Dear Schooligans, καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την υπέροχη δουλειά που κάνετε. Είμαι μαθήτρια γυμνασίου, το όνομά μου δεν έχει σημασία. 
Σημασία έχει πως χτες 24/09/09 στην πόλη μου πέθανε ένα παιδί γύρω στα 16-17. Έπεσε από το μηχανάκι και αφού πέρασε λίγες μέρες στο νοσοκομείο τελικά δεν τα κατάφερε.... Προσωπικά δεν τον γνώριζα, αλλά είναι άδικο που έφυγε έτσι. Και ακόμα πιο άδικα είναι αυτά που συνέβησαν στο σχολείο μου σήμερα.  Χτυπάει το κουδούνι της προσευχής. Μπαίνουμε όλοι στη σειρά και αφού τελειώνει η προσευχή και η διευθύντρια κάνει τις συνηθισμένες ανακοινώσεις, όλοι οι μαθητές περιμένουμε να ακούσουμε τι θα πει για τον Κοσμά (έτσι έλεγαν το παιδί). Αλλά αφού τελειώνει, μας λέει να περάσουμε στις τάξεις μας!!! Έτσι απλά!!! Σαν να μην συνέβη τίποτα απολύτως!!! 
Θυμήθηκε να πει ότι την πειράζουν τα σκουλαρίκια που φοράμε, τα ρούχα που φοράμε, οι τσίχλες που μασάμε στο μάθημα αλλά για τον Κοσμά κουβέντα!!! Καλά, δε λέω, δεν τον ήξερε και από χτες, αλλά ένα «να προσέχετε με τα μηχανάκια» μπορούσε να το πει!!! 
Και καλά αυτή, αλλά τα τσογλάνια οι συμμαθητές μου; Βγήκε η φήμη ότι και καλά όσοι πάνε στην κηδεία δεν θα πάρουν απουσία!!! Έτσι, έφυγαν όλοι οι μαλάκες και φυσικά έκαναν κοπάνα, λίγοι ήταν αυτοί που πήγαν στην κηδεία... Ρε τσόγλανοι του κερατά πάτε καλά; Εκμεταλλεύεστε τον θάνατο του φίλου σας (οι μισοί τουλάχιστον) για να μην κάνετε μία ώρα μάθημα;