Είμαι 15, τελειώνω το Γυμνάσιο και, κατά την άποψη της μάνας μου, είμαι ΧΟΝΤΡΗ. Πολύ χοντρή, μη σας πω ΒΟΔΙ! Τι βόδι καλέ; Το βόδι πιο λεπτό είναι από μένα! Γιατί; Επειδή έχω 10 κιλά παραπάνω; Ε και; Τα κιλά κάνουν τον άνθρωπο; Η μάνα μου όλο μου λέει «Καταδικάζεις άδικα τον εαυτό σου. Γιατί δεν τον βοηθάς; Πού είναι η Σοφούλα μου, το μικρό μου κοριτσάκι; Πού το πήγες;» λες και είμαι κανένα ΤΕΡΑΣ που έφαγε το αγγελούδι της! Και στη συνέχεια ρίχνει κάνα δυο δάκρυα για να δέσει το μελό. Τι άλλο θ’ ακούσουμε δηλαδή; Και γιατί με βλέπει χοντρή; Γιατί: «Πότε θα φορέσεις τα super mini που φορούσα εγώ στην ηλικία σου; Πότε θα τα βάλεις, μου λες; Με κάτι πόδια σαν βυτιοφόρα που έχεις, πιο χοντρά κι απ’ τα δικά μου!». Γιατί είναι και κολλημένη, αφού και η δική της μάνα «χοντροκώλα» την ανέβαζε, «βουβάλι» την κατέβαζε και άρχισε, λέει, να κάνει γυμναστική για να αδυνατίσει. Χέστηκα! Εγώ τη σιχαίνομαι τη γυμναστική. Εμένα μου αρέσουν τρελά τα γλυκά! Μπορώ να φάω πάρα πολλά στην καθισιά μου! Με πήγαν και σε διαιτολόγο μπας και δουν προκοπή. Τζάμπα λεφτά, τους το ‘πα. Αφού εγώ αισθάνομαι μια χαρά μέσα σε αυτό το σώμα, εκείνη γιατί τι την νοιάζει, μου λέτε;