Τη σήμερον ημέρα οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Τα κορίτσια κυνηγάνε τ' αγόρια και τ' αγόρια κοιμούνται. Αυτό με τρομοκρατεί! Γιατί, βρε αγόρι μου, αφού σ' αρέσει δεν τη διεκδικείς και κάθεσαι σαν το μουρόχαυλο; Τι περιμένεις; Αυτή η κατάσταση με τρελαίνει. Eνα παιδί της Τρίτης Λυκείου (εγώ πάω Πρώτη) έχει ακριβώς αυτά τα γνωρίσματα. Με θέλει, τον θέλω, με φλερτάρει, τον φλερτάρω... κι αυτό κρατάει 4 μήνες τώρα! Ήμαρτον! Στην αρχή ο συγκεκριμένος είχε κοπέλα. "Εντάξει", λέω, "κάνε πίσω". Οι φίλες μου έλεγαν όμως, ότι το βλέμμα του με κάρφωνε συνεχώς! Μετά από μία εβδομάδα (αφού συνέχιζε τα κοιτάγματα) χώρισαν! Ώπα λέω! Εδώ είμαστε! Εγώ τον ήθελα καιρό, αλλά, λόγω της άλλης, ποτέ δεν το παραδέχτηκα. Οπότε, αφού χώρισαν, εκδηλώθηκα! Και να τα κοιτάγματα, να τα χαμόγελα, και δώστου να μου κλείνει το μάτι κι εγώ να ανταποδίδω χωρίς σταματημό! Περνάνε δυο-τρεις μήνες έτσι, σάστισα η κοπέλα! "Τι γίνεται" λέω "ρε παιδιά;". Βάζω μπρος το σχέδιο της ζήλιας! Γνώριζα ένα φίλο του, οπότε, κάθε φορά που ήταν μπροστά, εγώ φλέρταρα το φίλο του. Τίποτα αυτός! Μια εβδομάδα μετά, τα 'φτιαξε με άλλη! Λέω "Είναι μαλάκας!!!". Μόλις χώρισαν, πάλι τα ίδια. Με κοίταγε, με φλέρταρε κλπ. Κι έτσι φτάνουμε σήμερα, 4 μήνες μετά, να είμαστε εδώ στο ίδιο σχολείο, στο ίδιο προαύλιο και τίποτα να μην έχει γίνει! Κι έρχομαι και ρωτώ: Γιατί δεν κάνει κάτι; Επιτέλους, πού πήγαν όλοι οι ΑΝΤΡΕΣ;