Σήμερα γιορτάζω και όπως πάντα έχω μελαγχολήσει. Μακάρι να μην υπήρχαν αυτές οι χαζές γιορτινές ταμπέλες γιατί η μοναξιά μου πενταπλασιάζεται. Ξέρω, θα τηλεφωνήσουν όλοι. Ανόητες φίλες από το σχολείο, παλιά αγόρια που μου έριξαν χυλόπιτα και θέλουν να μου το θυμίσουν, σχεδόν όλοι οι ηλίθιοι συγγενείς που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν τους χωνεύω ακριβώς επειδή δεν τους διάλεξα εγώ και φυσικά διάφοροι και διάφορες που το κινητό τους έχει στο μενού την επιλογή «υπενθύμιση». Θα πάρετε όλοι μαλάκες -έτσι δεν είναι; Θα φορέσετε το υποκριτικό σας ύφος που έχει γίνει πια κάτι σαν δεύτερο πρόσωπό σας και χαζογελώντας θα πείτε: «χρόνια πολλά γλυκιά μου, ό,τι επιθυμείς!»... Αυτό που επιθυμώ δεν το είχα ποτέ και δε θα το έχω, γιατί υπάρχετε όλοι εσείς που μου το πηδάτε. Σε κάθε μου προσπάθεια είστε πάντα εκεί -τερατογενείς αλλοιωμένες γαμοφιγούρες- και με λεπτές χειρουργικές κινήσεις, τα κάνετε όλα μπουρδέλο.

Bonitinia