«Δεν ξέρω γιατί σας γράφω...»
 

Η μεγαλύτερη επιτυχία αυτού του περιοδικού είναι τα γράμματα, δηλαδή εσείς. Παίρνουμε πλέον πάνω από 500 γράμματα μετά από κάθε τεύχος. Χρειάζεται να πω ότι είναι αυθεντικά; Ξεπερνούν τη δική μας φαντασία. Υπάρχουν γράμματα που μας έχουν αφήσει άφωνους. Όπως αυτό που θα διαβάσετε σήμερα: «Είμαι παλαιών αρχών τύπος, της κλασικής και της jazz μουσικής, του καλού κόκκινου κρασιού και της ανάγνωσης ενός καλού βιβλίου μπροστά σε αναμμένο τζάκι. Κάπως έτσι με χαρακτηρίζουν οι συμμαθητές μου…». Στην αρχή το διαβάζεις και χαμογελάς. Όταν φτάνεις στην τελευταία φράση, το χαμόγελο σου 'χει κοπεί.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που σας κάνει να ξεγυμνώνεστε. Η ανωνυμία, η εμπιστοσύνη, η τρελή ανάγκη για επικοινωνία; «Η πιο μοναχική περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η εφηβεία» είχε πει ο Αγγελάκας σε μια παλιά του συνέντευξη και μάλλον έχει δίκιο.

Τα πρώτα γράμματα στους Schooligans ήταν χειρόγραφα. Τα μάζευα ως εξής: Πήγαινα στο 1ο και 2ο Λύκειο Σαλαμίνας (όπου είχα εργαστεί ως καθηγητής) κι έμπαινα σε τάξεις παλιών μαθητών μου. Είχα μαζί μου λευκές κόλλες και στυλό. «Θέλει κανείς να γράψει κάτι που τον απασχολεί; Κάτι που δεν τον άφησε να κοιμηθεί ένα βράδυ; Θα είναι ανώνυμο». Μόλις ένας σήκωνε δειλά το χέρι του, ακολουθούσαν αμέσως δυο-τρεις άλλοι. Μάζευα απ' όλα τα τμήματα καμιά 20αριά παιδιά και τα οδηγούσα σε μια κενή αίθουσα. «Έχετε μισή ώρα». Άλλοι γράφανε μέσα σε πέντε λεπτά, άλλους τους έπιανε αμόκ. Όποιος τελείωνε, έριχνε διπλωμένο το χαρτί σ" έναν τεράστιο φάκελο που είχα αφήσει σε μια γωνία. Το βράδυ που τον άνοιγα, τράβαγα τυχαία ένα-ένα τα γράμματα σαν να τραβάω λαχνούς.

Μετά τα τρία πρώτα Schooligans δε χρειαζόταν να παίρνω το καραβάκι για τη Σαλαμίνα. Τα γράμματα ερχόντουσαν πια μόνα τους από παντού και με κάθε τρόπο. Όσα ήταν φιλολογίστικα ή δημοσιογραφίστικα, δεν τα δημοσιεύαμε ποτέ. Ένα γράμμα σαν κι αυτό του 13χρονου Αλέξανδρου που έκανε πρωτοσέλιδο η «Ελευθεροτυπία», σε μας θα έμενε στο συρτάρι. Υπήρχαν, βέβαια, κι άλλα που μένανε στο συρτάρι για άλλο λόγο: Δε χωρούσαν -κι ας τα βρίσκαμε υπέροχα. Κάποια στιγμή ίσως τα κάνουμε όλα αυτά ένα βιβλίο με τίτλο τη φράση που ξεκινάνε πάρα πολλά γράμματα: «Δεν ξέρω γιατί σας γράφω...».

Χρήστος Ιωαννίδης