Στο Δημοτικό πίστευα ότι ο δάσκαλος είναι ένα πρόσωπο κοντινό μου, στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο όμως αναθεώρησα: οι μαθητές από τη μία και οι καθηγητές απέναντι! Φέτος λοιπόν ήρθε στο σχολείο μου μια καθηγήτρια, η οποία με έκανε να αμφιβάλλω για την ορθότητα του προηγούμενου συλλογισμού: είναι μια καθηγήτρια που δε φωνάζει κι όμως κάνουμε ησυχία. Που δε μαλώνει κι όμως νιώθω τύψεις όταν δεν προσέχω. Μια καθηγήτρια που «τα σπάει» και θέλω να συζητήσω τα πάντα μαζί της! Συμπέρασμα 1ο: Αν δεν αλλάξουν οι καθηγητές στάση ΔΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΠΟΥ ΝΑ ΧΤΥΠΙΟΥΝΤΑΙ! Συμπέρασμα 2ο: κα. Τσιπλάκη, φανταστική μου καθηγήτρια, ΤΑ ΣΠΑΤΕ!
by dude,
Salonika
Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι θέλετε να τα σπάσετε όλα; Εγώ όχι μόνο το σκέφτηκα αλλά και το έκανα! Γύρισα από το σχολείο μετά από μια φρικτή μέρα και έκανα το δωμάτιό μου λαμπόγυαλο! Τίποτα δεν άφησα! Αφίσες, βιβλία, κουρτίνες, όλα! Γιατί; Γιατί δεν μπόρεσα ποτέ μου να πω αυτό που νιώθω, δεν μπόρεσα να σπάσω στο ξύλο το μαλακισμένο που κάθεται από πίσω μου, δεν μπόρεσα να πω στην ******** ότι την γουστάρω (και ακόμη δεν τολμώ).
Πιεσμένος,
Πιεσούπολη
Σίγουρα έχετε λάβει και άλλα τέτοια mail. Δε θέλω να κάνω τη διαφορά, θέλω να μιλήσω. Ναι, βγάζω 20 (καθαρό για όσους ρωτήσουν), ναι, παίρνω τα πτυχία στα Αγγλικά πέντε-πέντε και στα Γαλλικά δέκα-δέκα, αλλά ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΦΥΤΟ! Γιατί ένας απλά καλός μαθητής να θεωρείται φυτό; Ξέρεις τι πέρασα εγώ για να γίνω αυτό που εσύ αποκαλείς «φυτό»; Και ξέρεις τι περνάω επειδή με αποκαλείς έτσι; Δε σε πειράζω εγώ, σε πειράζει το 20 που βγάζω και που οι γονείς σου φέρνουν εμένα για παράδειγμά σου! Εγώ όμως τι φταίω;
...γύρισα απ' το σχολείο κι έκανα το δωμάτιό μου λαμπόγυαλο!...
...έχουμε μια καθηγήτρια που δε φωνάζει κι όμως κάνουμε ησυχία...
Χαιρετίσματα! Είμαι μια μαθήτρια της Τρίτης Γυμνασίου. Η Μαθηματικός μας μπαίνει μέσα στην τάξη και μας ανακοινώνει προκλητικά ότι βαριέται να παραδώσει μάθημα και μας μοιράζει απροειδοποίητα τεστάκια (πολλές φορές με ύλη από προηγούμενα μαθήματα), την ώρα που εκείνη απαντάει σε τηλεφωνήματα από φίλες της ή από τον γιο της. Επίσης μας χαρακτηρίζει με προσβλητικό τρόπο όποτε δεν κάνουμε ασκήσεις ή όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι. Παραδείγματα: «Είσαι υποανάπτυκτο, βλαμμένο, ηλίθιο, στόκος. Λες παπαριές, οι γονείς σου δεν ντρέπονται που έχουν εσένα παιδί; Θα γίνεις ένα άχρηστο κατακάθι της κοινωνίας». Όταν της απάντησα ότι δεν έχει το δικαίωμα να μας προσβάλλει έτσι, με έβγαλε έξω και απαίτησε να μου δοθεί μονοήμερη αποβολή. Πάλι καλά που ο διευθυντής μας είναι λογικός και δε μου την έδωσε. Ξέχασα να αναφέρω ότι κατά τη διάρκεια των διαγωνισμάτων πολλές φόρες καθαρίζει φασόλια... Η γυναίκα δεν είναι καλά.
Κασσάνδρα,
Αθήνα
Είχαμε κάποτε ένα ταρατσόνι... Απ’ τα καλά... Και πηγαίναμε εκεί, πίναμε τα μπιρόνια μας, ακούγαμε τις μουσικές μας και κάναμε όνειρα... Και πάντα ξέραμε πως ό,τι κι αν γίνει, θα ‘ναι πάντα το μέρος αυτό εκεί να μας περιμένει... Ώσπου μια μέρα έσκασαν μύτη οι μπάτσοι. Μας έδιωξαν. Μας είπαν να μην ξαναπάμε εκεί... «Δεν είναι», λέει, «μέρος αυτό». Από πότε απαγορεύεται να πηγαίνεις σε ταράτσες κι εγώ δεν το ήξερα; Τώρα περνάω έξω από την πολυκατοικία εκείνη και θυμάμαι... Το πάρτυ-έκπληξη στην κολλητούλα μας... σαΐτες που πάνω τους γράφαμε τα όνειρα μας και τις στέλναμε μακριά μήπως και πραγματοποιηθούν... τους καυγάδες μας που μ’ έναν τρόπο μαγικό πάντα εκεί πάνω κατέληγαν σε γέλια... Ζητείται ταράτσα!
Το έκανα! Το έκανα! Καλέ, πού πήγε το μυαλό σας; Έκανα το καλύτερο foiete! Είναι στροφή στο μπαλέτο, σαν την πιρουέτα, αλλά χιλιάδες φορές πιο δύσκολο! Δεν ξέρω γιατί το λέω σε εσάς, αλλά ήθελα σε κάποιον να το πω! Οι γονείς μου επιμένουν να κόψω το χορό εδώ και χρόνια, λένε ότι τώρα πρέπει να ασχοληθώ με «σοβαρά πράγματα»! Χέστηκα! Τους γαμάω όλους. Εγώ έκανα foiete! Αυτό μου δίνει το εισιτήριο για τον διαγωνισμό!!! Έκανα foiete! Κι εσάς τι σας νοιάζει; Ένας άγνωστος γαλλικός όρος χορού σας φαίνεται, για εμένα όμως είναι η ΖΩΗ!!!
Είμαι κοντός και δεν μπορώ να βρω γκόμενα.
Γιώργος...
Γεια!!! ΕΙΣΤΕ ΜΑΛΑΚΕΣ!!! Ναι μεγάλε ροκά, ναι τρομερέ μεταλά, ναι απίστευτο πανκιό, σε εσάς μιλάω... Σε αυτούς που ήθελα να μοιάσω όταν ήμουν μικρός... Σε εσάς που τώρα με κράζετε...
Τι σας πειράζει ρε καθυστερημένοι αν έχω φράντζα; Όποιος έχει φράντζα είναι emo; Και όποιος είναι emo, είναι αδερφή που κλαίει όλη μέρα και κόβει τις φλέβες του; Βλάκες, ξυπνήστε!!! Μπορεί να έχω φράντζα, αλλά δεν είμαι emo. Αλλά και emo να ήμουν, πείτε μου γαμώ το κέρατό μου, ποιο είναι το πρόβλημά σας; Θα σας πω εγώ ποιο είναι! Ζηλεύετε ρε!!! Ζηλεύετε γιατί εγώ γαμάω τις καλύτερες γκόμενες κι εσείς τις βρωμερές σας παλάμες!!! Έβγαινα βόλτα και σκεφτόμουν «Θα βγω με την παρέα μου, θα μας κράξουν 2-3 χιπ-χοπάδες και 5-6 κάγκουρες και θα περάσουμε καλά...».Τώρα σκέφτομαι από πού θα έρθει το γιαούρτι... Είστε περήφανοι, μαλάκες, με την πάρτη σας; Κωλοχαίρεστε; Μήπως νιώθετε ανώτεροι; Τα ίδια σκατά με τους κάγκουρες γίνεστε κι εσείς! Τέσπα, εγώ θα συνεχίσω να σας γράφω στα παπάρια μου, γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, θα συνεχίσω να κοπανιέμαι στα moshpit γιατί έτσι γουστάρω, θα συνεχίσω να έχω τη φράντζα μου μέχρι τον κώλο γιατί έτσι μου γουστάρει!!! Κράξτε με, το ίδιο μου κάνει γιατί εγώ σας γράφω. Αλλά δεν είναι όλοι σαν εμένα και αυτό σας κάνει χαρούμενους. Είστε τόσο «yo»και «cool»όταν πειράζετε τους emo και τους βλέπετε να σκύβουν το κεφάλι ή όταν τους βαράτε... Φυσικά, τους βαράτε γιατί αυτοί δεν έχουν παρέες, ενώ τους κάγκουρες τους χέζεστε γιατί θα σας γαμήσουν τα πρέκια...
Αυτός που κράζετε στον δρόμο...
Καλημέρα!! Είμαι πολύ χαρούμενος χωρίς λόγο!! Χτες με παράτησε η κοπέλα μου, πριν μια βδομάδα έσπασα το πόδι μου, οι γονείς μου είναι ζώα και σε ένα μήνα δίνω Πανελλήνιες!! Διαβάζω όλη μέρα, βγαίνω σπάνια, αλλά είμαι χαρούμενος! Ξέρετε γιατί; Γιατί μια μέρα θα ψοφήσω και δε γουστάρω εκείνη τη μέρα να θυμάμαι μια ζωή μίζερη, καταπιεσμένη και γεμάτη απωθημένα. Ζήστε λοιπόν!! Μην αναλώνεστε σε μαλακίες!!
Παναγιώτης,
Ηράκλειο Κρήτης
...η Μαθηματικός μας όταν γράφουμε διαγώνισμα, καθαρίζει φασόλια...
...είμαι κοντός...
...στα 19 µου χρόνια βρέθηκα ξαφνικά φαντάρος στο Κόσσοβο...
Η μητέρα μου, όταν έρχεται σπίτι, μαγειρεύει διάφορα φαγητά, τα χωρίζει σε συγκεκριμένες μερίδες κι έπειτα τα κλείνει σε τετράγωνα κουτιά από αλουμινόχαρτο και τα βάζει στην κατάψυξη. Γράφει πάνω στο χαρτονένιο καπάκι με κεφαλαία ατσούμπαλα γράμματα τι περιέχει το κάθε κουτί και σε ποιον ανήκει, για παράδειγμα: «ΠΕΝΝΕΣ ΜΕ ΧΤΑΠΟΔΙ-ΕΛΛΗ» ή «ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ ΜΕ ΡΥΖΙ-ΝΙΚΟΣ», ώστε το μόνο που μένει για μας είναι να ζεστάνουμε στο φούρνο για δέκα λεπτά το αλουμινένιο κουτάκι μας.
Η μητέρα μου μένει στο ίδιο σπίτι μ' έναν άνθρωπο με τον οποίο δε μιλάνε μεταξύ τους. Δηλαδή συγκατοικούνε αλλά δεν κάνουν τίποτα μαζί, όπως να φάνε στο ίδιο τραπέζι ή να δουν μαζί τηλεόραση και φαντάζομαι πως δεν κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι. Αυτή η σιωπή σπάει κάποιες φορές όταν συμβαίνει κάτι κακό ή όταν δεν πρέπει να γίνει αισθητή σαν κατάσταση σε κάποιον τρίτο, αλλά πολύ προσωρινά.
Όλα αυτά τα τελευταία χρόνια πέρασαν έτσι, με μεγάλα κύματα σιωπής που το ένα διαρκούσε πιο πολύ από το άλλο. Σιωπηλά άγρια κύματα σ' ένα σπίτι διακοσίων τετραγωνικών και με τρία άδεια παιδικά δωμάτια στον πάνω όροφο.
Μια μέρα πριν από κάποια χρόνια, γύρισα από το σχολείο τη συνηθισμένη ώρα, μπήκα από την πλαϊνή πόρτα που αφήναμε πάντα ξεκλείδωτη και είδα τη μητέρα μου στο πάτωμα του σαλονιού. Δίπλα της ήταν πεσμένη μια σκούπα και πιο δίπλα το τηλέφωνο ανοιχτό κι εκείνη, πεσμένη στο πάτωμα, έβγαζε έναν περίεργο ήχο, κάτι ανάμεσα σε εξαντλημένο κλάμα και θλιβερό ουρλιαχτό. Δεν πανικοβλήθηκα ούτε έτρεξα να την αγκαλιάσω (και είναι τρομερό πως ακόμη κι εκείνη τη στιγμή η αντίδρασή μου ήταν απολύτως ελεγχόμενη και μέσα στα πλαίσια του μη αυθόρμητου, όπως έμαθα να είμαι σ' αυτή την οικογένεια),απλά της είπα «τι κάνεις παιδί μου;» και τη βοήθησα να σηκωθεί. Ποτέ δεν έμαθα τι είχε συμβεί, μα η εικόνα αυτή μ' έκανε να τη λυπηθώ τόσο πολύ που κατέστρεψε μέσα μου μια για πάντα τη δυνατότητα να μου επιβάλλεται ή να μ' επηρεάζει. Η ψυχή της μητέρας μου είναι πια πολύ εύθραυστη και πολύ μόνη.
Ο μόνος καιρός που τη θυμάμαι χαρούμενη ήταν τότε που δούλευε. Είχε πάει σε μια ιδιωτική σχολή Σχεδιασμού και Διακόσμησης αφού εμείς είχαμε λίγο μεγαλώσει. Γέμισε το σπίτι εργαλεία και χαρτιά με κατόψεις κτιρίων. «Πάω στη σχολή», έλεγε. Μετά αποφάσισαν με μια φίλη της ν' ανοίξουν ένα γραφείο. Αγόρασαν έπιπλα και σχεδιαστήρια και μικρά χαρακάκια σ' όλα τα μεγέθη και τύπωσαν κάρτες. Πρώτη φορά είδε τ' όνομά της τυπωμένο κάπου! Ήρθαν οι πρώτες δουλειές κι εκείνη δούλευε κι είχε μια κούραση γλυκιά κάθε βράδυ. Εγώ τ' απογεύματα καθόμουν στο γραφείο, ο αδερφός μου πήγαινε σε απογευματινό παιδικό σταθμό, ο άλλος αδερφός μου έμενε σπίτι μόνος του κι η μητέρα μου όλο δούλευε και είχε τα δικά της λεφτά.
Αυτό κράτησε περίπου δύο χρόνια και μετά αποφασίστηκε να κλείσει το γραφείο γιατί είχε τρία παιδιά και κανέναν να τη βοηθάει. Κι έτσι έκλεισε το γραφείο και μαζί τελείωσαν οι ευτυχισμένες μέρες της μητέρας μου. Για αρκετά χρόνια μετά μας έλεγε: «Όταν σας ρωτάνε, θα λέτε “η μαμά μου δουλεύει ακόμα, αλλά τώρα παίρνει τις δουλειές στο σπίτι”». Η καημένη η μητέρα μου! Κανείς δεν της έδωσε αγάπη. Ένιωθε σ' όλη της ζωή μόνη και υποτιμημένη δίπλα σ' έναν δυναμικό, μορφωμένο σύζυγο. Δεν πρέπει να ‘χει νιώσει ποτέ της ποθητή και δε θα τολμούσα ποτέ να υπολογίσω το πόσα χρόνια έχει να κάνει έρωτα. Καμιά φορά σκέφτομαι «Μακάρι να είχε ερωτευτεί κάποιον και να μας είχε παρατήσει για να ζήσει μια πιο ανάλαφρη ζωή». Τουλάχιστον θα είχε κάνει για μια φορά στη ζωή της αυτό που ένιωσε. Όταν τη σκέφτομαι μόνη μέσα στο τεράστιο σιωπηλό σπίτι δεν μπορώ να μην κλάψω. Όπως κλαίω πάντα κι όταν βλέπω τα γραμματάκια της πάνω στα ασημένια κουτιά: «ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ - ΕΛΛΗ», «ΜΠΙΦΤΕΚΙΑ ΜΕ ΠΑΤΑΤΕΣ - ΕΛΛΗ», «ΣΠΑΝΑΚΟΡΥΖΟ - ΕΛΛΗ»... Αυτό καταφέρνω μόνο να κάνω για τη μητέρα μου. Να σπαράζω τετρακόσια πενήντα χιλιόμετρα μακριά, πάνω στα μαγειρευτά φαγητά της.
Έλλη, 23 ετών, φοιτήτρια
Αθήνα
1. Γιατί ΠΑΝΤΑ μου αρέσουν αυτοί που δε με θέλουν;
2. Γιατί ΠΑΝΤΑ παθαίνω κόλλημα με τους καθηγητές που την επόμενη χρονιά δεν έχω;
3. Γιατί ΠΑΝΤΑ οι φίλες μου έχουν μεγαλύτερο στήθος από μένα;
4. Γιατί ΠΑΝΤΑ στα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής μου είμαι βραχνιασμένη;
5. Γιατί έχω κυτταρίτιδα;
6. Γιατί έχω μαλακομαγνήτη;
7. Γιατί έχω μυωπία;
8. Γιατί τα νύχια των χεριών μου μεγαλώνουν τόσο γρήγορα;
9. Γιατί δε μακραίνουν το ίδιο γρήγορα και τα μαλλιά μου;
10. Γιατί ΠΑΝΤΑ μου τελειώνουν τα λεφτά τόσο γρήγορα;
Είμαι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο και όσο περνάνε τα χρόνια τόσο μεγαλύτερο σοκ παθαίνω, όταν διαπιστώνω τη ζημιά που κάνουν οι καθηγητές του σχολείου και οι γονείς στα παιδιά. Έχω πολλούς φοιτητές που όνειρο της ζωής τους είναι να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι από τα 22 επειδή έτσι λένε η μαμά και ο μπαμπάς. Άλλοι πάλι είναι πιο συντηρητικοί και από τη θεία μου τη Βασίλω (που έχει πεθάνει και δεν της το έχουν πει) και όταν τους πετυχαίνω σε κανένα μπαράκι το βράδυ, με κοιτάνε λες και είμαι UFO, επειδή μπορεί να χτυπιέμαι με Sex Pistols και αυτοί να κάθονται σαν θεούσες για να μη χαλάσει το μαλλί. Όταν καμιά φορά προσπαθώ να τους ξυπνήσω και τους λέω να ερωτεύονται, να ζουν τη ζωή τους και ν' αφήσουν πίσω το βυζί της μάνας τους, πάλι με κοιτάνε λες και έχω πάθει πέντε εγκεφαλικά. Σας ευχαριστώ θερμά που κρατάτε τη φλόγα ζωντανή στην ψυχή των παιδιών. Κι ευχαριστώ ακόμα πιο θερμά τα γκρουπάκια του Schoolwave για την τόσο καλή δουλειά τους και το κοινό που χτυπιέται και ΖΕΙ ε-πι-τέ-λους.
Tet, Κρήτη
Schooligans, διαβάζω κάθε τεύχος σας και χάρηκα πολύ που βρήκατε νέο «ξενοδόχο». Παρόλα αυτά έχω πολλές ενστάσεις για τη φωτογραφία του τεύχους Νοεμβρίου. Ναι, είμαι Κολεγιόπαιδο κι έχω σιχαθεί την προκατάληψη εναντίον του Κολεγίου. Πρώτον, όχι, δεν είναι όλοι λεφτάδες, ούτε ψώνια, ούτε παιδιά πολιτικών. Οι γονείς μου είναι γιατροί δημοσίου χωρίς φακελάκια και ιατρεία. Και στα περισσότερα παιδιά τα λεφτά δεν τρέχουν από τα μπατζάκια. Οι γονείς των πιο πολλών στερούνται για να μας στείλουν και το ξέρουμε και είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό. Και δεύτερον, όχι, δε μας ανατρέφουν για να πάρουμε υπό την κατοχή μας τη χώρα, απλώς έχουμε περισσότερες δραστηριότητες κι ερεθίσματα για να αναπτύξουμε την προσωπικότητά και τα ενδιαφέροντά μας. Ναι, υπάρχουν ψώνια αλλά όχι περισσότερα από ό,τι σε άλλα σχολεία. Όσο για την τελετή αποφοίτησης, ελάχιστοι την ευχαριστήθηκαν και γίνεται και στο Αρσάκειο και στη Γερμανική. Οπότε θα σας συμβούλευα πρώτα να γνωρίσετε «Κολεγιόπαιδα» και μετά να μας κρίνετε. Για όνομα του Θεού, δεν μπορώ άλλο να λέω ότι είμαι από το Κολέγιο κι αμέσως να μου βγαίνει το όνομα της ψωνάρας και της πλούσιας.
Μια αγανακτισμένη 18χρονη
...γιατί έχω μαλακομαγνήτη;...
...πρώτα να γνωρίσετε "Κολεγιόπαιδα" και μετά να μας κρίνετε!...
...η γενιά μου (του Πολυτεχνείου) πιστεύει ότι είναι προοδευτική. Σκατά στα μούτρα μας...
Είμαι 15 και πάω Α’ Λυκείου... Δεν αντέχω το σχολείο, τα φροντιστήρια και γενικώς τη ζωή μου! Σε όποιον έχω δοκιμάσει να πω όλα αυτά που νιώθω με λέει κλαψιάρα... Οκ, μπορεί να είμαι, αλλά όλοι εσείς που το λέτε έχετε νιώσει ποτέ πώς είναι να μη σε βλέπουν; Να χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα και το μόνο που θέλεις είναι να χτυπήσει για μέσα γιατί στο διάλειμμα βαριέσαι περισσότερο απ' ό,τι στο μάθημα, γιατί δεν έχεις σε ποιον να μιλήσεις; Ξέρεις πώς είναι να κάθεσαι όλα τα βράδια μέσα γιατί δεν έχεις κανέναν να βγεις; Να μην έχεις κανέναν που να ξέρεις πως άμα μάθει πως πέθανες θα στεναχωρηθεί; Δεν ξέρετε πώς νιώθει ένα τέτοιο άτομο... Δεν παλεύεται μια τέτοια ζωή, πίστεψέ με...
Αγαπητοί Schooligans, είμαι 50 χρονών, πατέρας ενός γιου 15 χρονών και αναγνώστης της εφημερίδας σας. Διαβάζω τη σπαρακτική αλληλογραφία που δημοσιεύετε και τρελαίνομαι για την κοινωνία μας και τη φρίκη που μας οδηγεί. Ζω τις αγωνίες του γιού μου που ασφυκτιά. Με τρελαίνει το ότι ακόμη κι εγώ, έρχονται στιγμές που τον πιέζω να έχει ένα επίπεδο απόδοσης, αλλά φοβάμαι το μέλλον του μέσα σε αυτό το σύστημα. Η γενιά μου (του Πολυτεχνείου) αυτάρεσκα πιστεύει ότι είναι προοδευτική. Σκατά στα μούτρα μας. Τώρα η γενιά μου είναι στην εξουσία και είμαστε οι χειρότεροι εξουσιαστές όλων. Καταστρέψαμε το περιβάλλον, καταργήσαμε τα ωράρια εργασίας (κάθε αξιοπρεπές μαλακοστέλεχος δουλεύει μέχρι τις 8 κάθε βράδυ), κάνα-με τις σχέσεις μας εμπόρευμα, τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο μας τον δώσαμε τροφή σε μια φρικτή τηλεόραση και έχουμε το θράσος να λέμε στα παιδιά μας ότι είμαστε και παράδειγμα προς μίμηση. Φρίκη! Η ελπίδα μας είστε εσείς! Αντισταθείτε! Μην ενταχθείτε στο σύστημα, ανατρέψτε το, πολεμήστε το, αρνηθείτε τη γλυκιά απορρόφηση. Φωνάξτε δυνατά, διασκεδάστε, ταξιδέψτε, αρνηθείτε τον φυλετικό ή τον ταξικό ρατσισμό. Σκεφτείτε τα δικά σας παιδιά.
Νίκος Ρ.
Πήγαμε στο προαύλιο και πήραμε μια μπάλα. Να παίξω κι εγώ; Καλύτερα όχι... Ας παίξω, μπορεί να μην πούνε τίποτα... Το «βόλεϊ σε κύκλο» ξεκινάει και ανταλλάσσουμε πάσες, για λίγο νομίζω ότι το έχουν ξεχάσει! Τι ωραία! Είναι όλο το τμήμα μαζί και παίζουμε, δε βριζόμαστε ούτε καβγαδίζουμε! Ίσως να μην είναι τόσο κάφροι, ίσως εγώ απλά να μην τους γνωρίζω καλά... Όχι, τους γνωρίζω πολύ καλά! Έρχεται η μπάλα προς το μέρος μου, πλησιάζω και προσεύχομαι να κάνω σωστή μανσέτα! Ακούω εκείνη την σκύλα, το κακομαθημένο: «Ρε, πάτε καλά; Στην .......δώσατε μπάλα; Πάει το παιχνίδι!!!». Κάνω ότι δεν ακούω και χτυπάω την μπάλα, πήγε στραβά και κάπως ψηλά... Πετάγεται η κοντή bitch: «Ε, δε σας το είπα;!». Μετά από ώρα απραγίας και ανυπαρξίας, κατά λάθος (φυσικά κατά λάθος, ποτέ σκόπιμα) ξαναέρχεται η μπάλα. Πηδάω για να τη φτάσω, αποτυχία! Φεύγει πάνω από το κεφάλι μου! Ακούω τα κλασικά: «Αμάν μωρέ .....,μια χαρά παίζαμε! Μόλις ήρθε σε σένα πάει το παιχνίδι!». Και το μαλακιστήρι καταλήγει: «Εμείς εδώ παίζουμε. Αν θέλεις να διασκεδάσεις, τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία!». Πηγαίνω στην άλλη παραλία, αλλά δε θα ξαναγυρίσω ποτέ...
Έχω ρίξει το κλάμα της ζωής μου!!! Ήταν η χειρότερη μέρα που θα μπορούσε να υπάρχει… και για όλα αυτά ξέρετε ποιος φταίει;! Οι ΑΡΧΙΜΑΛΑΚΕΣ που με γέννησαν!!
Γιατί ρε πούστη μου σε μένα;;;;;; Έλεγα πότε δε θα γίνει αυτό στη δική μου οικογένεια …και να που έγινε!! Ήρθε σήμερα ο πατέρας μου σπίτι (χωρισμένοι οι γονείς μου…) και έριξαν έναν καβγά με τη μάνα μου που δεν υπάρχει όμοιος… Ό,τι είχαν να πουν τόσα χρόνια το είπαν σήμερα! Μέχρι και η αστυνομία ήρθε… και όλα αυτά μπροστά μου! Κανείς τους δε νοιάστηκε!! Γιατί;; Μόνο αυτό ρωτάω. Γιατί;;;;;;;;;; Αλλά δε νομίζω να απαντήσει κανείς… Τέσπα, σας έγραψα γιατί ήθελα να μου φύγει ένα βάρος. Είμαι δυνατή και ξέρω ότι θα το ξεπεράσω. Αλλά αν δεν ήμουν; Τι θα γινόταν τότε; Νομίζουν ότι με ένα «συγγνώμη» και λίγο κλάμα λύθηκε η υπόθεση. Μέχρι και οι ίδιοι παραδέχτηκαν ότι είμαι πιο ώριμη από αυτούς… Φαντάσου…
Σκυλοβαριέμαι!
Heleleneika, Δράμα
Αγαπητοί schooligans... είναι 9/11/07 κι επιτέλους κρατάω στα χέρια μου το απόλυτο περιοδικό ξανά! Γαμάτε και δέρνετε με την περιοδικάρα σας!!!!!! Μέσα στις σελίδες των schooligans παίρνω κουράγιο να συνεχίσω το γαμημένο διάβασμα και τις ακόμα πιο γαμημένες Πανελλήνιες.
Πριν από εννιά μέρες ακριβώς είχα γενέθλια και συνέπεσαν με την κατάληψη του σχολείου μας. Κατάληψη όχι γιατί «η τυρόπιτα είναι στρογγυλή και δεν ξέρω από πού να αρχίσω», αλλά γιατί το σχολικό μας συγκρότημα καταρρέει μέρα με τη μέρα, γιατί ο λέβητας έχει χαλάσει και εκτός του ότι τρώμε όλο το ψωλόκρυο στη μάπα υπάρχει και κίνδυνος να τιναχτούμε στον αέρα. Τέσπα, ήταν τα καλύτερα γενέθλια ever!!!! Το βράδυ πήγα στο σχολείο με δύο τούρτες που τις τσακίσαμε, ενώ η παρέα μου με υποδέχτηκε τραγουδώντας μου τις ευχές στη μέση του προαυλίου την ώρα που το ετοιμόρροπο κτίριο σειόταν. Εκατό σουβλάκια ψήθηκαν (ευχαριστούμε Πάνο-αισθησιακέ), μπύρες, κρασιά, ρετσίνες ανοίχτηκαν, γελάσαμε μέχρι δακρύων και είπαμε όλα όσα δεν είχαν ειπωθεί μεταξύ μας για πάρα πολύ καιρό (Νίκο, ξανά συγγνώμη). Κατάλαβα ότι το να έχεις δίπλα σου ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνείς και τους νοιάζεσαι είναι η μεγαλύτερη καταξίωση στη σκατοζωούλα μας.
ΥΓ. Η πλάκα είναι ότι ο πατέρας μου και η μάνα μου είχαν ξεχάσει τα γενέθλια μου μέχρι να τους ζητήσω τα χρήματα για τις τούρτες... Ο πατέρας μου και η μάνα μου μού έχουν κάνει απειράριθμα κηρύγματα «περί προδομένων φιλιών»...
...ένας μπάτσος με σταμάτησε γιατί έτρεχα πολύ με το bmx!...
...έριξαν έναν καβγά σήμερα οι γονείς μου... Μέχρι και η αστυνομία ήρθε...
...ζηλεύετε τους emo γιατί έχουν τις πιο ωραίες γκόμενες! ...
Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω… δεν ξέρω και γιατί γράφω… Βλέπω αυτή τη στιγμή μία ξένη εκπομπή και το θέμα της είναι ο βιασμός κάποιας διάσημης. Και έτσι άρχισα να θυμάμαι ένα-ένατα περιστατικά μου έχουν συμβεί… Δεν έχω βιαστεί ποτέ απόλυτα, όμως έχω κάποιες άσχημες εμπειρίες που δεν έχω εξομολογηθεί παρά μόνο στον καλύτερό μου φίλο. Θα σας τα πω, γιατί θεωρώ πως αυτές οι καταραμένες στιγμές του παρελθόντος μου θα σας βοηθήσουν να προστατευτείτε σε τέτοιες περιπτώσεις…
Το πρώτο συνέβη στο αμάξι του αγοριού μου… Μετά από αρκετά τσιγάρα χασίς και κρασί ξεκινήσαμε για να κάνουμε sex...Εγώ όμως ζαλιζόμουν πάρα πολύ και άρχισα να χάνομαι… Τον παρακάλεσα να με βοηθήσει να πάω στο μπροστά μέρος του αυτοκινήτου… Εκείνος όμως είχε θυμώσει που δεν ολοκλήρωσε και συνέχισε να αυνανίζεται αφήνοντάς με δίπλα του και αγγίζοντας τα πόδια μου και το στήθος μου με βία σαν να ήμουν ένα κρέας που θα τον βοηθούσε να τελειώσει… Άρχισα να κλαίω σιωπηλά και ήταν σαν να μην ήμουν πια εκεί. Δεν τα θυμάμαι πια ακριβώς, μόνο ότι δεν τα κατάφερε. Από τότε τον μίσησα γιατί με εξευτέλισε και με ταπείνωσε, ενώ εγώ τον εμπιστευόμουν. Όμως αυτά κάνουν οι χρήσεις... Έχω ν’ αγγίξω οτιδήποτε δυο χρόνια τώρα -ούτε αλκοόλ- με προσπάθεια από γιατρό, γιατί υπέφερα από κατάθλιψη και κρίσεις πανικού... Ένα εφηβικό λάθος πολλές φορές έχει ανεξίτηλες συνέπειες για την υγεία και την ψυχή μας.
Το δεύτερο περιστατικό έχει να κάνει με έναν μπάτσο που γνώριζα περίπου μία βδομάδα από ένα περιστατικό. Τον συνάντησα ξανά στο δρόμο και σταμάτησε με το αυτοκίνητο και με πολιτικά για να με πάει σπίτι γιατί κάτι, είπε, πως είχε συμβεί στην περιοχή και ήταν επικίνδυνο να κυκλοφορώ μόνη… Κι εγώ η ηλίθια μπήκα. Σταματήσαμε στο περίπτερο και μου είπε να πάρω μπύρες και για τους δύο… Πήρα μόνο για αυτόν και ζήτησα να με πάει σπίτι, γιατί μπάτσος σε περιπολία και αλκοόλ μαζί, δεν πάει... Μου είπε εντάξει. Όμως σταμάτησε στην παραλία απέναντι από το σπίτι μου, έκλεισε τις ασφάλειες και μου είπε να κοιτάξω κάτω από το κάθισμά μου και να του πω τι ήταν εκεί. Κοίταξα και φρίκαρα. Του είπα πως ήταν ένα γκλομπ. Γέλασε και μου είπε αν ξέρω γιατί είναι αυτό. Δεν του απάντησα, είχα φοβηθεί πάρα πολύ. Είχε όμως εκείνος την απάντηση: αυτό ήταν για όσους λένε όχι στις αρχές! Με ρώτησε τι νούμερο σουτιέν φοράω. Πάλι δεν απάντησα. Του είπα μόνο ότι είμαι ανήλικη και να με αφήσει να φύγω. Αλλά δεν τον ένοιαζε απ’ ό,τι φάνηκε, γιατί είχε αρχίσει ήδη να ιδρώνει σαν γουρούνι, αγγίζοντας το στήθος μου και ρωτώντας αν το σκουλαρίκι στη γλώσσα μου είναι κατάλληλο για… Είχε και κάτι μωρομάντηλα για να σκουπίζεται ο βρωμιάρης. Με τα πολλά μου είπε ότι θα με άφηνε να φύγω αν του έδινα το κινητό μου. Το έκανα και με άφησε. Δεν ξέρω αν με πήρε ποτέ γιατί άλλαξα αριθμό την επόμενη κιόλας μέρα.
Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά αφού έχουν περάσει χρόνια από εκείνη την άγρια και αυτοκαταστροφική εποχή της εφηβείας μου… Πλέον είμαι 19 χρονών και τίποτα δεν θυμίζει πια εκείνο το κορίτσι… Ίσως μόνο η αφηρημάδα και το βλέμμα…
Ελευθερία,
Λαγονήσι
Θέλω να σκοτώσω έναν σκατόμπατσο που με έβρισε, γιατί είπε ότι έτρεχα πολύ με το bmx και χωρίς κράνος. Και λέει ότι έτσι και με ξαναπετύχει θα πληρώσουν τρελό πρόστιμο οι δικοί μου. Ρε guys γίνεται αυτό;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Είμαι έξαλλη. Τα ‘χω πάρει απεριόριστα. Με το γράμμα των παιδιών που ο τάχα μου δήθεν γιατρός και τάχα μου δήθεν πατέρας τους τα κακοποιεί (τεύχος 10). Δεν είναι γιατρός, δεν είναι πατέρας. Αρχίδι είναι, μαλάκας. Ένα παράσιτο που ξεσπάει στους μικρούς κι ανυπεράσπιστους όλα τα κόμπλεξ της ανύπαρκτης ζωής του. Η Ιατρική είναι λειτούργημα. Ο όρκος που φωναχτά δίνουν οι γιατροί είναι να φροντίζουν τους ανθρώπους. Να τους φροντίζουν, όχι να τους γαμάνε. Όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο αυτούς που πληρώνουν. Ο όρκος που σιωπηρά δίνει όποιος αποφασίζει να γίνει γονιός είναι να δώσει στα παιδιά του αγάπη. ΑΓΑΠΗ ρε μαλάκα, ΑΓΑΠΗ, όχι ξύλο και σκατά.
Είμαι 38 χρονών. Και μητέρα. Αποποιήθηκα αυτό τον τίτλο για μια στιγμή, πριν από τρία χρόνια, όταν ο γιος μου ήταν 2 ετών. Τον κτύπησα με την παντόφλα. Τόλμησα να απλώσω χέρι πάνω του επειδή έχασα την ψυχραιμία μου. Τον κακό μου τον καιρό. Το παιδί μου έκλαψε –κι έφταιγα εγώ, η άθλια, η μαλακισμένη. Ακόμα το θυμάται. Και μου τα χώνει σε κάθε ευκαιρία. Και καλά κάνει. Δεν είχα κανένα δικαίωμα να χρησιμοποιήσω το ξύλο για να συνετίσω δήθεν το παιδί μου. Αν είχα αρχίδια, αν ήμουν σωστή, ας το έπειθα ότι εγώ είχα δίκιο κι αυτό άδικο. Και μη μου πει κανένας ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν. Μαλακίες. Τα παιδιά καταλαβαίνουν από τη μέρα που γεννιούνται, εμείς οι μεγάλοι είμαστε ηλίθιοι. Είμαι έξαλλη. Έξαλλη. Δεν ξέρω τι να πω σ’ αυτά τα παιδιά. Ειλικρινά δεν ξέρω. Μονάχα να τα παροτρύνω μπορώ. Ζητήστε βοήθεια. Ο Συνήγορος του Παιδιού έχει ειδική ιστοσελίδα στο www.0-18.gr. Πάνω απ’ όλα, μην ανεχτείτε άλλο αυτή την κατάσταση.
Ρούλα, 38 χρονών
Η bubbles, η blossom, η buttercup και η mojo jojo μαζί με το moroylini, την Έφη και τον κ. Ploutonium περνάνε τέλεια στο σχολείο!
Δήμητρα, Φιλιππιάδα
Dear Schooligans, μόλις ξαναείδα για πέμπτη φορά το dvd του Schoolwave 2007... Είναι τέλειο!! Πόσο λυπάμαι που δεν μπόρεσα να έρθω (ο μπαμπάς μου είχε ψιλοφρικάρει και δε με άφησε). Όλα τα συγκροτήματα το καταδιασκέδασαν και ακόμη κι αν δεν το πιστεύετε, το καταδιασκέδασα κι εγώ μέσω του dvd (χόρευα, γελούσα, τραγουδούσα κάποιους στίχους...). Το θέμα είναι ότι πρέπει να ήμουν τόσο ενθουσιασμένη κι εκστασιασμένη όταν το περιέγραφα στον μπαμπά μου (λέγοντάς του πόσο ωραία περνάτε, ότι τα συγκροτήματα είναι όλα τόσο διαφορετικά, μα πραγματικά υπέροχα!) που όταν τον ρώτησα αν μπορώ να έρθω στο επόμενο Schoolwave, μου απάντησε απλά «Φυσικά...». Γιούπι!
...τα παιδιά καταλαβαίνουν από τη μέρα που γεννιούνται, εμείς οι μεγάλοι είμαστε ηλίθιοι...
...σκυλοβαριέμαι!...
...η καημένη η μητέρα μου! Μια ζωή ένιωθε μόνη δίπλα σε ένα δυναμικό σύζυγο...
Καλησπέρα αγαπητό περιοδικό schooligans, λέγομαι Γιάννης και είμαι από Κιλκίς. Δεν ήξερα το περιοδικό σας μέχρι που μια μέρα μου το έδωσε ένα φιλαράκι να το διαβάσω, είδα μέσα γράμματα από παιδιά που με έφεραν στην θέση να πω πόσο αχάριστη κοινωνία έχουμε, αλλά και πόσο τρελή...
Δε λέω, διάβασα και κάποια γράμματα από παιδιά που πραγματικά έχουν δύσκολα εφηβικά χρόνια, είτε από γονείς είτε από σχέσεις είτε από φίλους. Ένα έχω να πω. Σκεφτείτε να ήσασταν σε καιρό πολέμου, φτώχειαs και πείνας όπως είναι τα παιδιά του Κοσόβου, παιδιά τα οποία πήγα και είδα πέρσι σαν φαντάρος που ήμουν. Και δε μιλάω για έναν απλό πόλεμο, μιλάω για ένα σύστημα σκληρής ζωής...
Στα 19 μου χρόνια βρέθηκα ξαφνικά από την ήσυχη και ζεστή μονάδα μου στην Σπάρτη, στο Κόσοβο. Είδα παιδάκια να πεινάνε και να κλαίνε, να κλαίνε γιατί πριν μια ώρα έπεσε μια βόμβα στο σπίτι τους και σκότωσε τους γονείς τους ή τα αδερφάκια τους. Προσωπικά εγώ ο ίδιος σήκωσα στα χέρια μου έναν 14χρονο Αλβανό του Κοσόβου μισοπεθαμένο, γιατί του επιτέθηκαν εκπαιδευμένα σκυλιά Σέρβων και το δάγκωσαν στην καρωτίδα. Την προηγούμενη βδομάδα τρέξαμε πανικόβλητοι από έναν κρότο που μας πάγωσε το αίμα, λίγα μέτρα πιο πίσω από το χωριό που είχαμε κατασκηνώσει. Ένας παππούς Σέρβος όργωνε με το τρακτέρ του και χτύπησε μια νάρκη... Κομμάτια έγινε, τον βρήκαμε κρεμασμένο στα δέντρα.
Τα εγγόνια του σπάραζαν στο κλάμα, τι να πουν κι αυτά... Τι να πουν γενικά εκεί πάνω τα παιδιά της ηλικίας σας και κάθε ηλικίας; Μπαίνεις στο χωριό τους για περίπολο και τρέχουν γεμάτα χαρά για να τους δώσεις καραμέλες. Σε βλέπουν με τη στολή και το κράνος και κάνουν σαν τρελά από την χαρά τους, τρέχουν στην αγκαλιά σου και σε περικυκλώνουν φωνάζοντας στα σέρβικα «καλός άνθρωπος!»...
Σας λέω λοιπόν να μην απελπίζεστε γι’ αυτά που σας συμβαίνουν, υπάρχουν και χειρότερα. Εσείς εδώ περιμένετε μη τυχόν χτυπήσει το κινητό σας και σας πει το ταίρι σας ότι χωρίζετε και σας ρίξει σε κατάθλιψη. Εκεί τα παιδιά περιμένουν τρέμοντας μην πέσει βόμβα στο μπαλκόνι τους...
Γι’ αυτό μην κόβετε τις φλέβες σας, κόψτε το τσιγάρο (κι εγώ το ‘κόψα), μη βαράτε ενέσεις, βαρέστε το κεφάλι σας στον τοίχο. Πού ξέρετε, μπορεί να συνέλθετε, το έχω δει κι αυτό...
Είμαι 20 στα 21 πλέον και ακόμη κουβαλάω φριχτές εικόνες από πτώματα παιδιών, γέρων και στρατιωτών, εσείς δεν τα έχετε δει αυτά. Σας εύχομαι ποτέ να μην τα δείτε. Ατενίστε το μέλλον με άλλο βλέμμα, εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω. Αυτά είχα να σας πω. Χέστηκα και αν δεν το δημοσιεύσετε, εγώ το έστειλα γιατί νιώθω χρέος απέναντι στην πραγματικότητα...
Καληνύχτα σας.
Γιάννης, Κιλκίς...
