Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να διαβάζω. Κι εγώ αντί γι’ αυτό κάθομαι και γράφω μαλακίες... Μαλακίες που με βασανίζουν κάθε πέντε λεπτά και δεν μ’ αφήνουν να συγκεντρωθώ:
Γιατί νιώθω ότι κάθε λεπτό που περνάει γερνάω ενώ είμαι μόλις 16;;;;
Γιατί δεν είμαι διαφορετική;;;;
Γιατί θέλω τόσο να είμαι διαφορετική;;;;
Γιατί αν δεν έχω κάποιο ταλέντο είμαι ασήμαντη;;;
Και πού είναι το κακό να είσαι ασήμαντη;;
Γιατί δεν είμαι περήφανη γι’ αυτό που είμαι;;
Θα μπορέσω να είμαι ποτέ περήφανη;;
Και τέλος υπάρχει κανένας που μπορεί να απαντήσει σ’ αυτές τις μαλακίες που καταβροχθίζουν το κάθε λεπτό της ζωής μου;;;
Τελικά το να μιλάς σε κάποιον, έστω και αν δεν σ’ ακούει, είναι ανακουφιστικό.... thnx.
Έχω να σας πω κάτι που με συγκίνησε πάρα πολύ... Τις προάλλες είχαμε πάει εγώ και τρεις φίλες μου σε ένα άλλο σχολείο, που έχει μεγάλη κόντρα με το δικό μας, και κάτι μεγάλα παιδιά μας πέταξαν ένα μπουκάλι και μας μούσκεψαν. Όταν εμείς το είπαμε στους κολλητούς μας, που ένας από αυτούς τυχαίνει να είναι και πρόεδρος, εκνευρίστηκαν και για χάρη μας πήγαν μέχρι το σχολείο και κάνανε μεγάλη φασαρία. Για εμένα ήταν κάτι τρομερό αυτό που έκαναν. Τους αγαπάω τόσο πολύ και κυρίως τον πρόεδρο γιατί αυτός τους ξεσήκωσε. Αν πάθαιναν κάτι εκείνη τη μέρα (γιατί έπεσε και λίγο ξύλο) θα πέθαινα! Σας αγαπάω!!! Έτσι είναι οι φίλοι στη Χαλκίδα!!!!!!!!!!!
xalkidara
...δε σε θέλω βαμμένη με τακούνι, αλλά ούτε πολύ κουλτουριάρα...
...το περιοδικό σας διέσχισε την έρημο του Σινά και έφτασε στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης...
Θεοβάδιστο Όρος Σινά.
Μάιος σωτηρίου έτους 2009.
Αγαπητοί μου, εν Χριστώ σας χαιρετώ.
Το περιοδικό σας «Schooligans» διέσχισε την έρημο του Σινά και έφθασε στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης του θεοβάδιστου Όρους Σινά!
Σ’ αυτό το τεύχος, 14 Μαΐου 2009 υπάρχει μια ωραία φωτογραφία με νεαρές κοπέλες, που φορούν ομοιόμορφες φούστες μπροστά σε Μονή. Υπάρχουν κάτωθεν της φωτογραφίας σχόλια μαθητών και μαθητριών. Αυτή η φωτογραφία είναι ωραιότατη! Προσθέτω, λοιπόν, και ‘γω το σχόλιό μου: Αν η εκκλησία και τα μοναστήρια κάνουν ωραίους ανθρώπους, στη ψυχή και στο σώμα, αξίζει ν’ ανήκει κάποιος σ’ αυτούς!!!
Με αγάπη Χριστού
Ιερομόναχος Παύλος
Αίγυπτος
Συζητούσαμε με δύο από τις κολλητές μου για τον έρωτα... (τι πρωτότυπο!). Εκείνες έλεγαν ότι μπορούμε να ερωτευτούμε άτομα που είναι ίσα μ’ εμάς ή μεγαλύτερα από εμάς... Εγώ συμφώνησα.
Δεν είχα γνωρίσει ακόμη τον Πάρη... Ή μάλλον τον είχα γνωρίσει αλλά δεν είχα δώσει σημασία... Τώρα θα με ρωτήσετε ποιος είναι ο Πάρης. Σωστά. Είναι ο ξάδερφος της Χαράς, της κολλητής μου. Το πρόβλημα είναι ότι είναι δύο χρόνια μικρότερος... Πάει ΣΤ’ δημοτικού τη στιγμή που εγώ πάω Β’ γυμνασίου... Εγώ πλέον δεν έχω κανένα ταμπού σχετικό με το θέμα, αλλά οι δύο κολλητές μου που προανέφερα παθαίνουν απανωτά εγκεφαλικά όταν τους λέω πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του! Τι να κάνω;;;;;;;;;; ;;;;;;;;;;;;;;
16 Μαΐου, ώρα 23:51 το βράδυ... Κάθομαι και διαβάζω το περιοδικό Schooligans που βγήκε σήμερα. Διαβάζω αυτά που έχουν στείλει διάφορα παιδιά στο Dear Schooligans και σκέφτομαι... Σκέφτομαι πως έχω περάσει τρία νεκρά χρόνια από την Α’ γυμνασίου... Σκέφτομαι πως έχω κατάθλιψη και κανείς δεν το ξέρει... Ούτε γονείς ούτε φίλοι ούτε κανείς... Μόνο ένα κορίτσι που μιλάμε μόνο μέσω msn και τυχαίνει να είναι στην ίδια κατάσταση με μένα, αν όχι σε χειρότερη... Σκέφτομαι τους γονείς μου που με πρήζουν για τις εξετάσεις. Ο πατέρας μου προσπαθεί να με πείσει ότι το σημαντικότερο είναι να μπω σε ένα πανεπιστήμιο, να πιάσω μια καλή δουλειά και να βγάλω λεφτά... Η μάνα μου λέει ότι φταίνε οι φίλοι μου, που οι πιο πολλοί είναι Αλβανοί, που δε διαβάζω και έχω γίνει αντιδραστικός... Συγγνώμη... Συγγνώμη που δεν ξέρω τι θα γίνω στη ζωή μου... Συγγνώμη που θα σας απογοητεύσω, αλλά το προτιμώ από το να απογοητεύσω τον εαυτό μου... Δε θέλω να μπω σε ένα πανεπιστήμιο, να πάρω ένα πτυχίο και να το κρεμάσω στον τοίχο να το θαυμάζω. Δεν γουστάρω να πιάσω μια δουλειά μετά και να ξεπατώνομαι για να παίρνω ένα μισθό του πούτσου... Δε φταίτε σε τίποτα εσείς...
Σκέφτομαι τον κολλητό μου, που τον ξέρω από το δημοτικό, και το πόσο άλλαξε από τότε... Πώς εξελίχτηκε σε έναν τυπικό έφηβο που το μόνο που τον νοιάζει είναι να πιάσει γκόμενα και που δεν ξέρει πως η ζωή δε θα του σερβίρεται πάντα στο πιάτο... Βλέπω παιδιά της ηλικίας μου να τους νοιάζει μόνο το τι ρούχα θα φορέσουν και αν θα νικήσει ο Κουβάς στη Eurovision... Βλέπω εθνίκια που το μόνο που τους νοιάζει είναι αν η Μακεδονία είναι ελληνική... Συγγνώμη και πάλι που έχω αυτές τις αντιλήψεις... Συγγνώμη που είμαι αναρχικός και γουστάρω έναν κόσμο ενωμένο, ελεύθερο και χωρίς διακρίσεις... Συγγνώμη για όλα... Συγγνώμη που μπορώ να αντέξω το ότι η ζωή είναι για τον πούτσο, αλλά δεν μπορώ να αντέξω το ότι εγώ είμαι για τον πούτσο...
Αλλά δυστυχώς το συγγνώμη δεν αλλάζει το γεγονός ότι βλέπω έναν κόσμο γεμάτο θάνατο. Όλοι έχουν τα μάτια τους κλειστά και τους νοιάζει μόνο ο εαυτούλης τους. Πουτανιά, ψέμα κι απάτη θεωρούνται κυριλέ όπως λένε και οι FF.C (το αγαπημένο μου συγκρότημα)... Όλοι είναι νεκροί.
Ένας 15χρονος «Άνθρωπος»
Ρε μαλάκα!! Ο θείος μου είναι gay! Δεν έχει πει κάτι, αλλά το 'χω καταλάβει και είμαι σίγουρη! Εν τω μεταξύ είναι 48 χρονών, σαν τον πατέρα μου. Είναι το πρώτο συγκλονιστικό πράγμα που ανακαλύπτω, μετά τη συγκλονιστική μαλακία των Πανελληνίων! Είναι gay, το καταλαβαίνεις; Χαχαχαχαχα!!!! Είναι gay!!! Χαχαχαχαχαχα!! Είναι gay, είναι gay, είναι gay, είναι gay!!!!!!!!!!!! Κι εγώ είμαι ευτυχισμένη, γιατί είμαι κι εγώ gayyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αυτά.
ΥΓ: Ρε, είναι gay!
...ίσως χρειαστεί να ξαναφύγω από το σπίτι...
...μόνο οι μικρότεροι δεν έχετε τίποτα να χάσετε, όλοι οι άλλοι συμβιβαζόμαστε...
...σας στέλνω ένα απόσπασμα από το ημερολόγιό μου...
Θέλω να με συγκινήσει κάτι ρε παιδιά. Να ζω για κάτι... Δεν θέλω τη νεολαία του ποτού και του τσιγάρου. Δε θέλω ξενύχτια ως το πρωί στα μπαρ χωρίς λόγο. Δε μ’ αρέσει που μου κουνάς τον κώλο σου λες και είσαι κάποια. Ούτε χθες βράδυ που μου την έπεσες μεθυσμένη. Δεν σε θέλω βαμμένη με τακούνι. Ούτε πολύ κουλτουριάρα. Αν είσαι ψυχρή δε σε θέλω.
Θέλω να πάρω την κιθάρα μου και να πάω κάτω από ένα δέντρο με όλα όσα αγάπησα. Με το τσιμέντο της πόλης, την άπλα της φύσης και την ωραία σου κορδέλα.Να σε μάθω από την αρχή. Θέλω να χαθώ σε συναυλίες. Θέλω καλοκαίρι. Κατασκήνωση. Να χαθώ μέσα στην άμμο. Εκεί που δεν υπάρχει σκιά για να ξεφύγεις από τον ήλιο. Εκεί που κάθεσαι όσο αντέχεις και μετά βουτάς στο κενό. Θέλω να αγκαλιάσω τη φιλόλογό μου. Να παλέψω για κάτι. Να μην τελειώσει ποτέ το σχολείο. Να τα σπάσω. Έλα να σου πω. Έλα ρε μωρό. Έλα εδώ.
Διάβασα το τελευταίο τεύχος των Schooligans κι έπεσε το μάτι μου στο κείμενο όπου ένα παιδί αναφέρει ότι χαμηλώνει την φωνή του όταν λέει ότι είναι από την Αλβανία... Απλώς θέλω να πω ότι εγώ χαμηλώνω την φωνή μου όταν πρέπει να παραδεχτώ και να αποδεχτώ ότι είμαι από την Ελλάδα...
Μια αναγνώστρια που σιχάθηκε αυτήν
την κομπλεξική και ρατσιστική κοινωνία
Όταν άκουσα ότι πέθανε ο παππούς μου, έμεινα.
Δεν αισθάνθηκα τίποτα εκείνη τη στιγμή, γιατί ήμουν πεπεισμένη ότι ο παππούς μου δε θα πεθάνει ποτέ. Πίστευα ότι την επόμενη μέρα θα τον ξανάβλεπα στο σπίτι του μαζί με τη γιαγιά, διότι θα είχε επιστρέψει κανονικά από το νοσοκομείο όπως όλες τις άλλες φορές..
Μα τελικά δε γυρίζουν όλοι... Όταν αντίκρισα τους κοντινούς μου συγγενείς κατάλαβα ότι δεν έχει επιστροφή. Μου πήρε μέρες να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα τον ξανάβλεπα ποτέ στη ζωή μου... Ακόμα και στη κηδεία ήμουν η μόνη που δεν έκλαψε. Μετά όμως έκλαψα. Μόνη. Και όσο κι αν πονούσε δοκίμασα να το ξεπεράσω. Αλλά τι να ξεπεράσω; ΠΟΤΕ δε θα το ξεπεράσω. Ο πόνος που αισθάνθηκα για πρώτη φορά με έκανε να αισθανθώ ότι ανήκω κι εγώ σε όλους τους υπόλοιπους: αυτούς που έχουν χάσει κάποιον.
Τον σκέφτομαι και στενοχωριέμαι. Πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί τις μέρες που ήμουν μικρή και μας έπαιζε με τα χαζά αλλά αγαπημένα παιχνίδια του.
Πόσο τον λάτρευα τελικά! Ποτέ δε θα φύγει από τη ζωή μου και το νου μου. Ποτέ δε θα ξεχάσω! Τι λέτε να είναι τώρα; Αστέρι; Άγγελος; Σκόνη; Πνεύμα; Τι; Πάντως εγώ τον φαντάζομαι σε έναν χώρο με πολλά βιβλία να διαβάζει και να γράφει με τους αναρχικούς και τους αριστερούς του! Α! Και να σχεδιάζει επίσης! Γιατί ήταν αρχιτέκτονας… Παρόλο που δεν πιστεύω στον Θεό και γενικά πιστεύω ότι είμαι πολύ μικρή ακόμα για να καταλάβω, μ’ αρέσει η ιδέα του να σκέφτομαι ότι περνάει καλά...
Στον παππούκο μου…
Νιόβη
Απόσπασμα από το ημερολόγιό μου:
«Σάββατο 20 Ιουνίου 2009. Έκανα το δεύτερο τσιγάρο της ζωής μου και το πρώτο που έκανα ολόκληρο με την πρώτη (το άλλο μου πήρε δυο βδομάδες να το τελειώσω...). Ανέβηκα για λίγο στην ταράτσα για να μη με πάρουν είδηση και με ένα τσιγάρο κομμένο στα δύο, ταξίδεψα για λίγο κοιτώντας τον ουρανό. Γύρισα πίσω. Μη φανταστείς, δυο-τρεις ώρες πριν. Εκεί που ο Αλκίνοος με παρέσυρε στον γοητευτικό χορό του. Η πιο μαγική στιγμή ήταν όταν ήρθε λίγο πιο μπροστά στη σκηνή και έπαιξε χωρίς ρεύμα. Εκεί ήταν που σε ολόκληρο το Αρχαίο Ωδείο δεν ακουγόταν τίποτα παρά μόνο η φωνή του. Όταν τελείωσε η συναυλία, αποφασίσαμε να πάμε να τον βρούμε. Μας είπαν ότι είχε φύγει. Εμείς όμως πήγαμε σε κάποια άλλη πόρτα και τον βρήκαμε. Περιμέναμε τη σειρά μας και μπαίναμε λίγοι-λίγοι μέσα στον κλειστό χώρο που καθόταν. Δεν ήξερα τι να του πω. Είχα αρκετά πράγματα στο κεφάλι μου, όμως δεν ήθελα να γίνω κουραστικός. Είχαμε απλώς ένα σύντομο διάλογο, βγάλαμε μια φωτογραφία και είπαμε «καληνύχτα». Αυτό που μου έμεινε από την αποψινή βραδιά ήταν μια αφιέρωση που μου ‘γραψε στο εισιτήριο, το οποίο φυσικά σκοπεύω να φυλάξω για πάντα. Για να είμαι ειλικρινής, μου έμεινε και ένα απειροελάχιστο αίσθημα πικρίας. Ήμουν ένας από τους περίπου πενήντα ανθρώπους που ζητούσαν να τον δουν από κοντά και δεν βρήκα όσο χρόνο ήθελα για να μείνω μαζί του. Αυτός ο άνθρωπος έχει μιλήσει με τα πιο τρυφερά και ουσιώδη λόγια στην ψυχή μου και όσο χρόνο και να μου αφιέρωνε εγώ θα ζητούσα κι άλλο. Όλα αυτά ίσως να ακούγονται λίγο τρελά, αλλά θα ‘θελα να παίξουμε κάποια φορά μαζί κιθάρα, να του δείξω τα κομμάτια μου, να τραγουδήσουμε... Μπορεί και να γίνουν πραγματικότητα κάποια στιγμή. Μπορεί όμως απλά το όνειρο να μείνει όνειρο... Πάντως αν μέχρι χτες αγαπούσα τον Αλκίνοο μια φορά, σήμερα τον αγαπώ χίλιες. Είσαι ο ποιητής των ονείρων μου. Καληνύχτα Αλκίνοε...
Ορέστης
Μετά από ένα 12ωρο δουλειάς είδα Λαζόπουλο και αποκοιμήθηκα. Το περιοδικό σας δίπλα στο κρεβάτι, εδώ και τόσες μέρες δεν είχα καταφέρει να το διαβάσω. Αν και έχω ίντερνετ προτιμώ να το αγοράζω, έτσι σαν ενίσχυση και βέβαια να το συστήνω και να το δανείζω όπου μπορώ. Έχω παρακολουθήσει δύο Schοolwave, αλλά κυρίως αμέτρητες παραστάσεις από τον μικρόκοσμο των μαθητών. Τον κόσμο που ποτέ δεν έζησα στην ηρεμία του χωριού. Μόλις πάτησα τα 30 και ξέρω ήδη ότι μόνο οι μικρότεροι δεν έχουν τίποτα να χάσουν, όλοι οι άλλοι συμβιβαζόμαστε. Τουλάχιστον υπάρχετε εσείς και ο Δεκέμβρης να μας θυμίζει ότι τα περιθώρια αλλαγής είναι τεράστια (σίγουρα όχι ο Πάγκαλος). Ναι, η άνοιξη ήρθε τον Δεκέμβρη όπως είπε και η μικρή αναρχικιά. Ακούω το «I'm the ocean» του Neil Young το οποίο και σας αφιερώνω . Συνεχίστε με την ίδια ζέση και τον ίδιο αντισυμβατισμό. Ευχαριστώ.
...η οργή μας πρέπει να στραφεί στα υπουργεία, όχι στους αστυνομικούς...
...ο θείος μου είναι gay και είμαι ευτυχισμένη!...
...πίστευα ότι ο παππούς μου δε θα πεθάνει ποτέ...
Σας γράφω βασικά για να πω κάπου τον πόνο μου! Εγώ που λέτε είμαι μια φοιτήτρια στο τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού στην Πάντειο. Ωραία! Περιττό να πω ότι έφαγα δύο από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου να μπω στη σχολή που ήταν και η πρώτη μου επιλογή... Χαρήκαμε οικογενειακώς, βγήκαμε, το γλεντήσαμε και τώρα... Θέλετε να σας πω τι κάνω; ΤΙΠΟΤΑ!!! Πήγα μες την καλή χαρά εγώ στη σχολή πάνω στο ροζ μου συννεφάκι (η κλασική ψευδαίσθηση: οι φοιτητές όλη μέρα παίζουν τάβλι, πίνουν καφέ και τα μαθήματα μιας και όλα είναι τέλεια περνιούνται μόνα τους). Τώρα ούτε να περνάω απ΄ έξω δε θέλω! Σ’ αυτό το τμήμα που διδασκόμαστε ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας!!!!! Οι περισσότεροι καθηγητές είναι για να τους τάξεις στην Παναγία μπας και έρθουν στα σύγκαλά τους!! Και ρωτάω εγώ τώρα... Πώς υποτίθεται ότι θα τελειώσω εγώ την κωλοσχολή, αν οι βαθμοί μου εξαρτώνται από τις ορέξεις του κάθε καμένου που το 5χρονο βαφτιστήρι μου ξεπερνά σε ευφυΐα;;;;
Ας μας λυπηθεί κάποιος επιτέλους... Ας περάσουν και κάνα τεστ αυτοί οι καθηγητές να δούμε τέλος πάντων αν κανείς τους είναι άξιος να διδάσκει...
Με αγάπη,
μια φοιτήτρια στα πρόθυρα νευρικής κρίσης!
Θα ήθελα να εκφράσω την αντίρρησή μου σχετικά κάποια λεγόμενα της Νεφέλης, τη συνέντευξη της οποίας είχε το προηγούμενο τεύχος του περιοδικού. Με τα περισσότερα συμφωνώ, αλλά διαφωνώ με το ότι η κοπέλα δηλώνει ότι δεν ενδιαφέρεται για τα μικρομάγαζα που καταστράφηκαν, γιατί «οι ιδιοκτήτες ενδιαφέρονται μόνο για τα χρέη τους και περιμένουν τις γιορτινές αγορές των Χριστουγέννων». Απλά θα ήθελα να πω ότι είναι αλλιώς οι μεσοαστοί γονείς της να της τα προσφέρουν όλα ώστε να μπορεί να το παίζει επαναστάτρια και αλλιώς για τους περισσότερους ιδιοκτήτες μικρομάγαζων που συχνά περιμένουν να βγάλουν τον επιούσιο -και εδώ μιλάμε για επιβίωση όχι αστεία-γιατί δεν διαθέτουν άλλη πηγή εσόδων. Γιατί αν δεν έχουν τα απαραίτητα χρήματα, οι καρχαρίες των τραπεζών και οι τοκογλύφοι θα πέσουν πάνω τους σαν τα σκυλιά. Σκέφτηκε ποτέ αυτή η κοπέλα τις αγωνίες που καθημερινά περνούν αυτοί οι άνθρωποι κάτω από τη σκιά των πολυεθνικών καταστημάτων; Το Sprider και τα άλλα πολυκαταστήματα επιδιόρθωσαν τις ζημιές τους σαν να μην έγινε τίποτα. Όμως πόσοι μικροϊδιοκτήτες το κατάφεραν αυτό; Αν η λαϊκή οργή δεν στραφεί προς τα υπουργεία και τους γελοίους με τις μεγάλες κοιλιές και τις βαθιές τσέπες, όσες πέτρες και να ρίξουν στους τραμπούκους αστυνομικούς , η τρομοκρατία της καρέκλας θα βγαίνει πάντα αλώβητη.
Λεωνίδας Διαμαντόπουλος
Μαθητής Γ’ Λυκείου
Είμαι 17 χρονών και αυτά που έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια οι γονείς μου ούτε τα φαντάζονται. Τα βράδια στο Ψυρρή, τα μεθύσια, τα ναρκωτικά, τους καβγάδες. Έχω βρεθεί εκεί που πάνε οι κάμερες από το «Κουτί της Πανδώρας» και δείχνουν την «κατακριτέα» νεολαία της εποχής μας και μετά αρχίζουν όλοι οι ψυχολόγοι και αναλύουν τα αίτια που μας οδήγησαν σε αυτά και μας αραδιάζουν τις καλοφτιαγμένες επιστημονικά τεκμηριωμένες μαλακίες τους. Γιατί οι ίδιοι δεν έρχονται εκεί τα βράδια; Φοβούνται κάτι; Γιατί δεν έρχονται και οι γονείς εκεί; Μήπως και εκείνοι φοβούνται να δουν σε τι κόσμο ζουν τα παιδιά τους και τι κάνουν τα βράδια; Τι νομίζουν όλοι; Μήπως νομίζουν ότι ζούμε κάπου όμορφα και αυτά που βλέπουν στη τηλεόραση αφορούν τους άλλους και όχι τα παιδιά τους; Βαρέθηκα πια να ζω μέσα στην υποκρισία. Βαρέθηκα τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις. Καπνίζω. Ε, και; Με κάνει αλήτη αυτό επειδή είμαι 17 χρονών και όχι 30; Οι βαθμοί μου είναι άριστοι, οι γονείς μου όμως με θεωρούν παραβατικό στοιχείο. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Πολλές φορές βλέπω βλέμματα γερόντων στη στάση όταν ανάβω τσιγάρο. Τι ξέρουν όλοι αυτοί; Ξέρουν τι έχω περάσει εγώ; Ξέρουν τα προβλήματά μου;
Ανώνυμος
Είμαι ένας κακός κακός καργιολάκος. Θεωρώ ότι οι δύο μεγαλύτερες απολαύσεις στη ζωή είναι το σεξ και το χέσιμο. Οι παρακάτω βρόμικες σκέψεις έχουν μείνει κρυφές από το φιλικό περιβάλλον, αλλά δεν αντέχω να τις κρατήσω απόκρυφες, θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας και με τον ελληνικό εφηβικό πληθυσμό που διαβάζει αυτό το περιοδικό.
Μ΄ αρέσει πολύ να κλάνω. Πολλές φορές δε, αρπάζω τον αναπτήρα όταν μου 'ρχεται να κλάσω και δημιουργώ ένα φανταστικό κλανοπυροτέχνημα πύρινων γλωσσών το οποίο ευωδιάζει όμορφα το χώρο (πυροκλάνι). Επίσης, μ' αρέσει να βγάζω τα κακαδάκια απ' τη μύτη, να τα πλάθω για κανένα πεντάλεπτο στα δάχτυλά μου, ώστε να γίνουν καφετί-πράσινα και μετά τα τρώω. Παρομοίως και με το κερί στ' αυτιά. Είναι λίγο πικρό, αλλά έχει ωραία οσμή και υφή. Όσον αφορά το χέσιμο, θέλω πολύ μια μέρα να χέσω σε ποτήρι και να σκάσω τα σκατά στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του ΚΑΡΙΟΛΗ, του ΠΟΥΣΤΗ, του ΣΚΑΤΟΜΑΛΑΚΑ μαθηματικού μου. Να απλωθούν σ' όλη την επιφάνεια και τα υγρά να χυθούν στη μηχανή. Έτσι, γιατί τον λατρεύω. Θέλω όταν ανάβει τον κλιματισμό να μυρίζει τη σκατίλα μου. Τέλος, θα σας δώσω μια συνταγή, απλή και καλή. Εσείς οι άνδρες, θα εκσπερματώσετε στο τηγάνι και θα το βάλετε στη φωτιά. Βρωμάνε τρελά. Γυναικείο σπέρμα δεν έχω δοκιμάσει να τηγανίσω (ακόμα). Παρακαλείται όποιος το δοκιμάσει, ας στείλει την εμπειρία του.
Αυτό το υπέροχο δοκίμιο το έγραψα στο μπάνιο με το laptop, χέζοντας. Adioz.
Υ.Γ. 1: Σωστά μαντέψατε, έχω καιρό να γαμήσω.
Υ.Γ. 2: ΚΩΛΩΝΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΤΕ!!!
...κωλώνετε να δημοσιεύσετε το γράμμα μου...
...γιατί δεν έρχονται οι γονείς στου Ψυρρή να δουν πού ζουν τα παιδιά τους;...
...ασχολούμαι επαγγελματικά με τις γκάφες...
Με λένε Φωτεινή. Είμαι 17 χρονών και ασχολούμαι επαγγελματικά με τις γκάφες. Αυτήν την στιγμή με ενδιαφέρει ο τομέας της Γεωλογίας. Συγκεκριμένα θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί!!!!!! Αν επιθυμείτε, η μητέρα μου μπορεί να κάνει τις συστάσεις καθώς θέλει και εκείνη γενικότερα να εξαφανιστώ!
Καπνίζω, και; Ειδικά φέτος παρά πολύ. Αυτή η Γ’ λυκείου δε λέει να τελειώσει και συνέχεια μπουκάρει και ο άλλος ο μαλάκας. Χέστηκα, θα ψοφήσω ευτυχής. ΚΑΜΗΛΑΡΑ ΜΟΥ Σ’ ΑΓΑΠΩΩΩΩΩ!
Φωνάζουν.... φωνάζουν συνέχεια... Μάλλον όχι συνέχεια... υπάρχουν και στιγμές ηρεμίας... αλλά αυτές περνούν γρήγορα. Οι άλλες όμως;;; Κάθε λεπτό μοιάζει αιώνας. Πριν πέντε λεπτά σταμάτησαν να φωνάζουν. Άλλα το «σταμάτησαν» είναι σχετικό γιατί σε λίγα λεπτά- ώρες-μέρες- μήνες, θα αρχίσουν να ξαναφωνάζουν.... Και αυτός ο φαύλος κύκλος με σκοτώνει. Κάθε φορά πιο πολύ. Μάλλον εγώ φταίω... Που έχω πειστεί ότι οι στιγμές ηρεμίας προμηνύουν κάτι τελικά. Είναι σαν τα ηφαίστεια. Πριν εκραγούν επικρατεί απόλυτη ησυχία. Ο χαμός που γίνεται μετά όμως καλύπτει όλα τα προηγούμενα. Έχω ακούσει από γνωστούς ότι είμαι το πιο χαμογελαστό παιδί που γνωρίζουν. (Μόλις ξανάρχισαν να φωνάζουν... «Μη με προκαλείς... μη με προκαλείς...»). Και συνεχίζω να γράφω... (και να ακούω). Και προσπαθώ να τους χωρίσω (ίσως θα χρειαστεί να ξαναφύγω από το σπίτι για να τους «ξαναχωρίσω»). Συγγνώμη για την πολυλογία. Δεν τα ‘χω πει όμως αυτά σε κανέναν. (Ακόμα φωνάζουν. Περισσότερο από πριν... «Μπροστά στο παιδί;;; Μπροστά στο παιδί;;;; Μη με προκαλείς...»).
Κρίμα πάντως... Εγώ ήθελα πάντα να σας στείλω κάτι χαρούμενο, χιουμοριστικό και ανέμελο. Όπως είμαι καθημερινά. Και ίσως όταν όλοι μάθουν τι συμβαίνει να νομίσουν ότι είμαι διχασμένη προσωπικότητα. Πλέον το πιστεύω ότι μπορεί να είμαι. Είμαι υπερβολικά χαρούμενη, ενώ ζω έναν εφιάλτη. Και τώρα κοιμάμαι. Κοιμάμαι πολύ βαθιά. (Συνεχίζουν, ενώ μου υποσχέθηκαν πως για σήμερα τελείωσε...). Αν συνεχίσω να γράφω και δε βάλω ένα τέλος θα γεμίσω παρενθέσεις... Και δεν μου αρέσουν οι παρενθέσεις. Με περνάτε για τρελή μάλλον που ακόμα συνεχίζω. Αλλά ίσως ψάχνω ένα τέλος. Ένα τέλος στον κύκλο που δεν έχει αρχή και τέλος. Καληνύχτα και ευχαριστώ που υπάρχετε.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΩ (και το εννοώ).
