Η ιδέα γι' αυτό το γράμμα μου ήρθε βλέποντας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Μαδρίτη, την συμμαθήτρια μου στο Λύκειο Μαρία Καρασταμάτη, να κατακτάει την τρίτη θέση στα 60 μέτρα. Ήμουν απουσιολόγος στην τάξη της. Πολλές φορές αργούσε να 'ρθει την πρώτη ώρα ή έφευγε νωρίτερα στις τελευταίες ώρες. «Έχω προπόνηση», έλεγε συνέχεια ή «έχω αγώνα αύριο». Όποτε μπορούσα της έκρυβα απουσίες. Τότε ένιωθα ότι ίσως δεν είχαν αξία τα όσα έκανε. Σκεφτόμουν ότι ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος που δεν υπήρχε ελπίδα να τα καταφέρει. Τώρα, ύστερα από 3 χρόνια, βλέποντάς τη στην τηλεόραση, δάκρυσα. Δάκρυσα γιατί τότε δεν είχα πιστέψει σ' αυτήν. Τώρα βέβαια δεν μπορώ να της πω «Μπράβο, ήμουν σίγουρος ότι θα πετύχεις κάποτε στη ζωή σου». Τώρα το μόνο που μπορώ να πω είναι «Μαρία συγγνώμη που δεν σε είχα πιστέψει τότε».

Δραγάτης Σταύρος, Φοιτητής