ΦΑΛΤΣΟ - SCHOOLHKI - SCHOOLIGANS - SCHOOLWAVE
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΠΑΡΕΑΣ
(part 1)
Φέτος κλείνουν 10 χρόνια από τότε που βγάλαμε το πρώτο μας περιοδικό. Tο λέγανε «Φάλτσο», έβγαινε σε 200 αντίτυπα και κόστιζε όσο δύο τυρόπιτες. Μπορεί να μην είχε το ιλουστρασιόν χαρτί του «Schoolηκιού» ή τα 200.000 αντίτυπα των «Schooligans», αλλά είχε την τόλμη και την άγνοια της πρώτης φοράς.
Το εξώφυλλο ήταν συμβολικό: ο μικρός εναντίον του μεγάλου. Προσέξτε τα δυο βελανίδια που έβαλε ο σκιτσογράφος ανάμεσα στα πόδια του μικρού
«ΦAΛTΣO: ΤΟ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ»
του Χρήστου Ιωαννίδη
Το «Φάλτσο» είναι ο πρόδρομος των «Schooligans». Το βγάζαμε πριν δέκα χρόνια με τον Μπάμπη στο Μουσικό Σχολείο Ιλίου. Ο Μπάμπης ήταν μαθητής Β' Λυκείου κι εγώ καθηγητής Φυσικής. Τον είχα προσέξει στα διαλείμματα να παίζει μπάσκετ. Όλο προσποιήσεις και πονηρές πάσες. Αλλού κοίταζε, αλλού έδινε την μπάλα. Έξω απ' το παιχνίδι ήταν πολύ ευθύς. «Φτιάχνουμε ένα περιοδικό. Θέλεις να βοηθήσεις;» του είχα πει. «Καλύτερα όχι» είχε απαντήσει. «Δε μ' αρέσουν τα περιοδικά. Βαριέμαι». Τελικά τον έπεισα να δοκιμάσει «για ένα μήνα μόνο». Αυτός ο μήνας κρατάει δέκα χρόνια τώρα.
Για το «Φάλτσο» συναντιόμασταν κάθε Κυριακή στο σπίτι κάποιου από τα παιδιά του περιοδικού. Εκεί κάναμε αυτό που δεν προφταίναμε ποτέ στο σχολείο: μιλούσαμε! Μιλούσαμε για οτιδήποτε έκαιγε τα παιδιά -τον φίλο που με πρόδωσε, τη μάνα που έψαξε το ημερολόγιό μου, το σπυράκι που έβγαλα στη μύτη και δε θα πάω στο πάρτι... (Εννοείται ότι για τη «μόλυνση του περιβάλλοντος» και τη «μάστιγα των ναρκωτικών» δεν είπαμε ποτέ κουβέντα). Κάπως έτσι βγαίνανε τα περισσότερα θέματα του περιοδικού. Το πρόβλημα ήταν πώς θα περνούσαμε από τα λόγια στο χαρτί. Εκεί χρειαζόταν να παρεμβαίνω εγώ.
Γιατί δυστυχώς τα παιδιά όταν πάνε να γράψουν αυτό που σκέφτονται, εννιά στις δέκα φορές το καταστρέφουν. Όχι τόσο λόγω απειρίας, όσο γιατί έχει περάσει από πάνω τους το μάθημα-οδοστρωτήρας που λέγεται «Έκφραση-Έκθεση».
Ο Μπάμπης γρήγορα εξελίχθηκε στον πιο θερμόαιμο οπαδό του «Φάλτσου». Δεν έχανε ποτέ συνάντηση. Χωρίς να του το ζητήσω, ανέλαβε υπεύθυνος για το στήσιμο του περιοδικού. Έγραφε τα κείμενα στο κομπιούτερ, τα μορφοποιούσε και τα εκτύπωνε. Μετά τα κόβαμε σε λωρίδες, κολλάγαμε δεξιά-αριστερά τις φωτογραφίες και σιγά-σιγά φτιάχναμε όλο το περιοδικό σε κολάζ. Πρωτόγονο στήσιμο, αλλά original. Το πηγαίναμε στο τυπογραφείο -«έτσι το θέλουμε!» λέγαμε στον τυπογράφο. «Λείπει μια φωτογραφία» μας έλεγε εκείνος. Είχε πέσει στο δρόμο!
Το πρώτο «Φάλτσο» κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1997 σε 200 αντίτυπα. Είχαμε στήσει έναν πάγκο στο προαύλιο και περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα. Για να βγουν τα έξοδα της έκδοσης, είχαμε βάλει κι ένα μικρό αντίτιμο -περίπου όσο δύο τυρόπιτες. Στην αρχή ήρθαν καμιά δεκαριά παιδιά να το πάρουν. Μόλις το δείξανε στους άλλους, οι δέκα γίνανε είκοσι και στο επόμενο διάλειμμα... sold out!
Έβλεπες όλα σχεδόν τα παιδιά, αντί να παίζουν, να είναι σκυμμένα πάνω από ένα περιοδικό και να διαβάζουν (κάτι που συνέχιζαν κρυφά και την ώρα του μαθήματος).
Τη μεγαλύτερη επιτυχία την είχε το ρεπορτάζ που είχαμε κάνει για έναν αγώνα μπάσκετ στον οποίο η ομάδα του σχολείου είχε υποστεί πανωλεθρία. Η πίκρα ήταν μεγάλη και τα παιδιά ζητούσαν έναν υπεύθυνο να του φορτώσουν την ήττα. Αυτή τη -γνήσια ελληνική- ανάγκη ικανοποιούσε το ρεπορτάζ μας. Τα ρίξαμε όλα στην «άσχετη την Τσολακίδου», τη γυμνάστρια που ήταν ο κόουτς της ομάδας. «Ρε μπας και στραβώσει άμα το διαβάσει και φάμε καμιά αποβολή;» λέγανε τα παιδιά του περιοδικού. Ευτυχώς, η κ. Τσολακίδου είχε χιούμορ.
Tο «Φάλτσο» έβγαλε ένα και μοναδικό τεύχος. Όχι γιατί ενόχλησε το Μουσικό η παραφωνία του, απλώς δεν προλάβαμε. O Mπάμπης τελείωσε το σχολείο κι εγώ πήγα καθηγητής σε ένα ιδιωτικό. Παρέα συνεχίσαμε να κάνουμε. Στο ιδιωτικό γνωρίσαμε τον Κώστα και λίγους μήνες μετά αρχίσαμε να ετοιμάζουμε ένα καινούριο περιοδικό. Tο Schoolήκι....
• Στο επόμενο τεύχος το part II: Schoolήκι-Schooligans-Schoolwave
Για το «Φάλτσο» είχαμε πάρει συνέντευξη από τον Διονύση Σαββόπουλο και τον Γιάννη Aγγελάκα (...ναι, από τότε είχαμε εμμονές!). Tη μεγαλύτερη επιτυχία όμως στα παιδιά του σχολείου την είχε το ρεπορτάζ που κάναμε για τη συντριβή της ομάδας μπάσκετ του σχολείου.
ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Ήττα-σοκ (ξανά...) της ομάδας μπάσκετ
Μας έκαψε η διαιτησία
Πέμπτη, 4 Δεκεμβρίου:
Μια μαύρη σελίδα γράφτηκε για την ομάδα μπάσκετ του σχολείου μας. Χάσαμε 51-38 από το 1ο Λύκειο Αγιών Αναργύρων και έτσι αποκλειστήκαμε από τον πρώτο κιόλας αγώνα του εξωσχολικού πρωταθλήματος. Τα ίδια είχαμε πάθει και πέρυσι. (Πρόπερσι δεν παίξαμε...).
Κι όμως! Αυτή τη φορά μπορούσαμε! Πρώτα απ' όλα διανύαμε περίοδο καταπληκτικής φόρμας. Στους αγώνες προετοιμασίας όσες ομάδες βρέθηκαν απέναντί μας γνώρισαν τη συντριβή. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
• 80-30 το 1ο Δημοτικό Περιστερίου
• 90-24 το 3ο Νηπιαγωγείο Πετρούπολης
• 125-2 το Βρεφονηπιακό σταθμό «Τα Ζαβολάκια»
Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι στο κρίσιμο ματς είχαμε τη θερμή συμπαράσταση 40 φιλάθλων, 40 ηρωικών συμμαθητών μας που, αψηφώντας το τσουχτερό κρύο και τα μπλόκα των αγροτών, βρέθηκαν στο γήπεδο για να δώσουν ένα βροντερό «παρών».
Τι έφταιξε; Τι πήγε στραβά; Ποιος ευθύνεται για την ταπεινωτική ήττα; Μήπως υπάρχει ένα παρασκήνιο που δε γνωρίζουμε; Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και έχουν διχάσει την κοινή γνώμη.
Το «Φάλτσο» αποφάσισε να ρίξει φως στο τούνελ στέλνοντας επί τόπου το γνωστό δίδυμο Λαμπίρη-Φασουλά (αριστούχων της σχολής Νικολούλη) και τον φωτογράφο Πέτρο Λαμπρίδη (μετεξεταστέο της σχολής Χαρδαβέλα). Θα συνδεθούμε τώρα μαζί τους για να μας πουν τι ακριβώς ανακάλυψαν...
• LIVE ΣΥΝΔΕΣΗ
Καλησπέρα «Φάλτσο»! Καλησπέρα αγαπητοί αναγνώστες! Έχουμε κοντά μας ένα πλήθος από παίκτες και οπαδούς της ομάδας μας που όλοι θέλουν να μιλήσουν. Παιδιά μη σπρώχνετε! Ένας-ένας...
Κοντογιάννης: Ήμασταν φοβερά άτυχοι!
Τσουκαλάς: Μας έκαψε η διαιτησία!
Τριανταφυλλίδης: Παίξαμε χάλια!
Ψαρρός: Χάναμε τη μπάλα μόνοι μας!
Καραγιάννης (αναπληρωματικός): Ο πάγκος ήταν ωραίος, ξύλινος, οι πετσέτες απαλές, μυρωδάτες...
Ποιος κατά τη γνώμη σας ήταν ο MVP του αγώνα;
Τριανταφυλλίδης: Δεν ξέρω!
Τσουκαλάς: Εγώ!
Καρέλος: Το κοινό!
Κοντογιάννης: Εγώ!
Ψαρρός: Όλοι!
Πέμας: Εγώ!
Σκαράκης: Αυτό έχει σημασία ρε βλάκα; Άντε ρώτα τίποτα άλλο!
Μη βρίζετε τους δημοσιογράφους!... Ποια η γνώμη σας για την κ. Τσολακίδου, προπονήτρια της ομάδας;
Γεωργίου: Αυτή φταίει!
Καρέλος: Είναι άσχετη!
Κων/πουλος: Να μην παίζει με τις μπρίζες!
Ψαρρός: Άλλη φορά να κοουτσάρει με τη βοήθεια άλλου!
Τριανταφυλλίδης: Να απολυθεί!
Χαμαλίδης: Να παραιτηθεί!
Ακριτίδης: Να τη δολοφονήσουμε!
Παππάς: Να την κρεμάσουμε!
Τσώτσης: Να την κάψουμε!
Όπως βλέπετε αγαπητοί αναγνώστες, το πλήθος έχει εξαγριωθεί και απειλεί με λιντσάρισμα την κ. Τσολακίδου. Θα προσπαθήσουμε τώρα να αναζητήσουμε την ίδια καθώς και τον διευθυντή κ. Κωνσταντόπουλο, τον μόνο αρμόδιο να την απολύσει. Ως τότε, «πάσα» για διαφημίσεις και επιστρέφουμε αμέσως...
••••••••ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ••••••••
Σας παράτησε η γκόμενα; LACTA
Δεν πειράζει! LACTA
Υπάρχει η... LACTA
------------------------------------------------
Είναι λερωμένο το πουκάμισό σας; SKIP
Για κοιτάξτε καλύτερα! SKIP
Δεν μπορεί... OPTICAL
Πάλι μαζί, κυρίες και κύριοι! Σας μιλάμε από την κλούβα της αστυνομίας όπου έχει καταφύγει η κ. Τσολακίδου. Γύρω μας ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να κρατήσουν μακριά το εξαγριωμένο πλήθος.
Κυρία Τσολακίδου, πώς νιώθετε αυτή τη στιγμή;
κ. Τσολακίδου: Πολύ ήρεμη. Δεν στεναχωρήθηκα καθόλου!
Πώς κρίνετε την απόδοση της ομάδας;
κ. Τσολακίδου: Όλοι έπαιξαν καλά. Δεν στεναχωρήθηκα καθόλου!
Ναι, αλλά ξεχνάτε μια λεπτομέρεια: Χάσαμε!
κ. Τσολακίδου: Η ήττα ήταν αναμενόμενη. Δεν στεναχωρήθηκα καθόλου!
Σας κατηγορούν ότι δε χρησιμοποιήσατε όλους τους παίκτες.
κ. Τσολακίδου: Έκανα την καλύτερη επιλογή. Δεν στεναχωρήθηκα καθόλου!
Ευχαριστούμε την κ. Τσολακίδου για αυτές τις καθησυχαστικές δηλώσεις μέσα από την κλούβα. Σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα και επιστρέφουμε αμέσως...
••••••••ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ••••••••
Είστε νεογέννητο; BEBELAC
Έχετε μαλλιά; BEBELAC
Η δική σας λακ... BEBELAC
Πάλι, πάλι μαζί, κυρίες και κύριοι! Σας μιλάμε από τη λιμουζίνα του διευθυντή κ. Κωνσταντόπουλου καθώς επιστρέφουμε στο σχολείο. Δίπλα μας βρίσκονται μερικοί ακόμα παίκτες της ομάδας. Ο κ. Κωνσταντόπουλος οδηγεί σαν δαιμονισμένος. Αυτή τη στιγμή το αυτοκίνητο έχει αναπτύξει ιλιγγιώδη ταχύτητα. Κύριε Κωνσταντόπουλε, φαίνεστε εκνευρισμένος. Μόλις σκοτώσατε μια ακόμη γάτα. Θέλετε να μας πείτε τι συμβαίνει;
κ. Κων/πουλος: Άσε με!
Προσέξτε τον σκύλο!
κ. Κων/πουλος: Άσε με σου λέω! Η ομάδα ήταν χάλια! Χειρότερος όλων ο Τσουκαλάς!
Τσουκαλάς: Τι λέτε κύριε; Ο καλύτερος παίκτης ήμουνα! Μόνος μου έπαιζα στο β' ημίχρονο!
κ. Κων/πουλος: Το είδα! Έπαιρνες τη μπάλα και βάραγες σουτ! Ευτυχώς που υπήρχε κι ο Ψαρρός!
Επιβάτες: Τι;;; Ο Ψαρρός;;;
κ. Κων/πουλος: Αυτό που σας λέω εγώ! Ήταν ο καλύτερος!
Προσέξτε τη γιαγιά!
κ. Κων/πουλος: Αυτό που σας λέω εγώ!
Κυρίες και κύριοι, μόλις γίνατε μάρτυρες ενός τραγικού δυστυχήματος. Δίπλα μας βρίσκεται αιμόφυρτος ο κ. Κωνσταντόπουλος που από στιγμή σε στιγμή ξεψυχάει. Κύριε Κωνσταντόπουλε, στείλτε γρήγορα ένα τελευταίο μήνυμα στους αναγνώστες μας.
κ. Κων/πουλος: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΛΕΩ ΕΓΩ!
Ευχαριστούμε πολύ! Από τα συντρίμμια της λιμουζίνας του πρώην διευθυντή κ. Κωνσταντόπουλου, Λαμπίρης - Φασουλάς, για το «Φάλτσο».
Καληνύχτα σας.
••••••••ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ••••••••
Πέφτουν τα μαλλιά σας; DELONGI
Μην ανησυχείτε! DELONGI
Υπάρχει η σκούπα της... DELONGI
ΣYNENTEYΞH: ΔIONYΣHΣ ΣABBOΠOYΛOΣ (απόσπασμα)
Πώς γεννιούνται τα παιδιά κύριε Σαββόπουλε;
Διαβάσαμε ότι η γυναίκα σας είναι πάλι έγκυος...
Ναι, αλλά δε θέλω να μιλάμε γι' αυτό, το θεωρώ γρουσουζιά.
Δε μιλάμε! Όμως, επειδή δηλώσατε ότι «τώρα θα μπορούσατε να απαντάτε καλύτερα στις μεγάλες φιλοσοφικές ερωτήσεις ενός νηπίου», σκεφθήκαμε να παίξουμε εμείς το ρόλο του νηπίου και εσείς το ρόλο του μπαμπά... Υπάρχει Θεός;
(χαμογελάει) ...Και βέβαια υπάρχει!
Πού είναι;
Τόσα ωραία πράγματα έφτιαξε... Πώς υπάρχεις εσύ; Πώς υπάρχουμε όλοι;
Εμένα γιατί με έφτιαξε άσχημο;
Τι λες, βρε πουλάκι μου; Κουκλί είσαι! Εγώ σε ερωτεύτηκα για πάντα!
Εσύ! Οι άλλοι;
Αν οι άλλοι είναι όμορφοι, κάνε λίγο υπομονή. Αν είναι άσχημοι, δε μας ενδιαφέρουν.
Υπάρχει κόσμος όταν κοιμόμαστε;
Ναι... Είναι όπως όταν κλείσεις τα μάτια σου για μια στιγμή. Δε βλέπεις τον άνθρωπο απέναντί σου κι όμως υπάρχει.
Πού πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν;
Στον παράδεισο.
Τι είναι παράδεισος;
Είναι ένας άλλος κόσμος στον οποίο ξαναβρισκόμαστε με τα σώματά μας και όχι μόνο με τις ψυχές μας, όπως λένε στα κατηχητικά. Όμως, εκεί δεν έχουμε πια την ευκαιρία να προσφέρουμε τον εαυτό μας στον άλλο από αγάπη. Αυτή την ευκαιρία την έχουμε μόνο σ' αυτή τη ζωή.
Κόλαση υπάρχει;
Δεν υπάρχει γιατί ο Θεός είναι καλός.
Και δε μας τιμωρεί ποτέ;
Πονάμε από μόνοι μας, όταν κάνουμε κάτι κακό. Πονάμε ελεύθερα. Αυτή είναι η θεϊκή τιμωρία.
Πώς γεννιούνται τα παιδιά;
Παντρεύονται ο μπαμπάς και η μαμά και γίνονται τα παιδιά.
Πώς δηλαδή;
Ενώνονται στον ύπνο τους. Μετά δε θυμούνται. Θυμούνται λίγα πράγματα μόνο, όπως στα όνειρα. Δεν ξέρουν καλά-καλά τι ακριβώς έγινε, ούτε πώς έγινε... Και μετά, από την κοιλιά της μαμάς βγαίνει ένα μωρό.
Αυτή η ερώτηση, κ. Σαββόπουλε, σας είχε γίνει παλιά από τους δύο γιους σας;
Ναι, όταν πήγαιναν Τετάρτη Δημοτικού νομίζω... Και τους είπα την αλήθεια... Παγώσανε! Τους κοπήκανε τα πόδια!
Ήταν λάθος σας;
Ήταν λάθος μου! Είμαι πλέον κατά της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Σημασία έχει να καταλάβουμε το εξής: Μέχρι μια ορισμένη ηλικία, και οι γονείς στο σπίτι και οι δάσκαλοι στο σχολείο πλάθουν ψυχές. Γνώσεις και πληροφορίες πρέπει να δώσουν στα χρόνια του Λυκείου και μετά. Δεν μπορείς να ρίχνεις κατακέφαλα στο παιδί ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο! Καταρχάς, αυτό δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο, είναι μια θεωρία. Αλλιώς μιλάς σ' ένα παιδί και αλλιώς σε έναν ενήλικο. Και πάντα την αλήθεια λες. Είμαι ειλικρινής απέναντί σου, σημαίνει σου ανοίγω την ψυχή μου και όχι σε πληροφορώ όπως οι δημοσιογράφοι. Αν δώσεις στο νεογνό τροφή πυγμάχου, θα το σκοτώσεις. Όπως θα σκοτώσεις και τον πυγμάχο, αν του δώσεις τροφή νεογνού.
ΣYNENTEYΞH: ΓIANNHΣ AΓΓEΛAKAΣ (απόσπασμα)
«Tο σχολείο με έκανε να μισήσω τους ποιητές»
Ο Γιάννης Αγγελάκας (10 χρόνια πριν) με τα παιδιά του «Φάλτσου». Η συνέντευξη προοριζόταν για το 2ο τεύχος, που δε βγήκε ποτέ.
Mικρός ήσουν πάντα ανάμεσα σε παρέες;
Όχι... Νομίζω ότι η πιο μοναχική περίοδος της ζωής ενός ανθρώπου είναι η εφηβεία. Kατά εποχές όμως είχα ένα φίλο, ένα φίλο που ήθελα να νιώθω και αδελφός μαζί του.
Και έλεγες κι αυτή τη λέξη: «αδελφός»;
Ναι. Mε κάνα δυο φίλους, μάλιστα, είχαμε κόψει τα χέρια και είχαμε ενώσει το αίμα μας...
Δύο φίλοι σήμερα θα ντρέπονταν να κάνουν κάτι τέτοιο.
Kάνουν άλλα... Xτες στη συναυλία οι πιτσιρικάδες χορεύανε, ιδρώνανε, αγκαλιάζονταν...
«Σπρώχνονταν» δε λες καλύτερα...
Kι αυτό μια έκφραση αγάπης είναι. Nα σπάσουμε, να γίνουμε όλοι μαζί κομμάτια...
Δεν είναι όμως συνειδητή έκφραση και έχει σημασία αυτό.
Έχεις δίκιο. Αλλά τα παιδιά σήμερα είναι τρομαγμένα. Νιώθουν ότι σε λίγο θα τα στριμώξουν στη μηχανή του κιμά και θα τα βγάλουν στην παραγωγή. Δε βλέπεις πώς τρέχουν στα φροντιστήρια; Στον κόσμο που μεγάλωσα εγώ δεν υπήρχε ούτε τηλεόραση ούτε κομπιούτερ ούτε φροντιστήριο. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο (στη Βιομηχανική) χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω... Άλλο αν μετά ξενέρωσα και δεν ξαναπάτησα.
Πότε ένιωσες πρώτη φορά το περιβάλλον να σε στριμώχνει;
Όταν ήμουν 15 χρονών και ο πατέρας μου μού είπε «Μη φοράς αυτά τα ρούχα». Ντρεπότανε τους γύρω του γιατί ο γιος του ήταν διαφορετικός. Στα 18 μου έφυγα από το σπίτι.
Νικολούλη δεν υπήρχε...
Όχι, ευτυχώς...
Το τίμημα που πλήρωσες ποιο ήταν;
Η ανέχεια. Γράφαμε για χρόνια τραγούδια χωρίς χρήματα και χωρίς να παίρνουμε κουράγιο από κανέναν. Ακόμα και άνθρωποι που θαυμάζαμε, ο Σιδηρόπουλος ας πούμε, ήταν άνθρωποι που είχαν ρισκάρει και είχαν χάσει.
Η αυτοκτονία σού πέρασε ποτέ απ' το μυαλό;
Η αυτοκτονία; Όχι, προς Θεού! Και θυμώνω με τους ανθρώπους που φύγανε έτσι. Σαν να το βάλανε στα πόδια.
Αυτοί που αντιστέκονται σήμερα ποιοι είναι; Οι φοιτητές;
Οι φοιτητές έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια. Ζωντανοί είναι μόνο οι μαθητές στα Γυμνάσια και στα Λύκεια.
Σ' αυτούς απευθύνεσαι;
Στους πιο άτακτους από αυτούς.
Έχεις πει ότι «η εφηβεία είναι η πιο ανοιχτή εποχή». Τι αλλάζει μετά;
Κόβονται οι άκρες από τα συναισθήματα. Τέρμα οι άγριες χαρές, τέρμα οι άγριες λύπες.
Ο έρωτας είναι το πιο ακραίο συναίσθημα;
Ε ναι! Ο έρωτας είναι ένας δαίμονας. Σε ρουφάει, σε εξαφανίζει.
Η φιλία;
Για μένα ο έρωτας και η φιλία είναι πολύ κοντά. Έχω αγγίξει φίλους μου κι έχω ανατριχιάσει. Ο έρωτας έχει πιο πολύ να κάνει με το ανεκπλήρωτο -τουλάχιστον της ερωτικής πράξης. Εγώ ερωτεύτηκα τους ανθρώπους που δεν τόλμησα ν’ αγγίξω.
Και τι ρίσκαρες γι’ αυτούς;
Την ίδια μου την ύπαρξη. Και τότε τρόμαξα γι’ αυτό... Αλλά δεν υπάρχει έρωτας χωρίς ρίσκο. Είναι σαν να λέμε «Αλβανός τουρίστας».
Για το κατεστημένο είσαι επικίνδυνος;
Μπα... Μάλλον το κατεστημένο είναι επικίνδυνο για μένα. Άσε που πιο πολύ φοβάμαι το κατεστημένο του εαυτού μου, πράγματα αρνητικά που έχουν κρυσταλλώσει μέσα μου.
Όπως;
Όπως εγωπάθεια, αυταρέσκεια... Υπάρχει ένα εκπληκτικό ποίημα του Ελύτη - δε θυμάμαι ακριβώς τη φράση - «Και δεν φοβάμαι» λέει, «έναν έμπορο ναρκωτικών ή ένα δολοφόνο. Το κτήνος που έχω μέσα μου φοβάμαι που με γλείφει, που με υπονομεύει, που προσπαθεί να φτηνύνει τις λέξεις που προφέρω».
Το σχολείο σε βοήθησε να ανακαλύψεις τους ποιητές;
Πλάκα μου κάνεις; Στο σχολείο με είχαν κάνει να τους μισήσω! Όλους τους αρχαίους, ας πούμε, εγώ τους ανακάλυψα μετά τα τριάντα μου. Ξαφνικά πέφτει στα χέρια μου το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και διαβάζω ένα από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Και λέω: «Γιατί, ρε πούστη, μας τον κρύψανε; Αφού είναι δικός μας!».
Φταίνε οι καθηγητές;
Όχι, οι καθηγητές εντολές παίρνουν. Πρέπει να καλύψουν μια συγκεκριμένη ύλη... Όταν σε πετάνε από 6 χρονών στο Δημοτικό και σε βάζουν να αποστηθίζεις και να ανταγωνίζεσαι, τι περιμένεις;
Αντίσταση!
Τίποτα! Περιμένεις να τελειώσει όλο αυτό το κωλοσχολείο για να βρεις -αν είσαι τυχερός και δε σε έχουν εξουθενώσει 12 χρόνια «παιδείας»- να βρεις μόνος σου τα βιβλία που θα σε συγκινήσουν. Και να καταλάβεις ότι το μόνο που σου μάθανε οι καθηγητές ήταν να ξεχνάς.
Αυτό σου λέω: οι καθηγητές!
Μα τι είναι οι καθηγητές;
Μην πεις και συ τώρα «τα... πιόνια του συστήματος». Γιατί στην Ελλάδα το σύστημα έχει κι ένα καλό: Μπάζει από παντού! Κανένας δε θα ελέγξει τον καθηγητή αν καλύψει την ύλη σε 20 λεπτά και μετά μιλήσει στα παιδιά για κάτι άλλο.
Ξεχνάς ότι κι ο καθηγητής ένας πρώην μαθητής είναι. Θέλει πολύ κουράγιο για να κάνεις το «κάτι άλλο»... Και σε μένα βρέθηκαν ένας-δυο άνθρωποι που με συγκίνησαν. Έχασα χρονιά από τα Μαθηματικά και τον επόμενο χρόνο ήρθε ένας καινούριος καθηγητής και ερωτεύθηκα τα Μαθηματικά.
Άρα;
Άρα βρέθηκε ένα άτομο... Εντάξει... Πού είναι οι άλλοι;
Ολόκληρη η συνέντευξη περιέχεται στο βιβλίο του Γιάννη Αγγελάκα «Για την καρδιά ενός κτήνους» (εκδόσεις Λιβάνη)
