Το δικό μου Schoolwave

Μετά από 5 χρόνια το φεστιβάλ έχει μεγαλώσει αρκετά ώστε να σημαίνει για τον καθένα κάτι διαφορετικό.

Ελένη, εθελόντρια
Τι ήταν για μένα το Schoolwave; Τρεις μέρες, τρία 24ωρα, 72 ώρες ΖΩΗΣ!!!!!! :D
Θυμάμαι τι παράξενα που ένιωθα την τελευταία μισή ώρα πριν ανοίξουν οι πόρτες. Το πόστο μας ήταν στις κερκίδες, οπότε μπορούσαμε να δούμε τη λαοθάλασσα που είχε μαζευτεί ακριβώς από κάτω και περίμενε, και περίμενε... Ήταν κάπως τρομακτικό για να είμαι ειλικρινής! Ήμασταν όλοι εκστασιασμένοι… Το Schoolwave είχε αρχίσει!!! 
Κάποια  στιγμή βρέθηκα στην ανηφόρα να δίνω οδηγίες στα αυτοκίνητα: «Σας παρακαλώ, παρκάρετε το αυτοκίνητό σας στο πάρκινγκ του θεάτρου;». Απαντήσεις: «Περίμενε λιγάκι κορίτσι μου/ κούκλα μου/ μάτια μου/ αγάπη μου/ αστεράκι μου, πάω να πάρω τη γυναίκα μου/ θεία μου/ πεθερά μου που είναι στο μαγαζί εδώ δίπλα και δεν μπορεί να περπατήσει μόνη της γιατί με χρειάζεται/ είναι με πι /είναι τραυματίας του Β' Παγκόσμιου/ ήταν υπάλληλος στο Τσέρνομπιλ/ δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο!»... Τα πάντα μπορεί να σκαρφιστεί ο Έλληνας για να τη σκαπουλάρει.....ΓΚΡΡΡ!!!! Τα καταφέραμε πάντως!:D
Και επιστρέφω στην αρχική μου διαπίστωση... Το Schoolwave είναι ζωή! Μόνο και μόνο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε χιλιάδες συνομηλίκους σου είναι απερίγραπτο συναίσθημα! Αυτές τις τρεις ημέρες ανήκω σε αυτήν την χώρα! Έτσι λοιπόν, είτε παίζεις, είτε είσαι θεατής, είτε κάνεις bmx, είτε φροντίζεις για το φεστιβάλ και είσαι μέρος του... δεν είσαι μόνος!!!

Κώστας Βάμβουκας, ηχολήπτης 
Μετά από 19 χρόνια εμπειρίας σε συναυλίες έχει πολύ πλάκα να δουλεύεις σε ένα τέτοιο φεστιβάλ. Στήνουμε εξοπλισμό σαν αυτό που θα στήναμε αν έπαιζαν οι  Radiohead και οι Placebo και έχουμε να κάνουμε ήχο σε συγκροτήματα που μερικές φορές ούτε οι γονείς τους δεν ξέρουν το όνομά τους. 
Ωραίες στιγμές του φετινού φεστιβάλ: Είδα επιτέλους συναυλία του Αγγελάκα με τους Επισκέπτες του που δεν είχα δει τόσο καιρό, γιατί πάντα τύχαινε κάτι… Η μεταμόρφωση των Looming Titties και των Rosebleed, που από γκρουπάκια του σχολείου κατάφεραν μέσα σε δύο χρόνια να στέκονται στη σκηνή με αέρα και στυλ rock star... Η αποδοχή από το κοινό του τόσο ξεχωριστού ηχοχρώματος των Musica Ficta…
Πράγματα που περιμένω από το Schoolwave και ακόμα δεν τα έχω δει: Περιμένω με αγωνία τις επόμενες Τρύπες, τα επόμενα Ξύλινα Σπαθιά και τα επόμενα Διάφανα Κρίνα. Περιμένω με αγωνία περισσότερο ελληνικό στίχο. Για να έχει και η επόμενη γενιά ένα ποίημα ισάξιο της «Καινούριας ζάλης».

Μαρία Κ., θεατής
Ρέθυμνο-Αθήνα για το Schoolwave;;; ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! Το άξιζε και με το παραπάνω!!! Καμιά 15αριά άτομα μόνο για την πάρτη του! Και του χρόνου με το καλό σαν φοιτητές εμείς πάλι εκεί θα 'μαστε!!! Χαίρομαι που τα παιδιά απ' τα συγκροτήματα ήταν πολύ προσγειωμένα άτομα, λέγαμε μπούρδες, βγάζαμε φωτογραφίες, πολύ καλά τυπάκια όλοι.  

Λυπάμαι μόνο που δεν μπόρεσα να κάτσω και την τρίτη μέρα του φεστιβάλ γιατί έπρεπε να γυρίσουμε με το πλοίο Κυριακή βράδυ, γιατί πρωί-πρωί Δευτέρα είχαμε φροντιστήριο...

Σάκης (Rotting Christ), guest του Schoolwave 2009 
Έχω ταξιδέψει σε πολλές  εκδηλώσεις ανά την υφήλιο, αλλά τολμώ να πω ότι η συγκεκριμένη είναι μακράν η πιο καυτή σε ανταπόκριση. Κάθε φορά που παρακολουθώ ένα Schoolwave νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα από τα πιο μοναδικά φεστιβάλ του κόσμου, όπου συμμετέχουν νέα παιδιά με πραγματικά όνειρα και στόχους πάνω στην τέχνη. Αυτό είναι κάτι που εμείς στη γενιά μας ούτε κατά διάνοια δεν το είχαμε γευτεί.

Εύη, συγκρότημα Blue Jazz Fiction
Το Schoolwave δεν υπήρχε. Απλά δεν υπήρχε! Ήμασταν τέσσερα 16χρονα κορίτσια από το Βόλο που ξαφνικά βρεθήκαμε στην Αθήνα σ’ ένα ξενοδοχείο γεμάτο συγκροτήματα μες στην τρελή χαρά. Tο άλλο πρωί πήγαμε για soundcheck στο Θέατρο Βράχων, είχαμε 6-7 ηχολήπτες για την πάρτη μας και γουστάραμε με χίλια! Το Schoolwave για μας ήταν Los Mujeros και Deep Kick (και γαμώ τις παρέες και γαμώ τα γέλια!), ήταν πολύωρες συζητήσεις στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου, ήταν θανατηφόρος μαξιλαροπόλεμος, ήταν τζαμάρισμα στο τρόλεϊ 1.30 η ώρα το βράδυ με άλλα 100 άτομα, ήταν οι punkηδες που έκαναν πιτ όταν παίζαμε το «Hit the road, Jack»! Το Schoolwave ήταν ελευθερία. Δεν ξέρω πώς ακούγεται, αλλά αυτό ήταν. Ελευθερία!  

Γιώργος Κουμεντάκης (συνθέτης), μέλος της κριτικής επιτροπής 
Μεγάλωσα με το σύνδρομο ότι η δική μου γενιά είναι «μοναδική». Η πρώτη επαφή με το Schoolwave ήταν αρκετή για να το ξεχάσω. Υπάρχει ταλέντο και σοβαρότητα στους νέους μουσικούς, όπως υπάρχουν και ιδέες, φρέσκιες ιδέες που τα σαρώνουν όλα σαν άνεμος 10 μποφόρ. Και με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να εκφράσω τον θαυμασμό μου στα συγκροτήματα που εμφανίζονται στην αρχή των ακροάσεων. Ξέρω τι είναι να παίζεις στις 8 η ώρα το πρωί, χωρίς να φαίνεται το ξενύχτι και η κούρασή σου. Καλή συνέχεια.

Αντριάννα, θεατής 
Την τρίτη μέρα του Schoolwave γνωρίσαμε εγώ και μια φίλη μου κάποια παιδιά μέσα στο λεωφορείο του γυρισμού. Μας έπιασαν την κουβέντα και κάποια στιγμή μάς ζήτησαν τα τηλέφωνά μας. Αλλά η τύχη δεν ήταν με το μέρος μας.... Εμφανίστηκε ξαφνικά η μαμά μου, που τόση ώρα καθόταν μπροστά, και μας έκανε φοβερή χαλάστρα!! Κι έτσι δεν τα καταφέραμε... Και λέω εγώ τώρα.... Εδώ και κάτι χρόνια ψάχνω κάτι για να προχωρήσω και τώρα το έχασα για δευτερόλεπτα! Αϊ στο διάολο δηλαδή!

Νότης, εθελοντής 
Στο Schoolwave έχει πολύ ωραία κοριτσάκια... μάλλον όχι κοριτσάκια... ΜΟΥΝΑΡΟΥΣ έχει!!! Με συγχωρείς Ελένη! :D 

Αγγέλα, συγκρότημα Kool A’ Shake 
Τι ήταν το Schoolwave για εμένα: μια φιέστα για τη μουσική, ένα κύμα θαλασσινό, μια μικρή πόρτα διαφυγής από τα σκατά, όνειρο θερινής νυκτός, χαρά ατέλειωτη, μια ένωση, μια αίσθηση ολοκλήρωσης, χαρτοπόλεμος, ένα χαστούκι, μια ευκαιρία, ένα κίνητρο, η καρδιά που χτύπαγε τόσο δυνατά με αποτέλεσμα να μην ακούς ούτε τις σκέψεις σου, το σάντουιτς του soundcheck, το μαγικό βαγόνι των παρασκηνίων βγαλμένο από παραμύθι, η βροχή πριν το live, το ότι η βροχή αυτή ήταν η αιτία για να βγω εκείνο το βράδυ με βρεγμένα παπούτσια, το γεγονός ότι δε με ένοιαξε ούτε λίγο, ο Αγγελάκας που επιμένει πως ο χαμένος τα παίρνει όλα, μια ιστορία που θα λέω στα παιδιά μου.

Διονύσης, εθελοντής 
5 Ιουλίου 2009. Εκείνη τη μέρα ένιωθα:
-Στενοχώρια, γιατί ήταν η τελευταία μέρα του φεστιβάλ. Δύο φορές έχω κλάψει τόσο πολύ στη ζωή μου. Όταν πέθανε ο παππούς μου και όταν τελείωσε το φετινό Schoolwave.
-Ανακούφιση, γιατί όσο κι αν μου άρεσε, αυτές οι τρεις μέρες για τους διοργανωτές και τους εθελοντές είναι εξουθενωτικές.
-Χαρά, γιατί όταν μπήκα στο αμάξι για τον γυρισμό είχα ένα σωρό κινητά τηλέφωνα να αποθηκεύσω και μια αφίσα με αφιερώσεις για να κολλήσω στον τοίχο μου.
-Εθισμό, γιατί ήξερα ότι σε λίγους μήνες θα χτυπάω νευρικά το στυλό στο θρανίο μου και θα ζητάω μία γερή δόση Schoolwave. Κάτι σαν πρέζα δηλαδή...

Χρυσούλα Κουμπουλή, καθαρίστρια στο Θέατρο Βράχων 
Τα παιδιά είναι άξια συγχαρητηρίων. Σέβονται τους χώρους και προσπαθούν να μην κάνουν πολλά σκουπίδια -παρόλο που είναι κάθε μέρα 6-7.000 παιδιά. Είδα και μερικά που μάζευαν σκουπίδια από κάτω και τα ρίχνανε σε σακούλες. Έμεινα άφωνη απ’ την ευγένειά τους. Σε άλλες συναυλίες -με μεγάλα ονόματα- πάμε το πρωί να καθαρίσουμε και βρίσκουμε το θέατρο σε μαύρο χάλι, σαν να ‘χει πέσει βόμβα.  

Schooligans, διοργανωτές 
Εμείς ζούμε το Schoolwave μόλις τελειώσει. Και το ζούμε μέσα από το βίντεο. Όταν καθόμαστε και βλέπουμε όλα τα πλάνα που τραβήχτηκαν πάνω και κάτω από τη σκηνή. Ως τότε τρέχουμε. Ο Μπάμπης πίσω από τη σκηνή, ο Κώστας γύρω-γύρω και ο Ιωαννίδης από τον ηχολήπτη στον φωτιστή κι από τον δήμαρχο στον αστυνομικό διευθυντή (που απειλεί να σταματήσει τη συναυλία για διατάραξη της κοινής ησυχίας). 

Ιάσονας, συγκρότημα Headshot
Το Schoolwave για μας δεν ήταν τόσο το live και το κοινό της συναυλίας.  Ήταν οι φίλοι που κάναμε. Ήταν ο Θάνος και οι Puppets, ο Βάγγος και οι Mor-arda,  οι Bleeze και οι Eva & Adam’ s Garden, η αγκαλιά της Ράνιας και των φίλων μετά, η λέξη «συγχαρητήρια» από τα χείλη του μπαμπά και της μαμάς. Είναι και η ανάμνηση όλων αυτών. Γι’ αυτό δε θα ξεχάσουμε ποτέ το Schoolwave. Γιατί εκεί ζήσαμε δύο από τα καλύτερά μας χρόνια.

Patata Houligan, θεατής
Χθες πήγα επιτέλους (χρόνια το έλεγα και δεν το έκανα) στο Θέατρο Βράχων για να δω το Schoolwave. Ε λοιπόν ναι, γάμησε το φεστιβάλ και ειδικά τα μέταλ συγκροτήματα! Ένα παράπονο όμως έχω για τα παιδιά: Γιατί πρέπει ντε και καλά να μας πρήζετε τα αρχίδια με τα wall of death και τα pit;; Μπορεί εσείς να νομίζετε όταν είστε πάνω στη σκηνή ότι θα είναι γαμάτο, αλλά σκεφτείτε ότι τρεις μπάντες στη σειρά έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα και μάλιστα σε κάθε ένα από τα τραγούδια που έπαιξαν! Δηλαδή έλεος! Πρώτα πρέπει να μας καβλώνει η μουσική και μετά έρχονται όλα τα άλλα. Δε λέω, κάντε και wall of death και ό,τι θέλετε, αλλά κάντε το ΜΙΑ φορά. Μετά απλά σκάστε και παίξτε και αφήστε μας να πωρωθούμε μόνοι μας! 
 

Δημήτρης, συγκρότημα Ντοπάζ
Δύο πράγματα μου έχουν μείνει από το Schoolwave. Το ένα είναι αυτό το απίστευτο άγχος που έχεις λίγο πριν ανέβεις τη σκάλα. Το άλλο είναι το δέος που νιώθεις όταν είσαι πάνω στη σκηνή και κάτω είναι 5.000 άτομα και σε βλέπουν. Το καλό είναι ότι το κοινό του Schoolwave είναι πάντα πολύ ζεστό. Χωρίς να σε ξέρουν καν. Δηλαδή ζήτημα είναι ανάμεσα στον κόσμο να υπάρχουν 100 άτομα τα οποία ακούνε χιπ-χοπ. Αλλά όταν ανεβαίνει μια χιπ-χοπ μπάντα θα σηκώσει ο άλλος και το χέρι του και θα χειροκροτήσει. Δε θα κράξει όπως κάνουν αλλού.

Δανάη, συγκρότημα 6 o' Funk
Για μένα το Schoolwave είναι η ζωντανή απόδειξη πως δε χρειάζεται να έχεις πλαστικά βυζιά και ωραίο κώλο για να ακούσει ο κόσμος τη μουσική σου, αλλά μια καλή παρέα, όργανα, όνειρα και πολλή όρεξη για να δουλέψεις.

Trey, θεατής 
3 Ιουλίου... Έσκασα στο Θέατρο Βράχων μαζί με άλλα πέντε παιδιά, ήμουν ο πιο μικρός, 20 χρονών (εγώ το έχω πει, θα πηγαίνω στο Schoolwave για πάρα πολλά χρόνια ακόμα). Τα παιδιά είχαν εξοπλιστεί με μπύρες και μαλαματίνες. Δεν μπόρεσα να αντέξω στον πειρασμό και πήγα κι εγώ και αγόρασα μια σακούλα μπύρες και κατέβασα τις έξι από αυτές. Ο φίλος μου είχε ένα φλασκί με ουίσκι, το παίρνω και πίνω. Δυο παιδιά πηγαίνουν στη καντίνα και κλέβουν ένα μπουκάλι Campari και ένα μπουκάλι Cuervo. Σας ζητάμε ειλικρινά συγγνώμη για αυτό!! Ζητώ συγγνώμη και στο μπροστινό κοριτσάκι που το έλουσα με το Campari, η μητέρα της μάλλον με έβρισε. Είχαμε πάει να δούμε τον Αγγελάκα αλλά το μεθύσι δε μας το επέτρεψε... Δεν ξέρω πώς κρατηθήκαμε και δε λιποθυμήσαμε, δεν ξέρω πώς γυρίσαμε σπίτια μας, το μόνο που ξέρω είναι ότι είστε το καλύτερο φεστιβάλ που υπάρχει! 
Υ.Γ.1 Το 2010 που θα ξαναγίνει το φεστιβάλ θα έρθουμε να σας πληρώσουμε τα κλοπιμαία!
Υ.Γ.2 Δημοσιεύστε το μόνο και μόνο για να σας πούμε συγγνώμη για τα ποτά!

Αλέξανδρος Μιστσής, πατέρας 
Μπορεί να ακουστώ ονειροπόλος, αλλά κάθε φορά που βρίσκομαι στο Schoolwave μού έρχεται στο νου εκείνος ο παλιός στίχος του  Ελύτη: «Ένα και δυό: την μοίρα μας δεν θα την πει κανένας/ Ένα και δυό: την μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς».

dvd

Schoolwave 2009

Περιέχει: 27 video clips και πλούσιο backstage υλικό από τα μαθητικά συγκροτήματα που συμμετείχαν και τους Septic Flesh, Modrec και Γιάννη Αγγελάκα με τους Επισκέπτες.