Χθες είπα στη μάνα μου ότι πάω για καφέ. «Να κάτσεις να διαβάσεις λατινικά» μου απάντησε. Και μετά για παρηγοριά μου πέταξε: «Μια χρονιά είναι, θα περάσει». Εδώ και 12 χρόνια μια χρονιά είναι! Μία χρονιά θα είναι κι η σχολή, μια χρονιά κι ο στρατός, μια χρονιά και η δουλειά. Και μια μέρα θα ξυπνήσω ιδρωμένος και θα αναρωτηθώ. Δεν είχα όνειρα εγώ;
Ναι, έχω όνειρα. Sorry μαμά, που θα σ' απογοητεύσω, αλλά: Στ' αρχίδια μου για το κωλο-πτυχίο τους, εγώ θέλω να φτιάξω ένα συγκρότημα και να ζω απ' αυτό, να γουστάρω. Να σκέφτομαι ό,τι θέλω εγώ και όχι ό,τι θέλουν αυτοί. Θέλω να ζω, να μιλάω, να υπάρχει ουσία στη ζωή μου. Δεν ξαναπατάω φροντιστήριο, μαμά. Ούτε στρατό θα πάω! Ούτε υπάλληλος του συστήματος θα γίνω, κι ας είμαι και περιθωριακός. Θα γίνω αυτό που θέλω εγώ, και θα είμαι περήφανος γι' αυτό.
Βαγγέλης, Γ'Λυκείου
Δεν ξέρω γιατί σας γράφω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να ζήσω κι εγώ σαν μια κανονική έφηβη... Με τους γονείς μου μαλώνουμε συχνά για κουφά θέματα (π.χ. γιατί ακούω κάθε μέρα rock δυνατά). Πάω σ' ένα ιδιωτικό που είναι μπουρδέλο. Οι καθηγητές είναι σαδιστές (αναγκάζουν τους αριστερόχειρες να γράφουν με το δεξί!!! Έλεος δηλαδή!) Δεν μας ενημέρωσαν για το Schoolwave γιατί είναι μαλάκες κ' θέλουν μόνο το σχολείο να έχει καλό όνομα. Δεν τους νοιάζει το τι θέλουμε να κάνουμε εμείς στο μέλλον μας, μόνο το πώς θα βγάζουν χρήμα+φυτά. Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν μπορώ να πω φωναχτά τι νιώθω. Αισθάνομαι χαμένη...
...ναι, κι εγώ έχω κλάψει επειδή πήρα 17 και όχι 20!...
...με τις μπουνιές του πατέρα μου έχω αρχίσει να έχω ανοσία...
Απάντηση στο γράμμα της RITA T. του τεύχους Ιουνίου 2005:
Είμαι μαθήτρια της Γ΄ Γυμνασίου, με λένε Ηλέκτρα και αγανάκτησα κυριολεκτικά διαβάζοντας το μήνυμα περί «φυτικισμού» κτλ. Επιτρέψτε μου να περιαυτολογήσω και να πω ότι μέχρι στιγμής τα καταφέρνω αρκετά καλά στο σχολείο και πρέπει να σας πληροφορήσω ότι ναι, κι εγώ έχω κλάψει επειδή πήρα 17 κι όχι 20 ή 19. Κι αυτό όχι γιατί με πιέζει κανείς του τύπου «αν δε μου φέρεις 20, μαύρο φίδι που σε έφαγε», αλλά γιατί έχω ιδρώσει στο διάβασμα και γουστάρω να αμείβονται οι κόποι μου. Α! Και κάτι άλλο… Υπάρχουν και γονείς που ούτε καταπιέζουν ούτε αγχώνουν τα παιδιά τους με 15 φροντιστήρια τη μέρα και δεν τους μεταδίδουν συνεχώς τις ανησυχίες τους για το μέλλον. Επαναλαμβάνω ότι οι καλοί μαθητές δεν κλαίνε γιατί πήραν πιο κάτω από 20, αλλά γιατί έχουν διαβάσει. Επίσης υπάρχει και μία περίπτωση να μη θέλουν να απογοητεύσουν τον καθηγητή που τους έχει 20. Γι' αυτό λοιπόν πρώτα να μαθαίνουμε τι γίνεται «παρασκηνιακά» και μετά να ανοίγουμε το ρημάδι για να πούμε τη γνώμη μας.
«Είσαι 16 και δεν πρέπει να έχεις άποψη». Έτσι μου λέει ο πατέρας μου. Μεγαλώνω για να τον μισώ πιο πολύ. Λέει ότι από τότε που μου πήρε μηχανάκι και άρχισα να ακούω μέταλ τραγούδια, έχω γίνει κάτι άλλο. Για να κάνω κάτι που θέλει πρέπει να με πάει στην αστυνομία. Με τις μπουνιές έχω αρχίσει να έχω ανοσία και δεν πιάνουν.
lion_ 16
Θέλω να σας πω ένα περιστατικό που είδα με τα μάτια μου. Μαθήτρια της Γ' Γυμνασίου είναι σκυμμένη στις βρύσες και πίνει νερό. Το παντελόνι της τής έχει πέσει λίγο και όπως έχει σκύψει, φαίνεται όλο το εσώρουχό της. Μια καθηγήτρια περνώντας βάζει το χέρι της μέσα στο εσώρουχο και το τραβάει με δύναμη μπροστά σε πολλά παιδιά. Η μαθήτρια, φανερά εκνευρισμένη, γυρνάει και λέει στην καθηγήτρια:
ΜΑΘ: Τι κάνετε εκεί;
ΚΑΘ: Πώς είσαι έτσι κοπέλα μου στο σχολείο και όλος ο κώλος σου είναι έξω;
ΜΑΘ: Δεν ήταν ανάγκη να το κάνετε τόσο επιδεικτικά.
ΚΑΘ: Επιδεικτικά; Εγώ προσπάθησα να σε προστατέψω, να μην σε κοροϊδεύουν οι άλλοι.
ΜΑΘ: Δε χρειάζεται, οι φίλοι μου δε με κοροϊδεύουνε. Εσείς το κάνατε τόσο επιδεικτικά μπροστά σε όλο το σχολείο.
Εκείνη τη στιγμή η καθηγήτρια χαστουκίζει τη μαθήτρια.
ΜΑΘ: Τι κάνετε εκεί;;
ΚΑΘ: Ό,τι θέλω κάνω! Πάμε στο γραφείο τώρα!
ΜΑΘ: Πάμε! Δεν έχω κανένα πρόβλημα, να δούμε τι θα γίνει εκεί!
Πηγαίνουν στο γραφείο του διευθυντή και του εξηγούν το όλο θέμα. Ο διευθυντής λέει στη μαθήτρια: «Δίκιο έχεις. Απλά δεν μπορώ να πω τίποτα στην καθηγήτρια»!!
Αγαπητοί Schooligans,
Είχα αρχίσει να σας διαβάζω από το 3ο τεύχος του Schoolηκιού και από τότε κόλλησα με σας. Βλέπετε ως εκείνη την εποχή ήμουν ένας παθητικός μαλάκας που φοβόταν να πει και να κάνει αυτά που ήθελε, μην τυχόν του πουν τίποτα οι άλλοι μαλάκες που το παίζαν μάγκες και καλά, επειδή κάπνιζαν και έπιναν. Ώσπου σε μια φάση όταν είχαμε πάει σχεδόν όλη η παρέα διακοπές έγινε κάτι τόσο άσχημο μεταξύ αυτών και εμένα που σταμάτησα να κάνω παρέα μ' αυτούς για 7 μήνες. Σ' αυτό το διάστημα ήταν που άρχισα να κάνω την επανάστασή μου κάνοντας για πρώτη φορά αυτά που ήθελα εγώ, αψηφώντας ό,τι έλεγαν οι γνωστοί μου. Έτσι άρχισα να ασχολούμαι συστηματικά με τη ροκ μουσική, ξεκίνησα μαθήματα ηλεκτρικής κιθάρας και αναθεώρησα τις απόψεις μου για την αντίσταση στο σύστημα και την αναρχία. Δεν πιστεύω δηλαδή πως το να σπας τζάμια έχει νόημα και ότι αυτό είναι που σε κάνει αναρχικό. Θέλω να σας πω συγχαρητήρια για το καταπληκτικό και επικίνδυνο (με την καλή έννοια) περιοδικό σας, γιατί μου δείξατε πως υπάρχουν κι άλλα παιδιά σαν εμένα που σκέφτονται λογικά. Συνεχίστε την καλή δουλειά μάγκες.
Ορφέας, 18 ετών,Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης
...οι καθηγητές μας αναγκάζουν τους αριστερόχειρες να γράφουν με το δεξί...
...άκουγα από ανώρριμους εξυπνάκηδες να με φωνάζουν «αδερφή»...
...ο Morrison είναι ο μόνος που μπορώ να ακουμπήσω...
JUGGLING IS FUN! Έχω την ανάγκη να εκφράσω την χαρά μου. Ναι, όντως λατρεύω την ζωή μου, και το ξέρω πως πολλοί από εσάς δεν νιώθετε τη χαρά μου και αυτό είναι το μόνο που μειώνει κατά λίγο αυτήν τη απίστευτα μεγάλη μου χαρά. Είμαι 14 χρονών και ασχολούμαι με το graffiti και τα ζογκλερικά. Στην παρέα μου είμαι το μόνο κορίτσι (πολλοί άνθρωποι με χαρακτηρίζουν ως λεσβία, αλλά τότε ή δεν γνωρίζουν τη σημασία της λέξης αυτής ή πολύ απλά δεν γνωρίζουν εμένα). Οι γονείς μου ξέρουν για τις ασχολίες μου αυτές και η γνώμη τους; «Ωραία ασχολία, αρκεί να προσέχεις!». Και γιατί όχι, αφού είμαι απολύτως εντάξει στις υποχρεώσεις μου, μαθήτρια του 16 με 17 και συνεπής στις ώρες επιστροφής στο σπίτι. Η μουσική παίζει απεριόριστα μεγάλο ρόλο στη ζωή μου (funky, κλασική-ροκ, soul, jazz, circus.......). Αν και 14 έχω ήδη γνωρίσει τον έρωτα της ζωής μου, εκείνος είναι 16 ετών , και πολλοί πιστεύουν πως είμαστε μια κλασική κατάσταση του να «γουστάρω να τα έχω με μεγαλύτερο...» αλλά δεν είναι έτσι. Τώρα πολλοί από εσάς πολύ απλά θα λέτε: «και είχαμε ένα χέσιμο για το τι νιώθει αυτή για τη ζωή της». Δεν με νοιάζει τι λέτε, απλώς ήθελα σε κάποιον να εκφράσω τη χαρά μου.
FUNK YOU!
Δεν αντέχω άλλο, τα νεύρα μου. Έχω κάποια παραπανίσια κιλά και δεν αρέσω σε κανένα αγόρι. Μέχρι τώρα κανένα αγόρι δεν μου έχει ζητήσει να τα φτιάξουμε. Παρόλα αυτά καταλαβαίνω από τη συμπεριφορά κάποιων αγοριών πως τους αρέσω, γιατί όλο μου πάνε κόντρα. Συγκεκριμένα ένας συμμαθητής μου όλο με πειράζει. Στο σχολείο καθόμαστε δίπλα και όποτε σηκώνω το χέρι μου και κρατάω το στυλό για να πω μάθημα συνέχεια μου παίρνει το στυλό, μου τραβάει τα μαλλιά, με κοροϊδεύει, με σπρώχνει κ.τ.λ. Επίσης όταν βλέπουμε DVD σε κάποιο σπίτι κανενός φίλου μας αυτός όλο και επιδιώκει να κάθεται δίπλα μου. Συγκεκριμένα όταν βλέπουμε θρίλερ, εγώ φοβάμαι λίγο και αυτός περνάει το χέρι του πίσω από την πλάτη μου σαν να θέλει να με αγκαλιάσει, αλλά δεν το κάνει. Εγώ βάζω το χέρι μου και καλύπτω πού και πού τα μάτια μου, αλλά αυτός μου κρατάει τα χέρια σαν να μου τα χαϊδεύει. Καμιά φορά βάζει τα δικά του χέρια μπροστά στα μάτια μου σε κάποιες φρικιαστικές στιγμές! Και γενικά με όλη του τη συμπεριφορά δείχνει ότι του αρέσω, αλλά δεν μου τα ζητάει. Όλοι οι φίλοι μας μου λένε να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση αλλά εγώ κωλώνω. Νομίζω πως κι αυτός κωλώνει γιατί δεν έχω και το τέλειο σώμα και φοβάται μήπως τον κοροϊδεύουν. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έκανα δίαιτα και έχασα 12 κιλά αλλά θέλω να χάσω λίγα ακόμη. Το φοβερό είναι ότι τώρα που άρχισα να αδυνατίζω αυτός δεν μου δίνει τόση σημασία!!!!!
Μαθήτρια Γ' Γυμνασίου
Συχνά σκέφτομαι τι θα έχω να θυμάμαι απ' την παιδική μου ηλικία. Εεε, δε νιώθω και πολύ άνετα μ' αυτά που θα θυμάμαι όταν μεγαλώσω. Ήταν στη Β' Δημοτικού που όταν έβγαινα κι εγώ, σαν όλα τ' άλλα παιδιά, να παίξω στο γειτονικό σχολείο, άκουγα από ανώριμους εξυπνάκηδες να με φωνάζουν «αδερφή». Όταν όλοι οι φίλοι μου έπαιζαν ποδόσφαιρο, εγώ ταπεινωνόμουνα από κάτι τέτοιους τύπους. Και βέβαια δε σταμάτησε εκεί. Η λέξη «αδερφή» είχε γίνει το δεύτερο όνομά μου. Δεν ήθελα να βγω απ' το σπίτι γιατί φοβόμουνα ότι θα συναντήσω κανέναν απ" αυτούς ή κι όταν έβγαινα υπήρχαν άπειρες φορές που άλλαζα δρόμο για να μην πέσω πάνω τους. Όταν αργότερα ήρθε η ώρα να πάω στο Γυμνάσιο, ένας απ' τους λόγους που δεν πήγα Γυμνάσιο στη γειτονιά μου ήταν αυτός. Και πράγματι γλίτωσα απ" αυτούς. Δυστυχώς γνώρισα κι άλλους τέτοιους στο Γυμνάσιο!!! Και συνεχίστηκε αυτή η ιστορία μέχρι που κόντεψα να το πιστέψω κι εγώ. Βέβαια απ' ό,τι μου λένε σήμερα οι φίλοι μου τότε η φωνή μου ήταν πολύ ψιλή -αυτό το ήξερα κι εγώ- και «κουνιόμουνα» και λίγο. Καμιά σχέση με σήμερα. Ευτυχώς όμως αυτοί οι φίλοι μου με βοήθησαν να αλλάξω, να αλλάξω από αυτό που κάτι μαλάκες στο Δημοτικό με είχαν κάνει. Γιατί είχα χάσει τον αυθορμητισμό μου και σκεφτόμουν την κάθε κίνησή μου, πώς θα μιλήσω, πώς θα γελάσω, πώς θα περπατήσω, τα πάντα. Τώρα σιγά-σιγά επανέρχομαι στον παλιό μου εαυτό. Τώρα θα μου πείτε τι σας νοιάζουν εσάς όλα αυτά. Απλώς θέλω να σας πω ότι υπάρχουν και περιπτώσεις που κάποιος ούτε γεννιέται, ούτε γίνεται ομοφυλόφιλος. Οι άλλοι τον κάνουν. Εγώ πάντως κατάφερα να γλιτώσω, όχι βέβαια πως είναι κάτι κακό, απλώς γλίτωσα από τη μοναξιά που επιφέρει αυτή η σεξουαλική προτίμηση, αργότερα στη ζωή σου.
Δεν ξέρω γιατί σας γράφω. Μάλλον τώρα τελευταία παρανιώθω μόνος! Μετακόμισα πέρυσι από την επαρχία στην Αθήνα, και τι βρήκα; Μια κωλόπολη τεσσάρων εκατομμυρίων (περίπου, δε θυμάμαι ακριβώς), όπου δεν μπορώ να βρω έναν άνθρωπο να γίνουμε φίλοι... Μόνος, μόνος, που λέει και το ανέκδοτο. Καταλήγω στο τέλος να βγαίνω τα Σάββατα, να γαμιέμαι στη μπύρα και μετά να έχω και την ψευδαίσθηση ότι πέρασα καλά. Να ακούω τον Morrison να παρανοεί, τον Cobain να ξελαρυγγιάζεται και τον Kurtis να μελαγχολεί και να σκέφτομαι ότι αυτοί είναι οι μόνοι στους οποίους μπορώ να ακουμπήσω...
Από έναν μαθητή,μίας πρώτης λυκείου σε κάποια συνοικία της Αθήνας
...αν και 14, έχω ήδη γνωρίσει τον έρωτα της ζωής μου...
...έχασα 12 κιλά, αλλά αυτός ακόμα δεν μου δίνει σημασία...
...στ' αρχίδια μου για το κωλοπτυχίο τους, εγώ θα φτιάξω ένα συγκρότημα...
Έχω τελειώσει το σχολείο εδώ κι έναν χρόνο και ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα κατάφερα και βγήκα από εκεί μέσα ζωντανή! Θέλω να αφιερώσω ένα τραγούδι σε όλους τους αναγνώστες σας, σ' αυτούς που πάνε ακόμη σχολείο αλλά και σ' αυτούς που τελείωσαν εδώ και χρόνια. Είναι το Andy των Slut.
«Αndy had no pride, Andy was a problem child,
but noone ever cared 'cause this happened anywhere.
Andy wasn' t mean and he was no love-machine,
never said a word, never told us that he was hurt.
Andy was unique, but anyway he was a freak
who put himself away-drifting further every day.
Now he celebrates his loneliness again...»
Το αφιερώνω σε όλα αυτά τα παιδιά που θα διαβάζουν την εφημερίδα σας αλλά ποτέ δε θα σας γράψουν, σε όλα αυτά τα παιδιά που μετρούν τις ώρες μέχρι την αποφοίτηση, που δεν απαντούν σε όσους τους βρίζουν και χαμογελάνε σε όσους τους φέρονται άσχημα. Σε όλα αυτά τα παιδιά που περνάνε ώρες κοιτάζοντας τον τοίχο, που δεν έχουν σε κανέναν να μιλήσουν ή έχουν αλλά δεν ξέρουν τι να πουν, σε όλα τα παιδιά που εύχονται κάθε μέρα να είναι η τελευταία τους και σπαταλάνε τον πολύτιμο χρόνο τους σε τέσσερις βρώμικους, καταθλιπτικούς τοίχους με τους ίδιους ανόητους ανθρώπους που τους δείχνουν με το δάχτυλο και που δε θα πρόσεχαν καν την απουσία τους. Το αφιερώνω σ' αυτούς γιατί ο κόσμος του σχολείου είναι πλασμένος για «κανονικά παιδιά» και δεν τους χωράει.
Πηγαίνω Β' Λυκείου και θέλω να κάνω μια αναφορά και έκκληση για την κατάσταση στα σχολεία όσον αφορά την χρήση των κινητών τηλεφώνων. Γενικά δεν είμαι «κατά» των κινητών, αλλά πόσο χρήσιμο μπορεί να είναι ένα «ανοιχτό» κινητό μέσα στην τάξη; Δεν μπορώ να καταλάβω την νοοτροπία των νεοελλήνων εφήβων... Ίσως να είμαι πολύ χαζή... Εντάξει, μαθήτρια είμαι και εγώ και μονίμως βαριέμαι στην τάξη, αλλά τι μου φταίνε οι συμμαθητές μου για να τους κερνώ ραδιενέργεια; Γιατί να θέλω να τους βοηθήσω στα 40 τους να έχουν λευχαιμία;
Καταρχήν γεια σας και πολλά μπράβο για την εφημερίδα σας. Είμαι 18 και φέτος τελείωσα το Λύκειο. Γράφω πριν έρθουν τα αποτελέσματα αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι σκατά μιας και τα περισσότερα ήταν λευκές κόλλες. Γι' αυτό θέλω να μιλήσω. Για την αποτυχία μου. Για την κλωτσιά που έδωσα στις δυνατότητές μου και στην ευκαιρία να πετύχω σαν άνθρωπος. Από πολύ μικρός είχα δυνατότητες, τουλάχιστον έτσι μου λέγανε. Αλλά μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια είχα τη δυστυχία να παρακολουθήσω τον εαυτό μου να καταστρέφεται και να περιφρονεί όλες αυτές τις δυνατότητες σαν από κόντρα στους ανθρώπους που πίστευαν σε μένα.
Η κατρακύλα άρχισε στα 14 όταν έψαχνα να βρω αυτό το κάτι που θα με έκανε να γουστάρω, να λιώσω, να γίνω χάλια. Δεν ήταν δύσκολο. Όταν πρωτοκάπνισα χασίς νόμιζα ότι είχα κάνει μια ανακάλυψη. Ποιος μαλάκας να πίνει ξύδια όταν υπάρχει το χόρτο; Βάλε λίγο την γλύκα ότι ήταν παράνομο, τα πλακώματα με άθλια ρεμπέτικα background και εσύ να λιώνεις με το μαύρο. Καλή φάση δεν λέω. Στην αρχή ελάχιστα επηρέαζε την προσπάθειά μου στο σχολείο και στην οικογένειά μου. Στα 2 πρώτα χρόνια ήταν καλά, ήμασταν τα πιτσιρίκια και την βγάζαμε τσαμπέ αλλά στα 16 παίζουν και σφαλιάρες, οπότε αν ήθελες να πιεις έπρεπε να βρεις και τα φράγκα, αλλιώς χαρμάνης. Τα φράγκα παίζανε άλλες φορές, άλλες όχι. Εκεί άρχισα να γίνομαι απόμακρος και από τους γονείς μου και από το σχολείο.
Το να ψάχνω φράγκα να πάρω μαύρο με έδιωχνε αναγκαστικά από οτιδήποτε άλλο ήθελα να κάνω. Και μετά ξαφνικά το μαύρο δεν ήταν αρκετό. Καλοκαιράκι βλέπεις, 16 στα 17 και εμείς λιωμένοι από το black, (είχαμε και δουλειά σε μπαράκι οπότε παίρναμε πολύ μαύρο) παίζανε και μουνιά και εμείς είπαμε να το κυριλέψουμε λίγο, το μαύρο κοκκινίζει τα ματάκια και εμείς από τα πλακώματα ήμασταν όρθια ζόμπι. Τι σκατά ρε πούστη, τόσα λεφτά έχουμε, δουλεύουμε, να γίνουμε τίποτα άλλο, καιρός είναι.
Θυμάμαι εκείνη τη μέρα μας έκατσε κάτι καλό και βούτηξα 50 ευρώ από το ταμείο να συμπληρώσουμε να γίνουμε 2g κόκα. Έφαγα πολύ ξύλο από τον boss την άλλη μέρα, με έδιωξε και με έβαλε να του επιστρέψω πίσω 100 ευρώ για να μην πει τίποτα στην μάνα μου. 100 γαμημένα ευρώ για να μην μπει μέσα το κωλόμπαρο -σιγά το σκατομάγαζο δηλαδή. Σαν μαλάκας έψαχνα να τα δανειστώ. Μεγάλη κατρακύλα. Το καλοκαίρι την βγάζαμε κυρίως με xtacy ή τριπάκια. Ήταν πιο φτηνά από την κόκα, plus ότι παίζανε πολύ και σε παρτάκια που πηγαίναμε. Και η επόμενη χρονιά πέρασε πάνω-κάτω έτσι. Ούτε κουβέντα για μαθήματα. Ξεχάστηκε η λαχτάρα από το μυαλό μου να περάσω κάπου να γίνω ανεξάρτητος. Έχασα και την επαφή με τους γονείς μου, ανώδυνα και διακριτικά μεν, αλλά την έχασα. Και κάπως ήρθαν τα πράγματα και ένιωθα χαμένος, μόνος. Μια μέρα έφαγα πολλά και με τρέχανε. Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που ήμουν σίγουρος ότι θα πέθαινα. Όχι ότι θα πέθαινα βέβαια αλλά ήταν ο απόλυτος πανικός και η ψυχολογική κατάσταση που έγινε χειρότερα με τα χαρτόνια που με οδήγησαν σ' αυτό το συμπέρασμα.
Ήρθαν και οι εξετάσεις αλλά εγώ δεν το πήρα χαμπάρι. Και συνήθως δεν με νοιάζει κιόλας αλλά έρχονται κάποιες στιγμές, όπως αυτή που γράφω τώρα, που νιώθω πραγματικά σκατά. Χαμένος και αβοήθητος. Ξέρω ότι δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Έχει κάτσει να πάρω και πρέζα μυτιά μερικές φορές.
Το θέμα είναι ότι πάντα ζητούσα αυτήν την διαφορετική εμπειρία, κάθε φορά και πιο ψηλά και σε μερικές καταστάσεις δεν έχεις τη δύναμη να πεις "Ωπ. Ως εδώ μάγκα. Γούσταρες αλλά πρέπει να δεις και τι άλλο υπάρχει στη ζωή σου πιο μετά". Τουλάχιστον εγώ δεν έχω τη δύναμη. Μπορεί να μην θέλω κιόλας. Αλλά σήμερα ήθελα να γράψω. Πρώτα για να τα διαβάσω εγώ και μετά οι άλλοι. Να είστε καλά.
--rd05--
