Dear schooligans, μόλις διάβασα το 9ο τεύχος και σχεδόν έβαλα τα κλάματα με τις ιστορίες των παιδιών, γι' αυτό είπα να γράψω μια διαφορετική. Η παρέα μου αποτελείται από 8 δεκαεξάχρονους που ονειρεύονται να γυρίσουν τον κόσμο μ' ένα σακίδιο στην πλάτη. Το Πάσχα πήγαμε και οι οχτώ στο εξοχικό του ενός από μας για 4 μέρες. Αυτός, όμως, είχε απλά το κλειδί, δεν είχε ξαναπάει ποτέ εκεί! Έτσι έμεινε κι εκείνος με το στόμα ανοιχτό όταν είδε ένα άθλιο καλυβάκι 3x3, χωρίς νερό, ρεύμα και τουαλέτα. Κλασικά άρχισε η γκρίνια... μέχρι που προτιμήσαμε το καλυβάκι απ’ το να γυρίσουμε για διάβασμα και μείναμε! Τις δύο πρώτες μέρες διώχναμε περαστικά έντομα, κάναμε την ανάγκη μας στην ύπαιθρο, τρώγαμε τσιπς και κρακεράκια, κάναμε μπάνιο στην (παγωμένη) θάλασσα και κοιμόμασταν στο πάτωμα. Εκτός βέβαια από αυτή την προπόνηση για το στρατό, χάσαμε κιλά, μαυρίσαμε και κάναμε τρελά γέλια λέγοντας ιστορίες και παίζοντας «σκοτεινό δωμάτιο». Είπαμε όσα δεν είχαμε πει ποτέ!!!