Η προδοσία

Ο Μπάμπης είναι το πειραχτήρι της τάξης. Κοροϊδεύει τους καθηγητές που το παίζουν ξερόλες ή μοντέρνοι, κοροϊδεύει και τους συμμαθητές του: τα κορίτσια που το παίζουν γκόμενες, τα αγόρια που ξαφνικά φτύνουν ή ξύνουν τ' αρχίδια τους. Αυτοί γελάνε και τον πειράζουν για το αραιοκατοικημένο του κούτελο. Τον φωνάζουν «καραφλοδαίμονα».

Ο καλύτερος φίλος του Μπάμπη είναι ο Γιάννης. Κάθονται απ' το Γυμνάσιο στο ίδιο θρανίο, μιλάνε για κορίτσια, παίζουν μαζί μπάσκετ. Στα μαθήματα είναι και οι δύο καλοί -ο Γιάννης είναι το κλασικό σπασικλάκι, ο Μπάμπης ο κλασικός τεμπέλης που «τα πιάνει εύκολα».

Φέτος, στην Α' Λυκείου υπήρχε ένα μάθημα που ο Μπάμπης σιχαινόταν: Αρχαία. Όλη τη χρονιά, χάρη στη φήμη του καλού μαθητή, είχε βρει τρόπους να ξεγελάει τη φιλόλογο (π.χ. σήκωνε το χέρι του ακόμα και όταν δεν ήξερε την απάντηση -μόλις σιγουρευόταν ότι η φιλόλογος θα σήκωνε κάποιον άλλον). Έρχονται όμως οι εξετάσεις του Ιουνίου και έχει αγχωθεί πάρα πολύ. Φοβάται ότι θα γράψει κάτω απ' τη βάση.

Μια ώρα πριν τις εξετάσεις, του λέει ο Γιάννης: «Ρε Μπάμπη, δεν μπαίνεις στο γραφείο του διευθυντή μήπως βρεις τίποτα θέματα;». Το γραφείο ήταν άδειο. Μπαίνει -ο Γιάννης φυλούσε τσίλιες- και βρίσκει ένα χαρτί δίπλα στο φωτοτυπικό. Είναι τα θέματα! Μόλις τα βλέπει ο Γιάννης, πάει σε μια γωνία κι αρχίζει μόνος του να διαβάζει. Ο Μπάμπης τρέχει να το πει στα άλλα παιδιά. Είναι ο ήρωας της ημέρας.

Μπαίνουν στην τάξη, έρχονται τα θέματα, μια κοπέλα του κλείνει το μάτι «Α, αυτό έπεσε!». «Σκάσε» της ψιθυρίζει. Όλη η τάξη γράφει σαν τρελή. Ο Μπάμπης, μες στην καλή χαρά, κάνει και αστειάκια. Ο επιτηρητής ενοχλείται. «Έλα στο πρώτο θρανίο» του λέει. Κάτω από την κόλλα του έχει τα σκονάκια που έχει ετοιμάσει. Σφίγγεται η καρδιά του, τραβάει την κόλλα με τρόπο να μην πέσει τίποτα και πάει στο πρώτο θρανίο. Ευτυχώς δεν τον παίρνει χαμπάρι κανείς. Μετά από λίγο νιώθει ένα χέρι να τον σκουντάει στην πλάτη -είναι ο επιτηρητής. Του είχε πέσει ένα σκονάκι...

Τον πάει στο γραφείο του διευθυντή. Τον βάζει σε μια καρέκλα στη μέση του δωματίου και αρχίζει να κάνει βόλτες γύρω του. «Πώς γίνεται τα σκονάκια σου να είναι όλα από ένα μόνο κείμενο; Πού βρήκες τα θέματα; Πώς το μάθανε οι άλλοι;». Ο Μπάμπης αποφασίζει να πει όλη την αλήθεια. Αποκρύπτει μόνο τη συμμετοχή του Γιάννη. Οι καθηγητές κάνουν αμέσως συνεδρίαση και αποφασίζουν ότι «λόγω διαρροής των θεμάτων» οι εξετάσεις ακυρώνονται και θα επαναληφθούν άλλη μέρα. Με το που το ανακοινώνουν, έρχονται όλα τα παιδιά πάνω του: «Εξαιτίας σου την πληρώνουμε όλοι!». Έρχεται έξαλλη μια κοπέλα και του κάνει «Εγώ τι φταίω που δεν ήξερα ποια θέματα θα πέσουν!». Ήταν αυτή που του είχε κλείσει το μάτι... Εκείνος έχει σοκαριστεί, δεν έχει τι να πει. Βλέπει τον Γιάννη να έχει κάτσει παραπέρα και να κάνει τον Κινέζο.

Εκείνη τη μέρα ο Μπάμπης άργησε να γυρίσει σπίτι. Περπατούσε επί ώρες στους δρόμους. Μέσα του είχε αγριευτεί -κάθε τόσο έκλαιγε. Δεν ήταν ο εξευτελισμός της ανάκρισης. Ούτε η διαγωγή του που θα γινόταν «κοσμία». Ήταν η εξαφάνιση των φίλων. Των παιδιών που κάνανε πλάκες μαζί, παίζανε μπάσκετ μαζί, βγαίνανε βόλτες μαζί. Την άλλη μέρα ξαναείδε αυτά τα παιδιά. Για τρία χρόνια -μέχρι να τελειώσει το σχολείο- τα ξανάβλεπε. Ξανακάνανε πλάκες, ξαναπαίξανε μπάσκετ. Ούτε για μια στιγμή όμως ξαναπίστεψε -ούτε τους άφησε εκείνους να πιστέψουν- ότι είναι φίλοι του. Ήταν απλά παρέα.

Χρήστος Ιωαννίδης