Απ' το ''Schoolήκι''

στους ''Schooligans''

"Μετά από 10 χρόνια κανείς
δεν θ' ασχολείται με το όνομα"
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
(για το όνομα των Σκοπίων)

Κι εκεί που ετοιμάζαμε το τέταρτο τεύχος για το "Schoolήκι", μαθαίνουμε (μέσω δικηγόρου) ότι το όνομα "Schoolήκι" δεν μας ανήκει. Δεν πα' να ήταν δική μας ιδέα. Σημασία έχει ποιος το κατοχύρωσε πρώτος. Και πρώτο ήταν το ιδιωτικό σχολείο που χρηματοδοτούσε το περιοδικό.

Έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε για καινούργιο όνομα. Αφού προσπεράσαμε τα αναμενόμενα "Κοπάνα", "Σαΐτα", "Σκονάκι", "Σχολικό", πήγαμε σε μερικά πιο κουφά: "Σχολείωση", "Μαλλιά-καρφιά", "School Attack", "Schoolαρίκι", "Εφηβερίδα", "Φρίκη Λυκείου"… Όμως, για διαφορετικούς λόγους, κανένα δεν μας καθόταν καλά. Ώσπου ο Μπάμπης πέταξε το θεϊκό "Schooligans". Τα είχε σχεδόν όλα: την κοινή ρίζα με το Schoolήκι, το χιούμορ, την επιθετικότητα, τον καλό ήχο.

Συγχρόνως βρήκαμε στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" έναν πολύ φιλόξενο χώρο. Προς τιμήν τους δεν μας έθεσαν κανέναν περιορισμό. "Ελάτε όπως είστε", μας είπε σαν άλλος Χριστόδουλος ο Χρήστος Μπλέτας, και "μείνετε όπως είστε" (αυτό δεν θα το 'λεγε ο Χριστόδουλος). Γι' αυτό και δεν υπήρξε "επαγγελματική" παρέμβαση στο περιοδικό.

Βέβαια, έτσι κι αλλιώς, είναι δύσκολο να μείνουμε όπως είμαστε, γιατί κι εμείς αλλάζουμε. Μερικά παιδιά από την ομάδα, ας πούμε, μπήκαν πέρυσι στο Πανεπιστήμιο. Μοιραία ένα-δύο θέματα του τεύχους είναι φοιτητικά.

Εκείνο που δεν πρόκειται ποτέ ν' αλλάξει είναι η στήλη των αναγνωστών. Τα γράμματα που μας στέλνουν μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων απ' όλη την χώρα και που ίσως είναι η κορυφαία μας στήλη, γιατί περιέχει ατόφια την αγωνία (και το χιούμορ) πολλών παιδιών.

"Μεγάλη" συνέντευξη (όπως αυτή που είχαμε πάρει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Αρχιεπίσκοπο, την Δήμαρχο Αθηναίων) δεν υπάρχει. Ο λόγος; Δεν δεχτήκαμε την "γραπτή" (άρα προκατασκευασμένη) συνέντευξη που μας πρότειναν οι πολιτικοί στους οποίους απευθυνθήκαμε.

Και μια που μιλάμε για πολιτικούς, να πούμε κάτι για το εξώφυλλό μας: Sorry που δεν βάλαμε ένα παιδί να φυτεύει δέντρα και προτιμήσαμε δύο μαγκάκια που καπνίζουν. Όχι επειδή εμείς καπνίζουμε, αλλά για σπάσιμο! Σπάσιμο στην "πολιτικά ορθή” εποχή μας, όπου ένα παιδί που καπνίζει αποτελεί ένα μικρό σκάνδαλο. Ενώ όταν χάνει την παιδική του ηλικία στη διαδρομή σπίτι-σχολείο-φροντιστήριο, «χτίζει το μέλλον του». Όταν μπαίνει σε μια άσχετη και προβληματική Σχολή, «σπουδάζει». Όταν σπρώχνει με αγκωνιές για να βρει μια θέση εργασίας, «ανταποκρίνεται στις προκλήσεις». Και όταν παίρνει δάνειο από τη φίλη μας την τράπεζα, ...«είδες ο Μπάμπης!».

Ο πραγματικός Schooligan της φωτογραφίας δεν είναι ο πιτσιρικάς που καπνίζει. Αλλά αυτός, πίσω αριστερά, που γελάει με την στραβωμένη φάτσα των μεγάλων.

Χρήστος Ιωαννίδης