Είναι φρικτό να ζεις στην κωλοεπαρχία, στην άκρη της Ελλάδας. Εκεί που μπαίνει η πινέζα του χάρτη και κανένας δεν ξέρει ότι υπάρχει ζωή. 
Εδώ δεν έχει ούτε συναυλίες, ούτε εκθέσεις, ούτε θέατρα. Και κυρίως δεν έχει ελευθερία. Όλοι είναι 200 χρόνια πριν. Υπάρχει προκατάληψη για το sex, για τις πουτάνες, για τις παρέες, για τα μαγαζιά, για το κάπνισμα, για όλα... Δεν αντέχω αυτή την κατάσταση. Φοβάμαι να κάνω πράγματα που γουστάρω τρελά, φοβάμαι να μιλήσω. Γιατί ό,τι και να πω θα το ξέρει την επομένη μέρα όλη η κωλοπόλη.
Καταπιέζεσαι από τους μαλάκες τους γονείς που θέλουν το 20 γιατί το 17 τους πέφτει λίγο, την πουτάνα καθηγήτρια από το φροντιστήριο που θέλει να τα πας καλά για να ακουστεί το όνομα της (και στην ουσία για σένα χέστηκε). 
Είστε τυχεροί που ζείτε σε μεγάλες πόλεις. Στην δική μου πόλη με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου είχα πάθει σοκ. Ενώ λέγαμε ότι θα κάνουμε κατάληψη και πορεία, όλοι πήγαιναν για καφέ και μέναμε 2 παιδιά στην πορεία. Είναι ελεεινό... 
Λυπάμαι για αυτούς τους ανθρώπους αλλά χαίρομαι επειδή φεύγω σε 2 χρόνια. ΥΠΟΜΟΝΗ τίποτα άλλο. Ευχαριστώ που με ακούσατε.

anna