Το Υπουργείο Παιδείας το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να βάζει περισσότερες ώρες στους μαθητές. Και μάλιστα σε μαθήματα άχρηστα για πολλούς. Είμαι στην τεχνολογική, τι μου χρειάζεται η παραπάνω ώρα στη χημεία; Έβλεπα τη Μαριέττα την άλλη φορά τι ωραία τα έλεγε σε μία εκπομπή. Με τον Παύλο Τσίμα νομίζω (δεν παίρνω όρκο ποια εκπομπή ήταν). Έλεγε τόσο γλυκά τι γίνεται στο εξωτερικό στα σχολεία. Στη χώρα της όμως τι έκανε; Μας έβαλε παραπάνω ώρες, αυτό έκανε. Τη βλέπω κάθε φορά στις ειδήσεις και τη μουντζώνω με πάθος.
Χάρης Β.
Λαμία / Β'Λυκείου
Όλοι μα όλοι κάποια στιγμή χάσαμε την 1η ώρα στο σχολείο. Αυτό συμβαίνει γιατί μας αναγκάζουν να πηγαίνουμε σχολείο από τις 8 το πρωί. Αν κάποια παιδιά μένουν σε χωριά και πρέπει να πάρουν κάτι ετοιμόρροπα λεωφορεία του ΚΤΕΛ, θα πρέπει να ξυπνούν από τις 7. Πώς μετά ο μαθητής να έχει όρεξη για μάθημα; Η λύση είναι μία: το σχολείο να ξεκινάει στις 9:30 και να τελειώνει στις 2:50. Αλλά η υπουργός θα μας γράψει γιατί δεν την ενδιαφέρει η ταπεινή γνώμη ενός ανώνυμου μαθητή. Κάτω ο Φασισμός!
...κάθε φορά που βλέπω τη Μαριέττα στις ειδήσεις τη μουτζώνω με πάθος...
...εδώ και 6 μήνες τα έχω με τον καθηγητή της Πληροφορικής...
Είμαι 15, πάω Πρώτη Λυκείου, έχω μια αδερφή χαμένη στον κόσμο της τρεντιάς και καλούμαι εγώ ως «η μικρή» να πραγματοποιήσω τα όνειρα της καλής μαμάς και του καλού μπαμπά τα οποία δεν πραγματοποίησε η καλή μου αδερφή. Ποια είναι αυτά;... Να συνεχίσω την πορεία μου ως άριστη μαθήτρια (πέρσι σημαιοφόρος), να μάθω άριστα γαλλικά, να παίζω τον Μπαχ στα δάχτυλα... Εγώ το μόνο που θέλω είναι ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ για να καταλάβω τι στο διάολο θέλω εγώ να κάνω!!! Καθημερινά ακούω «Έχεις αρχίσει να μεταλλάσσεσαι σε ένα φρικιό μ' όλα αυτά που κάνεις και ακούς...». Μου λένε να μην κάνω παρέα με «κακά» παιδιά και το πιο κουφό; Χα! Αποκαλούν τους Schooligans «βρωμοαλήτες που παρασύρουν τα καλά παιδιά»! Εγώ σας διαβάζω κρυφά στο σπίτι της κολλητής μου!
Σοφία
Μάλλον είμαι μεγάλος για να είμαι στην παρέα σας. Δευτεροετής φοιτητής ακούω σαστισμένος τη φωνή του Απόλλωνα καθώς κλαίει στο bonus track στο schoolwave live cd των τελευταίων schooligans. Θέλω ως παππούς να δώσω μια συμβουλή: ΠΕΡΑΣΤΕ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΠΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΕΤΕ. Εγώ πέρασα Πληροφορική και το μόνο που σκέφτομαι είναι η μουσική. Τώρα συναναστρέφομαι με παιδιά-ζόμπι και το μόνο που μου μένει είναι να γίνω σαν κι αυτούς και να συμβιβαστώ με μια ζωή που πάντα μισούσα. Με άλλα λόγια μην γίνετε σαν εμένα.
Είμαι μαθήτρια της Β' Λυκείου. Εδώ και 6 μήνες τα έχω με έναν 26χρονο. Για κακή μας τύχη αυτός διορίστηκε καθηγητής Πληροφορικής στο σχολείο μου. Μήπως αυτό θα έχει επιπτώσεις στη δουλειά του και στην επίδοσή μου; Σας παρακαλώ απαντήστε μου.
Έχουν περάσει περίπου πέντε μήνες που τελείωσα το (γαμημένο) σχολείο και θεωρούσα τον εαυτό μου επαναστάτη στο σχολείο και στο σπίτι μου. Όταν στη Γ' λυκείου διάβασα στο περιοδικό σας τη συνέντευξη του ΑΓΓΕΛΑΚΑ, έμεινα μαλάκας μ' όλα αυτά που είχε κάνει, ειλικρινά ανατρίχιασα, έμοιαζαν ψεύτικα. Ζήλεψα τα πράγματα που είχε κάνει, τον τρόπο που είχε ζήσει, τον τρόπο που σκεφτόταν!! Κατάλαβα τότε τι σημαίνει πραγματική επανάσταση (ακόμα και στο πιο απλό θέμα) και όχι όλες αυτές τις υποτιθέμενες επαναστάσεις που είχα κάνει εγώ ως τότε. Σε πολλές δυσκολίες που αντιμετωπίζω τώρα ρωτάω τον εαυτό μου: «πώς θα σκεφτόταν ο Αγγελάκας;».
Schooligans,
Πρώτα απ' όλα, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! Είστε ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει κι αντιπροσωπεύετε τον κόσμο που ονειρεύομαι. Μέχρι να σας διαβάσω νόμιζα ότι είμαι μόνη, τώρα ξέρω ότι είμαστε πολλοί. Πήρα μέρος κι εγώ στην Ι΄ Σύνοδο της Βουλής των Εφήβων και συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο σας σχετικά με το θέμα. Όταν έγραφα την έκθεσή μου πίστευα ότι όσοι περνάνε στη Βουλή, είναι άτομα με όνειρα, φαντασία που θέλουν να εκφράσουν την αντίδρασή τους στα κακώς άτομα. Νέοι με άποψη! Πίστευα ότι θα κυριαρχεί ο διάλογος, η ανταλλαγή απόψεων, ο προβληματισμός. Αυτό που βρήκα ήταν παπαγαλάκια, παιδιά του μπαμπά και της μαμάς που ήρθαν να διαβάσουν τις εκθέσεις τους. Δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι που πέρασα στη Βουλή των Εφήβων, μήπως και τους μοιάζω.
Θεανώ
Είμαι πια 20 χρόνων. Διψάω για σεξ και χορό. Σεξ κάνω μία στο τόσο, αλλά χορό καθόλου... Δεν έχω χορέψει ποτέ στη ζωή μου, εκτός από δυο-τρεις φορές τελείως μεθυσμένος. Ντρέπομαι πάρα πολύ. Αισθάνομαι ότι όλοι με κοιτάνε. Μου φαίνομαι πολύ περίεργος όταν είμαι όρθιος και πρέπει να κουνηθώ σύμφωνα με το ρυθμό. Καραγκιόζης τελείως. Αυτά ίσχυαν μέχρι πριν λίγο καιρό. Βρήκα ένα φίλο που κι αυτός δε χόρευε. Και το πήραμε απόφαση ότι επιτέλους πρέπει να μάθουμε. Και πήραμε σβάρνα τα κλαμπ, τις συναυλίες και τρελαθήκαμε στο χορό. Θυμάμαι, μόνο μια φορά, άκουσα τους διπλανούς μας να λένε «Κοίτα πώς χορεύουν αυτοί. Σκατά!». Όλες τις άλλες φορές κανείς δε μας κορόιδεψε.
...οι γονείς μου μού λένε συνέχεια «Φτάνει να παίζεις ποδόσφαιρο. Κορίτσι είσαι!»...
...διάβασα το περιοδικό σας κατά τύχη, το μόνο που είδα ήταν θλίψη και δυστυχία...
...δεν έχω χορέψει ποτέ στη ζωή μου, αισθάνομαι ότι όλοι με κοιτάνε...
Είμαι 22 χρονών. Δεν είμαι ούτε ψηλή ούτε αδύνατη, έχω σπυράκια και μυωπία. Είμαι φρικτή στα αθλήματα και γεμάτη ανασφάλειες. Έχω κυτταρίτιδα, υψοφοβία και αργώ στα ραντεβού μου. Είμαι αγχώδης και αναποφάσιστη, νευρική και ανυπόμονη. Δεν έχω πολλά λεφτά, δεν έχω πτυχίο πανεπιστημίου ούτε καν διαβατήριο. Έχω φάει χυλόπιτες και δεν έχω κάνει sex. Δεν με φίλησαν ποτέ. Δεν παθιάζομαι με Άννα, Σάκη και Έλενα, δεν βλέπω Τατιάνα και δεν μ' αρέσει το Καφέ της Χαράς. Στο σχολείο περνούσα χάλια. Στα 14 προσπάθησα να πεθάνω. Αλλά έζησα. Ευτυχώς…
Γιατί μ' αρέσει να κοιτώ τον ουρανό και να κολυμπώ στη θάλασσα. Μ' αρέσει να ταξιδεύω. Μ' αρέσει να γράφω και να ζωγραφίζω και το κάνω καλά. Μ' αρέσει να μαγειρεύω για φίλους και να κουβεντιάζω μαζί τους. Μ' αρέσει να τρέχω με το μηχανάκι. Μ' αρέσει να γελώ. Μ' αρέσει και να κλαίω. Μ' αρέσει να δουλεύω. Μ' αρέσει να ερωτεύομαι. Μ' αρέσει ο Παπακωνσταντίνου, ο Πορτοκάλογλου και η Τσαλιγοπούλου. Μ' αρέσει να βλέπω Γιώργο Καπουντζίδη και Ευρωπαϊκό σινεμά. Μ' αρέσουν τα μάτια μου, τα χείλη μου και τα μαλλιά μου. Μ' αρέσει και το στήθος μου. Μ' αρέσει που προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη σύμφωνα με τα δικά μου όνειρα και μ' αρέσει που ακόμα υπάρχω και μ' αρέσει που ακόμα ζω.
Είμαι κορίτσι και έχω τρέλα με το ποδόσφαιρο. Τη λατρεύω τη μπάλα! Αυτός όμως είναι και ο λόγος για τον οποίο καταδιώκομαι από πολλούς! Καταρχάς ο γυμναστής μας και προπονητής της σχολικής ομάδας, αν και παραδέχεται πως παίζω πολύ καλά, με έχει μόνο για να μου δίνει διαταγές και για να βάζω γκολ. Όταν νικάμε, πάντα πάει να πανηγυρίσει και να συγχαρεί τα αγόρια. Ενημερώνει μόνο αυτούς για το επόμενο παιχνίδι και το σύστημα, ζητώντας και τη γνώμη τους (εννοείται όταν εγώ δεν είμαι μπροστά). Όταν λοιπόν τον ρώτησα «γιατί;», είπε «Κάποια πράγματα είναι μόνο για αγόρια»!
Από την άλλη οι γονείς μου μού λένε συνέχεια «Αρκετά με το ποδόσφαιρο! Κορίτσι είσαι!» και δεν μ' αφήνουν να μπω σε ημιεπαγγελματική ομάδα γυναικών. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να μπω σε μια σχολή κ' να κάνω ένα «φυσιολογικό» επάγγελμα. Όταν τους είπα για την ομάδα με είπαν αχάριστη, γιατί αυτοί λέει πληρώνουν να πάω σε ιδιωτικό κ' τους τη μπαίνω κι από πάνω. Εμένα με ρώτησαν αν θέλω να πηγαίνω σ' αυτό το κωλοσχολείο; Όπου όλες οι καθώς πρέπει κοπελιές με λένε πουτάνα και με προσβάλλουν αισχρά μπροστά σε οποιονδήποτε, γιατί λένε πως παίζω ποδόσφαιρο για να μπορώ να φασώνομαι με όλα τα αγόρια του σχολείου!!! Όλοι με κοιτάνε με μισό μάτι! Με ποιον γαμήθηκα ρε από το σχολείο και με ποιον τα έφτιαξα; Τι έχω κάνει και τα λένε όλα αυτά;
Ruudy
Hi παιδιά!!! Σας στέλνω κάποια πράγματα που τα έχω σκεφτεί αρκετές φορές για την αστυνομία και τα ξανασκέφτηκα άλλη μια φορά όταν βγήκε η ιστορία με τις απαγωγές των Πακιστανών. Δεν είμαι ούτε αναρχικός, ούτε ΚΝΕ, ούτε τίποτα. Σας το στέλνω σε ποιηματάκι και αν σας αρέσει βάλτε το, αλλιώς no problem.
Δημήτρης
Είμαι ένας μπάτσος έξυπνος, της χώρας μου καμάρι
Το τμήμα το υπηρετώ σα γνήσιο παλικάρι
Οχτάωρα ολόκληρα τα ξύνω μες το τμήμα
Και άσε κάθε άχρηστο να τρέχει σα το θύμα.
Μαζί με τους συνάδελφους, τσιγάρο - εφημερίδα
Περήφανα δουλεύω εγώ για τη μαμά πατρίδα
Σιγά που θα κουράζομαι για κάθε κοροϊδάκι
«Τι εννοείς σε λήστεψαν; Ας πρόσεχες λιγάκι»
Απ' τα παιδιά ζητάω στοιχεία της ταυτότητας
Γιατί με κατατρέχει κόμπλεξ κατωτερότητας
Και πρέπει να ψαρώνω κανένα δωδεκάχρονο
για να αισθάνομαι άξιος, να φεύγει το παράπονο.
Αν φυσικά πετύχω πρεζόνι ή αλλοδαπό
δε χάνω ευκαιρία ποτέ να του τη πω
ώστε μετά στο τμήμα λιγάκι να κομπάζω
που κάθε κακομοίρη μπορώ να τον τρομάζω.
Και επειδή είμαι και έξυπνος έχω και μια αρχή:
«Ποτέ δεν επεμβαίνω σε κάποια ταραχή»
Βία, επιθέσεις ή ίσως πιστολίδια
Τα βλέπω στις ειδήσεις ξύνοντας τα αρχίδια
Όχι που θα τρέχω για χάρη του πολίτη
Αν θέλει να 'ναι ασφαλής να κάθεται στο σπίτι
Και αν τύχει να μας στείλουν σε τίποτα επεισόδια
Μαζί με τους συνάδελφους χαζεύουμε σα βόιδια
Τη τάξη αν μου ζητήσουν να επαναφέρω
Το πολύ - πολύ να δείρω κάνα γέρο
Ή κάνα δακρυγόνο στους περαστικούς,
Έτσι, να θυμάμαι τους παλιούς καλούς καιρούς,
Που όποιον ήθελα έδερνα χωρίς καμία αιτία
Αχ, και να ξαναρχόταν αυτή η επταετία
Όχι πως τώρα ειν' άσχημα, μια χαρά περνάω
Δε χάνω ευκαιρία να τα 'κονομάω
Πρεζέμποροι, μαφιόζοι, νταβατζήδες τ΄ ακουμπάνε
Να μη τους εμποδίζω στη δουλειά τους όταν πάνε
Να 'χω κάτι στην άκρη γιατί ο καιρός περνάει
Σε λίγο θα 'ρθει η σύνταξη και φεύγω για Χαβάη
Έχω απελπιστεί με όλο το σκηνικό στο λύκειο. Εννιά στους 10 καθηγητές (δεν είμαι υπερβολική) κάνουν ένα βαρετό μάθημα για 30 λεπτά και τα υπόλοιπα 15 τα αφιερώνουν στο να μας απειλούν, να μας κάνουν παρατηρήσεις, υποδείξεις, κήρυγμα για το πώς πρέπει να διαβάζουμε (συχνά και για το πώς πρέπει να ζούμε). Ο φιλόλογος για παράδειγμα θεωρεί ότι ο καλύτερος τρόπος να μάθουν τα παιδιά να εκφράζονται γραπτώς είναι να μαθαίνουν τις δικές του εκθέσεις απ' έξω... Μαλακίες του τύπου: «Η παιδεία σπάει το ασφυκτικό όστρακο της ατομικής στενότητας και οδηγεί στην κοινωνική ευρυχωρία»...
...στην Κύπρο φοράμε στολή και απαγορεύεται να έχουμε μακριά μαλλιά...
...ενώ εγώ ξενοπηδούσα, αυτή με περίμενε δύο μήνες...
...γιατί οι Punks γουστάρουν τις γυφτολαϊκές;...
Χαίρετε αγαπητοί συντελεστές των Schooligans.
Με συγκινήσατε για άλλη μια φορά σήμερα με το απίστευτο περιοδικό σας (μας). Από την άλλη, είναι και εκείνο το CD με τις εκπληκτικές μουσικές των παιδιών που μου θύμισαν δικές μου «ένδοξες» εποχές… Είμαι καθηγητής και διδάσκω από το 1997.
Από εκεί αρχίζουν οι απογοητεύσεις. Διδάσκω μόνο στην Τρίτη λυκείου και κάθε σχολική χρονιά γνωρίζω περίπου 70-80 παιδιά. Ορίστε και μερικά πρόχειρα στατιστικά: Πάνω από τους μισούς μου μαθητές ενδιαφέρονται για μπατσικές-στρατιωτικές σχολές και ένα ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό για οικονομικά τμήματα (με σκοπό την οικονομική τους αποκατάσταση όπως δηλώνουν). Εγώ τέλειωσα το 2ο Λύκειο της Γκράβας και τότε δεν θυμάμαι κανένα 17χρονο να τολμά να ομολογήσει ότι θέλει να γίνει μπατσάκι ή λογιστάκος για να «έχει το κεφάλι του ήσυχο». Σκατά λοιπόν. Συνεχίζω: Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών ακούει άθλια μουσική (τα σκυλάδικα δίνουν και παίρνουν)… Μάλιστα κάνουν και μαζικές εκδηλώσεις στα σκυλάδικα όπου πάνε με πούλμαν τα χρυσά μου… Μήπως, από την άλλη έχουν διάθεση και χρόνο για να διαβάσουν και κάνα βιβλίο της προκοπής; Απόσκατα.
Απειροελάχιστα παιδιά κάθε χρόνο είναι πραγματικά παιδιά. Με ανησυχίες, ζοριλίκια, επαναστατικότητα, ψάξιμο, κέφι και επιτέλους υγιή σεξουαλικότητα. Είναι, ίσως, τα παιδιά που σας διαβάζουν. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, οι Schooligans είναι η τελευταία ελπίδα των καθηγητών!
Με αγάπη,
Χρ. Γεωργόπουλος
Αγαπητό Schooligans, πριν από δυο χρόνια φασωνόμουν με όλες (στο σχολείο, στη γειτονιά μου και γενικά παντού). Δεν υπήρχαν συναισθήματα, ούτε υποχρεώσεις. Τα μόνα που υπήρχαν ήταν απόλαυση και φήμη. Μέχρι που ερωτεύτηκα την ***** σε μια φάση που κάναμε. Της ζήτησα να τα φτιάξουμε και η απάντηση ήταν «Τι; Με εσένα;» (γέλια). Αυτό που συνέβη με πλήγωσε και με ανάγκασε να ψάξω για κάποια κοπέλα που δεν με θεωρεί ψώνιο και ανεύθυνο. Μετά από μία-δύο αποτυχημένες μικροσχέσεις κατάφερα να την βρω. Όμορφη, γλυκιά και χαμηλών τόνων. Με το που τα φτιάξαμε εγώ έφυγα για διακοπές. Ενώ εγώ ξενοπηδούσα αυτή με περίμενε (δύο μήνες). Όταν γύρισα τα ξαναβρήκαμε και περνάγαμε τέλεια μέχρι προχθές που μου είπε ότι θέλει όχι μόνο εμένα αλλά και τον κολλητό της. Μήπως τελικά δεν άξιζε η αλλαγή μου; Μήπως δεν παίρνεις αυτά που δίνεις; Δεν ξέρω, το μόνο που ξέρω είναι το ότι πληγώθηκα χωρίς να φταίω εγώ σε κάτι.
By Nightmare
Χαίρετε. Κάθομαι και ακούω το cd του Schoolwave Live και διαβάζω το τελευταίο σας τεύχος. Πριν φτάσω στα μισά του cd δεν μπόρεσα, σταμάτησα και μπήκα στο internet να σας γράψω, γιατί αυτά τα παιδιά αξίζουν πράγματι συγχαρητήρια.
Εγώ μένω Κύπρο και δυστυχώς εδώ ούτε schoolwave έχουμε, ούτε rockwave. Στα σχολεία η νοοτροπία είναι αρκετά ηλίθια (από μαθητές και καθηγητές). Ευτυχώς τώρα κάποιοι ξυπνούν και προσπαθούμε να καταργήσουμε την στολή και να μπορούμε να έχουμε μακριά μαλλιά. Κλείνω με 2 ερωτήματα που ειπώθηκαν στην τάξη: «Μήπως με μακρύ μαλλί και σκουλαρίκι στ' αυτί θα έχω χειρότερα αποτελέσματα στις τελικές παρά με στολή και κουρεμένος;» και «Αφού φοράμε μακρύ παντελόνι και μακρύ πουκάμισο σαν στολή, ακόμη και το καλοκαίρι, τότε γιατί να μην έρχονται και οι καθηγητές μας με μια μακριά στολή σαν εμάς να διδάξουν στους 40 C;»
Ευχαριστώ πολύ,
Ιωάννης, Λευκωσία
Θα ήθελα να καταγγείλω δημόσια όλες τις γκόμενες που πρώτα σε καυλώνουν κι όσο σε έχουν στο περίμενε («σκέφτονται») πάνε με άλλον και κάνουν και τον Κινέζο.
Κώστας
Διάβασα το περιοδικό σας κατά τύχη. Το μόνο που είδα ήταν θλίψη και δυστυχία. Αποφάσισα λοιπόν να δώσω ένα μήνυμα αιώνιας χαράς και γαλήνης σε όλους όσους υποφέρουν.
Θα σας μιλήσω για Αυτόν που άλλοι λατρεύουν, άλλοι νιώθουν απέχθεια και άλλοι αγνοούν ακόμη και την ύπαρξή του.
Ο Θεός, ο Ιησούς Χριστός είναι ζωντανός. Είναι δημιουργός του κόσμου. Ζωντανή απόδειξη όλα όσα βλέπεις γύρω σου. Το σύμπαν, οι πλανήτες, τα φυτά, τα ζώα, ο άνθρωπος.
Στον άνθρωπο θα σταθώ περισσότερο. Στον άνθρωπο έδωσε ο Θεός ζωντανό πνεύμα έτσι ώστε να επικοινωνεί μαζί του. Άραγε επικοινωνούμε μαζί του; Τον νιώθεις να σου συμπαραστέκεται στις δύσκολες ώρες, να σε προφυλάσσει, να σου μιλάει. Αν έχεις απογοητευτεί απ' όλους και όλα και ψάχνεις ένα λόγο ύπαρξης στην ανούσια ζωή σου, αυτή είναι η απάντηση: ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!!
Παραδέξου πως είσαι αμαρτωλός και δεν μπορείς να σωθείς μόνος σου. Κάλεσε το Χριστό στην καρδιά σου. Πώς θα τον καλέσω; Αν πιστεύεις τα παραπάνω πες τα ακόλουθα λόγια: «Ιησού Χριστέ αναγνωρίζω πως είμαι αμαρτωλός.Σε παρακαλώ συγχώρα με. Πλύνε με και καθάρισέ με από τις αμαρτίες μου. Δείξε μου έλεος και αγάπη και άσε με να γίνω παιδί σου. Σε καλώ στην καρδιά μου για να σε γνωρίσω προσωπικά. Ομολογώ πως είσαι ο Σωτήρας μου και Λυτρωτής μου και μόνο εσύ μπορείς να με σώσεις. Όλα αυτά τα ζητώ στο όνομά σου Κύριε, Ιησού Χριστέ».
Ειρήνη, 14 ετών από Σπάρτη
...είμαι ένας μπάτσος έξυπνος, της χώρας μου καμάρι...
...θα πάρετε όλοι μαλάκες να μου πείτε «χρόνια πολλά», έτσι δεν είναι;...
...δε θέλω να ξαναδιαβάσω, δε θέλω να ξαναπάω σχολείο, δε θέλω να ξαναδώ τη φάτσα του Καραμανλή στην TV...
Παράξενο να είσαι έφηβος. Ανάβεις και κορώνεις σε ανύποπτο χρόνο, θυμώνεις και φωνάζεις μέχρι που ο λαιμός σου αρχίζει να σε τσιμπάει, και οι γονείς σου κοιτάνε με εκείνον το σπαστικό τρόπο που θα κοίταζαν ένα πεντάχρονο που λέει πως είναι ο σούπερμαν. Ερωτεύεσαι και νιώθεις σα να έχεις φάει παραισθησιογόνα μανιτάρια, ανεβαίνεις ψηλά, κάνεις όνειρα, υπόσχεσαι, αγαπάς. Μετά κάποιος σε χαστουκίζει και συνέρχεσαι. Καταλήγεις μόνος στο δωμάτιό σου με τη μουσική να σε ξεκουφαίνει, να πολεμάς εκείνο το συναίσθημα που σε σπρώχνει να βγεις στο δρόμο και να χορεύεις τσίτσιδος για να σε δούνε όλοι και να πάθουν, ιδίως εκείνες οι θείτσες που σου την μπαίνουν για το mohawk μαλλί σου και τη δαιμονισμένη μουσική σου και το σκισμένο σου τζιν που «το 'φαγε η γάτα». Στο τέλος σε παίρνει ο ύπνος και τα παρατάς όλα μέχρι το άλλο πρωί, που πρέπει να σηκωθείς με την τσίμπλα στο μάτι να σύρεις στο σχολείο να φας εφτά ώρες στη μούρη, αν και ξέρεις ότι το σύστημα είναι απολιθωμένο και αν δεν στρωθείς μόνος σου, το μόνο που θα πάρεις απ' το σχολείο είναι πιθανότατα καμιά αποβολή. Έτσι γεννιούνται οι μεγάλοι. Όλοι οι επαναστάτες νέοι θα γίνουν γκρίζοι, απόλυτα συμβιβασμένοι και αδιάφοροι μεγάλοι. Εγώ τους φοβάμαι τους μεγάλους, με τα μονόχρωμα γρανάζια του μυαλού τους να τρίζουν καθώς οδεύουν στη ματαιότητα. Προτιμώ τα δικά μας τα γρανάζια, που είναι κίτρινα και ροζ και πορτοκαλί και φούξια και κάνουν ένα αστείο μπιζ μπιζ, όταν τα ζορίζουμε πολύ για την άλγεβρα.
Ένα πανκ φυτουκλάκι απο Σαλονίκη
DEAR SCHOOLIGANS,
είμαστε κορίτσια-πανκιά κι έχουμε μια απορία: γιατί οι Punks, Rockers, Metalers και γενικότερα οι μη TRENDOULES να γουστάρουν τις γυφτολαϊκές; Κάθε μέρα βλέπουμε όλους τους ομοϊδεάτες μας να βουλιάζουν στην παρακμή. Με άλλα λόγια γουστάρουν κοριτσάκια που έχουν ως πρότυπο γυφτολαϊκές, ηλίθιες τραγουδίστριες, μοντέλα, ηθοποιούς κ.λ.π. Και ναι! Συμφωνούμε! Είναι ωραίες, πολύ ωραίες μάλιστα, αλλά πολύ «κοινές» και μικρόμυαλες…
Γιατί πρέπει, για να αρέσεις σε ένα αγόρι, να έχεις τεράστιο στήθος, ωραίο οπίσθιο, να είσαι πολύ αδύνατη και να φοράς trendy και sexy ρούχα; Γιατί μα μην μπορείς να εκφράσεις τον αληθινό εαυτό σου; Γιατί να απαγορεύεται να είσαι μέταλλο και να έχεις πρόβλημα; Γιατί να μην μπορώ να κάνω graffiti και sk8; Γιατί τα αγόρια δεν καταλαβαίνουν ότι οι γυφτολαϊκές δεν προσφέρουν τίποτα άλλο εκτός από μερικές στιγμές καύλας και «λεζάντας»;
Εμείς θέλουμε γκόμενο ένα πανκιό, όχι γύφτους… Γιατί και από τη μεριά τους δεν ισχύει το ίδιο; Κάντε επιτέλους αυτό που διδάσκει η μουσική που ακούτε…FREE YOUR MIND!!!
«ΤΗΕ PUNKS», CYAZ!!
Γειααα…!!! Είμαι 17 χρονών και σας γράφω για να πω σε κάποιον αυτά που σκέφτομαι! Φέτος μαζί με τη δίδυμη αδερφή μου πηγαίνουμε στη Γ΄ λυκείου. Έχουμε μεγαλώσει μαζί, είμαστε συνέχεια μαζί και μας προβληματίζει πολύ το ενδεχόμενο να περάσουμε σε άλλη πόλη, χωριστά. Για παράδειγμα, η μία να αναγκαστεί να μείνει μόνη της στην Κωλοπετινίτσα και η άλλη στο Μεσολόγγι! Τότε δεν ξέρω τι θα κάνουμε, θα είναι πολύ δύσκολα. Με την δίδυμη αδερφή μου πολλές φορές την έχουμε κάνει αυτή τη συζήτηση και καταλήγουμε σε κλάματα κ.τ.λ (πολύ μελό ε;).
Βασικά, σαν άνθρωπος είμαι αρκετά ανασφαλής, έχω διάφορα κόμπλεξ, αλλά όταν είμαι μαζί της όλα τα ξεχνάω και δεν τα νιώθω τόσο! Εκείνη είναι πολύ διαφορετική από μένα, είναι πιο τρελιάρα, πιο αεράτη, δεν τη νοιάζουν και πολύ οι άλλοι. Έχω μάθει πολλά απ' αυτήν. Περνάμε πολύ ωραία μαζί και είναι σαν να είσαι με την κολλητή σου από το πρωί ως το βράδυ ΜΑΖΙ! Αν δεν είστε δίδυμες δεν μπορείτε να καταλάβετε για τι αίσθημα μιλάω!!
Από μια 17χρονη δίδυμη μιας Γ'λυκείου από κάποιο κωλοχώρι της Θεσσαλονίκης
Αυτή τη στιγμή κάθομαι στο κρεβάτι, είναι Σάββατο 00:30 και σκέφτομαι τι πραγματικά θα 'θελα να κάνω απ' αυτή τη στιγμή και μετά. H απάντηση είναι «Ο,ΤΙ ΘΕΛΩ». Ό,τι μου κατεβαίνει και μ' αρέσει εκείνη τη στιγμή. Θέλω να είμαι ξαπλωμένη και να διαλογίζομαι μέχρι να βαρεθώ, θέλω να κοιμηθώ, θέλω να ξυπνήσω, θέλω να κάτσω και να χουζουρεύω στα παπλώματα μέχρι τις 12. Θέλω να μάθω να παίζω ντραμς, θέλω να κάνω συνέχεια SK8 μέχρι να μάθω το πρώτο μου κόλπο, θέλω να γελάω και να τραγουδάω με την παρέα μου, θέλω να φεύγω σε άλλα μέρη όταν δεν αντέχω τη μοναξιά που μου προσφέρουν οι γύρω μου, θέλω να ερωτευθώ, θέλω να κάνω λάθος και να ξαναρχίσω από την αρχή, θέλω να περάσω πέρα απ' το όριο, θέλω να πάω σε πάτους και βυθούς για να δω ψεύτικους κόσμους. Δε θέλω να ξαναδιαβάσω, δε θέλω να ξαναπάω σχολείο, δε θέλω να ξαναδώ τη φάτσα του Καραμανλή στην TV, θέλω να ακούσω τη μουσική που μου αρέσει, θέλω να διαβάζω Schooligans τις Κυριακές. Θέλω να μείνω για πάντα παιδί. Εδώ πάει η ερώτηση, και τι σ' εμποδίζει για όλα αυτά;… Άστο…θα χρειαστώ άλλη μια σελίδα.
...από μικρή όταν άκουγα μουσική, έκανα γύρω-γύρω απ' τον εαυτό μου...
...πάνω από τους μισούς μαθητές ενδιαφέρονται για μπατσικές- στρατιωτικές σχολές...
...σας διαβάζω κρυφά στο σπίτι της κολλητής μου...
Σήμερα γιορτάζω και όπως πάντα έχω μελαγχολήσει. Μακάρι να μην υπήρχαν αυτές οι χαζές γιορτινές ταμπέλες γιατί η μοναξιά μου πενταπλασιάζεται. Ξέρω, θα τηλεφωνήσουν όλοι. Ανόητες φίλες από το σχολείο, παλιά αγόρια που μου έριξαν χυλόπιτα και θέλουν να μου το θυμίσουν, σχεδόν όλοι οι ηλίθιοι συγγενείς που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν τους χωνεύω ακριβώς επειδή δεν τους διάλεξα εγώ και φυσικά διάφοροι και διάφορες που το κινητό τους έχει στο μενού την επιλογή «υπενθύμιση». Θα πάρετε όλοι μαλάκες -έτσι δεν είναι; Θα φορέσετε το υποκριτικό σας ύφος που έχει γίνει πια κάτι σαν δεύτερο πρόσωπό σας και χαζογελώντας θα πείτε: «χρόνια πολλά γλυκιά μου, ό,τι επιθυμείς!»... Αυτό που επιθυμώ δεν το είχα ποτέ και δε θα το έχω, γιατί υπάρχετε όλοι εσείς που μου το πηδάτε. Σε κάθε μου προσπάθεια είστε πάντα εκεί -τερατογενείς αλλοιωμένες γαμοφιγούρες- και με λεπτές χειρουργικές κινήσεις, τα κάνετε όλα μπουρδέλο.
Bonitinia
Είμαι και γω μια μαθήτρια Β' Γυμνασίου που το μόνο που τη νοιάζει είναι το πότε και πόσο θα βγει κ' πώς θ' ακούσει όσο το δυνατόν περισσότερη μουσική.
Το σχολείο είναι αφόρητα βαρετό, παρόλο που είμαι καλή μαθήτρια. Το μόνο που με νοιάζει είναι ο Παναγιώτης, ένα παιδί που κάθεται στο τελευταίο θρανίο κ' δε μιλάει πολύ. Έχουμε αρχίσει να ψιλομιλάμε, είμαστε σε καλή φάση. Βασικά, όταν τον πλησίασα κατάλαβα ότι θέλω να είμαι με αυτούς που διαφέρουν. Διαβάζω τις ιστορίες παιδιών στο περιοδικό σας κ' πραγματικά συγκινούμαι. Κατάλαβα ότι υπάρχουν πολλά παιδιά σαν κι εμένα -λιγομίλητα, σφιγμένα, μαζεμένα. Κι όμως πιστεύω πως εμείς είμαστε τα επικίνδυνα παιδιά. Που πάντα ήμασταν απ' τη φύση μας διαφορετικοί κ' μας χλεύαζαν.
Από μικρή όταν άκουγα μουσική έκανα γύρω-γύρω απ' τον εαυτό μου. Ακόμη και σήμερα, που είμαι 14, συνεχίζω να περιστρέφομαι σαν τη γη στον άξονά της και είναι σαν να ξετυλίγεται μπροστά μου ολόκληρη μου ζωή, οι εμπειρίες και οι καταστάσεις που θέλω να ζήσω, μ' αυτούς που θέλω να τις ζήσω. Φοράω τ' ακουστικά και είναι σαν να παίρνει στροφές το μυαλό μου κ' να θέτει σε λειτουργία τη φαντασία μου...
