Editorial

Η μοναξιά του Απόλλωνα

Την πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή του Απόλλωνα μου 'ρθε να γελάσω. Ήταν στις ακροάσεις του Schoolwave. Μόλις είχε μπει στην αίθουσα με το συγκρότημά του, τους Musica Ficta, και τους είχα ρωτήσει τα τυπικά -όνομα, ηλικία, σχολείο. «Απόλλων, 15 χρονών, Μουσικό Σχολείο Παλλήνης» είπε με μια φωνή υπερβολικά ψιλή και ταυτόχρονα βραχνή. Και μετά άρχισε να τραγουδάει. Για τα 4 λεπτά που κράτησε το τραγούδι του (το Devil' s Box που θ' ακούσετε στο CD) έγινε απόλυτη σιωπή. «Δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο» ψιθύρισε ο Βασιλικός των Raining Pleasure που καθόταν δίπλα μου.

Ένα μήνα μετά ο Απόλλωνας ανέβαινε στη σκηνή του Schoolwave. Με τις πρώτες νότες οι συμμαθητές από κάτω άρχισαν να ουρλιάζουν και οι περίεργοι να πλησιάζουν. Η έκπληξη ήταν όταν άρχισε να τραγουδάει την «Οδό Ονείρων» του Χατζιδάκι. «Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά», η φωνή γυμνή πια, χωρίς κιθάρες και ντραμς, και από κάτω το κοινό εκστασιασμένο και σιωπηλό.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Τα πρώτα δύο χρόνια στο Γυμνάσιο (τώρα πάει Α' Λυκείου) οι συμμαθητές του τον δείχναν με το δάχτυλο. «Ακούστε τον πώς μιλάει!» και γέλια και κοροϊδίες. Ερχόντουσαν να τον βρούνε μέχρι και παιδιά από το Λύκειο και του λέγανε «Για μίλα λίγο!». Όλο το ρατσισμό τους, έμφυτο και κληρονομημένο, τον ξερνούσαν πάνω του. Η μόνη άμυνα του Απόλλωνα ήταν η σιωπή. Ήταν που ήταν κλειστό παιδί, κλείστηκε ακόμα περισσότερο. Στο προαύλιο κυκλοφορούσε μ' ένα discman και ακουστικά. Η μουσική έγινε το καταφύγιό του. Ευτυχώς η φύση τον είχε προικίσει με δύο ταλέντα: της φωνής και της σύνθεσης. Σιγά-σιγά βρήκε κι ένα φίλο, τον Βασίλη, φτιάξανε μαζί το συγκρότημα και άρχισαν να βγάζουν τα πρώτα τραγούδια. Στο μεταξύ οι γονείς του ανησύχησαν και τον πήγαν σε γιατρό για να εξετάσει τις φωνητικές του χορδές. Δεν ήταν άρρωστες. Ήταν διαφορετικές.

Κατά τα άλλα, η μοναξιά του Απόλλωνα δε διαφέρει από τη μοναξιά κάθε αγριεμένου εφήβου. Αμφιβάλλει για τη χρησιμότητα του σχολείου, γελάει με τις μαλακίες των μεγάλων, ενοχλείται από την πίεση των συνομηλίκων του να είναι trendy και να κάνει γρήγορα σεξ. Μπορεί να είναι πια ανάμεσα σε παρέες, αλλά κοιτάζει αλλού. Συχνά παίρνει το ποδήλατό του και χάνεται στους δρόμους. Πάντα με το discman στην τσέπη.

Μετά το Schoolwave ο Απόλλωνας ζήτησε επίμονα να μπει στους Schooligans. Δεν τον ενδιέφερε η δημοσιογραφία. «Θέλω να ανήκω κάπου» μας είπε. Εννοείται ότι τον δεχτήκαμε. Έτσι κι αλλιώς σε λίγο καιρό δεν θα μας έχει ανάγκη. Όχι γιατί η αποκάλυψη του ταλέντου του (με την ευκαιρία, ας πούμε, του CD) θα του φέρει φίλους, θαυμαστές, κοράκια. Αλλά γιατί στη φωνή του, εκτός από το παράπονο, κρύβεται και μια περηφάνια, μια ασυνείδητη γνώση ότι ανήκει κάπου. Στους ποιητές.

Χρήστος Ιωαννίδης