Τέλειωσαν τα xazoexams επιτέλους... Και τι κατάλαβα; κάθομαι μόνη στο δωμάτιό μου και με πλημμυρίζουν οι αναμνήσεις... Μου λείπουν οι rock συναυλίες... Μου λείπει η πενταήμερη (πράσινο μίνι, ψηλοτάκουνα, τσαχπινιά και βουρ!!!) Μου λείπει ο μαθηματικός με το αδύνατο σουλούπι να φωνάζει ολοκληρώματα... Μου λείπουν οι μεταβλητές που τις γούσταρα... Και η πρόστυχη πολυμεράση ίσως... Η ηδονή όταν έλυνα το παλούκι... Ο συμμαθητής που βοηθούσα (γι’ αυτόν οι μεταβλητές ήταν τέρατα). 
Ακόμη κι ο μαλάκας θα μου λείψει... Θα μου λείψει; Σιγά μην του κάνω τη χάρη τέτοιος που ήταν! Να πάει να πνιγεί λέω εγώ! Όλο γύριζα γύρω-γύρω από την αγάπη χωρίς ποτέ να την αγγίξω... Ελπίζω στο πανεπιστήμιο να βρω αυτό που τόσο καιρό ψάχνω. Και αυτή τη φορά ας μην είναι ένα ψέμα, please... 

Η μαθηματικόπληκτη