' τους καταληψίες: «Κωστάκη, αυτό δεν το περίμενα από σένα! Ξέρεις για ποιους λόγους είσαι μέσα;». «Φυσικά και τους ξέρει, εσείς τους ξέρετε;» πετάγεται ο μακρυμάλλης Δημήτρης. «Εσένα δεν σ' έχω στο τμήμα μου, είσαι αναιδέστατος!» του φωνάζει η καθηγήτρια. Και μετά από λίγο λέει στον Κωστάκη: «Να πεις στον μακρυμάλλη ότι του χρόνου, άμα τον έχω, θα τον αφήσω!».

Τα βασικά αιτήματα της κατάληψης είναι δύο: Ένα γενικό, να αλλάξει το απάνθρωπο εκπαιδευτικό σύστημα και ένα ειδικό, να φτιαχτεί το κτίριο-ερείπιο: μπάζα παρατημένα στο προαύλιο εδώ και δύο χρόνια, εφτά βρώμικες τουαλέτες για πεντακόσια παιδιά, αίθουσες χωρίς θέρμανση, ταβάνια που όταν βρέχει στάζουν, ποντίκια που νιώθουν στο σχολείο σαν στο σπίτι τους.

Τις προάλλες σε μια τάξη εμφανίστηκε ένα ποντίκι την ώρα του μαθήματος! Τα κορίτσια άρχισαν να τσιρίζουν, ο καθηγητής Φυσικής όμως ήταν ψύχραιμος. «Μη φοβάστε» τους λέει, το πλησιάζει αθόρυβα και… το σουτάρει με δύναμη στον τοίχο! Το ποντίκι πέφτει νεκρό.

Κατά το μεσημεράκι σκάει μύτη ο δήμαρχος του Νέου Ψυχικού, ονόματι Πασάς. «Ποιοι είναι οι αρχηγοί σας;» ρωτάει τα παιδιά μέσα από τα κάγκελα. «Δεν έχουμε αρχηγούς, μόνο εκπροσώπους» του απαντάνε. Ο Πασάς ξεκινάει τη συζήτηση εντυπωσιακά: «Όπως είπε και ο Τσόρτσιλ, παιδιά μου, νέος που δεν είναι επαναστάτης, δεν είναι νέος!». Η αντίδραση δεν είναι αυτή που περιμένει. «Άσε τις θεωρίες και μπες στο ψητό!» του φωνάζουν, ενώ αρχίζει να ακούγεται το σύνθημα: «Φωτιά, φωτιά στα σχολικά κελιά». Ο Πασάς μπαίνει στο ψητό. «Αύριο το πρωί κιόλας θα στείλω δύο εργολάβους του δήμου να εξετάσουν την κατάσταση του σχολείου». «ΟΚ» του απαντάει ο μακρυμάλλης Δημήτρης «αλλά μόνο οι εργολάβοι θα μπουν μέσα». Ο Πασάς κάνει ντρίπλα: «Μα πρέπει να μπουν και οι λυκειάρχες για να δείξουν στους εργολάβους τα προβλήματα».