Tι είναι μαγκιά, συντρόφια; Μαγκιά είναι να ξυπνάω το πρωί με μάτι ξάστερο, χωρίς να τρεκλίζω από το ποτό και τα ναρκωτικά. Μαγκιά είναι να πατάω πόδι με ευγενικό τρόπο όταν θίγονται τα δικαιώματά μου και να βγάζω τον σκασμό όταν δεν θίγονται. Μαγκιά είναι να μην πουλάω τον εαυτό μου για να γίνω αρεστός. Μαγκιά είναι να ξεμπλέκω από μια κατάσταση χωρίς να καλώ τα «φιλαράκια μου» να καθαρίζουν για εμένα. Μαγκιά είναι να προτιμάω τα λόγια από την βία. Μαγκιά είναι να αγαπώ. Και τέλος, μαγκιά είναι να υποστηρίζω όσους πιστεύουν όλα τα ανωτέρω.
Παναγιώτης Βενέρης
Καλησπέρα, είναι παραμονή Χριστουγέννων, οι γονείς μου έχουν φύγει, είμαι μόνος μου και δεν ξέρω τι να κάνω... Δεν είχα ποτέ μου πραγματικούς φίλους, παρά μόνο άτομα που έκαναν παρέα μαζί μου και εγώ με αυτούς για να περάσει η ώρα. Όσο να 'ναι μία τέτοια νύχτα που όλοι είναι με φίλους ή πρόσωπα αγαπημένα και εσένα μέχρι και οι ελάχιστοι «φίλοι» σου σε έχουν κλάσει, είναι λογικό να νιώθεις μελαγχολία και μοναξιά (έστω κι αν το έχεις συνηθίσει). Γι' αυτό κι εγώ έβαλα να ακούσω το cd από το περσινό schoolwave, διαβάζοντας ταυτόχρονα μέσω internet τα προηγούμενα τεύχη του περιοδικού που δεν είχα προλάβει. Ο μόνος λόγος που σας γράφω απόψε είναι για να σας πω ένα ευχαριστώ που μου κρατήσατε συντροφιά για ακόμη μια φορά. Καληνύχτα και καλή συνέχεια σ' αυτό που κάνετε.
Ένας μοναχικός και μόνος schoolboy,
Ηλιούπολη
....έφαγα το ξύλο της ζωής μου χωρίς κανένας απ’ την παρέα μου να ενδιαφερθεί...
...θέλω να ουρλιάξω απ’ τη χαρά μου και δεν μπορώ, γι’ αυτό σας γράφω...
Τις προάλλες, όπως κάθε μέρα, πήγα στο σχολείο. Με το που μπαίνω μέσα, έρχονται και μου λένε ότι κάτι τύποι είναι καθ' οδόν και έρχονται να με πλακώσουν. Και ο λόγος; Επειδή, λέει, τους πάτησα το graffiti. Τέλος πάντων, το λέω στην παρέα μου. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν έχω φίλους και δεν μπορώ να εμπιστεύομαι κανέναν. Στο τέλος έφαγα το ξύλο της ζωής μου, χωρίς κανένας να ενδιαφέρεται. Κατάλαβα ότι η ετικέτα φίλος ή κολλητός είναι απλά τυπική. Ένας κανονικός φίλος είναι φίλος και στα δύσκολα. Αυτό όμως που μου τη σπάει πιο πολύ είναι η πικρή και απαίσια αλήθεια ότι είμαι μόνος μου. Μόνος μου σ' έναν κωλόκοσμο βίας και εγωισμού.
Μαθητής B΄ Γυμνασίου
Γεια σας, είμαι η Βασιλική και είμαι από Σπάρτη! Σ' αυτή την κωλοπόλη που ζω αντιμετωπίζω τον σεξισμό των γονιών μου αλλά και ολόκληρης της σπαρτιάτικης κοινωνίας! Συνεχώς ακούω από όλους ότι δεν πρέπει να κάνω διάφορα πράγματα επειδή ακριβώς είμαι κορίτσι! Kι αναρωτιέμαι... γιατί παρακαλώ; Γιατί να καθορίζεται ολόκληρη η ζωή μου απ’ το αν έχω αρχίδια ή όχι; Δεν αντέχω πια κανέναν τους! Έχω σιχαθεί τους πάντες μαζί με την κωλοϊδεολογία τους!
Βασιλική 16,
ΣΠΑΡΤΗ (μπλιάχ)
Καλημέρα. Λοιπόν, σας γράφω για να σας πω κάτι υπέροχο και σας παρακαλώ να το δημοσιεύσετε μπας και βρούμε καμιά άκρη...
Ένα βράδυ περίμενα να 'ρθουν να με πάρουν για μάθημα και ήταν σκοτεινά, φυσούσε και άκουγα το «Toxicity» (System). Γυρνάω να πάρω κάτι από την τσάντα μου και περνάει ένας τύπος από πίσω, σαν αυτόν που όλες οι κοπέλες σαν εμένα ονειρεύονται. Του κάνω λοιπόν το σήμα της ροκ (αν ακούσετε αυτό το τραγούδι θα καταλάβετε γιατί...). Εκείνος μου χαμογελάει και με πλησιάζει για να μου μιλήσει. Εγώ η ηλίθια του γυρνάω την πλάτη νομίζοντας ότι φεύγει. Έτσι τον έχασα για πρώτη φορά. Τη δεύτερη φορά που τον είδα, μετά από μια σειρά από συμπτώσεις (έχασα το λεωφορείο κλπ), μπήκαμε στο ίδιο λεωφορείο, αλλά πάλι δεν του μίλησα. Προχθές τον είδα πάλι στον δρόμο, αλλά ήμουν με τον αδερφό μου κι έτσι πάλι δεν του μίλησα! Είναι ο ξανθός μου πρίγκηπας, παίρνει το 206 και μένει Ηλιούπολη. Αυτά...
Καταρχήν θέλω να σας πω συγχαρητήρια για την δουλειά που κάνετε. Είμαι 20 χρονών. Η Ελλάδα, παιδιά, που όλοι κράζουμε και λέμε πόσο γαμημένη είναι, είναι και το σπίτι πολλών ΕΞΥΠΝΩΝ ανθρώπων. Βρίσκομαι στην Αγγλία αυτή τη στιγμή που σας γράφω. Οι άνθρωποι εδώ, παιδιά, είναι ηλίθιοι. Και τι εννοώ; Όλοι έχουμε όνειρα, σωστά; Ε, εδώ δεν έχουν! Βασικά αυτό που θέλουν όλοι εδώ από τη ζωή τους είναι να πιάσουν μια μέτρια δουλειά, να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά, να μεθάνε και να γελάνε. Σαν ρομπότ δηλαδή. Πραγματικά δεν περίμενα ο «έξω κόσμος» να είναι έτσι. Και είναι και αντικοινωνικοί. Aν πεις σε κανέναν Άγγλο «πάμε για κανά καφέ αύριο το πρωί;» θα σε πάρει για περίεργο. Να συζητήσεις για σοβαρό θέμα μαζί τους; Όχι αγορίνα, γιατί όταν τελειώσεις να λες την άποψή σου για κάτι, είτε διαφωνεί ο άλλος είτε όχι, θα πει ένα απλό «οκ» και θα τελειώσει εκεί η συζήτηση.
Σας τα λέω αυτά για να δείτε την αξία της Ελλάδας πέρα από εθνικισμούς και τέτοια. Αφήστε το άλλο. Αν ξεκινήσεις καυγά, μέσα σε 10 δευτερόλεπτα έχουν σκάσει μπάτσοι και σου φοράνε χειροπέδες. Πώς; Η πόλη είναι ΓΕΜΑΤΗ κάμερες. Ξέρουν αν κατούρησες εναν τοίχο σ’ ένα στενάκι, πώς, πού, πότε και γιατί.
Γι' αυτό ξαναλέω: Μη βρίζετε την Ελλάδα. Δε λέω να μην παλεύουμε για τα δικαιώματά μας. Δε λέω ότι «έλα μωρέ, θα περάσει». Λέω απλά «ηρεμήστε» γιατί αν δεν ήσασταν Έλληνες τότε αντί να βγάζετε περιοδικό με θέμα «ξεστραβώσου», θα πίνατε χόρτο όλη μέρα απλά για να περάσει η ώρα και να πέσετε για ύπνο.
Nίκος
... μάνα, πάρ’ το απόφαση, δε θα παντρευτώ ποτέ...
...είμαι υπεράνω πάσης υποψίας: απουσιολόγος, σημαιοφόρος, καλόπαιδο κλπ κλπ...
...ξέρεις πώς είναι να σε λούζει κρύος ιδρώτας γιατί δε σνίφαρες σήμερα ή γιατί δεν πήρες το καθιερωμένο τριπάκι;...
Δεν ξέρω τι ώρα είναι... Tο ρολόι δεξιά στην οθόνη λέει τρεις και δέκα...
Δε με ενδιαφέρει να κοιμηθώ... Δεν μπορώ να κοιμηθώ εδώ και χρόνια λόγω φοβίας... Η μόνη λύση είναι τα ηρεμιστικά και μετά πάνε τα υπνωτικά, έτσι; Μπράβο μαλάκες! Δεν έφτυσα εγώ αίμα να ξεφύγω από τα ναρκωτικά για να πέσω σε άλλες μαλακίες... Ξεκίνησα τα μαλακά λεγόμενα ναρκωτικά κάπου στα 13, στα 14 είχα εθιστεί, στα 15 τα έσπασα όλα μες στο σπίτι γιατί η λατρεία έγινε συνήθεια και με έπνιξε και άρχισε η μάχη... Ξέρεις πώς είναι να μην μπορείς να λειτουργήσεις; Nα σε λούζει κρύος ιδρώτας και να έχεις παραισθήσεις γιατί δε σνίφαρες σήμερα ή γιατί δεν πήρες το καθιερωμένο τριπάκι; Δόξα τω Θεώ, οι γονείς μου με γλιτώσανε, μου χώσανε τα χαστούκια μου και ήρθα στα ίσα μου, δεν έχω να τους κατηγορήσω για τίποτα, τα πάντα βρίσκονται έξω από την πόρτα σου, απλώνεις το χέρι σου και τα πιάνεις... Είμαι 18 στα 19 τώρα... Πάω ακόμα Γ' Λυκείου... Δεν έχω χάσει χρονιά, απλά άργησα να πάω στο Δημοτικό... Οι Πανελλήνιες πλησιάζουν και μου συνθλίβουν το μυαλό... Από αύριο ξεκινάω διάβασμα και επανάληψη. ΘΑ ΠΕΤΥΧΩ ΓΑΜΩΤΟ... Για εμένα πρώτα, για την οικογένειά μου και τέλος για να βουλώσω τα γαμωστόματα όλων αυτών που με κατάντησαν να σιχαίνομαι το σχολείο, όλων αυτών που από το Δημοτικό ακόμα λέγανε για εμένα... Δεν ξέρω τι έγινε ή τι έκανα... Αλλά πάντα ήμουν το επικέντρο... Τώρα πλέον χαμογελάω και κάθομαι στο θρανίο, εγώ και τα τετρακολόρε μου μαλλιά, τα πολλά και διαφορετικά χαϊμαλιά στους καρπούς μου, τα περίεργα δαχτυλίδια μου και τα ακουστικά από το mp3 να παίζουνε παράφωνα τραγούδια...
Έχω πλέον την παρέα μου και κάποια κοπέλα που μπορώ να ονομάζω κολλητή... Δεν έχω φίλο... από προσωπική επιλογή... Έκανα σεξ στα 14 μου και το γούσταρα τρελά, εδώ και ένα χρόνο είμαι μόνη μου, δεν έχω κανέναν να με αγκαλιάζει τα βράδια αλλά έχω κάποιον και το πάμε σιγά-σιγά... σωστά... Δεν ξέρω αλλά πρώτη φορά νιώθω έτσι... Νιώθω... νιώθω αγάπη... ότι νοιάζομαι... ότι δε φαντάζομαι να με γαμάει αλλά να με αγκαλιάζει...
Η ώρα πάει και μισή... Tα μάτια μου τρελαίνονται και βλέπω φωτοσκιάσεις. Όποτε πιέζομαι πολύ, όποτε δεν αντέχω την κατάσταση, νιώθω ότι θέλω να πιω αλκοόλ, ότι θέλω να βάλω το τριπάκι στο στόμα μου, να το λιώσω σιγά-σιγά και να βυθιστώ στην μαγεία του, αλλά όχι! Ποτέ πια...
Απλά μια καληνύχτα... Έχω να κοιμηθώ κανονικά από τότε που ήμουνα 8 χρονών, από τότε που έπαθα εσωτερική αιμορραγία ενώ κοιμόμουνα. Η μόνη λύση είναι να μείνω ξύπνια ώσπου να αποδιοργανωθεί το σώμα μου και μετά μπορώ να κοιμηθώ για όχι παραπάνω από τρεις ώρες...
Να προσέχετε... Ένα παραλήρημα...
R.S.
Μεταφέρετε στα παιδιά ηλίθιες ιδεολογίες και αυτά ψαρώνουν, ειδικά εάν μένουν στα βόρεια προάστια. Να κάνετε αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στην Πολιτεία. Για να αγοράσει ο κόσμος την κωλοφυλλάδα βάζετε χίλιες μαλακίες και ζυγίζει 20 κιλά. Τέτοιοι επαναστάτες είστε. Όλη η συντακτική ομάδα από ιδιωτικά. Καλά κάνουν οι ΜΑΤατζήδες και σας γαμάνε. Φλώροι! Αγωνιστές του κώλου! Εάν δεν το δημοσιεύσετε, θα δείξετε πόσο υποκινούμενοι είστε.
Είμαι φοιτήτρια εδώ και κάτι μήνες. Πέρσι τέτοια εποχή είχα και εγώ προβλήματα τύπου: «ποιος πάει στο φροντιστήριο τώρα;», «πολύ φασαρία κάνουν οι δικοί μου για να περάσω σε μια καλή σχολή» και κυρίως «πότε θα τελειώσει το γαμωσχολείο να μην ξαναπατήσω εδώ;». Λοιπόν, τα φροντιστήρια σταμάτησαν, οι δικοί μου το βούλωσαν και το «γαμωσχολείο» τελείωσε. Όλα είναι μια χαρά. Σαν μαθήτρια και εγώ τότε (και τολμώ να πω λίγο έξω από τα καθιερωμένα) ενθουσιάστηκα όταν πήρα χαμπάρι τους «schooligans». Σκέφτηκα ότι επιτέλους θα υπάρχει και κάτι διαφορετικό. Και όντως υπήρχε. Αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο ήταν τα γράμματα των αναγνωστών. Όλοι (φρικιά, τρέντουλες, μέταλα, φυτά κλπ) μπορούν να πουν το οτιδήποτε. Το μόνο που με χαλάει αφάνταστα είναι αυτοί οι τίτλοι στην αρχή κάθε γράμματος τύπου: «σε συμπονώ, σε καταλαβαίνω και σε ειρωνεύομαι κατάμουτρα». Θεωρώ ότι οποιαδήποτε άποψη, οποιουδήποτε ατόμου είναι άξια σεβασμού, όχι μόνο από τους αναγνώστες του περιοδικού αλλά και από τους συντελεστές του.
Δε με νοιάζει αν θα το δημοσιεύσετε ή όχι. Προσωπικά Χ Ε Σ Τ Η Κ Α !!!
Όταν ήμουν μικρή, ήμουν άθεη, δεν πίστευα στην ύπαρξη Θεού ή ανώτερης δύναμης. Αρνιόμουν τον Θεό και δεν ήθελα να πιστεύω σε τίποτα. Ώσπου μια μέρα όλα άλλαξαν για μένα, κατάλαβα ότι ναι, υπάρχει κάποιος που είναι πάνω από τους άλλους, κάποιος που έχει την δύναμη να τα αλλάξει όλα, κάποιος που θα κάνει τη διαφορά. Κοίταξα το αγαπημένο μου έπιπλο του σπιτιού, τον καθρέφτη, και είπα: «Επιτέλους κατάλαβα ποιος είναι ο Θεός. ΕΓΩ είμαι ο Θεός!». Από τότε προσπαθώ να πείσω τον κόσμο γι’ αυτή την αλήθεια, τη μία και μοναδική. Για να τους πείσω τους είπα ένα θαύμα που έγινε. Καθώς η μητέρα μου (Στέλλα) καθάριζε ραπανάκια κι εγώ καθόμουν στην κουζίνα μαζί της, ο ουρανός άνοιξε και βγήκε μέσα από τα σύννεφα μια σαΐτα που προσγειώθηκε στα πόδια μου. Πάνω της υπήρχε ένα «Θ». Έτσι κατάλαβα πως ήμουν ο Θεός.
Βέβαια αντιμετώπισα δυσκολίες στο να πείσω τους συμπολίτες μου για την αλήθεια. Οι περισσότεροι που πιστεύουν στον Χριστό μού είπαν ότι η ιστορία με την σαΐτα από τον ουρανό είναι πολύ χαζή και καθόλου πιστευτή. Εγώ βέβαια τους είπα ότι και ο χριστιανισμός έχει πολλές χαζές ιστορίες, όπως εκείνη στη οποία ο Χριστός περπατάει πάνω στο νερό (αν είναι δυνατόν, ποιος το πιστεύει αυτό και δεν πιστεύει τη σαΐτα;) ή εκείνη όπου έκανε το νερό κρασί ή τότε που ανέστησε τον Λάζαρο. Η προσπάθεια συνεχίζεται και ελπίζω κάποτε να αναγνωριστεί η αξία μου.
Τίνα (Θεός ή God)
...ανήκω στους γκοθάδες (ναι μεγάλε ροκά, είμαστε εκείνες οι «αδερφές» με τα κολάν που βάζουν eyeliner και έχουν περίεργα μαλλιά)...
...χαζοτρέντουλο, φάε το ακριβό adidas καπέλο σου και ρούφα την άκρη των all-star σου!...
...ο αλκοολικός πατέρας μου τα ‘χει παρατήσει όλα και κάθεται στο σπίτι σαν φυτό...
Dear schooligans, ας μου πει κάποιος, τι καλό έχουν τα Χριστούγεννα; Γιατί έχω ξεχάσει και αυτό αλλά και γενικά την αίσθηση της χαράς... Και γι’ αυτό φταίει ο μαλάκας, εγωιστής, αλκοολικός πατέρας μου που τα ’χει παρατήσει όλα και κάθεται στο σπίτι σαν φυτό... Λέει ότι έχει κατάθλιψη γιατί δεν έχει και καλά δουλειά... Δε γαμιέται λέω εγώ ο μαλάκας;... Και δουλειά έχει και μια χαρά οικογένεια είχε κάποτε... Αλλά τα έχει γαμήσει όλα στη ζωή του... Γιατί πίνεις ρε μαλάκα; Kαλά να πάθεις τώρα! Nα μην έπινες τόσο! Εγώ και ο αδερφός μου ρε πούστη τι σου φταίξαμε; Mας έχεις σκεφτεί ποτέ; Γιατί να θυμάμαι τις μαλακίες σου όταν θα σκέφτομαι τα εφηβικά μου χρόνια; Δεν υπάρχει πιο μαλάκας άνθρωπος... Ειλικρινά... Tα Χριστούγεννα κάποτε χαιρόμουν... Κάποτε ήταν όλα όμορφα... Φέτος όμως όλα έχουν αλλάξει... Δε θα πιω ποτέ στη ζωή μου αλκοόλ... Δε θα καταντήσω σαν τον μαλάκα που μέχρι κι απόπειρα αυτοκτονίας έκανε για να μας δείξει τι καλός πατέρας είναι... Tι σκεφτόσουν ρε πούστη μου; Tι; Ήπιαμε πάλι και είπαμε να δοκιμάσουμε τα όριά μας με μια απόπειρα; Και τι κατάλαβες δηλαδή; Μαλάκα! Που σε θεωρούσα και παράδειγμα κάποτε... Μέσα σε κάτι μήνες η ζωή μου ολόκληρη άλλαξε... Εξαιτίας σου! O μόνος άνθρωπος που συγχαίρω σε αυτό το σπίτι είναι η μάνα μου που τόσα χρόνια τον ανέχεται... Aν και δεν μπορώ να καταλάβω το πώς... Μακάρι να είχα κι εγώ τέτοιο κουράγιο... Αλλά δεν το έχω δυστυχώς. Άλλα δύο χρόνια σχεδόν κι έφυγα! Kατά τ’ άλλα... Merry Christmas! Tι ειρωνεία..!
Θα αναφερθώ σε κάτι που με εμποδίζει να μπω σε οποιαδήποτε υψηλόβαθμη σχολή: το μάθημα της Έκθεσης.
Δεν περιαυτολογώ, αλλά από μικρή έγραφα. Κι έγραφα όμορφα και αληθινά και όλοι καθηλώνονταν γιατί είχα φαντασία. Αλλά ειλικρινά δεν πάει άλλο... Δεν μπορώ να πιστέψω πώς είναι δυνατόν να γράφω από την A’ Γυμνασίου τα ίδια θέματα σε εκθέσεις. Το περιβάλλον, οι μειονότητες, η ανεξιθρησκία, τα ΜΜΕ. Τουλάχιστον πριν έγραφα τη γνώμη μου. Τώρα πρέπει να γράφω τη δική τους γνώμη. ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ; ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ! ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ ΤΗ ΓΝΩΜΗ; Yποτίθεται πως η Έκθεση πρέπει να δείχνει το μυαλό και τη σκέψη σου, αλλά ΟΧΙ. Μας θέλουν όλους ΦΥΤΑ που θα ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ Έκθεση, αν είναι δυνατόν. Μάθετε κάτι λοιπόν. Η ΕΚΘΕΣΗ ΔΕ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΜΑΛΑΚΕΣ. ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΕΙΣ, ΓΡΑΦΕΙΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ. ΚΙ ΕΜΕΝΑ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ Η ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΓΑΜΩΣΧΟΛΗ ΤΟΥΣ. ΕΓΩ ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΟΤΙ ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙ. Αυτό πιστεύω, αυτό θα γράψω και ας πάρω και 5. Στ’ αρχίδια μου!
Είμαι παλαιών αρχών τύπος, της κλασικής και της jazz μουσικής, του καλού κόκκινου κρασιού και της ανάγνωσης ενός καλού βιβλίου μπροστά σε αναμμένο τζάκι. Κάπως έτσι με χαρακτηρίζουν οι συμμαθητές μου. Αυτή η παράξενη ωριμότητα είναι μεν θετική αλλά και αρνητική: δεν έχω φίλους. Η ωριμότητά μου με αποξένωσε από την ανεμελιά και το κλίμα της εφηβείας. Παλιά ήμουν κι εγώ σαν κι εσάς. Δε μου άρεσε όμως. Ήθελα να μεγαλώσω γρήγορα. Το πλήρωσα. Η αποδοκιμασία από τους συνομήλικούς μου έχει γίνει καθημερινή συνήθεια. Ενίοτε ήθελα να βάλω τέλος στη ζωή μου. Ούτε αυτό μπόρεσα να κάνω. Πριν από ένα χρόνο είχα φιλικές σχέσεις με τον Μαθηματικό μου, 35+ χρόνων, αλλά οι γονείς μου θεώρησαν σωστό πως «δεν αρμόζει σε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί να είναι κάτι παραπάνω από μαθητής ενός καθηγητή». Έτσι, δεν ξαναείδα τον «πιθανώς παιδεραστή», όπως τον αποκαλούσαν οι γονείς μου... Έναν φίλο ζητούσα.
ΕΕΕΕΕ!!!! Ναι ρε, σ’ εσάς φωνάζω, σ’ εσάς με τα μαύρα ρούχα, τα μακριά μαλλιά, τα converse και τα mp3 με τα rock τραγούδια. Σε εσάς τους ψευτοεπαναστάτες, τους επαναστάτες χωρίς αιτία. Άραγε έχετε ποτέ αναρωτηθεί ποιον βρίζετε, εναντίον ποιανού διαδηλώνετε, ποιο σύστημα προσπαθείτε να καταστρέψετε; Τελικά τον λόγο των καταλήψεων που οργανώσατε θα μας τον πείτε ποτέ; Μάλλον όχι, επειδή ούτε εσείς τον γνωρίζετε. Γαμώ την τρέλα σας πια!!!! Τι προσπαθείτε να κάνετε αφού στο μέλλον θα γίνετε εσείς η αιτία να κατέβουν στους δρόμους τα δικά σας παιδιά που θα φωνάζουν για το ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΕΤΕ.
Μαθητής ιδιωτικού
που το λέει και το καμαρώνει
Δεν είμαι μαθήτρια. Είμαι από την «άλλη όχθη». Είμαι καθηγήτρια. Δεν έχει σημασία πού. Σημασία έχει ότι πάντα στη ζωή μου αυτό ήθελα να γίνω. Και πως, όταν σας διάβασα σ’ ένα editorial πριν καιρό να συμβουλεύετε νέα καθηγήτρια να «ακούει», αισθάνθηκα πως σε μένα το είπατε… Και πως στην καθηγητική μου ζωή τέτοιους μαθητές ήθελα… Nα σκέφτονται, να ψάχνονται, να μην αρκούνται, να κρίνουν -έστω και να κατακρίνουν- όχι επειδή δε μας χωνεύουν, αλλά επειδή άλλα όνειρα είχαν από τα σχολεία τους και άλλα περίμεναν από μας… Μαθητές που διαβάζουν ό,τι τους αρέσει και ακούνε μουσική που τους εκφράζει… Που προσέχουν τους στίχους των τραγουδιών και γράφουν δικούς τους για να πουν όσα αισθάνονται…
Δεν το παίζω μοντέρνα. Θέλω όμως να πιστέψετε πως δεν είναι όλοι οι καθηγητές σας σαν κάτι τρομακτικές μορφές που περιγράφετε. Πάντα θα υπάρχει ένας καθηγητής που θα ελπίζει σε εσάς, τους μαθητές του τελευταίου θρανίου. Που θα καμαρώνει για σας. Έστω κι αν δεν το μάθετε ποτέ.
Α.Π.Β.
Φίλοι μου Schooligania,
Σας στέλνω αυτό το mail για να πω το μεγαλύτερό μου παράπονο. Είμαι ένας συνηθισμένος έφηβος από επαρχία με τα συνηθισμένα προβλήματα (σχολείο, γονείς κτλ). Αυτό που με κρατάει πίσω είναι και αυτό που μου δίνει δύναμη. Είμαι ομοφυλόφιλος. Και λοιπόν; Όλοι εσείς που μας βρίζετε, γιατί να είστε τόσο προκατειλημμένοι και στενόμυαλοι; Γιατί να μην μπορώ εγώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου σε κάποιον την ώρα που εσείς γλείφεστε στο προαύλιο με τις γκόμενές σας; Γιατί να αποκαλείστε εσείς άντρες όταν είστε μες στην υποκρισία και τη δειλία; Γιατί θα πρέπει να αλλάξω εγώ και όχι εσείς; Νομίζετε ότι είναι επιλογή μας αυτή η ζωή; Είμαι έτσι γιατί έτσι γεννήθηκα και δεν ανέχομαι κανείς να μου πει ότι ήταν λάθος μου! Δεν πρόκειται να χάσω εγώ τον εαυτό μου για να βουλώσετε εσείς το βρωμόστομά σας. H κοινωνία έχει χώρο για όλους.
Κωνσταντίνος, Μακεδονία
Υ.Γ. Μάνα, πάρ’ το απόφαση, δε θα παντρευτώ ποτέ!
Σας στέλνω αυτό το mail γιατί νιώθω μόνος. Το μόνο που αντικρίζω από την οικογένειά μου είναι οι τιμωρίες του στυλ «δε βγαίνεις έξω για τρεις εβδομάδες επειδή δεν έγραψες καλά στο τάδε τεστ». Σήμερα, λοιπόν, είναι Χριστούγεννα. Περάσαμε οικογενειακά. Δηλαδή όλοι μαζί και ο καθένας στο δικό του κόσμο (ειδικά τώρα που έφυγαν και οι επισκέπτες). Μα καλά, γιατί όλοι τους είναι τόσο μαλάκες; Tο μόνο που τους νοιάζει είναι οι βαθμοί που βγάζω και όχι το πόσο σκατά νιώθω μέσα μου. Ε, λοιπόν, να πάτε να γαμηθείτε. Εγώ θα επιλέξω τι θα κάνω στη ζωή μου και όχι εσείς. Αντίο τώρα. Πάω να συνεχίσω τη μοναξιά μου ακούγοντας Metallica...
Crowl
Xτες, εκεί που είχα βάλει τις πιτζαμούλες μου και την είχα αράξει στον καναπέ, παίρνει ξαφνικά ο μπαμπάς μου τηλέφωνο και λέει στη μαμά μου και στον αδερφό μου να βγούμε έξω. Φοβόμουν να κάτσω μόνη μου σπίτι και με υπέρβαρη καρδιά πήγα μαζί τους... Και πού κάτσαμε; Στο «Παυσίλυπο»! Ναι, εκεί που πάνε όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, χωρίς γονείς βέβαια! Έτσι λοιπόν, βρέθηκα καθισμένη σε μια καρέκλα μαζί με τους γονείς μου, τους φίλους των γονιών μου και τους θείους μου, περιτριγυρισμένη από παιδιά της ηλικίας μου, να ντρέπομαι να σηκώσω το κεφάλι μη με γνωρίσουν. Oι μεγάλοι συζητούσαν για τη «συμπεριφορά των παιδιών απέναντι στους γονείς». Σπάσιμο Θεέ μου! H χειρότερη βραδιά της ζωής μου.
Ανδρομάχη, B’ Γυμνασίου
...αν δε δημοσιεύσετε το γράμμα μου, θα δείξετε πόσο υποκινούμενοι είστε...
...σήμερα περάσαμε οικογενειακά, δηλαδή όλοι μαζί και ο καθένας στο δικό του κόσμο...
...το τωρινό μου αγόρι μοιάζει πολύ με αυγό...
Guys!!!!!!!! Θέλω να ουρλιάξω και δεν μπορώ γι’ αυτό και σας γράφω... Μέχρι στιγμής περνάω την πιο άψογη μέρα της ζωής μου! Ήμουν όλη μέρα με τους φίλους μου και μετά την πρόβα (της παράστασης που ανεβάζουμε μεθαύριο!...), γυρνούσαμε από δω κι από κει και κάναμε ΤΙΣ μαλακίες!! Απλά ΤΕΛΕΙΑ!!!!!!!!!! Εν τω μεταξύ τόσο καιρό θέλω να σας γράψω και δεν προλαβαίνω. Έχω πωρωθεί τόοοοοοοοσο πολύ με το DVD σας, την πρώτη μέρα που το πήρα το είδα τέσσερις φορές και δεν το χόρταινα!! Οι Looming Titties είναι ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ!!!!!!!!!! Παιδιά, είστε το νέο «Πλοκάμι» με λίγη δόση από Blink-182 και (όπως ξαναείπα) ΚOPYΦAIOI!!! Ούρσουλα, Σ' ΑΓΑΠΑΜΕ ΧΟΝΤΡΗ!!!!!!!!!! :-) :-)
φιλιάαααααααααα!!!
bettyspeaking :-)
Dear Schooliganια,
τόσο καιρό δε μου ‘κοψε να στείλω γράμμα, να τα χώσω κι εγώ να το φχαριστηθώ! Ήρθε λοιπόν η ώρα...
Με λένε Πάνο, είμαι Γ' Λυκείτης κι έχω πήξει ως τα μπούνια!
Δεν είμαι «φρικιό», δε φοράω καρφιά, δεν ντύνομαι στα μαύρα...
Είμαι υπεράνω πάσης υποψίας...
Απουσιολόγος, σημαιοφόρος, καλόπαιδο κλπ κλπ...
Βασικά, είμαι 17, γαμώ την τύχη μου την μπαλαρίνα! Κι έχω βαρεθεί να ικανοποιώ τις προσδοκίες του κόσμου! Δεν είμαι φλώρος, αλλά κάτι με κρατάει να μην ξεσπάσω... Η μουσική μου... Και η ελπίδα ότι μια μέρα θα εκτιμηθεί ή τουλάχιστον θ' ακουστεί...
«Πέρνα σε μια σχολή» μου λένε «και τη μουσική... χόμπυ!».
Ρε δε σας βάφω καλύτερα μπλε να σας πετάξω στο λιμάνι;!
O AC/DCάκιας
Πώς θα σας φαινόταν αν στο άκουσμα του ονόματος του σχολείου σας ακούγατε μονίμως τις ίδιες, ολόιδιες ερωτήσεις:
-Πάτε για καλόγριες;
-Σας κάνουν μάθημα καλόγριες;
-Είναι συντηρητικό το σχολείο σας;
-Φοράτε στολή;
-Έχετε αγόρια;
Λοιπόν, ας απαντήσουμε για άλλη μια φορά… Όχι, δεν πάμε για καλόγριες, καμία σχέση… Όχι, δεν μας κάνουν μάθημα οι καλόγριες, απλώς περιφέρονται και τρομάζουν τα παιδάκια… Ναι, είναι συντηρητικό το σχολείο μας αλλά δεν είναι και παρθεναγωγείο… Όχι, δε φοράμε στολή, απλώς απαγορεύονται οι βερμούδες (!), τα αμάνικα και άλλα, όπως π.χ. το μακρύ μαλλί για τα αγόρια που είναι άξιο μόνιμου κραξίματος… Ναι, έχουμε και αγόρια (απ’ τον καιρό του Ανδρέα Παπανδρέου)… Βέβαια εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς, γιατί συνολικά τα αγόρια Γυμνασίου-Λυκείου δεν είναι ούτε 60 σ’ ένα σχολείο 400 ατόμων… Όχι, δεν είμαστε από άλλο πλανήτη, είμαστε απλώς ένα ακόμα από τα Ελληνογαλλικά σχολεία της Αθήνας…
Dear schooligans,
θα ήθελα να απαντήσω στο «χαζοτρέντουλο» του προηγούμενου τεύχους. Ξέρεις κάτι; Σας βρίζουμε γιατί τύποι σαν εσένα είναι ο λόγος που πέρασα μαύρα παιδικά χρόνια, επειδή ήμουν διαφορετική. Ανέχτηκα βρισιές, χτυπήματα, ειρωνείες και κόμπλεξ παιδιών σαν κι εσένα για δέκα χρόνια! Και πρέπει να ξέρεις πως όλοι θέλουν να είναι αποδεκτοί. Το θέμα είναι πως δεν μπορούν όλοι εξαιτίας σας. Έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση όπου παράγονται ρομπότ με all-star και μαλλί-τούρτα και όποιος τολμήσει να είναι διαφορετικός συνθλίβεται σαν προβληματικό μηχάνημα. Αυτό είναι που βρίζουμε.
Και τι αν ο μπαμπάκας σου βγάζει περισσότερα απ’ τον δικό μου; Αυτό σημαίνει ότι εσύ δεν έχεις νιώσει στο πετσί σου πώς είναι να μην έχεις λεφτά να βγεις... Δεν ξέρεις την κρυάδα να δουλεύεις τετράωρο στα δεκατρία σου, στις εφτά το πρωί και να μην μπορείς να σταθείς την υπόλοιπη μέρα. Δεν ξέρεις πώς είναι να κυκλοφορείς και να λένε όλοι: «Πώς ντύνεται έτσι, τι ξεπερασμένη! Τι χάλια! Κοίτα τη χαζή! Χαχαχαχα!». Και κάτι τελευταίο. Εσύ έγραψες αυτό το γράμμα γιατί δεν είχες τίποτα να κάνεις. Εμείς τα γράφουμε για να δείξουμε τα σκατά της ζωής μας, για να πούμε ό,τι θέλουμε, χωρίς τύπους σαν εσάς από πάνω, για να μοιραστούμε εμπειρίες και για να ψαχτούμε μέσα μας αντιμετωπίζοντας τον κόσμο, που νομίζετε πως είναι τόσο ωραίος στα τεράστια τέλεια σπίτια σας με τις πισίνες και τις BMW, όπου η μόνη σας ανησυχία είναι πώς θα πάρετε Vans και Firetrap και πώς θα ρίξετε τον ωραίο του ιδιωτικού σας γκέτο πολυτελείας (σχολείου). Ε, λοιπόν, ο υπόλοιπος κόσμος δεν είναι σαν κι εσάς: φοβητσιάρης, πλούσιος και καλοπερασάκιας. Είναι σκληρός. Κι αν εσύ νομίζεις ότι σας βρίζουμε για γούστο, κάνεις μεγάλο λάθος. Δεν έχουμε τίποτα με το στυλ σας καθεαυτό, έχουμε πρόβλημα που δεν περνάει τίποτα άλλο. Είμαστε μειοψηφία και το ξέρουμε. Είμαστε εγωκεντρικοί και το ξέρουμε. Αλλά τουλάχιστον δεν είμαστε σαν κι εσάς.
Γι' αυτό σκάσε και μην ξαναδιαβάσεις αυτό το περιοδικό, χαλώντας τα πανέμορφα πολύτιμα ματάκια σου, γιατί μόνο βρισίδια και μπινελίκια θ' ακούσεις εδώ για άτομα σαν κι εσένα. Απλά βούλωσέ το στόμα σου και φάε το ακριβό adidas καπέλο σου, ρούφα την άκρη των all-star σου, βάλε τα λεφτά σου στον κώλο σου και βάλε στο κεφάλι σου πως αυτό το περιοδικό δεν είναι για τα μούτρα σου, κωλοτρεντόνι! Μην απαντήσεις γιατί δε σε παίρνει... Δεν ανήκεις εδώ. Ανήκεις στην Κηφισιά. Πήγαινε εκεί που σε βολεύει.
Θεοδώρα, 15 ετών
...κοίταξα το αγαπημένο μου έπιπλο του σπιτιού, τον καθρέφτη, και είπα: «ΕΓΩ είμαι ο Θεός!»...
...στις Πανελλήνιες θα γράψω στην Έκθεση ότι το εκπαιδευτικό σύστημα στην Eλλάδα τον παίρνει. Kαι ας πάρω και 5!...
...πάντα θα υπάρχει ένας καθηγητής που θα ελπίζει σε εσάς, τους μαθητές του τελευταίου θρανίου...
Παράκληση προς όλα τα φρικιά: Ρε μαλάκες πάτε καλά; Τι κόλλημα είναι αυτό που σας έχει πιάσει με τα «τρεντάκια»; Τι σας φταίνε τα παιδιά;
Προσωπικά ανήκω σε μια από τις πιο extreme «κάστες», τους «γκοθάδες». (Ναι μεγάλε ροκά που ακούς HIM και Evanescence, είμαστε εκείνες οι «αδερφές» με τα κολάν και τις φούστες που βάζουν eyeliner και έχουν περίεργα μαλλιά). Παρόλα αυτά πριν εφτά και κάτι μήνες η κοπέλα μου ανακάλυψε πως είναι έγκυος. Λόγω κάποιων πεποιθήσεων το παιδί το κράτησε και σαφώς ενημερώσαμε τους γονείς μας για αυτήν την απόφαση. Εννοείται πως τους τελευταίους μήνες γίνεται της πουτάνας στο σχολείο όπως και στα μέρη που συχνάζουμε. Ε, αν σας πω πως όλοι εσείς παλιοκαριόληδες που μας το παίζατε φίλοι και καλά του περιθωρίου, όταν μας είδατε και μάθατε τι συμβαίνει μας γυρίσατε επιδεικτικά την πλάτη και μόνο μια κοπέλα, ένα χαζοτρέντουλο του μπροστινού θρανίου, καταδέχτηκε να μας πλησιάσει (αφού χαρακτηριστήκαμε ως «μιαροί, τέρατα και παράδειγμα κατεστραμένων ατόμων» από τον αξιαγάπητο Λυκειάρχη), τι θα πείτε;
Άντε λοιπόν σκάστε και κοιτάξτε την ουσία του ανθρώπου και όχι τη cdοθήκη και την ετικέτα των ρούχων του.
Όσο φιλικά γίνεται,
Σείριος
Το τωρινό μου αγόρι μοιάζει πολύ με αυγό. Το πρόσωπό του είναι ένα ακριβές οβάλ σχήμα. Επίσης όλα τα πράγματα που χρησιμοποιεί και σχετίζονται μ’ αυτόν αυγουλοφέρνουν, όπως το στρογγυλίζον κινητό του ή το αμάξι του που έχει το σχήμα ενός γιγάντιου δεινοσαυρικού αυγού. Δεν υπερβάλλω. Ίσως όλα εξηγούνται από τον τρόπο που γνωριστήκαμε: Κυριακή του Πάσχα σε σπίτι κοινών οικογενειακών φίλων τη στιγμή που όλοι κρατούσαν στα χέρια τους κόκκινα Πασχαλινά αυγά και ήταν έτοιμοι για αυγουλοπόλεμο. Βέβαια, μετά κατάλαβα ότι το κακό ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Mου αποκάλυψε πως από το νηπιαγωγείο μέχρι και την Γ΄ Λυκείου πήγαινε στο ιδιωτικό σχολείο «Αυγουλέα». Το τελικό χτύπημα δόθηκε ένα απόγευμα που πήγα σπίτι του και γνώρισα τη μάνα του: μια κλώσα που όλη την ώρα βάφεται, παρφουμαρίζεται και ασχολείται με το γιο της γειτόνισσας. Ε, σκέφτηκα τότε, αφού τον γέννησε κλώσα, μόνο αυγό μπορούσε να βγει. Φοβάμαι πως αν στο μέλλον παντρευτούμε (γιατί, πέρα απ’ το σχήμα του, όλα τ’ άλλα μ’ αρέσουν), το παιδί μας θα γεννηθεί με τσόφλι. Τι να κάνω;
Bonitinia
