Χθες είπα στη μάνα μου ότι πάω για καφέ. «Να κάτσεις να διαβάσεις λατινικά» μου απάντησε. Και μετά για παρηγοριά μου πέταξε: «Μια χρονιά είναι, θα περάσει». Εδώ και 12 χρόνια μια χρονιά είναι! Μία χρονιά θα είναι κι η σχολή, μια χρονιά κι ο στρατός, μια χρονιά και η δουλειά. Και μια μέρα θα ξυπνήσω ιδρωμένος και θα αναρωτηθώ. Δεν είχα όνειρα εγώ;

Ναι, έχω όνειρα. Sorry μαμά, που θα σ' απογοητεύσω, αλλά: Στ' αρχίδια μου για το κωλο-πτυχίο τους, εγώ θέλω να φτιάξω ένα συγκρότημα και να ζω απ' αυτό, να γουστάρω. Να σκέφτομαι ό,τι θέλω εγώ και όχι ό,τι θέλουν αυτοί. Θέλω να ζω, να μιλάω, να υπάρχει ουσία στη ζωή μου. Δεν ξαναπατάω φροντιστήριο, μαμά. Ούτε στρατό θα πάω! Ούτε υπάλληλος του συστήματος θα γίνω, κι ας είμαι και περιθωριακός. Θα γίνω αυτό που θέλω εγώ, και θα είμαι περήφανος γι' αυτό.

Βαγγέλης, Γ'Λυκείου