ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΜΕ ΦΤΕΡΑ

Πριν λίγο καιρό ο 16χρονος Αντρέας χώρισε από τη 16χρονη Νίκη μετά από δύο χρόνια σχέση.
Αφορμή ήταν ένα βιβλίο...

«Γιατί χωρίσατε ρε Αντρέα;». «Γιατί είχαμε καταντήσει παντρεμένοι. Κάθε φορά έβλεπα το ίδιο έργο. Θα γύριζα από το σχολείο, θα την έπαιρνα τηλέφωνο. Θα γύριζα από το φροντιστήριο, θα μ' έπαιρνε εκείνη. Και κάθε Σάββατο βράδυ -θέλαμε, δε θέλαμε- θα βγαίναμε στάνταρ μαζί». «Και το αποφάσισες έτσι ξαφνικά;», «Έτσι ξαφνικά. Βασικά επηρεάστηκα από τα "Γουρούνια με φτερά"».

Τα «Γουρούνια με φτερά» (εκδόσεις Αστέρι) ήταν ένα δώρο των Schooligans στον Αντρέα (sorry Νίκη!). Είναι ένα βιβλίο-θρύλος που γράφτηκε πριν 30 χρόνια. Δεν έχει διαφημιστεί ποτέ, κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι και από γενιά σε γενιά. Είναι η ιστορία δύο εφήβων, του Ρόκκο και της Αντόνια, στην Ιταλία της δεκαετίας του '70. 

Ο Αντρέας σιχαίνεται το διάβασμα, αλλά κόλλησε μόλις διάβασε την πρώτη σελίδα του βιβλίου. «Πούτσος» είναι η πρώτη λέξη, «μουνί» η πέμπτη. Όχι, δεν είναι τσόντα. Είναι ένα βιβλίο βρώμικο και αθώο, όσο μια ονείρωξη. Η πρώτη σελίδα περιγράφει τη φαντασίωση της Αντόνια καθώς αυνανίζεται. «Ίσως κάποιος να καβλώσει από τις περιγραφές» λέει ο ευαίσθητος Αντρέας. «Εμένα δε μου συνέβη, γιατί εγώ κόλλησα αλλού». 

Ο Αντρέας ταυτίστηκε με τον συνομήλικο Ρόκκο που προσπαθεί να είναι άντρας «σε μια κοινωνία σκληρών πούτσων». Και αγάπησε την γλυκιά Αντόνια που του λέει: «Αλήθεια δεν πίστευα πως θα 'χες τόσες ανασφάλειες. Φοβάσαι ένα σωρό πράματα. Θέλω να πω πως, όταν σ' έβλεπα στις συγκεντρώσεις με το τουπέ σου, να κοιτάζεις τα κορίτσια και να κάνεις πλάκα σαν όλα να πήγαιναν μια χαρά, ποτέ δε θα το φανταζόμουν. Αλήθεια. Σ' έκανα πιο σίγουρο για τον εαυτό σου, πιο ξεβγαλμένο. Και κατά κάποιον τρόπο, πιο μαλάκα...».

Στο τέλος ο Ρόκκο και η Αντόνια χωρίζουν. Χωρίζουν με την ελπίδα να ξαναβρεθούν, όταν θα είναι «δυο καινούριοι Ρόκκο και Αντόνια, διαφορετικοί, που να μπορούν να κάνουν έρωτα που να 'ναι έρωτας και τίποτ' άλλο, να μπορούν να λένε ο ένας στον άλλον πράγματα που να σημαίνουν μόνο αυτό που είναι και τίποτ' άλλο».

«Ο επίλογος είναι το πιο υπέροχο σημείο του βιβλίου» λέει ο Aντρέας. «Πιστεύω ότι θα έπρεπε να υπάρχει στο βιβλίο της έκθεσης της Β' Λυκείου. Εμένα τουλάχιστον μ' ενδιαφέρει πολύ περισσότερο απ' τις μαλακίες του Παπανούτσου!»