Editorial

Ο Δημητράκης

Το εξώφυλλο αυτού του τεύχους είναι ένα σκίτσο του 20χρονου Δημήτρη Μαστόρου. Όσοι έτυχε να το δουν πριν κυκλοφορήσει -δημοσιογράφοι και γραφίστες από τα ΝΕΑ- σκάγανε αμέσως ένα χαμόγελο. «Ποιος το ‘κανε;».

Ο Δημήτρης ήρθε στους Schooligans στα 15 του. Είχε δει την αγγελία που είχαμε βάλει στα πρώτα τεύχη, «ζητούνται συνεργάτες», και είχε στείλει mail. Έγραφε λίγα λόγια: «Κάνω σκίτσα, αν θέλετε να τα δείτε, πάρτε με τηλέφωνο». Ούτε γλειψίματα, ούτε κάτι τεράστια βιογραφικά που μας στέλνανε μερικοί. Τον πήρα τηλέφωνο, αλλά υπήρχε πρόβλημα στη γραμμή και δε με άκουγε καθόλου. «Ποιος είναι;» ρώτησε δυο-τρεις φορές και αμέσως πήρε ανάποδες: «Τι θα γίνει ρε μαλάκα; Θα μιλήσεις;».

Μια βδομάδα μετά ο ζόρικος Δημήτρης μάς έφερνε τα σκίτσα του. Το ταλέντο του έκανε μπαμ. Είχε φέρει και ένα κόμικ με τίτλο «Ο Θανασάκης» -η ιστορία ενός παιδιού που οι άλλοι δεν το κάνουν παρέα και τη βγάζει όλη μέρα παίζοντας counter strike. «Ο Θανασάκης ήταν μόνος» ήταν η ατάκα στο πρώτο καρέ. «Πέθανε στη φυλάκη σε βαθιά γεράματα» στο τελευταίο. Στα ενδιάμεσα έξι καρέ ο Θανασάκης είχε καθαρίσει μ’ ένα αυτόματο (που αγόρασε από το amazon.com!) όλους όσους τον κοροϊδεύανε. Δημοσιεύσαμε το κόμικ αυτούσιο στο επόμενο τεύχος. Διορθώσαμε μόνο τα 60 περίπου ορθογραφικά λάθη του Δημήτρη.

Συνήθως οι σκιτσογράφοι είναι εξωτερικά άσχημοι ή τέλος πάντων όχι ιδιαίτερα όμορφοι. Η γοητεία τους είναι τα σκίτσα τους. Ο Δημήτρης ήταν και όμορφος. Θα πήγαινες στοίχημα ότι θα ήταν συνέχεια ανάμεσα σε παρέες. Δεν ήταν. Είχε κάτι από τον Θανασάκη του.

Είχε και μερικές κακές συνήθειες. Ας πούμε, δεν υπήρχε περίπτωση να καθόμαστε όλοι παρέα και να τρώμε σ’ ένα φαστφουντάδικο και να μη σου πιει την coca-cola ή να μη σου φάει τις μισές πατάτες. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα σπίτι του για να πάρω κάτι σκίτσα. Η μητέρα του (μια μοντέρνα αλλά αυστηρή μαμά) μου έβγαλε καφέ και σοκολατάκια. «Δοκιμάστε, κύριε Ιωαννίδη» μου λέει, «είναι εξαιρετικά». Εγώ ξεχάστηκα από την κουβέντα και δεν πήρα αμέσως. Όταν το αποφάσισα ήταν αργά, τα σοκολατάκια είχαν εξαφανιστεί. «Πολύ ωραία τα σοκολατάκια!» είπα κοιτάζοντας τον Δημήτρη. Η μαμά κατάλαβε αμέσως: «Τα έφαγε όλα το γαϊδούρι;».

Με το γαϊδούρι κλείνουμε φέτος πέντε χρόνια συνεργασίας. Παρόλο που έφυγε για το Βέλγιο (σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών των Βρυξελλών), η απόσταση δεν είναι πρόβλημα. Του παραγγέλνουμε τα σκίτσα, του φτιάχνουμε το σενάριο και ο Δημήτρης μάς τα στέλνει έχοντας βάλει πάντα και μια δική του ιδέα. Συνήθως είναι κάτι στην άκρη του καρέ που το προσέχεις τελευταία στιγμή. Όπως το 666 πίσω απ’ τον σιωπηλό Θανασάκη.

Χρήστος Ιωαννίδης