Που λέτε, εμένα μ' άρεσε ένα παιδί για κάνα χρόνο. Δεν τον ήξερα, τον έβλεπα μόνο από μακριά. Μ' άρεσε αυτό το σιωπηλό, το κουλτουριάρικο στυλάκι που έχει - σαν να είναι από άλλο πλανήτη ένα πράγμα. Με μάτια που, όταν με κοίταζαν, νόμιζα ότι έβλεπαν κατευθείαν στην ψυχή μου. Μη με παρεξηγείτε, είμαι γενικά πολύ κυνική. Αλλά να... Είμαι κι εγώ κοπέλα, οπότε είμαι και λίγο φαντασιόπληκτη.
Το ΄χα πάρει, λοιπόν, απόφαση ότι για μια φορά θα επιδιώξω να γνωρίσω και να αποκτήσω το αντικείμενο του πόθου μου. Και αυτό έκανα. Του έδειξα το ενδιαφέρον μου, αλλά έφαγα άκυρο. Γιατί δεν καπνίζω, ούτε πίνω. Και αυτό - απ' ό,τι είπε στους φίλους του - με κάνει «βαρετή»...
Εγώ για να κάνω κεφάλι δεν χρειάζομαι να πιω. Ούτε να έχω ένα τσιγάρο στο χέρι για να νιώσω αρκετά χαλαρά για να κάνω αστεία και να γελάσω. Αυτό το κατάλαβε ο κολλητός του, ο Βασίλης - το αγόρι μου, εδώ και 6 περίπου μήνες. Δεν είναι ψηλός-ξανθός-γαλανομάτης, ούτε ιδιαίτερα κουλτουριάρης. Με κάνει να γελάω και είναι όλο εκπλήξεις. Μαζί συζητάμε για βιβλία, μουσική, μαζί γελάμε όταν τρώω σαβούρες, ειδικά όταν τον παρασέρνω μαζί μου -δεν έχω καθόλου καλή ισορροπία. Ξέρει ότι όταν χαμογελάω πολύ, σημαίνει ότι είμαι θυμωμένη και ότι δεν είμαι τρελή, απλά ιδιόρρυθμη. Και είναι -μεταξύ μας- υπέροχος στο κρεβάτι.
Όχι, αυτό το γράμμα δε λέει πώς κέρδισα το απωθημένο μου, λέει πώς έγινε κι ερωτεύτηκα ένα πολύ απλό, πολύ υπαρκτό αγόρι. Χωρίς δράματα. Απλά.
Άννα
...είναι φρικτό να ζεις στην κωλοερπαρχία, εκεί που μπαίνει η πινέζα του χάρτη...
Είναι φρικτό να ζεις στην κωλοεπαρχία, στην άκρη της Ελλάδας. Εκεί που μπαίνει η πινέζα του χάρτη και κανένας δεν ξέρει ότι υπάρχει ζωή.
Εδώ δεν έχει ούτε συναυλίες, ούτε εκθέσεις, ούτε θέατρα. Και κυρίως δεν έχει ελευθερία. Όλοι είναι 200 χρόνια πριν. Υπάρχει προκατάληψη για το sex, για τις πουτάνες, για τις παρέες, για τα μαγαζιά, για το κάπνισμα, για όλα... Δεν αντέχω αυτή την κατάσταση. Φοβάμαι να κάνω πράγματα που γουστάρω τρελά, φοβάμαι να μιλήσω. Γιατί ό,τι και να πω θα το ξέρει την επομένη μέρα όλη η κωλοπόλη.
Καταπιέζεσαι από τους μαλάκες τους γονείς που θέλουν το 20 γιατί το 17 τους πέφτει λίγο, την πουτάνα καθηγήτρια από το φροντιστήριο που θέλει να τα πας καλά για να ακουστεί το όνομα της (και στην ουσία για σένα χέστηκε).
Είστε τυχεροί που ζείτε σε μεγάλες πόλεις. Στην δική μου πόλη με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου είχα πάθει σοκ. Ενώ λέγαμε ότι θα κάνουμε κατάληψη και πορεία, όλοι πήγαιναν για καφέ και μέναμε 2 παιδιά στην πορεία. Είναι ελεεινό...
Λυπάμαι για αυτούς τους ανθρώπους αλλά χαίρομαι επειδή φεύγω σε 2 χρόνια. ΥΠΟΜΟΝΗ τίποτα άλλο. Ευχαριστώ που με ακούσατε.
anna
O πατέρας μου δεν υπάρχει! Είναι εντελώς γιούχου. Κάτι μου ‘λεγε και του λέω «Γαμάτο!». Καλά, ε! Σοκαρίστηκε τελείως… Μου είπε ότι δεν περίμενε εγώ να μιλάω τόσο αισχρά, γιατί κατά τη γνώμη του αυτή τη λέξη τη χρησιμοποιούν μόνο… οι emo και τα παιδιά στα φανάρια!! Έλεος! :/
Θα σας γράψω ένα τεράστιο γράμμα. Πολύ πιθανόν απ’ το μέγεθος να μην το δημοσιεύσετε καν, αλλά εμένα και που θα το διαβάσετε μου αρκεί. Θα τα πω όλα!
Ήμουν άρρωστη τρεις μέρες και τώρα έχει βουλώσει το αυτί μου. Γουστάρω τον Γιάννη, αλλά κωλώνω να του το πω. Ένας τύπος στο msn έχει λυσσάξει από τα Χριστούγεννα να βγούμε για καφέ, επειδή του πέταξα κάτι φιλοσοφικά. Ο πατέρας μου έφυγε απ’ το σπίτι. Η αδερφή μου με ρώτησε τι είναι ο κοσμηματοποιός και πάει Β’ Γυμνασίου. Η μάνα μου φώναζε χθες επειδή δεν είχα σφουγγαρίσει το χαλί (!). Με τσαντίζουν αφάνταστα οι μαλάκες που νομίζουν πως επειδή το στήθος μου είναι μεγαλύτερο απ’ το δικό τους και αιμορραγώ κάθε μήνα, είμαι και κατώτερή τους. Μου τη δίνουν οι κοπελιές με μπούτια-βυτιοφόρα που φοράνε σορτσάκια μέχρι τον κώλο. Μου τη δίνουν και οι κορμάρες που καλοκαιριάτικα φοράνε αστραγαλοτζήν. Διάβασα το περιοδικό σας σε δύο ώρες. Σπάστηκα που στο Schoolwave δεν περάσατε την μπάντα των φίλων μου. Γουστάρω όμως τα συγκροτήματα που περάσατε (νόμιζα ότι θα τα μισήσω). Μ’ αρέσει που υπάρχουν αρκετά κορίτσια frontwomen. Τρελάθηκα που οι μισοί θαυμάζουν τους Red. Μ’ αρέσει που μερικοί είναι θεόκουκλοι (έχω να μπω σε πολλά myspace).
Τελικά δεν βγήκε τόόόόόόόσο μεγάλο… Ίσως το δημοσιεύσετε ;-)
Μόλις τελείωσα το σχολείο και θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο πράγματα:
1) Στο τελευταίο τεύχος έχετε αφιέρωμα στο σκονάκι. Δε θα πω ψέματα, στις Πανελλήνιες αντέγραψα. Ήταν η πρώτη πραγματική παραχώρηση μου στο σύστημα και ταυτόχρονα η αφομοίωσή μου απ’ αυτό.
Εσείς ωστόσο ως Schooligans που εκφράζετε την νεολαία και νοιάζεστε για αυτήν, τι θέλετε;
Α) Να το παίξετε καλοί;
Β) Να είστε καλοί;
Γ) Να επηρεάσετε (με καλό νόημα) τους αναγνώστες προς τα ιδανικά που δείχνετε να πιστεύετε (αξιοπρέπεια και ανυπακοή όπου χρειάζεται με σκοπό ένα καλύτερο τρόπο ζωής);
Μέχρι πρότινος νόμιζα το (Γ) - μετά το συγκεκριμένο θέμα κατάλαβα ότι ούτε εσείς ξέρετε τι θέλετε. Κοτσάρετε ιστορίες για σκονάκια, τραβάτε δίπλα και το αφιέρωμα στα «καινούργια γαμάτα σούπερ ντούπερ ουάου κόλπα» και τα παρουσιάζετε ως «το κλειδί για βαθμό χωρίς διάβασμα».
ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΟΥ!! Έτσι θα πάμε μπροστά, γαμώ; Και μετά θέλετε καλούς καθηγητές, αστυνομία, υγεία, κράτος ευρωπαϊκό ναούμ; Πάρτε το χαμπάρι, αν δεν αλλάξουμε εμείς, δεν αλλάζει ούτε το κράτος. Γι’ αυτό κόψτε τις μαγκιές και στρέψτε τον κόσμο προς τα εκεί.
2) Συγχαρητήρια για το προηγούμενο εξαίσιο τεύχος γιατί παρέθετε δύο τελείως διαφορετικές απόψεις (Πάγκαλος-κουκουλοφόρος) χωρίς άποψη δικιά σας - ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Αυτό είναι ακεραιότητα και προς τα εκεί να κινηθείτε. Εγώ ένιωσα να επικοινωνώ και να μαθαίνω και από τον Πάγκαλο και από τον κουκουλοφόρο. Έκρινα μόνος μου τα καλά και τα κακά. Συγχαρητήρια!!
Γιάννης
...και τώρα, μάνα, πώς να βγω απ' το κλουβί μου;...
...Schooligans, κόψτε τις μαγκιές...
...μου τη δίνουν οι κοπελιές με μπούτια-βυτιοφόρα...
Τέλειωσαν τα xazoexams επιτέλους... Και τι κατάλαβα; κάθομαι μόνη στο δωμάτιό μου και με πλημμυρίζουν οι αναμνήσεις... Μου λείπουν οι rock συναυλίες... Μου λείπει η πενταήμερη (πράσινο μίνι, ψηλοτάκουνα, τσαχπινιά και βουρ!!!) Μου λείπει ο μαθηματικός με το αδύνατο σουλούπι να φωνάζει ολοκληρώματα... Μου λείπουν οι μεταβλητές που τις γούσταρα... Και η πρόστυχη πολυμεράση ίσως... Η ηδονή όταν έλυνα το παλούκι... Ο συμμαθητής που βοηθούσα (γι’ αυτόν οι μεταβλητές ήταν τέρατα).
Ακόμη κι ο μαλάκας θα μου λείψει... Θα μου λείψει; Σιγά μην του κάνω τη χάρη τέτοιος που ήταν! Να πάει να πνιγεί λέω εγώ! Όλο γύριζα γύρω-γύρω από την αγάπη χωρίς ποτέ να την αγγίξω... Ελπίζω στο πανεπιστήμιο να βρω αυτό που τόσο καιρό ψάχνω. Και αυτή τη φορά ας μην είναι ένα ψέμα, please...
Η μαθηματικόπληκτη
Διάλογος με τον εαυτό μου:
- Πάλι αυτό το ύφος;
- Την θυμήθηκα…
- Το κατάλαβα. Σε έχω συνηθίσει πια. Από τότε δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να μην έχεις πάρει αυτό το ύφος. Ούτε μία!!!
- Σε πειράζει;
- Εμένα καθόλου. Εσένα σε πειράζει. Και τι θα κάνεις τώρα, ρε χαμένε; Πάλι θα κλείσεις το κινητό να μη σε ενοχλεί ο κόσμος που «δεν καταλαβαίνει πώς νιώθεις»; Πάλι θα λιώσεις ακούγοντας το «Seize The Day»; Πάλι θα κάτσεις στο κρεβάτι σου προσπαθώντας να θυμηθείς κάθε αγκαλιά της; Μαλακίες!!! Και τέλος πάντων τι κάνατε εσείς οι δύο που να ήταν τόσο σημαντικό; Ούτε που την έχεις φιλήσει. Και ξέρεις γιατί; ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ!!! ΦΩΝΑΞΕ ΤΟ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΚΑΛΑ!!! ΠΕΣ ΤΟ: ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ!!! ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΧΕΣΤΗΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ!!!
- ΣΚΑΣΕ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ!!!
- Δεν υπάρχει τύχη. Εσύ φτιάχνεις τη μοίρα σου. Έτσι είναι τα πράγματα και αυτό δεν αλλάζει όσο και να δακρύσεις…
- ΕΓΩ ΔΕ ΔΑΚΡΥΣΑ ΠΟΤΕ ΜΟΥ, Τ’ ΑΚΟΥΣ;;; ΠΟΤΕ ΜΟΥ!!!
- ΧΑΧΑΧΑ ΤΙ ΑΝΤΡΑΣ, ΤΙ ΑΝΤΡΑΣ ΧΑΧΑΧΑ!!! Πόσο μ’ αρέσει να σε κοροϊδεύω.
- ΘΑ ΣΚΑΣΕΙΣ;;;
- Αφού είσαι τόσο άντρας, τότε γιατί δεν μπορείς να σταματήσεις να τη σκέφτεσαι; Γιατί πάντα ψάχνεις στις άλλες ομοιότητες με εκείνη; Γιατί κοιτάς επίμονα γυναίκες που της μοιάζουν;
- …...
- Γιατί είσαι αδύναμος.
- Όχι, γιατί είμαι ερωτευμένος.
- Το ίδιο πράγμα λέμε. Χαχαχα, αξιολύπητο πλασματάκι. Φόρα τώρα τη χαρούμενη μάσκα σου και πήγαινε στους φίλους σου που σε περιμένουν στο Μαρούσι.
- Μαρούσι… Εκεί ήταν η τελευταία φορά που…
- ΑΝΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!!! ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ;;; ΕΧΕΙΣ ΑΡΓΗΣΕΙ!!! ΠΡΟΧΩΡΑ!!!
Ένας γαμημένος 17άρης
Έπεσε στα χέρια μου το 5ο τεύχος των Schooligans και διαβάζω για το «ασικλίκι» του Μάνου. Ένας φίλος του διηγείται: «Ήταν πολύ απογοητευμένος και μάλιστα σε μια στιγμή είπε: Έχασα τους φίλους μου, τον Γκάτσο, τον Τσαρούχη, τον Κουν, τη Μελίνα. Τι κάνω εγώ εδώ;». Δακρύζω. Τι κάνω εγώ εδώ; Αυτό το γαμημένο ερώτημα γυρνάει συνέχεια στο κεφάλι μου με τη φωνή του Χατζιδάκι.
Προσπαθώ να φανταστώ την εποχή τους. Τι ωραία που ήταν τότε! Συντηρητισμός, λογοκρισία, χούντα... Αυτό είναι ελευθερία ρε! Γιατί τότε υπήρχε ο αγώνας για τη φυγή απ' όλα αυτά και όταν αγωνίζεσαι είσαι ελεύθερος, γιατί απλώς ξέρεις. Ξέρεις τι θες, τι σε πονάει, τι σε πνίγει, για τι πεθαίνεις! Ενώ τώρα; Τώρα τι θέλουμε;
Τι θέλω ρε γαμώτο; Λίγο χώρο, λίγη ελευθερία, λίγη αλήθεια, ιδανικά και φίλους (πού πήγανε κι αυτοί;). Με τόση διαφήμιση ζαλίστηκα και χάθηκα. Είναι αργά και πρέπει να προλάβω! Πρέπει να ψωνίσω. Πρέπει να δω Λαζόπουλο για να χαρώ και να θυμώσω και να ξεχάσω μετά... Και μετά να κοιμηθώ... Και να σηκωθώ ενώ κοιμάμαι, να ντυθώ ενώ κοιμάμαι, να πάω σχολείο ενώ κοιμάμαι, να φάω ενώ κοιμάμαι, να μισήσω ενώ κοιμάμαι, να κλάψω ενώ κοιμάμαι και ξαφνικά να με χτυπήσουν γιατί παραμιλάω και να ΣΚΑΣΩ γιατί... κοιμούνται!
Τι, ρε Μάνο; Τι; Αν «αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτέ», τι κάνω εγώ εδώ;
Zik Zak
Τη μισώ! Αυτή με γέννησε, αλλά εγώ τη μισώ! Δε μου στέρησε ούτε αγάπη, ούτε φροντίδα. Μόνο την ελευθερία μου. Κι αυτό έμμεσα. Γιατί μ' έμαθε να φοβάμαι.
Πέρασα Νομική φέτος και δεν μπορώ να τους πω ένα «άι στο διάολο» και να τα παρατήσω όλα, γιατί φοβάμαι. Θέλω να γίνω ηθοποιός και δεν τολμώ, γιατί φοβάμαι. Θέλω να φύγω στο εξωτερικό με πέντε ευρώ στην τσέπη και δεν το κάνω, γιατί φοβάμαι. Μ' έμαθαν να φοβάμαι! Να φοβάμαι το διαφορετικό, το άγνωστο, το πιο αλλού από μένα. Να ζω πάντα με το φόβο «αν γίνει αυτό» κι «αν γίνει τo άλλο»! Να γίνει μωρή μαλάκω! Στ' αρχίδια μου! Να κάνω ό,τι γουστάρω κι ας πεθάνω, μακριά απ' τα μπορεί και τα πρέπει!!
Και τώρα, μάνα, πώς να βγω απ' το κλουβί μου; Εσύ που μ' έμαθες να περπατώ, μ' έμαθες και να φοβάμαι. Αν μπορούσες έστω και λίγο να ξεκολλούσες το κεφάλι σου απ' τα lifestyle, τις Τατιάνες και όλη αυτή τη ματαιοδοξία που σου τρώει τα σωθικά, δε θα μου ‘χες γαμήσει τη ζωή και δε θα σε μισούσα!
Το ξέρω ότι δεν το ’κανε επίτηδες. Το ξέρω ότι μέχρι εκεί φτάνει το κεφάλι της, γιατί μεγάλωσε σ' ένα γαμωχωριό.
Είναι στιγμές που θέλω να τη σκοτώσω, αλλά μετά κλαίω μέσα μου γι’ αυτήν, για μένα. Γιατί τώρα που η ζωή περνάει σε μένα, καταλαβαίνω πως δε μου ανήκει.
Klark
...μου λείπουν οι μεταβλητές που τις γούσταρα και η πρόστυχη πολυμεράση...
...ο πατέρας μου είναι εντελώς γιούχου!...
...εκμεταλλεύεστε τον θάνατο του συμμαθητή σας ρε τσόγλανοι;...
Dear Schooligans, καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την υπέροχη δουλειά που κάνετε. Είμαι μαθήτρια γυμνασίου, το όνομά μου δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει πως χτες 24/09/09 στην πόλη μου πέθανε ένα παιδί γύρω στα 16-17. Έπεσε από το μηχανάκι και αφού πέρασε λίγες μέρες στο νοσοκομείο τελικά δεν τα κατάφερε.... Προσωπικά δεν τον γνώριζα, αλλά είναι άδικο που έφυγε έτσι. Και ακόμα πιο άδικα είναι αυτά που συνέβησαν στο σχολείο μου σήμερα. Χτυπάει το κουδούνι της προσευχής. Μπαίνουμε όλοι στη σειρά και αφού τελειώνει η προσευχή και η διευθύντρια κάνει τις συνηθισμένες ανακοινώσεις, όλοι οι μαθητές περιμένουμε να ακούσουμε τι θα πει για τον Κοσμά (έτσι έλεγαν το παιδί). Αλλά αφού τελειώνει, μας λέει να περάσουμε στις τάξεις μας!!! Έτσι απλά!!! Σαν να μην συνέβη τίποτα απολύτως!!!
Θυμήθηκε να πει ότι την πειράζουν τα σκουλαρίκια που φοράμε, τα ρούχα που φοράμε, οι τσίχλες που μασάμε στο μάθημα αλλά για τον Κοσμά κουβέντα!!! Καλά, δε λέω, δεν τον ήξερε και από χτες, αλλά ένα «να προσέχετε με τα μηχανάκια» μπορούσε να το πει!!!
Και καλά αυτή, αλλά τα τσογλάνια οι συμμαθητές μου; Βγήκε η φήμη ότι και καλά όσοι πάνε στην κηδεία δεν θα πάρουν απουσία!!! Έτσι, έφυγαν όλοι οι μαλάκες και φυσικά έκαναν κοπάνα, λίγοι ήταν αυτοί που πήγαν στην κηδεία... Ρε τσόγλανοι του κερατά πάτε καλά; Εκμεταλλεύεστε τον θάνατο του φίλου σας (οι μισοί τουλάχιστον) για να μην κάνετε μία ώρα μάθημα;
Αν και είμαι αγόρι, ομολογώ ότι είμαι και εγώ ένα ακόμη μεγάλο fashion victim που γνωρίζει τα πάντα για όσα συμβαίνουν στον χώρο της μόδας. Έχω κι εγώ το μαλλί του Cole Mohr (μοντέλο) και αυτονόητα θαυμάζω τον Marc Jacobs (σχεδιαστής).
Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει αυτός ο χώρος, αλλά ξέρω αρκετά πράγματα που με απωθούν... Όλοι εκεί μέσα βρίσκονται στον κόσμο τους - ή μάλλον στο ατελιέ τους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν εξελίχθηκε η ποιότητα της γαλλικής δαντέλας και να κάνουν φιλανθρωπίες για την διαφήμιση τους.
Ό,τι και αν συμβεί στον κόσμο, η επικαιρότητα της μόδας θα μένει πάντα ανεπηρέαστη. Πόλεμος ή τσουνάμι, ακόμα και πυρηνική βόμβα να πέσει στο ατελιέ του John Galliano, είναι σίγουρο ότι μόλις έρθει ο Οκτώβρης θα παρουσιάσουν όλοι τους την νέα συλλογή άνοιξη-καλοκαίρι του ερχόμενου καλοκαιριού στην εβδομάδα μόδας.
Αν και ξέρω ότι είναι όλα ψεύτικα και υποκριτικά εκεί μέσα, έχω όνειρα και προσδοκίες γι’ αυτό το χώρο - όσο gay και αν ακούγεται... Είναι σαν να έχω δύο προσωπικότητες: Η πρώτη θα πάει στην πορεία για να διαμαρτυρηθεί με ένα απλό τζιν. Η δεύτερη θα φορέσει ό,τι πιο εξεζητημένο μπορεί, θα κρυφτεί για να μην την πάρει μάτι κανένας συμμαθητής στη γειτονιά, θα μπει γρήγορα στο αυτοκίνητο και θα πάει στην εβδομάδα μόδας...
Δεν ξέρω τι να διαλέξω πλέον: Όνειρο ή πραγματικότητα;;;
Το fashion victim, :D
Βασικά, δεν ξέρω γιατί γράφω σε εσάς και δεν πάω να τα πω σε κάποιον άλλον...
Είμαι ένα 12χρονο ΞΑΝΘΟ κορίτσι που κάνει όσο μπορεί graffiti και τον Σεπτέμβρη θα κλείσει τα 13 και θα πάει στη B΄ Γυμνάσιου. Όσο γοητευτικό και αν είναι το χρώμα των μαλλιών μου, όλοι με περνάνε για χαζή... ΕΛΕΟΣ... Γιατί δηλαδή μια ξανθιά πρέπει απαραιτήτως να είναι και χαζή;;;;
Τα παιδιά από άλλα τμήματα που δε με ξέρουν και τόσο καλά με αποκαλούν χαζή... Μια φίλη μου όταν μου λέει κάτι και δεν το πιάνω με την πρώτη, με λέει ξανθιά... Εμάς τις ξανθιές μάς εξευτελίζουν συνεχώς. Ένα ζωντανό παράδειγμα είναι «Η εκδίκηση της ξανθιάς»... Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι είναι ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ αυτό το πράγμα;;; Έλεος, δεν μπορώ άλλο!!!!!!!!!!
Bloody Mary
Μια ευχή... Να μην είχα γεννηθεί.
Μαρία
Την θέλω γαμώ το κέρατό μου. Και ας μην την έχω δει ποτέ από κοντά. Την γνώρισα μέσω facebook και με βοήθησε στη δυσκολότερη φάση της ζωής μου. Για έξι μήνες μιλούσαμε αδιάκοπα. Δεν της το είπα στην αρχή γιατί προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν φίλη μου... κολλητή μου... «αδερφούλα» μου.
Είχα άπειρες ευκαιρίες να κάνω σχέσεις με κορίτσια που ήξερα ότι πηδιόντουσαν (οπότε και θα έχανα και την παρθενιά μου και θα ήμουν και ντεμέκ μάγκας). Αλλά δεν ήθελα. Γιατί την αγαπούσα. Κι ακόμα κι όταν έκανα σχέση με κάποια, μόλις έμπαινε msn αυτή, έγραφα την κοπέλα μου στα μπομπόλια μου και μιλούσαμε... ό,τι ώρα και να ήταν...
Έχει περάσει ένας χρόνος και τέσσερις μήνες. Δεν της το έχω πει ακόμα! Τις προάλλες μου είπε ότι το έκανε με αυτόν που αγαπάει! Έκλαψα και δεν ντρέπομαι να το πω κι ας πει ό,τι θέλει το κάθε παπάρι που διαβάζει αυτή την ώρα το γράμμα μου! Το μόνο που εύχομαι για μένα ήταν να μην ήμουν τόσο κότα... Να της έλεγα μια φορά τι είναι για μένα και ας μη μου ξαναμιλούσε ποτέ...
Ένα καψουρεμένο ΠΑΟΚΑΚΙ
...πιαστήκαμε μαλλί με μαλλί με τη μάνα μου...
...εμάς τις ξανθιές μάς εξευτελίζουν συνεχώς...
...ας πει ό,τι θέλει το κάθε παπάρι που διαβάζει τώρα το γράμμα μου...
Dear schooligans, είναι ακόμα ένα βράδυ που μου τα έχουν πρήξει οι γονείς μου, δεν άντεξα και με πήραν τα ζουμιά. Διάβαζα πριν από λίγο το γράμμα μιας κοπέλας (L. το όνομά της) που έλεγε για τους γονείς και τα αδέρφια της. Αν βρισκόταν στη θέση μου, ίσως να παρακάλαγε να ήταν η ζωή της έτσι όπως την περιέγραψε. Είμαι περίπου 15 χρονών και έχω άλλα δυο αδέρφια, μια αδερφή που είναι 25 και έναν αδερφό που είναι 23. Έχουμε δυστυχώς από τους χειρότερους γονείς. Ο πατέρας μας χρωστάει παντού (τράπεζες, ΙΚΑ, εφορία, τοκογλύφους και πολλούς ακόμα), τον κυνηγάνε όλοι στα δικαστήρια (μηνύσεις, εφέσεις και πάει λέγοντας). Τα τελευταία χρόνια όμως βρήκε καινούριο hobby πιο διασκεδαστικό. Άνοιξε μια εταιρεία στο όνομα της αδερφής μου, αφού την είχε φλομώσει στο ψέμα ότι και καλά θα βγάλει πολλά λεφτά, και άρχισε τις ίδιες πίπες με φοροδιαφυγές και δάνεια. Φαλίρισε η εταιρεία και τώρα η αδερφή μου βρέθηκε να χρωστάει κοντά στο 1 εκατομμύριο ευρώ! Την κυνηγάνε οι πάντες, δουλεύει για να πληρώνει τους δικηγόρους και γενικώς η ζωή της είναι σχεδόν για τον πούτσο. Έχει φάει ήδη ένα χρόνο φυλάκιση (με εξαγορά) και τα δικαστήρια συνεχίζονται (η αδερφή μου όπως καταλάβατε δε μένει πλέον μαζί μας, ούτε καν μιλάει με τους γονείς μου, εφόσον έκανε μήνυση στον πατέρα μας).
Αυτή η ιστορία κρατάει κοντά εφτά χρόνια. O πατέρας μου δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ του να τη βοηθήσει. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να μπει στη φυλακή η αδελφή μου για να γλιτώσει αυτός.
Η μάνα μας έχει γίνει τελείως ufo. Είναι μια σκύλα που απαρνιέται τα παιδιά της για αυτόν το μαλάκα που θέλει να ονομάζεται και οικογενειάρχης. Με βαράει και ξεσπάει πάνω μου. Όμως δεν το αφήνω έτσι, τη χτυπάω κι εγώ. Μου κάνουν και οι δύο τη ζωή κόλαση. Κάθε μέρα μου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο, με βάζει η καριόλα να καθαρίζω συνέχεια το σπίτι και ο άλλος ο μαλάκας να κάθομαι κάτω στο ψιλικατζίδικο που έχει ανοίξει. Έχω καταντήσει να έχω προβλήματα υγείας από την πίεση που τρώω εδώ μέσα και δεν την παλεύω άλλο.
Τις προάλλες έπαιζα ξύλο με τη μάνα μου. Όλη η ιστορία ξεκίνησε επειδή μου απαγόρευσε μαζί με τον άλλο τον μαλάκα να βλέπω την αδερφή μου. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη, ο καυγάς φούντωσε και πιαστήκαμε μαλλί με μαλλί. Κάλεσα την αστυνομία, αλλά όταν ήρθε την έδιωξα γιατί φοβήθηκα μη μου κάνουν (οι γονείς μου) τίποτα μετά. Την επόμενη μέρα πήγα στο τμήμα της περιοχής μου να κάνω καταγγελία για ενδοοικογενειακή βία, αλλά οι μαλάκες δεν πίστευαν ούτε εμένα ούτε τα αδέρφια μου που είχαν έρθει να με στηρίξουν. Η απάντησή τους ήταν: «Εμείς εδώ βλέπουμε παιδιά με μαυρισμένα μάτια, ματωμένα κλπ, εσύ δεν έχεις τίποτα παραπάνω από γρατζουνιές, ένα-δυο σημάδια και μία-δυο μελανιές».
Θέλω να φύγω από το σπίτι, όμως δεν ξέρω τι να κάνω. Τι να κάνω;; Νιώθω ότι τρελαίνομαι σιγά σιγά. Θέλω τη βοήθεια σας γιατί αν περιμένω από το Χαμόγελο του Παιδιού στη ΓΑΔΑ κούνια που με κούναγε...
