Η μικρή πριγκήπισσα

Αυτό τον καιρό ζει σ' ένα νησί του Αιγαίου. Καθηγήτρια, ετών 23, πρωτοδιόριστη. Είναι η πρώτη από τα παιδιά των Schooligans που περνά από τα θρανία στην έδρα και αυτό είναι ένα στοίχημα όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για όλους εμάς.

Μέχρι τα 15 της ήταν ένα σιωπηλό κορίτσι. Πήγαινε, ή μάλλον την πήγαιναν, σ' ένα ακριβό ιδιωτικό των βορείων προαστίων. Τελειώνοντας την Πρώτη Λυκείου, ζήτησε από τους γονείς της να φύγει από το «κωλοϊδιωτικό». Κι άλλοι συμμαθητές της το βρίζανε. Νιώθανε το ψεύτισμα, τη βρώμα κάτω από το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα και ζητούσαν κι αυτοί να φύγουν. Στο μεταξύ γράφανε συνθήματα στους τοίχους, καταστρέφανε τα θρανία, χέζανε έξω από τις τουαλέτες, φυτεύανε χασίς στην άκρη του περιποιημένου κήπου... Τζάμπα μάγκες! Μόνο η σιωπηλή πριγκίπισσα τα κατάφερε. Προηγήθηκε βέβαια μάχη με τους γονείς της: «Είσαι τρελή; Θ' αφήσεις το καλύτερο σχολείο για να πας στο δημόσιο της γειτονιάς;» ΝΑΙ! «Μήπως το κάνεις για τα λεφτά που δίνουμε;» ΟΧΙ! «Και πώς θα μπεις στο Πανεπιστήμιο;» ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ: ΜΕ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ! «Σκέψου όμως και το άλλο: Στο ιδιωτικό κάνεις και γνωριμίες που στο μέλλον μπορεί να σου χρειαστούν...». Σ' αυτό η πριγκίπισσα δεν απάντησε. Άνοιξε την πόρτα κι έφυγε απ' το σπίτι για δυο μέρες. Για ν' αποφύγουν τα χειρότερα, οι γονείς της υποχώρησαν.

Δύο χρόνια μετά έμπαινε πρώτη (!) στη Φιλοσοφική. Μπορεί να είχε γίνει λίγο φυτό, αλλά δεν είχε ξεπουλήσει τις αρχές της. Στραπατσαρισμένη, αλλά ζωντανή.

Εξωτερικά δεν ξεχώριζε από τις άλλες φοιτήτριες. Δεν ήταν ούτε η «γκόμενα», ούτε η «φοιτήτρια-killer» που χτίζει βιογραφικό και καριέρα. Φορούσε τζιν παντελόνια, έτρωγε τα νύχια της, αγόραζε σκουλαρίκια από πλανόδιους. Και συνέχιζε να τρέχει μαζί μας σε σινεμά, συναυλίες, εκδρομές. Συχνά της λέγαμε να 'ρθει και στις συνεντεύξεις που παίρναμε. Όχι για να ρωτάει, αλλά για ν' ακούει. Ήξερε πάντα ν' ακούει. Και ήξερε να γελάει στα σωστά σημεία. Ο Σαββόπουλος, που λέει τα καλύτερα παραμύθια, όταν μετά από μια συναυλία έτυχε να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι, έσκυψε και μου είπε: «Να, ένα τέτοιο κορίτσι θα 'θελα να είχα κόρη μου!».

Τα καλοκαίρια το κορίτσι δούλευε σερβιτόρα σε νησιά. Είχε καταλάβει ότι η ανεξαρτησία απ' το σπίτι μεγάλωνε, όσο λιγόστευε το χαρτζιλίκι που ζητούσε. Παραλίγο, βέβαια, να το πληρώσει ακριβά. Μια νύχτα στη Μύκονο, ενώ γυρνούσε από τη δουλειά, ένα κάθαρμα πήγε να τη βιάσει. Φώναξε, πάλεψε, ξέφυγε την τελευταία στιγμή. Στραπατσαρισμένη, αλλά ζωντανή.

Τελείωσε το Πανεπιστήμιο στα 4 χρόνια, έδωσε στο καπάκι εξετάσεις στον ΑΣΕΠ και πέρασε. Πρέπει να είναι η πιο μικρή καθηγήτρια στην Ελλάδα. Τώρα μας παίρνει τηλέφωνο γεμάτη αγωνίες: Πώς θα διδάξει, πώς θα προλάβει την ύλη, πώς θα επιβληθεί στα τρομαγμένα και αγριεμένα θηρία που είναι οι μαθητές; «Κάνε αυτό που κάνεις πάντα» της απαντάμε. «Άκου τους!».

Πριν λίγες μέρες, μας πήρε τηλέφωνο μες στην καλή χαρά. Την πλησίασαν δύο μαθητές της Γ' Λυκείου και της είπαν: «Άμα σας πειράξει κανείς, κυρία, να μας το πείτε!».

Χρήστος Ιωαννίδης