Dear schooligans, είναι ακόμα ένα βράδυ που μου τα έχουν πρήξει οι γονείς μου, δεν άντεξα και με πήραν τα ζουμιά. Διάβαζα πριν από λίγο το γράμμα μιας κοπέλας (L. το όνομά της) που έλεγε για τους γονείς και τα αδέρφια της. Αν βρισκόταν στη θέση μου, ίσως να παρακάλαγε να ήταν η ζωή της έτσι όπως την περιέγραψε. Είμαι περίπου 15 χρονών και έχω άλλα δυο αδέρφια, μια αδερφή που είναι 25 και έναν αδερφό που είναι 23. Έχουμε δυστυχώς από τους χειρότερους γονείς. Ο πατέρας μας χρωστάει παντού (τράπεζες, ΙΚΑ, εφορία, τοκογλύφους και πολλούς ακόμα), τον κυνηγάνε όλοι στα δικαστήρια (μηνύσεις, εφέσεις και πάει λέγοντας). Τα τελευταία χρόνια όμως βρήκε καινούριο hobby πιο διασκεδαστικό. Άνοιξε μια εταιρεία στο όνομα της αδερφής μου, αφού την είχε φλομώσει στο ψέμα ότι και καλά θα βγάλει πολλά λεφτά, και άρχισε τις ίδιες πίπες με φοροδιαφυγές και δάνεια. Φαλίρισε η εταιρεία και τώρα η αδερφή μου βρέθηκε να χρωστάει κοντά στο 1 εκατομμύριο ευρώ! Την κυνηγάνε οι πάντες, δουλεύει για να πληρώνει τους δικηγόρους και γενικώς η ζωή της είναι σχεδόν για τον πούτσο. Έχει φάει ήδη ένα χρόνο φυλάκιση (με εξαγορά) και τα δικαστήρια συνεχίζονται (η αδερφή μου όπως καταλάβατε δε μένει πλέον μαζί μας, ούτε καν μιλάει με τους γονείς μου, εφόσον έκανε μήνυση στον πατέρα μας). 
Αυτή η ιστορία κρατάει κοντά εφτά χρόνια. O πατέρας μου δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ του να τη βοηθήσει. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να μπει στη φυλακή η αδελφή μου για να γλιτώσει αυτός. 
Η μάνα μας έχει γίνει τελείως ufo. Είναι μια σκύλα που απαρνιέται τα παιδιά της για αυτόν το μαλάκα που θέλει να ονομάζεται και οικογενειάρχης. Με βαράει και ξεσπάει πάνω μου. Όμως δεν το αφήνω έτσι, τη χτυπάω κι εγώ. Μου κάνουν και οι δύο τη ζωή κόλαση. Κάθε μέρα μου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο, με βάζει η καριόλα να καθαρίζω συνέχεια το σπίτι και ο άλλος ο μαλάκας να κάθομαι κάτω στο ψιλικατζίδικο που έχει ανοίξει. Έχω καταντήσει να έχω προβλήματα υγείας από την πίεση που τρώω εδώ μέσα και δεν την παλεύω άλλο. 
Τις προάλλες έπαιζα ξύλο με τη μάνα μου. Όλη η ιστορία ξεκίνησε επειδή μου απαγόρευσε μαζί με τον άλλο τον μαλάκα να βλέπω την αδερφή μου. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη, ο καυγάς φούντωσε και πιαστήκαμε μαλλί με μαλλί. Κάλεσα την αστυνομία, αλλά όταν ήρθε την έδιωξα γιατί φοβήθηκα μη μου κάνουν (οι γονείς μου) τίποτα μετά. Την επόμενη μέρα πήγα στο τμήμα της περιοχής μου να κάνω καταγγελία για ενδοοικογενειακή βία, αλλά οι μαλάκες δεν πίστευαν ούτε εμένα ούτε τα αδέρφια μου που είχαν έρθει να με στηρίξουν. Η απάντησή τους ήταν: «Εμείς εδώ βλέπουμε παιδιά με μαυρισμένα μάτια, ματωμένα κλπ, εσύ δεν έχεις τίποτα παραπάνω από γρατζουνιές, ένα-δυο σημάδια και μία-δυο μελανιές». 
Θέλω να φύγω από το σπίτι, όμως δεν ξέρω τι να κάνω. Τι να κάνω;; Νιώθω ότι τρελαίνομαι σιγά σιγά.  Θέλω τη βοήθεια σας γιατί αν περιμένω από το Χαμόγελο του Παιδιού στη ΓΑΔΑ κούνια που με κούναγε...