Εμπειρίες, σκέψεις, σημειώσεις που κρατήσαμε τους τελευταίους τρεις μήνες. Κάτι σαν ημερολόγιο...
WHO THE FUCK IS KOSTOPOULOS?
Μας κάλεσαν πριν λίγο καιρό στην τηλεόραση, στη ΝΕΤ, να σχολιάσουμε ένα γεμάτο αγωνία πρωτοσέλιδο της «Απογευματινής». «Χάνεται η γλώσσα μας!» ο τίτλος και από κάτω οι εξηγήσεις: «Το 70% μιλάει την αργκό, το 82% χρησιμοποιεί ξένες λέξεις» κλπ. Το μάτι μας έπεσε στον υπέρτιτλο: «Έρευνα-σοκ του Ινστιτούτου Επικοινωνίας»... Ουπς! Το «σοκ» είναι ελληνική λέξη;
«Θέλουμε έναν Schooligan για να μας πει την άποψη της νέας γενιάς» μας είπε η υπεύθυνη της εκπομπής. «Οκ, μόνο που δεν εκπροσωπεί τη νέα γενιά, αλλά ένα κομμάτι της». Στείλαμε τον Αντρέα, μαθητή της Β' Λυκείου, παιδί ευαίσθητο, θρασύ και με μακρύ μαλλί. Στο στούντιο ήταν κι ένας καθηγητής Πανεπιστημίου με γυαλάκια, φαλακρίτσα, κουστουμάκι. Ο καβγάς ήταν αναπόφευκτος. Κι όμως, ο γλωσσολόγος καθηγητής είπε το αυτονόητο. «Η γλώσσα είναι ζωντανή, εξελίσσεται, είναι φυσικό να βγαίνουν καινούριες λέξεις». «Δηλαδή δε χάνεται η γλώσσα μας;» ρώτησε με αγωνία η παρουσιάστρια. «Όχι» μουρμούρισε μέσα απ' τα μαλλιά του ο Αντρέας. Η παρουσιάστρια φρίκαρε: «Μα από την έρευνα προκύπτει ότι οι νέοι δε διαβάζουν Παπαδιαμάντη, αλλά Κωστόπουλο!». Εκεί ήταν που ο Αντρέας την έστειλε: «Ποιος είναι ο Κωστόπουλος;»
ΠΟΛΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟ ΒΛΕΠΕΙΣ!
Μες στις γιορτές ο Κώστας βρέθηκε στον Ευαγγελισμό, στα έκτακτα, για ένα χτύπημα στο κεφάλι. (Εκεί που περπατούσε και μίλαγε στο κινητό, κουτούλησε ένα δέντρο!). «Θα χρειαστείς ένα-δυο ράμματα» του είπε ο γιατρός στην υποδοχή και τον έστειλε στο χειρουργικό. Στο χειρουργικό γινόταν χαμός -οι παράπλευρες απώλειες των γιορτών. Περιμένει μια ώρα, δύο... Στο μεταξύ μπροστά του κάνει παρέλαση ο πόνος: σπασμένα χέρια, πόδια, αίμα που στάζει απ' τα φορεία... Αποφασίζει να την κάνει. Λίγο πριν την έξοδο συναντά τον γιατρό της υποδοχής να πίνει καφέ -είχε μόλις τελειώσει τη βάρδια του. «Δεν αξίζει να περιμένω για δυο ράμματα» λέει ο Κώστας. «Όχι, κάτσε, θα στα κάνω εγώ» απαντά ο γιατρός. Τον πηγαίνει σ' ένα δωμάτιο, τον περιποιείται, του βάζει στο τέλος κι ένα αναμνηστικό επίδεσμο-φιογκάκι. «Μόνο που δε θα στα γράψω» του λέει, «αυτό ήταν μεταξύ μας». Ο Κώστας πήρε την φράση σαν υπονοούμενο για φακελάκι. Στα 19 του ήταν ακόμα παρθένος στα φακελάκια -θα ήταν η πρώτη του φορά. Βγάζει δειλά από την τσέπη του ένα εικοσάευρο, χαμογελάει ηλίθια και ψιθυρίζει στον γιατρό: «Φτάνουν;». Εκείνος τα χάνει: «Πλάκα μου κάνεις ρε φίλε; Πολύ Τριανταφυλλόπουλο βλέπεις!».
«Δίνε δωρεάν τον χρόνο αν θες να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια» λέει ο Ελύτης.
SHAKE IT BABY!
Για τους μαθητές ο σεισμός των 6,9 ρίχτερ έγινε μια σημαδιακή μέρα: την τελευταία μέρα των Χριστουγεννιάτικων διακοπών. Την επόμενη, που άνοιξαν τα σχολεία, μπήκαμε στις τάξεις και ζητήσαμε απ' τα παιδιά να γράψουν «πώς πέρασαν στο σεισμό». Άλλο που δεν ήθελαν!
• Εμένα μ' αρέσουν οι σεισμοί. Είναι σαν λούνα παρκ! 
• Ήμουν μόνη στο σπίτι. Είχα μπει κάτω απ' το γραφείο και φώναζα «Παναγιά μου!» και «Μάνα μου!». Με φαντάστηκα εκείνη την ώρα μες στα αίματα, να με βγάζει μέσα απ' τα συντρίμμια η ΕΜΑΚ, να με δείχνει η τηλεόραση...
• Ήμουνα φροντιστήριο. Άρχισα να γελάω με την καθηγήτρια που φώναζε σαν υστερική «Σεισμός!!! Σεισμός!!!» και μπήκε κάτω από την έδρα. Της είπα ότι πήρα στο κινητό τον πατέρα μου, που -και καλά- είναι γεωλόγος, και μου είπε ότι ο σεισμός αυτός ενεργοποίησε το ρήγμα της Πάρνηθας. Φρίκαρε τελείως! Μας άφησε να φύγουμε μισή ώρα νωρίτερα.
• Δεν ένιωσα τίποτα, γιατί εκείνη τη στιγμή έπαιζα ντραμς. Κι όταν παίζεις ντραμς δεν καταλαβαίνεις Χριστό απ' το τι γίνεται στον έξω κόσμο.
• Ήμουν στην τουαλέτα και μόλις είχα τελειώσει την ανάγκη μου (κατούρημα). Δε χρειάστηκε να κουνήσω τίποτα.
• Ήμουν στο σπίτι της κολλητής μου και χορεύαμε το «Hung up» της Madonna. Ξαφνικά η φίλη μου σταματάει το cd και λέει: «Ρε μαλάκα, γίνεται σεισμός!». Περιμένουμε να τελειώσει και ξαναρχίζουμε να χορεύουμε.
• Ήμουν μόνος και αυνανιζόμουν. Τη στιγμή που ξεκίνησε ο σεισμός, εγώ τελείωνα. Τουλάχιστον θα πέθαινα χαμογελαστός!
• Άνοιξα τον υπολογιστή για να παίξω FIFA, αλλά άρχισα να κουνιέμαι. Έτρεξα στο σαλόνι, σκεφτόμουν πόσο απίθανο είναι το να κουνιόμαστε έτσι και πόσο ηλίθια φερόταν ο πατέρας μου που είχε λαχανιάσει, με κρατούσε σφιχτά και μου έλεγε συνέχεια: «Εγώ είμαι εδώ! Εγώ είμαι εδώ!».
• Μιλούσα με την ξαδέρφη μου στο τηλέφωνο για κάτι γκομενικά και ξαφνικά την ακούω να ουρλιάζει. Έκλασα μέντες! Έτρεξα και μπήκα κάτω απ' το γραφείο. Πήρα και τον καφέ μου -αν εγκλωβιστώ να έχω να πίνω κάτι.
• Εμένα αυτό που μου άρεσε από το σεισμό ήταν το μέγεθός του. Το βράδυ είπα στην κοπέλα μου: «Είσαι για ένα 6,9;».
UNDERGROUND STORIES
• Πριν 6 μήνες ο Δημήτρης πήρε το Μετρό χωρίς (για πρώτη φορά) να ακυρώσει εισιτήριο. Και -γαμώ την ατυχία του- τον έπιασαν! Ο ελεγκτής ήταν ανένδοτος: «Λυπάμαι, κύριε. Θα πληρώσετε πρόστιμο 40 φορές το αντίτιμο του εισιτηρίου!». («Κύριε» έλεγε τον 16χρονο Δημήτρη). Ο κύριος πλήρωσε τα 28 ευρώ και ορκίστηκε εκδίκηση. Μετράει από τότε 107 φορές (όντως τις μετράει) που μπαίνει στο μετρό χωρίς εισιτήριο και χωρίς να τον πιάσουν. 107x0,70=75 ευρώ...
• Πριν χρόνια, όπως έμπαινε στο τρένο στην Ομόνοια, ο Χρήστος πρόσεξε δίπλα του ένα παιδί, γύρω στα 14-15, τη στιγμή που έβαζε το χέρι του στην τσέπη ενός παππού. «Δεν ήθελα να γίνει σκηνή» μας λέει «γι' αυτό του έπιασα ήσυχα το χέρι και του έκανα νόημα να φύγει. Γύρισε και με κοίταξε τρομαγμένο. Όπως τράβηξε το χέρι του, ο παππούς το κατάλαβε κι έβαλε τις φωνές: “Με κλέβει! Με κλέβει!”. Ήρθαν δυο μπάτσοι, το πλάκωσαν στις σφαλιάρες και τις κλωτσιές και το πήραν με χειροπέδες. Από τότε σταμάτησα να ενοχλώ τους (μικρούς) κλέφτες την ώρα της δουλειάς».
• Ευαίσθητο παιδί ο Dj του Μετρό. Εδώ και τρεις-τέσσερις μήνες παίζει συνέχεια Χατζιδάκι...
• «Τι κάνετε, Μάνο, την ώρα που κάποιος ληστεύει το διαμέρισμά σας και το αντιλαμβάνεστε;» ρώτησε τον Χατζιδάκι σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη η Μαρία Ρεζάν. «Θυμάμαι, μια φορά, έβρεχε, και ήμουν σπίτι μ' ένα φίλο μου. Και μπήκαν στη βεράντα δύο άνθρωποι, νέοι, και τρόμαξα. Και μου λέει ο φίλος μου: “Μη φωνάζεις, για να μη γλιστρήσουν και πέσουν χάμω”. Διότι, αυτοί, όταν διαπίστωσαν ότι είμαστε στο σπίτι, θέλησαν να ξεφύγουν και δεν φωνάξαμε, για να μη γλιστρήσουν. Αυτό κάνω όταν πάω να ληστευθώ».
ΕΥΧΕΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΞΗ!
Τη μέρα που κλείνανε τα σχολεία για τα Χριστούγεννα μπήκαμε σε μερικές τάξεις και ζητήσαμε από τα παιδιά να γράψουν μια (ανώνυμη) ευχή για το 2006.
• Να βρω κοπέλα μέχρι του Αγ. Βαλεντίνου.
• Να χάσω την παρθενιά μου και να με βοηθήσει ο Δημήτρης σ' αυτό.
• Να γίνουν οι σεξουαλικές μου εμπειρίες τόσες όσες και οι τσίχλες που έχω κολλήσει κάτω απ' το θρανίο μου.
• Να κάνει μπάνιο ο διπλανός μου!
• Να φασωθώ με την Ελένη…
• …τη Νίκη, τη Φωτεινή, τη Βιβή, τη Μαρία.
• Να χωρίσουν επιτέλους οι γονείς μου και στην αίτηση διαζυγίου να γράψουν «Το κάνουμε για το παιδί μας».
• Να πέσει ο δίσκος της ξανθιάς σερβιτόρας στην καφετέρια και να σκύψει να τον μαζέψει.
• Να αποδείξει ο Ευαγγελάτος ότι η Γιαννάκου παίρνει ληγμένα.
• Να υπάρχει ειρήνη και αγάπη στον κόσμο, να μην πεινάνε τα παιδάκια της Αφρικής και να μεγαλώσουν τα βυζιά μου.
• Να μην κάνω τις ίδιες ευχές και του χρόνου.
Η ΕΡΗΜΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
Πριν λίγες μέρες ο Μίκης Θεοδωράκης έδωσε συνέντευξη τύπου με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του δίσκου με τίτλο «Ερημιά».
Αφού υπερασπίστηκε τη λαϊκότητα του («Μήπως δεν είμαι λαϊκός εγώ που ήμουν στη Μακρόνησο; Υπάρχει λαϊκότερος από τον λαϊκό αγωνιστή;») και αφού τόνισε την αντιστασιακή σημασία των τραγουδιών της γενιάς του («χωρίς αυτά δεν θα είχαμε δημοκρατία σήμερα»), υπενθύμισε την συμβολή του στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας: «Παλιά υπήρχε μόνο ένα στούντιο. Τώρα υπάρχουν διακόσια! Τα δισκοπωλεία δεκαπλασιάστηκαν. Εμείς με τα λαϊκά μας τραγούδια-δεν είναι λαϊκός και ο Χατζιδάκις;-βοηθήσαμε τη βιομηχανία του δίσκου. Και τυχαίνει το "Ποτέ την Κυριακή" και ο "Ζορμπάς" χάρη στα φιλμ να γίνουν και παγκόσμια σουξέ και έτσι να έχουμε και τουριστική ανάπτυξη!».
Γιατί όμως αισθάνθηκε ο κ. Θεοδωράκης την ανάγκη να επαναλάβει πράγματα λίγο-πολύ γνωστά; «Γιατί πάει καιρός που μας έχουν καταργήσει! Υπάρχουν εφημερίδες που αρνούνται να βάλουν και τ' όνομά μου. Είναι κατάντια!».
Εδώ νομίζουμε ότι ο χείμαρρος Θεοδωράκης ξεχείλισε. Δεν περνάει βδομάδα (καμιά φορά και ημέρα) που να μη γίνεται συναυλία, εκδήλωση, παράσταση, αφιέρωμα, συνέδριο, συμπόσιο, άρθρο, εκπομπή για τα 77, 78, 79, 80 του χρόνια. Τι άλλο θέλει;
Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι η αγωνία του είναι τα νέα παιδιά. Για να τα προσεγγίσει, συνεργάστηκε με ποπ και λαϊκοπόπ τραγουδιστές, όπως η Αλέξια και ο Ρέμος. Φαίνεται δεν πέτυχε η προσέγγιση. Τώρα βγάζει «δίσκο-πρόταση», όπως τον αποκαλεί, και λέει: «Λένε ότι η νεολαία θέλει νέα, ζωντανά τραγούδια. Εμείς νομίζω ότι κάνουμε τώρα το χρέος μας. Δίνουμε! Και αν η νεολαία είναι ζωντανή και έχει αυτιά για ν' ακούσει, θα μας αγκαλιάσει!».
Δηλαδή, κύριε Θεοδωράκη, αν η νεολαία δεν σας αγκαλιάσει, σημαίνει ότι είναι κουφή και νεκρή; Αποκλείεται να είστε εσείς ο μουσικά νεκρός; Αποκλείεται να είστε εσείς ο κουφός; «Πού είναι σήμερα τα σύγχρονα τραγούδια;» αναρωτιέστε. Φαίνεται δεν ακούσατε ή δεν είχατε τ' αυτιά ν' ακούσετε τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου ή του Γιάννη Αγγελάκα. Δικαιολογημένα λοιπόν πιστεύετε ότι είστε η μόνη λύση: «Εμείς έπρεπε να δώσουμε μια ώθηση! Είμαστε μόνοι! Δεν φταίμε εμείς! Εμείς σας ζητάμε συγγνώμη που υπάρχουμε ακόμη!».
Ευτυχώς που υπάρχετε κύριε Θεοδωράκη -ειλικρινά σας το λέμε! Αλλά με την ίδια ειλικρίνεια σάς λέμε ότι βρίσκουμε ξενέρωτους και γερασμένους τους στίχους και τη μουσική του νέου σας δίσκου: 
«Να με φιλάς και να μου ψιθυρίζεις
λόγια τρυφερά, ερωτικά
Η αγάπη είναι χαρά
είναι όνειρα τρελά
Φίλα με ακόμα μια φορά»
(Στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου)
Υ.Γ. Πριν πέντε χρόνια ο Σαββόπουλος είχε προβλέψει: «Θα βλάψει τη φήμη του Μίκη αυτό το overdose Θεοδωράκη». Πόσο δίκιο είχε! Και πόσο δίκιο έχει τώρα που μιλάει με ενθουσιασμό για τον καινούριο Αγγελάκα.
Tα κείμενα αυτά δημοσιεύονταν κάθε εβδομάδα στο περιοδικό «LifO»
