Dear Schooligans...

Γράφω γιατί δεν ξέρω για ποιο λόγο ζω. Με πνίγουν πολλά που φοβάμαι να τα ομολογήσω, γιατί αν τα πω στους φίλους μου σίγουρα θα με κοροϊδέψουν. Είναι καλά παιδιά αλλά δε θα καταλάβουν. Καταπιέζομαι απ' το σχολείο (ιδιωτικό) και τους γονείς μου έμμεσα που νομίζουν ότι μου κάνουν καλό στέλνοντάς με σε ιδιωτικό. Χωρίς να ρωτήσουν τη δική μου γαμημένη γνώμη, μου λένε να σπουδάσω, να γίνω επιτυχημένος και τότε θα γίνω ευτυχισμένος. Σκατά ευτυχία. Θα κάνω κάτι που σιχαίνομαι και θα κρύβω τα απωθημένα μου κάτω απ" το κουστούμι της δουλειάς. Φοβάμαι ότι στη ζωή μου θα κάνω αυτό που θέλουν οι άλλοι και όχι αυτό που θα επιλέξω εγώ.

Μαθητής Β'Λυκείου

Στην τάξη μου είναι μια κοπέλα που μου σπάει τα νεύρα, δηλαδή ώρες-ώρες μου έρχεται να την πιάσω από τα μαλλιά και να της χτυπήσω το κεφάλι στον τοίχο. Το παίζει ψηλομύτα, νομίζει πως είναι η ντίβα του σχολείου, η παλιοκαριόλα! Βασικά αυτής της κοπέλας πριν από δύο χρόνια της τα είχα ζητήσει. Εκείνης της άρεσα, αλλά κάποια μαλακισμένη της έβαλε σπιουνιές. Σιγά-σιγά, όσο πέρναγε ο καιρός, άρχιζε να μου απομακρύνεται από κοντά μου και μόνο ένα βλέφαρο πετάγαμε και μετά γυρνάγαμε το κεφάλι μας σαν να μη ξέρει ο ένας τον άλλον. Φέτος πάλι έφτασε στα αυτιά της ότι την γουστάρω (γιατί σ' αυτό το κωλοχώρι που ζω κουτσομπολεύει ο ένας τον άλλον) και άντε να δούμε τι θα γίνει.

Λοιπόν, να σας συστηθώ. Με λένε (δεν έχει σημασία πώς), είμαι 15 χρονών, μένω στην Αθήνα και είμαι τρελή για skate. «Τι;;;;;;;Για skate; Μα, δεν είσαι κορίτσι;» Ωχ! Ναι! Σόρρυ! Το ξέχασα! Τα κορίτσια δεν πρέπει να κάνουν skate! Και γιατί παρακαλώ; Εδώ και ενάμιση χρόνο έχω ερωτευτεί το skate. Κάνω τα πάντα για να το αισθάνομαι συνεχώς στη ζωή μου! Μέχρι και ντύσιμο άλλαξα! Φαρδιά κλπ... Το πρόβλημά μου είναι ότι οι γονείς μου δεν μ' αφήνουν. Ξέρετε γιατί; Γιατί είμαι κορίτσι και θα μπλέξω σε «κακές» παρέες (βλέπε «αλήτες») και θα με «παραπλανήσουν» και «θα χτυπήσω» και οι γνωστές μαλακίες συνεχίζονται... Το μόνο που ζητάω είναι να μ' αφήσουν ν' ανέβω πάνω στο σανίδι μου, να πάρω τους δρόμους και να πηδάω σκαλιά με sk8άδες σ' ένα καλό SPOT. Όπως φαίνεται η ζωή για κάποιους είναι άδικη...

SK8ER GIRL

Είμαι 16 χρόνων και πηγαίνω Α' Λυκείου. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα κορίτσια της ηλικίας μου τα φτιάχνουν με μεγαλύτερους, ακόμα και με φαντάρους. Δεν κατηγορώ τα κορίτσια αλλά αυτούς που τα φτιάχνουν μαζί τους. Είναι τόσο μαλάκες. Κορίτσια της ηλικίας τους δεν υπάρχουν; Εμείς δηλαδή τι πρέπει να κάνουμε; Να τα φτιάχνουμε με δημοτικάκια; Είμαι σε μια τάξη με 3 αγόρια και 20 κορίτσια που οι μισές τα 'χουν με μεγαλύτερους!

Αν και υποτίθεται πως διδασκόμαστε Ιλιάδα και Οδύσσεια στην Α' και Β' Γυμνασίου, έπρεπε να φτάσω στο 2ο έτος του Πανεπιστημίου για να μάθω (και αυτό από άσχετη πηγή), ότι στην Οδύσσεια η Ναυσικά προτείνει στον καχύποπτο Οδυσσέα να κάνουν έρωτα, ώστε να δημιουργηθεί μια αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ τους. Η πρόταση δείχνει μάλλον μια ολόκληρη φιλοσοφία γύρω από το θέμα, κατά την οποία σε μια ιδιαίτερη στιγμή όπου ένα ζευγάρι μοιράζεται κάποια πράγματα, υπάρχει εμπιστοσύνη. Το απόσπασμα δε διδάσκεται ποτέ. Ίσως να θεωρούμαστε «μικροί» γι' αυτό, αλλά είμαστε αρκετά «μεγάλοι», ώστε να διδαχτούμε με γλαφυρό τρόπο το πώς ο Πάτροκλος ξεκληρίζει τη μισή Τροία... Στην πρώτη περίπτωση δε βλέπω να υπάρχει κάτι ανήθικο, όταν μιλάμε για σεβασμό και εμπιστοσύνη σε εφήβους που σε λίγα χρόνια θα κάνουν έρωτα, ενώ στη δεύτερη δε θα χρειαστεί ποτέ μάλλον να σκοτώσουν έναν Τρώα.

Εδώ και δυο βδομάδες δεν μιλάω με τον πατέρα μου. Γιατί; Γιατί είναι κολλημένος και γέρος, γι' αυτό, γιατί ποτέ δεν προσπάθησε να καταλάβει τα παιδιά του, γιατί ήθελε αγόρια αντί για κορίτσια, γιατί όλα τ' άλλα παιδιά είναι καλύτερα από εμάς επειδή λέει κάθονται σπίτι και ΠΛΕΝΟΥΝ! Γιατί τον γνωρίζει όλη η Σαλαμίνα και πρέπει να προσέχω. Συνέχεια ένα «μη»... μη βγεις, μη γελάς, μην κάνεις παρέα μ' αυτόν, ούτε με τον άλλον, μην έχεις αγόρι... Αγόρι; Και γιατί δηλαδή, τόσο κακό είναι να 'χω αγόρι; Επειδή αυτός δεν έζησε ποτέ ελεύθερος πρέπει να κάνει και σ' εμένα το ίδιο; Τον μισώ! Μερικές φορές εύχομαι να είχαν χωρίσει με τη μάνα μου. Κι έπειτα μπλέκονται και οι θείες, οι ηλίθιες νοικοκυρούλες, κολλημένες, φυλακισμένες... Τις λυπάμαι αλλά και τις μισώ. Μακάρι να μην υπήρχαν, του βάζουν λόγια συνέχεια και μετά έρχεται σπίτι και κάνει φασαρία. Με χτύπησε τις προάλλες, τον χτύπησα κι εγώ όμως, ξύλο κανονικό, βρισίδι (κωλόγερε, εύχομαι να ψοφήσεις κ.λ.π.) Η μάνα μου προσπαθούσε να μας χωρίσει, θα είχα φύγει αν δεν μου κράταγε την πόρτα (η μάνα μου). «Είναι τρελή αυτή. Θέλει ειδική μεταχείριση» τα λόγια της. Αν δεν σε υποστηρίζουν οι γονείς σου τι μπορείς να περιμένεις από ξένους ανθρώπους; Μερικοί άνθρωποι δεν πρέπει ποτέ να κάνουν παιδιά!!! Τους μισώ, όλο ξύλο, ξύλο και ξύλο. Δεν μπορούν να μιλήσουν, ήθελα να 'ξερα;;;

Μαθήτρια Α'Λυκείου

Υ.Γ. Είναι καλό αυτό που κάνετε γιατί ελευθερώνετε τις ψυχές των παιδιών σαν κι εμένα. Διαφορετικά παιδιά δεν έχουν θέση σ' αυτό το νησί...

Για τον «κύριο» Γιάννη Π. του οποίου το ρατσιστικό γράμμα δημοσιεύτηκε στο τεύχος 3. Τι φταίει ρε αρχ**ι ο σημερινός Αλβανός αν ο προπάππους του σκότωνε τον προπάππου σου; Αν είναι έτσι, τότε κάθε Ασιάτης που συναντάει Έλληνα να τον πλακώνει στο ξύλο, γιατί ο προπροπροπροπάππους του σφάχτηκε από τον προπροπροπροπάππου του Έλληνα, όταν πήγε ο Μ. Αλέξανδρος και καλά για να τους «ελευθερώσει». Ρε είσαι λογικός;

Βασιλική, 15χρονών

Είμαι 50 ετών και χωρίζω με τον άνδρα μου. Τι θέλω στη στήλη αυτή; Θέλω να ευχαριστήσω τον 16χρονο που έστειλε το γράμμα στο τεύχος 3 (Φεβρουάριος 2005) που το ονομάσατε «Οι μάγκες με τ΄αγγούρια». Την μαγκιά όντως δεν την αποκτάς πηγαίνοντας στους οίκους ανοχής και πληρώνοντας για να δείξεις τον αντρισμό σου, σε όποια ηλικία! Αποφάσισα να αφήσω το γράμμα αυτό στο τραπέζι να το διαβάσει ο άντρας μου, μπας και καταλάβει αυτό που, παρόλο το νεαρό της ηλικίας του, το έχει καταλάβει ο νεαρός αναγνώστης σας. Μόνο που όταν επιλέγουν αυτόν το τρόπο τα αγόρια στην εφηβεία, λες εντάξει, θέλουν χρόνο να ωριμάσουν. Όταν όμως τον επιλέγει ο σύζυγός σου μετά από 26 χρόνια έγγαμου βίου (με δύο ενήλικα παιδιά), πληρώνοντας μια Ουκρανή, τότε λες υπάρχει πρόβλημα.

Μάγδα Τ.

Γεια σας. Είμαστε δύο μαθήτριες από Κέρκυρα και πάμε 3η Λυκείου. Είμαστε μες στο άγχος και κανείς δε μας καταλαβαίνει. Οι γονείς μας θεωρούν ότι το διάβασμα δεν σε κουράζει και μετά από 5 ώρες φανατικής προσήλωσης έχεις κάθε υποχρέωση να είσαι μες την καλή χαρά και γεμάτη ενέργεια! Και όταν λες ότι το διάβασμα σε κουράζει, απαντούν προκλητικά: «Σιγά, δεν έσκαβες κιόλας!» Είναι να μην τα παίρνεις στο κρανίο;;;

Από την άλλη το σχολείο σού επιβάλλει το βιβλίο μέχρι και στην τουαλέτα, δηλαδή ακόμα και όταν θέλεις να ξελαφρώσεις μια εξίσωση μαθηματικών σου αποσπά την προσοχή...

Ελένη και Αθηνά

Είμαι ένας gamer και anime-fan. Για όποιον δεν ξέρει, anime είναι τα ιαπωνικά κινούμενα σχέδια όπως το DragonBall (το πετσοκόψανε στην ελληνική έκδοση) και το One Piece (που στην ελληνική έκδοση το μετονόμασαν σε «Ντρέηκ»). Συνεχώς λαμβάνω τον χλευασμό των γύρω μου. Mε αποκαλούν «επιστημονική φαντασία» κι άλλες τέτοιες ανοησίες. Για αυτούς δεν είμαι σοβαρός, πάσχω από παλιμπαιδισμό και ασχολούμαι με ανώριμα πράγματα. Tο counter-strike, όμως, δεν είναι μόνο μπαμ-μπουμ και ουάου νικήσαμε τους τρομοκράτες-εξωγήινους! Είναι κάτι παραπάνω για εμάς και πρέπει να αντιμετωπίζεται ίσα με τις άλλες μορφές διασκέδασης. Εμ βέβαια, πρέπει να βλέπουμε το Fame Χάλι και να συζητάμε για το αν η Κακομοίρα είναι πειραγμένη ή αν ο Καραφώτης τον έχει κάτσει στην Μάρω... Τότε θα είμαστε σοβαροί, ενώ σαν gamers δεν είμαστε...

Η σχέση μου με τους γονείς μου έχει γίνει η χειρότερη. Όλο τσακωμοί για το διάβασμα. "Διάβασε” και “διάβασε”, όλο “Σκέψου το μέλλον σου, θα αποτύχεις στη ζωή σου”. Ρε φίλε, δε γουστάρω να διαβάσω. Δική μου είναι η ζωή. Μέχρι και ψυχολόγο επιστράτευσαν για να βρουν τι μου συμβαίνει. Νιώθω μέσα μου ένα κενό, δε με νοιάζει τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να έχει λιακάδα και να κοιτάζω έξω. Βαριέμαι... Μ' αρέσει να τρέχω και να παίζω μπάσκετ. Κι εκεί που αποφασίζω να διαβάσω και λέω στον εαυτό μου “Μαλάκα τώρα θα διαβάσεις”, διαβάζω μισή ώρα και μετά έρχεται η ρημάδα η βαρεμάρα.

Τι ζόρι τραβάνε όλοι αυτοί οι δήθεν γκόμενοι που μου την πέφτουν; Δεν καταλαβαίνω δηλαδή... Επειδή ψιλοφτιάχνομαι και δεν κυκλοφορώ σαν πατσαβούρα, πρέπει να έχω και γκόμενο ή να ανέχομαι όλες τις μαλακίες που ακούω στο δρόμο; ΕΙΜΑΙ 16 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΓΚΟΜΕΝΟ! Ούτε με έχουν φιλήσει ποτέ, ούτε με χούφτωσαν ποτέ χωρίς να φάνε μπουκέτο και να τους φύγει η μασέλα... ΤΙ ΖΟΡΙ ΤΡΑΒΑΤΕ, ΡΕ; Όταν βρω τον τέλειο και σοβαρό θα φασωθώ... Αμάν πια...

Ελένη, 16 χρονών

Λοιπόν εμένα όλοι στην οικογένειά μου με πιέζουν να πάω να κάνω σεξ. Είμαι 16 και θεωρούν ότι έπρεπε να είχα ήδη την πρώτη μου φορά. Εγώ όμως δεν θέλω να πάω με πουτάνα, όπως πάνε όλοι οι άλλοι. Θέλω όταν έρθει η πρώτη φορά να είναι με κάποια που αγαπάω και νοιάζομαι και ας είναι και στα 30 μου.

Μαθητής Β'Λυκείου

Πιστεύω πως τα παιδιά θα πρέπει να αρχίσουν να ξεφεύγουν επιτέλους από τον φυτικισμό, το ολοήμερο γλείψιμο και τη βαθμοθηρία. Να ξεκολλήσουν λιγάκι από τη φούστα της μαμάς και να προβάλουν αυθορμητισμό. Είμαι στην Γ' Γυμνασίου και έχω δει συμμαθήτριά μου του 19 να κλαίει επειδή πήρε 17... Έλεος!!! Ξέρω φυσικά πως πολλές φορές (τις περισσότερες δηλαδή) δεν είναι τα παιδιά εκείνα που φταίνε, αλλά η επιρροή που δέχονται από τους αγχωμένους γονείς τους, που προσπαθούν να χώσουν μέσω 15 φροντιστηρίων όσο γίνεται περισσότερα στο κεφάλι των άβουλων παιδιών τους.

RITA T.

΄Oλα σε αυτόν τον κόσμο τώρα πια είναι μια ατελείωτη παράνοια.... μια απίστευτη τρέλα που είναι αρκετή για να με κρατήσει ξάγρυπνο όλη τη νύχτα φέρνοντας στο μυαλό μου σκέψεις και εικόνες.

Τρελαίνομαι με το να είμαι μέσα γιατί με κάνει να θέλω να είμαι έξω.

Τρελαίνομαι όταν βγαίνω έξω γιατί νιώθω πως θέλω να ξανακλειστώ μέσα.

Τρελαίνομαι με το να μιλάω κάθε μέρα στα ίδια πρόσωπα.

Τρελαίνομαι με το να βλέπω κάθε μέρα τις ίδιες φάτσες.

Τρελαίνομαι με το να διασχίζω κάθε μέρα τους ίδιους δρόμους.

Υπάρχει διέξοδος σ' όλα αυτά; Υπάρχει κάτι άλλο;

Μαθητής Γ' Γυμνασίου

Η ιδέα γι' αυτό το γράμμα μου ήρθε βλέποντας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Μαδρίτη, την συμμαθήτρια μου στο Λύκειο Μαρία Καρασταμάτη, να κατακτάει την τρίτη θέση στα 60 μέτρα. Ήμουν απουσιολόγος στην τάξη της. Πολλές φορές αργούσε να 'ρθει την πρώτη ώρα ή έφευγε νωρίτερα στις τελευταίες ώρες. «Έχω προπόνηση», έλεγε συνέχεια ή «έχω αγώνα αύριο». Όποτε μπορούσα της έκρυβα απουσίες. Τότε ένιωθα ότι ίσως δεν είχαν αξία τα όσα έκανε. Σκεφτόμουν ότι ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος που δεν υπήρχε ελπίδα να τα καταφέρει. Τώρα, ύστερα από 3 χρόνια, βλέποντάς τη στην τηλεόραση, δάκρυσα. Δάκρυσα γιατί τότε δεν είχα πιστέψει σ' αυτήν. Τώρα βέβαια δεν μπορώ να της πω «Μπράβο, ήμουν σίγουρος ότι θα πετύχεις κάποτε στη ζωή σου». Τώρα το μόνο που μπορώ να πω είναι «Μαρία συγγνώμη που δεν σε είχα πιστέψει τότε».

Δραγάτης Σταύρος, Φοιτητής

Απόψε αισθανόμουν ότι έπρεπε να γράψω σε έναν άγνωστο...

Kατά πρώτον.

Κλείσε την τηλεόραση.

Γράψε Rainbow Family of Living Light στο google.

Κάνε μια βόλτα στη Βίλα Αμαλίας.

Ή είναι μόνο σπουδές-γάμος-θάνατος;

Δεν σου αρέσει η γυμναστική; Δε σου άρεσε παιδί να παίζεις;

Και πρέπει να είσαι όμορφος για να είσαι επιθυμητός;

Κατέβασε το τραγούδι «Do I Move You?» της Nina Simone και κοίτα τα μούτρα της μετά.

Μωρό μου....

Κλείσε την τηλεόραση. Δεν υπάρχει τίποτα για σένα εκεί.

Ρία

Είμαι η Όλγα, πηγαίνω Β' Λυκείου και έχω πρόβλημα μ' έναν καθηγητή από τα Γιάννενα. Ο τύπος είναι κουκουρούκου. Δεν στέκει πουθενά και τον έχω σε 4 μαθήματα. Να δω τι θα κάνω στις εξετάσεις. Και μας το παίζει και έξυπνος ο μαλάκας. Να φανταστείτε μέχρι και τι κάνει με τη γυναίκα του στο κρεβάτι μας λέει. Αφήστε που βρωμάει σαν βόθρος. Ένα μήνα με το ίδιο παντελόνι! Βοήθεια!!! Δεν έχουν νερό στα Γιάννενα;

Κάτι δεν πάει καλά! Οι συμμαθητές μου τον τελευταίο χρόνο έχουν ξεφύγει! Μέσα στην τάξη παντού ναζιστικά σύμβολα, στα κινητά τους έχουν το σήμα της Χρυσής Αυγής και δεν ανέχονται Αλβανό στα 10 μέτρα. Το επόμενο βήμα είναι να τυπώσουν μπλουζάκια «I love Hitler»! Νιώθω ότι δεν έχω την ελευθερία να πω αυτό που πραγματικά θέλω. Εγώ συμπαθώ τους Αλβανούς (γιατί να μην τους συμπαθώ;). Ξέρω ότι αυτό που νιώθω δεν είναι αφύσικο, αλλά ξέρω ότι αν μιλήσω καθαρά θα σχολιαστώ και δεν το θέλω αυτό.

Κοίτα, δεν είμαι ούτε ψυχολόγος, ούτε ενήλικας, ούτε καμία έξυπνη. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω τώρα αυτό που ζω και όχι μετά που θα είναι αργά και θα λέω μαλακίες (σίγουρα). Πάω σε ένα ιδιωτικό σχολείο στη Νέα Σμύρνη που πραγματικά είναι αλλού. Οι κανόνες πολλοί και ανούσιοι. Φέτος δεν γιορτάσαμε ούτε τις απόκριες. Ο γυμνασιάρχης αγαπάει τον αμερικανισμό. Οι δάσκαλοι όλοι κολλητοί με τους παπάδες. Την θρησκεία την έχουμε κάνει καραμέλα! Σκέφτομαι ότι για να αντέξει κανείς εκεί πρέπει να είναι ή πολύ αναίσθητος ή πολύ συνειδητοποιημένος. Τι να πει κανείς... Άντε άλλα 4 χρόνια κρατάει η θητεία μου, μετά ελεύθερη.

Μαθήτρια Α'Γυμνασίου

Αγαπητοί Schooligans. Είμαι φιλόλογος σ' ένα σχολείο στη επαρχία. Έχω μια μαθήτρια στη B' Γυμνασίου που γράφει εκθέσεις γεμάτες ειλικρίνεια και ζωντάνια. Άραγε θα γράφει έτσι όταν τελειώσει το σχολείο, με όλα τα βαρετά κείμενα που της δίνουμε και τις «συνταγές» για καλές εκθέσεις στις Πανελλήνιες;

Υ.Γ. Σας στέλνω μια έκθεση που μου 'γραψε φέτος.

ΘΕΜΑ: «Τα θετικά και τα αρνητικά της διαφήμισης στη ζωή μας»

Η διαφήμιση είναι θετική για τη ζωή του καταναλωτή, γιατί πρώτα-πρώτα θα πηγαίναμε στα μαγαζιά και δεν θα ξέραμε τι περίπου θέλουμε και θα ψάχναμε για ώρα. Μετά, όταν βλέπουμε ένα έργο που μας αρέσει και δεν θέλουμε να χάσουμε ούτε λεπτό, η διαφήμιση μας βοηθάει να διακόψουμε και να πάμε στην κουζίνα για νερό ή για κάτι άλλο, αλλά και να πάμε στην τουαλέτα. Και ακόμα βλέπουμε τι είναι καινούριο, πώς χρησιμοποιείται αυτό το προϊόν. Αλλά μαθαίνουμε και για τα έργα στην τηλεόραση (σ.σ. εννοεί από τα τρέιλερ). Παράδειγμα το Σάββατο δεν έχεις τι να κάνεις και την Παρασκευή μαθαίνεις πως έχει ένα τρομερό έργο και δεν στεναχωριέσαι πια!

Από την άλλη όμως η διαφήμιση είναι και αρνητική για τη ζωή του καταναλωτή, γιατί πρώτον κάθεσαι στον καναπέ να δεις κάτι στην τηλεόραση, εκεί που βλέπεις την Λαμπίρη «Super-star» και έχει ωραία θέματα, βάζει διαφημίσεις, το αλλάζεις και πας να δεις την Τατιάνα και ταυτοχρόνως έχει και αυτό διαφημίσεις, τότε νευριάζεις και κλείνεις την τηλεόραση. Δεύτερον στις διαφημίσεις τα πράγματα τα δείχνουν όλα μα όλα θετικά, και μέλι γάλα, μια κοπέλα πολύ αδύνατη τρώει σοκολάτα, όμως μια παχουλούλα που άρχισε δίαιτα και το βλέπει αυτό, τρέχει στο supermarket και την αγοράζει και πάει η δίαιτα!

Εγώ νομίζω ότι η ζωή μας θα ήταν χίλιες φορές καλύτερη χωρίς διαφήμιση. Να σας δώσω ένα καλό παράδειγμα: Γιατί οι άνθρωποι βάζουν Nova; Για να δίνουν παραπάνω λεφτά; Όχι. Γιατί στη Nova δεν βάζουν πολλές διαφημίσεις. Εμείς δεν έχουμε αλλά το έχω δει. Αλλά κι εμείς δεν λέμε «κρίμα, τώρα βρήκε να βάλει διαφημίσεις;»; Που κρατάνε και δύο ώρες! Και εμείς αλλάζουμε κανάλι και μετά όταν ξαναγυρνάμε, έχουμε χάσει την αρχή, γιατί δεν μπορούμε να υπολογίσουμε το χρόνο ανάμεσα στις διαφημίσεις!