Πριν λίγες μέρες έγινε κάτι που με προβλημάτισε πολύ. Εκεί που καθόμουν με την παρέα μου σε μια καφετέρια, άκουσα κάποιους καλούς μου φίλους και φίλες να θάβουν μια κοπέλα που έλειπε. Όταν αυτή ήρθε, την αγκάλιασαν και την φίλησαν, όπως στην εικόνα του Χριστού και του Ιούδα που αγκαλιάζονται λίγο μετά την προδοσία. Βέβαια ο Χριστός - από τον Μυστικό Δείπνο κιόλας - ήξερε ότι τον είχαν προδώσει, ενώ η κοπέλα όχι. Αμέσως μετά αναρωτήθηκα μήπως θάβανε κι εμένα πριν έρθω και μετά με υποδέχτηκαν με αγκαλιές και φιλιά...
Άτιμη κοινωνία! Να θες ν' αλλάξεις εξάτμιση στο μηχανάκι σου και να μην μπορείς, επειδή δεν έχεις λεφτά. Και να μην μπορείς να ζητήσεις λεφτά από τους γονείς σου. Τι να πεις; Μάνα, δώσε μου λεφτά να κάνω το μηχανάκι να πηγαίνει σαν τρελό; Θα σε πλακώσει στο ξύλο! Και δίκιο θα' χει! Σε ένα αδιέξοδο ζούμε όλοι εμείς που έχουμε μηχανάκια. Πιο μεγάλο πρόβλημα έχουμε εμείς παρά οι επιχειρηματίες. Αυτοί έχουν ό,τι γουστάρουν, ενώ εμείς αγκομαχούμε για μια εξάτμιση. Κι όχι τίποτα άλλο. Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα που προσπαθείς να κάνεις! Κάθεσαι να διαβάσεις και σου περνάνε εξατμίσεις από μπροστά...
Είμαι 16 χρονών. Εδώ και μερικούς μήνες έχω σχέση με μια κοπέλα. Την αγαπάω όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου. Δύο άτομα μόνο ξέρουν γι' αυτή τη σχέση και αυτοί είναι οι δύο κολλητοί μου. Δεν ντρέπομαι γι' αυτό που κάνω. Μου τη σπάει όμως πολύ η κοινωνία μας και τα στερεότυπά της. Οτιδήποτε πέρα απ' αυτά είναι ανήθικο. Νιώθω σαν να μην είμαι παιδί σαν τα άλλα και φοβάμαι να μιλήσω για τη σχέση μου. Βλέπετε, είμαι κι εγώ κορίτσι.
...Στα 15 μου μεταμορφώθηκα σε ένα πλάσμα άγνωστο σε μένα...
...Φοβάμαι ότι αν κάνω έρωτα, την άλλη μέρα θα το καταλάβουν όλοι!...
Φέτος κατάλαβα ότι έχω κάθε λόγο για να είμαι ευτυχισμένη. Έχω δύο υπέροχα αδέρφια, δύο γονείς που με καταλαβαίνουν, πολλούς φίλους που με λογαριάζουν, αγόρια που μου την πέφτουν καθημερινά... Αδιαφορώ για την άποψη των άλλων και δε με νοιάζει όταν μαλώνω με κάποια άτομα που γνωρίζω για λίγο καιρό. Χαμογελάω ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές! Η αισιοδοξία και η ευτυχία είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου! Έχω κάνει συζητήσεις με παιδιά μεγαλύτερά μου και μου έχουν πει ότι πολύ θα ήθελαν να είναι στη δική μου θέση! Να είναι ευτυχισμένοι!
Είμαι 15 χρονών και πάω Α' Λυκείου. Φέτος συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι περνάω εφηβεία. Στο Γυμνάσιο ήμουν μια αρκετά καλή μαθήτρια, κάπως ντροπαλή, εσωστρεφής και με αρκετά καλές σχέσεις με τους δικούς μου. Μέσα σ' ένα χρόνο έπαθα μετάλλαξη! Μεταμορφώθηκα σ' ένα πλάσμα άγνωστο σε μένα, νευρικό, απότομο, τσαντισμένο με όλους και με όλα. Είναι αυτός ο πραγματικός μου χαρακτήρας; Ή είναι απλά μία φάση που θα περάσει;
Πάω Β΄ Λυκείου. Εμένα το πρόβλημά μου είναι ο χαβαλές. Όλοι οι συμμαθητές μου είναι μόνο για χαβαλέ. Εμένα μ' αρέσουν οι ώριμες καταστάσεις. Θα με πείτε ψωνάρα, αλλά δε με νοιάζει καθόλου. ΟΚ, είμαστε νέοι, θα κάνουμε τις μαλακίες μας, θα φάμε τις αποβολές μας (έτσι για μούρη), αλλά μέχρι ενός σημείου. Εκεί είναι το πρόβλημα. Σχεδόν κανείς δεν ξέρει πότε να βάλει ένα τέλος. Εδώ και καιρό ψάχνω να βρω ένα σοβαρό άτομο για κολλητό, αλλά τίποτα... Επειδή λοιπόν έχω ξενερώσει άγρια, αποφάσισα να τα φτιάξω με ένα Πρωτάκι που μ' αρέσει, καλή κοπέλα, και ν' αράξω. Φοβάμαι ότι αν προσπαθήσω κι άλλο για να βρω σοβαρό άτομο, στο τέλος θα γίνω κι εγώ ελαφρόμυαλος σαν αυτούς. Εσείς τι λέτε;
Είμαι μαθήτρια της Β' Λυκείου και είμαι μια πάρα πολύ καλή αθλήτρια του καράτε. Στη σχολή που πηγαίνω όλοι με έχουν για πρότυπο. Φέτος όμως ήρθε μια κοπέλα από την Κρήτη, η οποία θέλει να μου κλέψει τη δόξα. Βέβαια αυτή δεν είναι τόσο καλή όσο εγώ. Για παράδειγμα, όποτε κάνουμε αγωνιστικό παιχνίδι τρώει πολύ ξύλο... Το πρόβλημά μου είναι ότι φέτος έχασα για πρώτη φορά στους Πανελλήνιους αγώνες (από άλλη αθλήτρια) και αυτή η κοπέλα το 'χει κατευχαριστηθεί. Συγχρόνως βλέπω τον προπονητή μου να μ' έχει παρατήσει τελευταία και να ασχολείται μόνο μ' αυτήν. Δεν ξέρω τι γίνεται! Πάντως αν αυτή η κοπέλα συνεχίσει να με ζηλεύει και να με κακοφημίζει... θα φάει πολύ βρωμόξυλο!
Μου τη σπάνε οι γονείς μου που δε μ' αφήνουν να παίζω play-station και που δε μου παίρνουν μηχανάκι. Μου τη σπάνε οι συμμαθητές μου που με βρίζουν επειδή είμαι χοντρός. Επίσης μου τη σπάει ένα κορίτσι που δε μου δίνει σημασία.
Πολλοί θα με πουν ρατσιστή, ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ! Βλέποντας πού πάει η Ελλάδα μας, δεν αντέχω άλλο. Eχουμε φτάσει να φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε έξω, λόγω της κάθε καρυδιάς καρύδι μετανάστη που έχει έρθει. Όλα είναι σάπια. Πριν λίγο καιρό είδαμε στο Κόσοβο τους Αλβανούς που επιτέθηκαν σε Έλληνες στρατιώτες, και το μόνο που κατάφερα να πω ήταν: Ντροπή και Αίσχος! Όχι για τους Αλβανούς, αλλά για εμάς που την άλλη μέρα δεν τους διώξαμε.
Πρόσφατα τσακώθηκα με έναν καθηγητή, γιατί είπα ότι καλά κάνουμε στους Τούρκους. Και η απάντησή του ήταν: "Εμείς θα μορφωθούμε, δε θα γίνουμε σαν τους γονείς και τους παππούδες μας". Και πάλι αίσχος, γιατί δε σκέφτεται ότι κι ο δικός του παππούς σκοτώθηκε για να είναι αυτός ελεύθερος. Δε σκέφτεται τον ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗ, όπου οι Τούρκοι του σπάσαν με βαριά ένα-ένα τα κόκαλα. Δε σκέφτεται τους Αλβανούς που κάψαν τη σημαία μας.
Ναι, είμαι ρατσιστής και αυτό που έχω να πω είναι:
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ, ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΤΟYΡΚΟΣ ΚΑΛΟΣ ΜΟΝΟ ΝΕΚΡΟΣ!
Γιάννης Τζίμας
Επιθυμώ να δημοσιευτεί το όνομά μου
Έχω ένα σοβαρό πρόβλημα: Όλοι με κοροϊδεύουνε γιατί είμαι μελαμψός. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άλλοι δεν κοιτάνε τη δικιά τους καμπούρα, αλλά σχολιάζουν τους άλλους. Θα μπορούσα κάλλιστα να τους είχα πάει στο γραφείο και να έτρωγαν μία ωραιότατη διήμερη αποβολή, αλλά δεν το θέλω. Τι να κάνω;
...Μα τι θέλουν να βγάλουν; Τέρατα που μιλούν αρχαία και λύνουν εξισώσεις;...
...Στο ιδιωτικό που πάω οι μαθητές καρφώνουν καθηγητές...
...έχω βαρεθεί να βλέπω κοριτσάκια ντυμένα σαν λαϊκές τραγουδίστριες...
Εμένα αυτό που με απασχολεί είναι το σύμπαν. Είναι δυνατόν να είναι ατελείωτο; Κι εμείς τι είμαστε; Μήπως είμαστε μια "μαθηματική πιθανότητα", όπως έδειχνε η ταινία "Solaris"; (και γαμώ τις ταινίες!) Δεν ξέρω. Ακούω για κόκκινους νάνους, pulsar, λευκούς γίγαντες, αστρικά συστήματα 13875 και τρελαίνομαι. Σαν να θέλω μεμιάς να μάθω τι στο καλό είναι αυτά τα πράγματα. Θα τα καταφέρω άραγε μια μέρα;
Τώρα τελευταία συνειδητοποίησα πολλά πράγματα που τόσα χρόνια δεν τα είχα πάρει χαμπάρι. Επειδή στη Γ' Δημοτικού μετακόμισα, άλλαξα σχολείο και έχασα τους καλύτερούς μου φίλους. Την πρώτη μέρα στο καινούριο σχολείο γνώρισα τον Β., τον Δ., την Ο., την Μ. και την Ε. Όλοι αυτοί σιγά-σιγά γίναμε "φίλοι". Στο Γυμνάσιο γνώρισα άλλα καινούρια άτομα. Από αυτούς ξεχώρισα τον Κ. Αντίθετα με τον Δ. και τον Β., ο Κ. με υποστήριζε τις δύσκολες στιγμές μου. Στη Γ' Γυμνασίου όμως, ο Κ. άλλαξε και αναγκάστηκα να κάνω παρέα με τον Μ., ένα άτομο που δεν το συμπαθούσα καθόλου. Όμως αυτό που με προβληματίζει είναι ότι ένα κορίτσι, η Β., μου αρέσει πάρα, μα πάρα πολύ, αλλά δεν μπορώ να της το πω. Αφήστε που μου την πέφτει και η Η. με αποτέλεσμα να είμαι σε δίλημμα.
Προδοσία! Προδοσία! Προδοσία! Βαρέθηκα πια να βλέπω τη λέξη "φιλία"… στους τοίχους, στα θρανία, στα λευκώματα… παντού! Δεν υπάρχει φιλία κι αν υπάρχει από μένα δεν πέρασε! Φαίνεται πως μ' αντιπαθεί… Όλες οι "φίλες" μου με προδώσανε και μ' εκμεταλλευτήκανε. Μπορεί να είναι η ζήλια, μπορεί το συμφέρον, πάντως εμένα ποτέ κανένας δεν μου στάθηκε σαν πραγματικός φίλος. Έτσι μου' ρχεται να γράψω στις μικρές αγγελίες "ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΦΙΛΙΑ, τηλέφωνο τάδε", μήπως και κάποιος ενδιαφερθεί.
Πάω Α' Λυκείου. Το πρόβλημά μου είναι μια κοπέλα. Από την ΣΤ' Δημοτικού μου τα 'χει πρήξει. Θέλει σχέση! Εμένα αντίθετα δε μ' αρέσει καθόλου. Όχι πως είναι άσχημη εξωτερικά αλλά, να, ο χαρακτήρας της δεν ταιριάζει καθόλου με μένα. Εγώ την απορρίπτω συνεχώς, δεν της δίνω καθόλου σημασία, δε μ' ενδιαφέρει καν αν υπάρχει. Εκείνη όμως επιμένει. Μου στέλνει εκατοντάδες μηνύματα. Μέχρι και το τηλέφωνο του σπιτιού μου έχει βρει, βγαίνουν οι δικοί μου και τους το κλείνει. Αμ το άλλο! Κάθε φορά που πάω να κάνω σχέση με άλλη κοπέλα, αυτή μπαίνει στη μέση και μας το χαλάει! Δεν ξέρω τι να κάνω. Της έχω μιλήσει. Της έχω στείλει μηνύματα: "Σταμάτα να μ' ενοχλείς, δεν έχεις ελπίδα να τα φτιάξεις μαζί μου!". Αυτή όμως εκεί!
Θέλετε να μάθετε πώς νιώθει ένα κορίτσι που το χτυπάει ο ίδιος του ο πατέρας; Να σας πω εγώ: Σκουπίδι. Οι καταστάσεις με έκαναν να ωριμάσω από τα 10 μου χρόνια. Eπρεπε… Γιατί έπρεπε να βοηθήσω τη μαμά μου. Eχει περάσει πολλά για μένα εξαιτίας αυτού του ΜΑΛΑΚΑ που ακούει στο όνομα πατέρας (θέλει να είναι και πατέρας…ΧΑ!) Και δε χτυπάει μόνο εμένα. Χτυπάει και τη μάνα μου. Eχει προσπαθήσει να τη σκοτώσει. Στα μάτια των άλλων είναι ένας φυσιολογικός αυστηρός πατέρας. Στα δικά μου όμως είναι το μεγαλύτερο καθίκι της κοινωνίας. Έχω κάνει δύο φορές απόπειρα αυτοκτονίας και σκέφτηκα "Πώς θα αφήσω μόνη τη γυναίκα που τόσο λατρεύω;". Ξέρετε τι κατάφερα τελικά απ' όλες αυτές τις καταστάσεις; Να επιβιώνω. Να λέω μέσα μου ότι κανένας μαλάκας δε θα μου καταστρέψει τη ζωή.
Y.Γ. Είναι η πρώτη φορά που μίλησα σε κάποιον γι' αυτό το θέμα.
Τη σήμερον ημέρα οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Τα κορίτσια κυνηγάνε τ' αγόρια και τ' αγόρια κοιμούνται. Αυτό με τρομοκρατεί! Γιατί, βρε αγόρι μου, αφού σ' αρέσει δεν τη διεκδικείς και κάθεσαι σαν το μουρόχαυλο; Τι περιμένεις; Αυτή η κατάσταση με τρελαίνει. Eνα παιδί της Τρίτης Λυκείου (εγώ πάω Πρώτη) έχει ακριβώς αυτά τα γνωρίσματα. Με θέλει, τον θέλω, με φλερτάρει, τον φλερτάρω... κι αυτό κρατάει 4 μήνες τώρα! Ήμαρτον! Στην αρχή ο συγκεκριμένος είχε κοπέλα. "Εντάξει", λέω, "κάνε πίσω". Οι φίλες μου έλεγαν όμως, ότι το βλέμμα του με κάρφωνε συνεχώς! Μετά από μία εβδομάδα (αφού συνέχιζε τα κοιτάγματα) χώρισαν! Ώπα λέω! Εδώ είμαστε! Εγώ τον ήθελα καιρό, αλλά, λόγω της άλλης, ποτέ δεν το παραδέχτηκα. Οπότε, αφού χώρισαν, εκδηλώθηκα! Και να τα κοιτάγματα, να τα χαμόγελα, και δώστου να μου κλείνει το μάτι κι εγώ να ανταποδίδω χωρίς σταματημό! Περνάνε δυο-τρεις μήνες έτσι, σάστισα η κοπέλα! "Τι γίνεται" λέω "ρε παιδιά;". Βάζω μπρος το σχέδιο της ζήλιας! Γνώριζα ένα φίλο του, οπότε, κάθε φορά που ήταν μπροστά, εγώ φλέρταρα το φίλο του. Τίποτα αυτός! Μια εβδομάδα μετά, τα 'φτιαξε με άλλη! Λέω "Είναι μαλάκας!!!". Μόλις χώρισαν, πάλι τα ίδια. Με κοίταγε, με φλέρταρε κλπ. Κι έτσι φτάνουμε σήμερα, 4 μήνες μετά, να είμαστε εδώ στο ίδιο σχολείο, στο ίδιο προαύλιο και τίποτα να μην έχει γίνει! Κι έρχομαι και ρωτώ: Γιατί δεν κάνει κάτι; Επιτέλους, πού πήγαν όλοι οι ΑΝΤΡΕΣ;
Έχω βαρεθεί να απαντάω σε άσχετους στο μέγα ερώτημα "Τι είναι δυσλεξία;". Πολλοί νομίζουν ότι είναι μία αρρώστια και ότι είμαι πιο χαζός από αυτούς. Κάποιος μου είπε "Καλά ρε, αν ήταν όλοι σαν και σένα, τι θα κάναμε;". Ευτυχώς, πριν προλάβω να τον βρίσω, ένας φίλος μου πετάχτηκε και του είπε: "Μη λες μαλακίες! Το ξέρεις ότι αυτός είναι πιο έξυπνος από εμάς;". Και πραγματικά έτσι είναι. Ένα κομμάτι του εγκεφάλου μας σκέφτεται πιο γρήγορα απ' όσο το χέρι μας μπορεί να γράψει. Γι' αυτό και δίνω Πανελλαδικές εξετάσεις προφορικά. Άλλωστε και ο Αϊνστάιν ήταν δυσλεκτικός.
...Σε ένα αδιέξοδο ζούμε όλοι εμείς που έχουμε μηχανάκια...
...Όταν ήρθε όλη η παρέα την αγκάλιασε. Πριν λίγο την θάβανε...
Είναι πολύ κακό να είσαι 15 και να έχεις κάνει έκτρωση;...
Είμαι μαθητής της Β' Λυκείου και πάω σε ιδιωτικό σχολείο. Υπάρχει ένας καθηγητής που απ' το Γυμνάσιο μας το παίζει φιλαράκι. Κάνει πλάκες, μας λέει να του μιλάμε στον ενικό, μας υπερασπίζεται στους άλλους καθηγητές (έτσι λέει δηλαδή). Καμιά φορά, αν χάσει κανείς το σχολικό, τον πάει σπίτι με το μηχανάκι του! Και βέβαια δε χάνει την ευκαιρία να ρωτάει: Ποιος καπνίζει, ποιος κάνει σκονάκια, ποιος τα' χει με ποια…
Τι φίδι είναι το κατάλαβα φέτος. Περνούσε μπροστά μου και τη στιγμή που πάω να τον χαιρετήσω, μου λέει δυνατά: "Πάλι τσιγάρο μυρίζεις, ρε;". Εντελώς τυχαία... δίπλα του ήταν ο διευθυντής.
Hi! Θυμάστε κάποτε που στο Δημοτικό καρφώναμε ο ένας τον άλλο, λέγοντας "κυρία, κυρία, ο Μιχαλάκης μου πήρε το στυλό"; Ε, λοιπόν πάω Γ' Λυκείου και οι "ρουφ" συνεχίζουν να υπάρχουν. Μόνο που τώρα οι μαθητές καρφώνουν καθηγητές! Γιατί; Γιατί έτσι λειτουργεί καλύτερα η… επιχείρηση (πάω σε ιδιωτικό). Στην αρχή της χρονιάς, ας πούμε, μας φώναξαν για να μας ενημερώσουν για το πρόγραμμα. Ξαφνικά, μπροστά στους "πρωτοκλασάτους" καθηγητές μας, ο διευθυντής ρωτάει αν έχουμε πρόβλημα με κάποιον καθηγητή. Τώρα τι να του πεις; "Ναι, έχω πρόβλημα με αυτόν που στέκεται δεξιά σου"; Το μόνο όνομα που αναφέρθηκε ήταν αυτό ενός καθηγητή που -τι σύμπτωση!- έλειπε…
Άλλες φορές πάλι μας φωνάζουν έναν-έναν στο γραφείο και μας ρωτάνε στην ψύχρα: "Τι γνώμη έχεις για τον τάδε καθηγητή;" Τότε είναι που το κάρφωμα πάει σύννεφο! Εμένα μου' χει τύχει και το άλλο. Με πλησίασε καθηγητής, κολλητός της διεύθυνσης, και μου λέει διακριτικά: Έχεις ακούσει τίποτα για τον κύριο τάδε;". "Γιατί ρωτάτε εμένα;" του λέω. Επειδή άκουσα κάτι παράπονα από άλλα παιδιά κι εσύ είσαι καλή μαθήτρια και ξέρεις πόσο σε εμπιστεύομαι…" Μου 'ρθε να ξεράσω!
Πάω Α' Λυκείου. Εμένα δε μ' απασχολεί και τόσο το σχολείο. Είμαι μια έφηβη που την απασχολεί -τι άλλο;- τα ερωτικά. Τα 'χω μ' έναν μεγαλύτερό μου κατά 8 χρόνια και όπως είναι φυσικό μου ζητάει να κάνουμε έρωτα. Μέγα πρόβλημα! Απ' τη μία δε θέλω, γιατί θα χάσω την παιδικότητά μου και γιατί από μικρή είχα ένα μοτίβο: "Όταν αρραβωνιαστείς ή όταν παντρευτείς θα κάνεις έρωτα"! Απ' την άλλη θα μ' άρεσε να γίνω ένα με τον άνθρωπο που αγαπώ και μ' αγαπά. Τι να κάνω; Δεν ξέρω και για πόσο θα κρατήσει αυτή η σχέση. Τι θα γίνω αν του δοθώ και μετά με πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα; Εξάλλου φοβάμαι ότι αν κάνω έρωτα, την άλλη μέρα θα το καταλάβουν όλοι!
Αγαπητό περιοδικό,
Θα ήθελα να σου πω ένα πρόβλημα που με απασχολεί πολύ καιρό. Κάποιοι "φίλοι" μου λένε ότι όποιος καπνίζει είναι μάγκας, έχει πολλές γκόμενες και γενικά είναι ο καλύτερος. Έτσι μου πρότειναν και εμένα να αρχίζω να καπνίζω για να γίνω σαν αυτούς. Εγώ όμως αθλούμαι και αν αρχίσω το κάπνισμα δεν θα μπορώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του αθλήματος. Αλλά δεχόμουν πίεση από τους φαινομενικά φίλους μου και έτσι αρχίσαμε να μαλώνουμε και να μου συμπεριφέρονται με άσχημο τρόπο. Εγώ τους απέδειξα ότι και χωρίς να καπνίζω έχω κοπέλα και μάλιστα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, πολύ "μουνάρα". Αλλά είμαι σε σύγκρουση με τον εαυτό μου και με τους φίλους μου. Μπορείτε να μου πείτε αν ήταν σωστή η συμπεριφορά μου, γιατί πιστεύω ότι αφορά πολλά παιδιά στην ηλικία μου;
Πάω Β' Λυκείου σε ένα σχολείο της επαρχίας. Κάτι που αρκετοί φοβόμαστε να ομολογήσουμε -ακόμα κι εγώ ως τώρα- είναι το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που γεννιούνται έτσι. Και λέω γεννιούνται, γιατί κανείς δεν επιλέγει να γίνει ομοφυλόφιλος. Πώς να επιλέξει κάτι τέτοιο, όταν ξέρει ότι μια ζωή οι άλλοι θα τον κατακρίνουν και θα τον λένε "πούστη";... Θα ήθελα να ανοίξουν τα όρια της ελευθερίας και η κοινωνία να με αποδεχτεί. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορώ να αλλάξω.
Το μόνο που με απασχολεί είναι πώς θα τελειώσει αυτή η σχολική χρονιά (Γ' Λυκείου γαρ…). Δώδεκα χρόνια μας έχουν φυλακισμένους και προσπαθούν να μας μεταδώσουν "στείρες γνώσεις" (αυτό δεν είναι δικό μου, από την Έκφραση-Έκθεση το έκλεψα). Έλεος πια! Τι θέλετε να βγάλετε στην κοινωνία; Τέρατα που μιλούν αρχαία και λύνουν εξισώσεις ή ανθρώπους πραγματικούς; Α ρε Schoolηκάκι, να' σαι καλά που υπάρχεις και μου θυμίζεις ότι είμαι έφηβη!!! (Πολύ επαναστατικό το τελευταίο τεύχος..! Γουστάρω!!!!!)
Y.Γ: Βρήκα τη χαρά μου με αυτό το γράμμα, γιατί πρώτον εκτονώθηκα και δεύτερον χρησιμοποίησα όσα σημεία στίξης ήθελα χωρίς να μου κάνει παρατήρηση κανείς…!!!!!
...4 μήνες τώρα με φλερτάρει... Τι περιμένει;...
...Μου τα ΄χει πρήξει! Θέλει σχέση!...
...Γεννήθηκα ομοφυλόφιλος...
...με κοροϊδεύουν γιατί είμαι μελαμψός...
Είναι πολύ κακό να είσαι 15 χρονών και να έχεις κάνει έκτρωση; Δεν ξέρω! Εγώ αναγκάστηκα να κάνω το καλοκαίρι. Είχα μία σχέση 2 χρόνια και από μαλακία μας, επειδή δεν προσέξαμε, έγινε το κακό. Αυτό που μου τη σπάει όμως είναι ότι η κοινωνία και η Εκκλησία κατακρίνουν αυτό το γεγονός και λένε ότι είναι αμαρτία, επειδή σκοτώνεις έναν άνθρωπο. Καλύτερα να το γεννήσεις, λένε, και μετά δώστο όπου θες. Αυτό δεν είναι αμαρτία δηλαδή; Κι αυτό το παιδί σκεφτήκατε ποτέ αν θέλει να έρθει σ' έναν κόσμο όπου να μην έχει γονείς; Ποιος θα το φροντίσει; Η κοινωνία; Η Εκκλησία; Βλέπουμε τι κάνουν για όλα τα ζητιανάκια και όλα τα πρεζόνια που πεθαίνουν στους δρόμους: τίποτα! Κι επίσης σκέφτηκε κανείς ποτέ εμένα; Εμένα που αν είχα κάνει αυτό το παιδί, μέχρι να πεθάνω η κοινωνία θα με κατέκρινε; Τελικά, η κοινωνία είναι αυτή που σε αναγκάζει να κάνεις την έκτρωση. Γι' αυτό δεν μπορώ ν' ακούω όλους αυτούς που είναι κατά της έκτρωσης. Γιατί ξέρω ότι και αυτοί, μόλις με έβλεπαν στο δρόμο με το παιδί μου, θα λέγανε: Να, ΑYΤΗ είναι 15 χρονών και έχει παιδί…
Λοιπόν, αυτό που απασχολεί εμένα είναι η ζωή… μετά Φώσκολον. Τι θα γίνει άραγε όταν αυτός ο "ογκόλιθος" της ελληνικής TV αποφασίσει να αποσυρθεί; Χιλιάδες γιαγιάδες και απλές νοικοκυρές θα χάσουν τον πιστό, καθημερινό και συνεχώς… εξελισσόμενο φίλο τους.
Πόσοι από εμάς δεν έκλαψαν, δε βούρκωσαν, δε χτυπήθηκαν σαν τα χταπόδια στο μωσαϊκό, με το βιασμό της Ηλέκτρας από τον πρεζάκια γιο του υπουργού, με το ξελόγιασμα του μεγαλογιατρού Χάρη από τη μπάσταρδη Λίζα της κερατωμένης Μαριάννας και, βέβαια, με τον άδικο πυροβολισμό του ταξίαρχου Θεοχάρη από τον κουνιάδο του, δραπέτη φυλακών, πρεζάκια και έμπορο λευκής σαρκός, Σταύρο;
Γιατί όπως λέει και η διαφήμιση στο τέλος κάθε επεισοδίου: "Το ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΖΩΗ είναι ένα έργο που δεν μένει στην επιφάνεια, αλλά θίγει προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας και αγγίζει τις βαθύτερες ανησυχίες του απλού Έλληνα πολίτη".
Y.Γ. Όχι, δεν παρακολουθώ το σίριαλ… Πηγή πληροφοριών: γιαγιά Ντίνα
Στο σχολείο μου έχω βαρεθεί να βλέπω κοριτσάκια που έρχονται ντυμένα και βαμμένα σαν λαϊκές τραγουδίστριες. Κοριτσάκια που, για να πουλήσουν μούρη, καπνίζουν και βρίζουν χυδαία, σαν αλήτες. Για να καταλάβετε, προχτές στο λεωφορείο άκουσα μία κοπέλα που είναι στο σχολείο μου να αποκαλεί τη μητέρα της "μ…"!
