Editorial

18

Σήμερα το περιοδικό Schooligans κλείνει τα 18 τεύχη. Ενηλικιώνεται. Είναι μια αφορμή να κοιτάξουμε πίσω.

Το Schooligans είναι το τελευταίο από μια σειρά μαθητικών περιοδικών που έβγαλα ως καθηγητής: «Σφεντόνα», «Σαΐτα», «Φάλτσο», «School-ήκι», «Schooligans». Τα ονόματα δείχνουν και την πρόθεση: ένα άτακτο περιοδικό. Γιατί το έβγαζα; Για να βρω μέσα από αυτό τους φίλους μου. Και τους βρήκα. Δύο από αυτούς γίνανε και συνεργάτες -ο Μπάμπης και ο Κώστας. Παρέα και περιοδικό πηγαίνανε μαζί. 

Το Schooligans ήταν το πιο φιλόδοξο. Έβγαινε σε πανελλήνια κυκλοφορία -πρώτα με την Ελευθεροτυπία, μετά με τα ΝΕΑ. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν η στήλη της αλληλογραφίας. Τη στιγμή που τα περισσότερα ελληνικά περιοδικά δημοσιεύανε γράμματα-μούφες, γραμμένα από τους ίδιους τους συντάκτες, εμείς είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε 500 γράμματα ανά τεύχος, αστεία ή σοβαρά, γραμμένα από χέρι που τρέμει. 

Κάποιοι γονείς ανακάλυψαν τα παιδιά τους μέσα από αυτά τα γράμματα. Μια σκηνοθέτις μας πρότεινε να τα κάνει θεατρικό έργο. Μια καθηγήτρια πανεπιστημίου (στη Βουλγαρία, στην έδρα Νεοελληνικών Σπουδών της Σόφιας) τα διδάσκει στους φοιτητές της ως δείγμα της νέας ελληνικής γλώσσας. 

Η επιτυχία που πουλούσε στα κανάλια ήταν οι συνεντεύξεις. Ο Χριστόδουλος «όπως δε μίλησε ποτέ», ο Στεφανόπουλος στη «μοναδική του συνέντευξη ως Πρόεδρος», ο Τσίπρας «δεμένος πισθάγκωνα από τα πιτσιρίκια»… Η αλήθεια είναι ότι τα πιτσιρίκια υπήρχαν μόνο στις φωτογραφίες. Στις συνεντεύξεις ερχόταν μαζί μου ο Μπάμπης ή ο Κώστας. Μόνο στον Χριστόδουλο ήρθαν και δυο-τρία παιδιά που έπαιξαν τέλεια τον εαυτό τους: «Σεβασμιώτατε, είμαι 15 χρονών και καμιά φορά αυνανίζομαι. Αμαρτάνω;».

Οι πρωθυπουργοί μάς αποφεύγανε. Ο Καραμανλής δεχόταν μόνο γραπτή συνέντευξη -δηλαδή χωρίς αντίλογο. Ο Παπανδρέου, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, έγραψε (και καλά ο ίδιος) έναν ύμνο για το Schooligans στο προσωπικό του blog: «Τα παιδιά του τελευταίου θρανίου που ονειρεύονται, που τολμούν...» κλπ. Δέχτηκε να μας δώσει συνέντευξη, αλλά δεν πρόλαβε. Έγινε πρωθυπουργός… 

Η επιτυχία έφερε και μια σχετική δημοσιότητα. Ήμασταν ξαφνικά «το περιοδικό της νέας γενιάς». Ποτέ δεν πιστέψαμε κάτι τέτοιο. Αν εκπροσωπούσαμε κάτι, ήταν μια μειοψηφία παιδιών -λίγο ευαίσθητων, λίγο ζόρικων και λίγο απροσάρμοστων. Και αυτό μας αρκούσε. 

Παρεμβάσεις στην ύλη του περιοδικού δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε από την Ελευθεροτυπία ούτε από τα ΝΕΑ. Ήξεραν άλλωστε ότι θα ήταν λόγος διακοπής της συνεργασίας. Ένα μεγάλο ιδιωτικό ΙΕΚ μας ζήτησε κάποια στιγμή να βάλει διαφήμιση. «Μιλήστε με το εμπορικό τμήμα των ΝΕΩΝ», τους είπαμε. «Ναι, θα μιλήσουμε, αλλά εσείς μήπως θα μπορούσατε να πάρετε και μια συνέντευξη από τον διευθυντή του ΙΕΚ;». Φυσικά αρνηθήκαμε. Και φυσικά διαφήμιση δεν μπήκε ποτέ. (Παρεμπιπτόντως, ένα μήνα μετά είδαμε τον συνδυασμό διαφήμισης και συνέντευξης σε ένα από τα αγαπημένα μας free press…). 

Πριν λίγους μήνες ήρθε ένα ανέλπιστο βραβείο. Στον 11ο διαγωνισμό «European Newspaper Awards» βραβευθήκαμε σαν ένα από τα καλύτερα σχεδιασμένα ένθετα της Ευρώπης για το 2009. Χάρηκαν τα «ΝΕΑ», χαρήκαμε κι εμείς και πιο πολύ η φίλη μας η Ειρηάννα που ξενυχτάει μαζί μας στον σχεδιασμό. 

Ένα ερώτημα που μας κάνουν συχνά είναι γιατί βγαίνουμε τόσο αραιά. Η απάντηση είναι ότι δεν προφταίνουμε. Από τότε μάλιστα που μπήκαμε στην τρέλα του Schoolwave (που μετά έφερε το Schoolwave dvd, το Schoolwave on Tour, το Schoolwave Sundays, το Schoolwave Cyprus... ), η πίεση έγινε τρομακτική. Οι καβγάδες πριν βγει το τεύχος ήταν όλο και πιο συχνοί. Δυο-τρεις φορές κοντέψαμε να διαλυθούμε. Απ' την άλλη, υπήρχαν οι αναγνώστες. Τα υπέροχα γράμματα, τα «μου δίνετε κουράγιο», τα «νιώθω ότι ανήκω κάπου». 

Κάπως έτσι φτάσαμε στα 18 τεύχη. Συνεχίζουμε για τους ίδιους λόγους με εσάς. Νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου.

Χρήστος Ιωαννίδης