Dear Schooligans...

DEAR SCHOOLIGANS, είμαι ένας 15άρης και crazy fan σας που θα ήθελε να σας εξομολογηθεί! Εδώ και καιρό έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος που αυτοεπονομάζεται πατέρας μου είναι όντως ο βιολογικός μου πατέρας. (Θα μου πεις «σκασίλα μου που εσύ αναρωτιέσαι»! Anyway εγώ συνεχίζω!). Τρία πράγματα χαρακτηρίζουν τον πατέρα μου:
1. Δικτάτορας και απόλυτος μονάρχης!
2. Δεν δουλεύει για να ζει, αλλά ζει για να δουλεύει!
3. Και τέλος, στη ζωή του βάζει πρώτα το κωλοσχολείο μου, μετά τον Θεό και μετά όλα τ' άλλα!
Όλα αυτά είναι ενάντια στις αρχές μου. Εγώ είμαι μαθητής του 17, το graffiti μου το κάνω, την ηλεκτρική την κιθάρα την παίζω... Αλλά όχι, πρέπει «να βγάζω 20, να μην παίζω μετά τις 3 το μεσημέρι και μετά τις 9 το βράδυ και να μην ζωγραφίζω γιατί είναι παράνομο»! Είναι καιρός να του ζητήσω τεστ DNA!

Αλέξανδρος, 15 ετών
Πάτρα

Δηλώνω υπεύθυνα ότι η μάνα μου είναι απαράδεκτη μαγείρισσα! Απλά δεν το λέω στην ίδια γιατί κατά βάθος το ξέρει. Και η επιβεβαίωση από μένα θα ήταν σκληρή!! Δεν ξέρω τι να κάνω! HELP! Που λένε και οι Beatles!

Χαρίκλεια, A'Λυκείου

Dear Schooligans, το γράμμα που στέλνω είναι δια απαγγελίας γιατί προφορικά είμαι πολύ καλύτερη (λόγω δυσλεξίας).
Λοιπόν, πηγαίνω σ' ένα τρισάθλιο σχολείο. Ετοιμόρροπο κτίριο, ετοιμόρροποι άνθρωποι. Εγώ και η παρέα μου είμαστε σαν τη μύγα μες στο γάλα και τρώμε χοντρό δούλεμα. Γιατί;; Επειδή ακούμε ό,τι γουστάρουμε, φοράμε ό,τι γουστάρουμε, διαβάζουμε ό,τι γουστάρουμε, ζούμε όπως γουστάρουμε! Το γελοίο είναι ότι αυτοί, αντί να κοιτάνε τη μούρη τους, ασχολούνται με την πάρτη μας. Ι swear, αυτοί αντί για μυαλό, έχουν στο κεφάλι τους μηχανάκια! Τα παρκάρουν συνέχεια έξω απ" το σχολείο για μόστρα. Και εννοείται όταν βρέχει τα βάζουν -τα χρυσά μου- στο προαύλιο για να μην βραχούν!! Και είναι και μουσικόφιλοι!! Example: Βλέπει μία την τσάντα μου και λέει «Καλά τι ψωνάρα αυτή η Ειρήνη! Μας έχει γράψει ότι είναι QUEEN!». Δεν έχει βέβαια αντιληφθεί ότι αναφέρομαι σε συγκρότημα! Ακόμα γελάμε!!

Ειρήνη, A'Λυκείου

Πού είναι η κάμερα όταν τη χρειάζεσαι; Πέρσι ο θεολόγος-παπάς-αρχιμαλάκας που μας κάνει θρησκευτικά κοιμήθηκε μέσα στη τάξη! Δεν έφτανε μόνο αυτό, άρχισε να ροχαλίζει κιόλας! Όλοι είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό!

ANARCHIC GIRL

Αγαπητοί schooligans, πάω πρώτη λυκείου και θα σας μιλήσω για μια τρελή φιλόλογο που έχουμε. Η τύπισσα δεν παίζεται! Το μόνο πράγμα που την ενδιαφέρει είναι πώς θα βγάλει έξω παιδιά, πώς θα στείλει μήνυμα με το κινητό και πώς θα μας αφήσει 20 λεπτά πριν τελειώσει η ώρα (το τελευταίο είναι καλό). Στο μάθημα δεν καταλαβαίνουμε τίποτα επειδή τα λέει όλα γρήγορα και στην δικιά της γλώσσα (καθαρεύουσα). Το κορυφαίο που μας είπε είναι: «Παιδιά, βαριέμαι να κάνω μάθημα. Σας κάνω μόνο και μόνο για να μην έχω πιο χαμηλή σύνταξη». Δηλαδή ρε παιδιά την σκοτώνεις ναι ή όχι;

by Intzako

Ρε τι βαρεμάρα είναι αυτή... Βαριέμαι απιιίστευτα σήμερα, πραγματικά... Είναι Σάββατο και «πρέπει» να βγω και να 'χω και την τρελή όρεξη να το κάνω. Αλλά τα 'χω βαρεθεί όλα και όλους. Θέλω να γνωρίσω άτομα καινούρια, να πούμε καμιά κουβέντα της προκοπής, όχι τι κάνει η πρώην ηλίθια φίλη με τον γκόμενο στο διπλανό τραπέζι... Τα σκέφτομαι και τσαντίζομαι. Θέλω να μου συμβεί επιτέλους κάτι συναρπαστικό να με ταρακουνήσει, να κάνει τα συναισθήματά μου να χορεύουν μέσα μου. Χρειάζομαι έναν νέο έρωτα να δώσει και πάλι νόημα στη ζωή μου... Χρειάζομαι και πάλι έναν Αλέξανδρο να με κάνει να κλάψω κι ας μην ξέρω γιατί... Κοίτα τι μαλακίες με κάνει να λέω πάλι η βαρεμάρα...

Έχουμε ένα μαλάκα καθηγητή (υποδιευθυντής) που το παίζει πολύ άνετος με τα παιδιά, δεν τον νοιάζει τίποτα, είναι λέτσος, σκουπίζει τον πίνακα με το χέρι και μετά στρίβει το μουστάκι του!!! Είναι μέσα στην ιδεολογία και την επανάσταση. Τι γαμημένη επανάσταση είναι αυτή, όταν ειρωνεύεται τα παιδιά που δεν προσέχουν στο μάθημα (και μάλιστα άγρια) και στο α' τετράμηνο βαθμολόγησε μόνο με βάση το διαγώνισμα;;; Είμαι απ' τις καλύτερες μαθήτριες και, σοβαρά σας λέω, εκείνη την ημέρα στο διαγώνισμα είχα περίοδο και πόναγα!

Tι βρίσκει ένας δάσκαλος 30 χρονών σε ένα έντυπο για μαθητές; Μήπως αυτά που δε βρήκε όταν ήταν μαθητής; Ο ψυχοθεραπευτής μου αποφάνθηκε: Έχω ισχυρές καθηλώσεις στην παιδική και εφηβική μου ηλικία. ΟΚ, αυτό είναι ένα πρόβλημα. Το μυαλό μου να βρίσκεται στα 30 και βάλε, τα συναισθήματά μου στα 15 και βγάλε. Ειδικά όταν πρέπει να διδάξω -και μάλιστα σε ένα σύστημα που εκ κατασκευής θέτει το δάσκαλο ως καταπιεστή και τους μαθητές ως καταπιεζόμενους, δηλαδή εχθρούς. Μπορεί να μην κάνω ως δάσκαλος, να βαριέμαι φριχτά να μάθω στα παιδιά πολλαπλασιασμό, να μην έχω συνηθίσει ακόμα το βάρβαρο πρωινό ξύπνημα, να νιώθω ήδη πολύ κουρασμένος απ' όλα αυτά, αλλά μπορεί σε ένα άλλο σύστημα να ήμουν ο ιδανικός δάσκαλος. Και από την άλλη, πώς μπορεί κανείς να ξεριζώσει από μέσα του τόσες αναμνήσεις, τόσες νύχτες, τόσα σκοτάδια, αλλά και τόσα φωτεινά μονοπάτια, όνειρα, μυρωδιές, γέλια; Η καρδιά μου δεν πείθεται εύκολα να κάνει το βήμα προς μια μεγαλύτερη ισορροπία και ωριμότητα.

Αντώνης

Hail!! Είναι τρεις και κάτι ψιλά, κάθομαι στο κρεβάτι, πωρώνομαι με Cradle of Filth και ανοίγω το τελευταίο Schooligans. Το μάτι μου πέφτει στο γραμματάκι με τίτλο «ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΕΛΕΝΗ ΛΟΥΚΑ» και μένω μαλάκας, προσπαθώντας να μαζέψω το σαγόνι μου από το πάτωμα. Αναρωτιέμαι πόσοι ακόμα μπορεί να πιστεύουν τα ίδια; Η Ειρήνη αναφέρει πως ο καλός Χριστούλης επικοινωνεί με τους ανθρώπους, τους φροντίζει, τους συμπαραστέκεται και τους προφυλάσσει. Μαλακίες με περικεφαλαία λέω εγώ!
Πού ήταν ο καλός Θεούλης όταν τον χρειαστήκαμε; Πού ήταν όταν ο ξάδερφός μου πέθανε 17 χρονών από όγκο στον εγκέφαλο; Είμαι μοναχοπαίδι, όπως ήταν και ο ξάδερφος μου ο Μάνος. Ήταν το μόνο μου στήριγμα!
Οι γονείς μου είδαν την αλλαγή μου μέσα από τους μαύρους τοίχους, τα μαύρα ρούχα, τα μαύρα νύχια, την μαύρη μουσική. Τη μαύρη μου ψυχή δεν είδε κανείς. Ο θάνατος του Μάνου μου προκάλεσε και μένα ένα γαμημένο πρόβλημα στο στομάχι, ένα πρόβλημα που κάνει τους γιατρούς και απορούν πώς στο διάολο είμαι ακόμα όρθια και αναπνέω. Δυο χρόνια μετά τον θάνατό του, πεθαίνει η θεία μου, δηλαδή η μάνα του, και εγώ βλέπω τη μάνα μου να καταρρέει. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο πατέρας μου έχει καρκίνο και εγώ έχω την υποχρέωση να γίνω η κόρη των ονείρων του.
Μ' άλλα λόγια η κατάσταση είναι γάμησέ τα. Είμαι μόνο 16 γαμώτο! Βαρέθηκα να ακούω από όλους «να είσαι δυνατή και όλα θα πάνε καλά». Τι λες ρε φίλε; Πού ξέρεις τι περνάω; Κλείνω με τους εξής στίχους των Six Feet Under:

«Alive to live not to believe
in a God that I cannot see»

Γεια σας παιδιά, τι γίνεται; Χρειάζομαι τη βοήθειά σας! Έχω φάει κόλλημα με τον Άγγελο απ' τις Τρεις Ευχές! Πώς να τον βρω;

Εύα

Παίδες... σας πάω τρελά. Είμαι 17 χρονών και όπως κάποια παλικάρια που έχουν γράψει στο περιοδικό, έτσι κι εγώ δεν έχω χορέψει ποτέ στη ζωή μου. Μόνο κανά δυο φορές που ήμουνα τύφλα. Τα έχω με μια τύπισσα και αναγκάζομαι να πηγαίνω σε κλαμπάκια, εκδηλώσεις και άλλα τέτοια ελεεινά... Έτσι μέσα σε αυτή τη λαοθάλασσα της τρεντιάς σκάω μύτη με κολλητά παντελονάκια και σκισμένα all-starakia. Όλοι με κοζάρουν καλά-καλά λες και είμαι από τον Άρη. Κάθομαι σε μια γωνιά και κατεβάζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο περιμένοντας τι άλλο; Την αποχώρηση. Η δικιά μου με τραβάει να σηκωθώ να χορέψω αλλά πού...

by ROTTKID

Θέλω να καταγγείλω όλα τα αγόρια της Τρίτης που μας περνάνε για νιάνιαρα ενώ έχουμε μόνο δύο χρόνια διαφορά και λένε: «Tι; Σιγά μην τα φτιάξω με το πρωτάκι!». Καταγγέλλω και τον Σοφίτση από το Γ3 που μας έχει γραμμένες! Αλλά και τον Γουνέλα από το 5ο που είναι τόσο ανώριμος που για να βγει date φέρνει όλη του την παρέα από το φροντιστήριο! Καταγγέλλω και τα φροντιστήρια Αγγλικών- Γαλλικών- Γερμανικών που μας φορτώνουν Homeworks για το weekend και αναγκαστικά δεν βγαίνουμε.

Πνίγομαι απ' τους λυγμούς μου. Πώς γίνεται να μην ακούγομαι; Είναι φάση που σε συνθλίβουν τα πάντα. Δεν έχω νιώσει ξανά τόσο εύθραυστη. Σε 6 μέρες πρώτο μάθημα, έκθεση. Απ' τις καλύτερες πλύσεις εγκεφάλου. Έχω λαλήσει τελείως. Όλοι έχουμε λαλήσει. Νιώθω πως επισκέπτομαι ίδρυμα κάθε φορά που πάω φροντιστήριο. Σαν βατράχια πετάγονται οι μαλακίες απ' το στόμα όλων. Την 3η Ιουνίου που τελειώνουμε δε με χαλάει να κοιμηθώ και σε παγκάκι. Το μόνο σίγουρο είναι πως εκείνη τη μέρα θα πίνω και θα ξερνάω.

Καλό καλοκαίρι,
ΧΩΡΙΣ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ!

Αγαπητοί Schooligans χαίρετε! Είμαι μαθητής της Β΄ Γυμνασίου και ζω την τυπική ζωή, που ζει κάθε μαθητής της ηλικίας μου... δηλαδή σχολείο, φροντιστήρια, πίεση (ή απουσίες, λούφα, καθισιό)... και φυσικά girls!!! Ό,τι ωραιότερο έχει δημιουργήσει ο Θεός είναι τις περισσότερες φορές ό,τι χειρότερο περιβάλλει τα αγόρια!!! Από τη μία αυτές πεθαίνουν να τις κοιτάξεις και όταν τις κοιτάς σε φτύνουν σαν χώμα. Πρώτα σε θέλουν και μετά σε μισούν!!! Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι όλες είναι σκρόφες, πουτάνες και ψηλομύτες... Ποτέ μην τις εμπιστευτείς και ποτέ μην τις πιστέψεις αν δεν τις πηδήξεις!!!

Μετά από μεγάλη μουσική αναζήτηση έχω καταλήξει να ακούω ΗΙΜ και μόνο ΗΙΜ. Η μάνα μου όμως έχει άλλη άποψη. Με λέει σατανίστρια, νεκρόφιλη και ανάρχω, εξαιτίας της μουσικής (εντάξει, και η συμπεριφορά μου δεν είναι τόσο του θρησκόληπτου ή σωστού παιδιού). Τόλμησα να βάλω αφίσες τους στο δωμάτιό μου και τις βρήκα σκισμένες και κομματιασμένες γυρνώντας από το σχολείο. Τα cd τους τα έχω όλα καλά κρυμμένα σε ασφαλές μέρος, γιατί αυτή είναι ικανή να μου τα κάψει. Και βέβαια εννοείται πως δεν πήγα στο live τους στις 13 Μαρτίου. Όταν της είπα πως εγώ θα πάω, κι αυτή ας κάνει ό,τι θέλει, μου κομμάτιασε την κάρτα του κινητού.

Γεια σας... Είμαι πρωτοετής φοιτήτρια. Σπουδάζω μακριά απ' το σπίτι μου και ανυπομονώ να πάω πίσω για τις διακοπές. Νιώθω μοναξιά εδώ. Με ποιον να μιλήσω; Όχι, δε θέλω να έρθω στο πάρτι του κόμματός σας. Όχι, δεν πάω στα μπουζούκια να τα σπάσω (;). Ναι, ακούω μέταλ. Δεν ντύνομαι «παράξενα», δεν είμαι «λέτσος» ούτε «συντηρητική». Απλά μου αρέσουν τα τζιν παντελόνια και τα αθλητικά παπουτσάκια. Χέστηκα για τις μπότες σας. Δε σας ενοχλώ. Ούτε ένα άτομο που να γουστάρει καλή μουσική; Ούτε ένας που να ανατρίχιασε με μια καλή ταινία; Φοιτητές σου λέει μετά... Νέοι, επαναστάτες, ψαγμένοι... Πού; Τρέντικα προβατάκια μιας υπνωτισμένης κοινωνίας βασισμένης στο copy-paste. Ψεύτικα χαμόγελα, σχέσεις μιας βραδιάς για πλάκα, φιλίες για πλάκα, αισθήματα για πλάκα... Της πλάκας είστε... Σας φτύνω. Και σας χαμογελώ.

Είμαι 14 και γίνομαι 15! Είμαι από Πάτρα και πάω σε ένα φλωροσχολείο που όλους τους νοιάζει να έχουν πάνω από 19! Όταν τους ρωτάω αν έχουν αυνανιστεί ποτέ, μου λένε ότι είμαι ανώμαλος! Δεν μπορώ να φοράω ρούχα που δεν είναι diesel ή replay! Πάω να γίνω ένα σκατοτρεντόνι φυτό!!! Αλλά ευτυχώς η ζωή μου έχει και τα καλά της! Έχω δυο γονείς που με καταλαβαίνουν και τους αγαπάω πιο πολύ κι από μένα, έχω μια αδερφούλα δυο χρόνια μικρότερη που περνάμε τέλεια! Έχω έναν σκύλο που είναι πιο έξυπνος από μένα! Είχα ένα κορίτσι που το αγάπαγα τρελά αλλά φέρθηκα ηλίθια! Δεν ξέρω πώς να την ξανακερδίσω, της έχω πει 15 φορές στην κυριολεξία ότι την αγαπάω! Πρώτη φορά που τρώω χυλόπιτα στη ζωή μου! Συνήθως οι σχέσεις μου τελείωναν επειδή βαριόμουν! Θα έδινα τα πάντα για αυτήν! Είναι θεά!!! Τι να κάνω; Πείτε μου!

Μόλις διάβασα πως ο Αλκίνοος θα εμφανιστεί στο Schoolwave άρχισα να ουρλιάζω!! Μάλλον τον έχω ερωτευτεί... Μα είναι σαν πρίγκιπας! Η φωνή του, τα μαλλιά του, τα χείλια του.... Εντάξει, και για τα τραγούδια του πεθαίνω. Αυτό εννοείται! Και ο τρόπος που τραγουδάει... τον γουστάρω πολύ. Αλλά γουστάρω και να φιλάω και τον Λευτέρη γιατί... τα χείλια του μοιάζουν με του Αλκίνοου!

Στο σχολείο μου υπάρχει ένα παιδί κωφάλαλο, το οποίο αντί να πηγαίνει σε ειδικό σχολείο, φοιτεί σε ενιαίο λύκειο. Δεν το λέω ρατσιστικά... Αντιθέτως... Δυστυχώς υπάρχουν ελάχιστα παιδιά που έχουν την υπομονή και τη διάθεση να «επικοινωνήσουν» μαζί του. Όλοι σχεδόν το αποφεύγουν ή απλώς αρκούνται στα τυπικά. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το παιδί να μην έχει κανένα φίλο, κανέναν να τον ακούσει όταν του συμβαίνει κάτι, αλλά και κανένα κέρδος που έρχεται στο σχολείο, αφού δεν μπορεί να παρακολουθήσει και να κατανοήσει ούτε το 20% της παράδοσης. Ρώτησα να μάθω γιατί δεν το έστειλαν αλλού και μου είπαν ότι οι γονείς του δεν μπορούσαν να παραδεχτούν αυτή την «ικανότητα» του παιδιού τους... Δεν ήθελαν οι ίδιοι μάλλον να αισθάνονται κατώτεροι στέλνοντας το παιδί τους σε ένα μέρος όπου θα έχτιζε πραγματικές φιλίες και θα είχε κάποιο όφελος... Ο καιρός περνάει, η χρονιά τελειώνει όπως θα τελειώσουν και οι υπόλοιπες χρονιές γι' αυτό το παιδί: μοναχικά, εικονικά και βουβά.

Άρτεμις

Ευχαριστώ που υπάρχετε και ακούτε το μακρύ και το κοντό του καθενός και που κάθεστε και διαβάζετε ό,τι γράφω. Αυτό το μήνυμα είναι η φωνή των μαθητών όχι μόνο του τελευταίου αλλά και του πρώτου θρανίου. Η φωνή που γίνεται κραυγή. Λοιπόν...
Γαμώ... τον διευθυντή που μου έδωσε 4ήμερη επειδή έγραψα με τεράστια γράμματα που μπάνιζαν στο θρανίο «ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ»...
Γαμώ... τη ζωή μου γιατί έχω 7 ώρες σχολείο το πρωί, 7 ώρες φροντιστήριο το απόγευμα και το διάλειμμα δε φτάνει ούτε για τσιγάρο...
Γαμώ... τη φιλόλογό μου που την πέφτει στην ψύχρα σ' αυτόν που γουστάρω (Έλεος!).
Γαμώ... τον μπάρμπα που μένει στην οικοδομή μου και κάθε φορά που βάζω μουσική μου κάνει παρατήρηση (μένω στον έκτο όροφο κι αυτός στον πρώτο...)
Γαμώ... την τύχη μου γιατί εξαιτίας των κυριακάτικων θεμάτων στο φροντιστήριο έχω να βγω σαν άνθρωπος από τα Χριστούγεννα...
Γαμώ... τον **** γιατί δεν με γαμάει αυτός...

Η μούμια....

Γειιιά! Είμαι ένα μίζερο, άρρωστο πλάσμα και είναι Κυριακή πρωί. Το κεφάλι μου βράζει, ο λαιμός μου πονά, η μύτη μου τρέχει σαν χαλασμένος σωλήνας.
Τα κυριακάτικα πρωινά έχουν κάτι το αποκρουστικό. Αναβλύζει από μέσα τους η βαρεμάρα. Μυρίζουν άζαξ και μπάρμπεκιου. Ξυπνάς αργά και είσαι μπιχλιάρα. Μαλλιά άλουστα, αχτένιστα, μάτι που δεν λέει να ανοίξει από την τσίμπλα. Άντε και κάτι γίνεται με τις βροχερές μέρες. Κάθεσαι μέσα, μασουλάς τίποτα γλυκό και λες «αφού δεν έχω τι να κάνω, ας διαβάσω».
Σήμερα όμως; Σήμερα που ο ήλιος καίει και τα πουλάκια τιτιβίζουν; Και ο γύφτος περνά από κάτω και πουλάει καστανόχωμα και γλάστρες; Στο πίσω μέρος του κεφαλιού ένα σπαστικό καλικαντζαράκι τσιρίζει. «Διάβασε! Διάβασε!». Εσύ δεν θες. Θες να είσαι έξω, σε μια καφετέρια, μια πλατεία ή βόλτα σε μια παραλία. Να μην σκέφτεσαι τίποτα. Και να κάαααθεσαι.
Θα μου πεις τώρα, τι σε εμποδίζει ρε ηλίθια; Γράφτα όλα και φύγε. Βγες βόλτα. Μα δεν καταλαβαίνεις; Θέλω να μην σκέφτομαι τίποτα. Να μην ΠΡΕΠΕΙ να γυρίσω. Να πάω να κάτσω σε ένα βράχο και να ξέρω από την πιο μακριά τρίχα του κεφαλιού μου μέχρι το πιο ακριανό κομμάτι του νυχιού πως είμαι ελεύθερη. Να μπορώ να κάτσω σε αυτό τον βράχο όση ακριβώς ώρα γουστάρω. Κάποτε δεν θα συμβεί και αυτό; Νομίζω πως αυτός θα έπρεπε να είναι ένας από τους στόχους της ζωής μου.
Φεύγω τώρα. Πάω να φυσήξω την μύτη μου.

Δε μ' αρέσει να κοιμάμαι τα βράδια. Νιώθω ότι χάνω το χρόνο μου. Γι'αυτό κάθε Παρασκευή και Σαββάτο προσπαθώ να κοιμάμαι αργά, κατά τις 6μιση το πρωί ας πούμε. Δεν αντέχω να είμαι κλεισμένη σπίτι και να ακούω τα αυτοκίνητα απ' έξω. Τη λατρεύω τη νύχτα. Κάθε βράδυ θέλω να είμαι έξω. Αλλά είμαι μόλις 14 κι ούτε μέχρι τις 9:30 δε μ' αφήνουν.
Το μόνο που μου δίνει θάρρος να συνεχίσω είναι η μουσική. Βάζω τα ακουστικά και όλα χάνονται, προβλήματα, άγχη, στεναχώριες. Φαντάζομαι ότι είμαι αλλού. Ότι φεύγω απ' το σπίτι μου, από αυτή την κωλόπολη, από αυτή τη χώρα. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι κάποια μέρα θα φύγω. ΘΑ ΦΥΓΩ και ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ. Δε με νοιάζει πώς. Δε με νοιάζει αν θα έχω λεφτά ή σπίτι.
Όταν όμως κόβομαι στα χέρια και στα πόδια, αυτά δε μ' ενδιαφέρουν, φαντάζουν τόσο μικρά. Μετρώ 17 (και παραπάνω) σημάδια από κοψίματα. Κάτι με νευριάζει, βγάζω τον εαυτό μου άχρηστο κι ας μη φταίω εγώ. Τα παίρνω στο κρανίο, θέλω να τα σπάσω όλα. Αντί γι' αυτό ή δαγκώνομαι βαθιά ή χαρακώνομαι ή χτυπάω το κεφάλι μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν η αυτοεκτίμησή μου πέφτει ή όταν όλα σκοτεινιάζουν, θέλω να μου ανοίξω πληγές. Πείτε μου είναι κι αυτό φυσιολογικό και λόγω ηλικίας; Θολώνει το μυαλό μου. Αυτές τις στιγμές είμαι ενεργό ηφαίστειο. Έχω μαζέψει τόση ενέργεια μέσα μου που δε τη βγάζω έτσι όπως θέλω και προτιμώ αυτό το λάθος τρόπο. Οι γονείς μου με ρωτάνε γιατί. Αυτό είναι που μισώ. Αυτές τις στιγμές θέλω να δράσω, να ξεσπάσω κι αυτοί ρωτάνε, ρωτάνε, ρωτάνε.

Είμαι 25 στα 26. Δεν έχω τελειώσει ακόμα τη σχολή μου (Φυσικό). Δεν έχουν σταματήσει να με απασχολούν τα ίδια θέματα που με απασχολούσαν και στο σχολείο. Η εκπαίδευση,τα κριτήρια αξιολόγησης των μαθητών, η σοβαροφάνεια των καθηγητών. Δοκίμασα να δουλέψω ως επιτηρητής σε φροντιστήριο και δεν άντεχα το βλέμμα των μαθητών. Χωρίς καν να επιβλέπω ήμουν ξαφνικά ο αντιπαθής, αυτός που έπρεπε να φοβάσαι! Και ήταν ελάχιστος ο χρόνος από τότε που καθόμουν εγώ σ' εκείνα τα θρανία. Δοκίμασα να διδάξω και αηδίασα με τη νοοτροπία των γονιών... «Το ξέρουμε ότι το παιδί δεν θα περάσει, απλά σε έχουμε βάλει να του κάνεις μάθημα για να μη γυρίσει ποτέ να μας πει ότι το εγκαταλείψαμε»...
Ένιωσα μια δικαίωση όταν διάβασα για τις εξετάσεις της σχολής μου τα μαθήματα της εκπαίδευσης (Διδακτική, αξιολόγηση κλπ), όπου εξηγείται ξεκάθαρα το πόσο λάθος είναι το παρόν εκπαιδευτικό σύστημα, ειδικά στα σχολεία. Κορυφαίο σκηνικό να γράφεις σε εξετάσεις για το πόσο λάθος είναι οι εξετάσεις στην αξιολόγηση ενός μαθητή!

Κρατάω στα χέρια μου το 6ο τεύχος σας κι αυτή τη φορά δεν κρατήθηκα... Αυτή τη φορά αποφάσισα... να τα κατεβάσω!!! Όχι τα παντελόνια μου, αλλά τις άμυνες και τις ανασφάλειες του μυαλού και της ψυχής μου... και να σας μιλήσω για τη συνάντησή μου μαζί σας και με τα παιδιά που σας γράφουν. Να σας επιστρέψω κάτι που μου χαρίζετε και νιώθω να σας το χρωστάω.
Λοιπόν! Δύο χρόνια σχεδόν τώρα, κάθε φορά που στις ομάδες γονέων που δουλεύω έρχεται ο καιρός να μιλήσουμε για την εφηβεία, τους φέρνω τα κείμενά σας. Τα κείμενα από «τη σελίδα που εσείς γράφετε». Το καθένα σε δικό του χαρτί και το καθένα στο στόμα κι ενός γονιού. Nα το διαβάσει μπροστά στους άλλους σαν να μιλάει ο ίδιος. Δεν τους λέω τίποτα, δεν κάνω καμιά εισαγωγή, καμιά θεωρία, καμιά άσκηση... Δίνω στον καθένα και την καθεμιά -μπαμπά και μαμά- και από ένα κείμενο. Από ένα όνειρο, από ένα δάκρυ, από μια ελπίδα, από ένα φτύσιμο, από ένα γαμώτο, από μια κραυγή. Και μετά; Μετά, ρε καθάρματα (κι εγώ από αυτή τη ράτσα), νεκρική σιγή!!! Οι μισοί κλαίνε κι οι άλλοι μισοί... σφίγγονται για να μην κλάψουν... Απ' τα τόσα χρόνια που έρχομαι σε επαφή με γονιούς εφήβων (πάνω από 10 τώρα πια) αυτές οι στιγμές είναι οι πιο δυνατές, οι πιο λυτρωτικές για όλους μας.

Πάντα τέτοια
Ο Γιατρός

Το cd του περσινού schoolwave, όπως πρέπει να έχετε μάθει, έχει πάει από χέρι σε χέρι σε όλους, σε όλη την Ελλάδα και έχει κάψει όλα τα ηχεία (συμπεριλαμβάνονται και οι ψείρες στα disc man)!!! Πριν από ένα μήνα ανεβαίναμε Θεσσαλονίκη για την πενταήμερη. Καθώς περνάγαμε από τα Τέμπη (κοντά στο σημείο που σκοτώθηκαν τα παιδιά), ο κολλητός μου είχε την ιδέα να παίξουμε στο λεωφορείο το τραγούδι των «Στίγμα», το «Όσα ανταμώνω τα φτιάχνω τραγούδι». Περιττό να σας πω το τι δέος νιώσαμε όλοι και ότι σε όλο το λεωφορείο δεν ακουγόταν τίποτα, παρά μόνο οι στίχοι του τραγουδιού. Με το που τελειώνει το τραγούδι παίρνω το cd για να γυρίσω στη θέση μου και βλέπω τα περισσότερα κορίτσια του λεωφορείου (μαζί με μια καθηγήτρια αν θυμάμαι σωστά) δακρυσμένα ενώ όλα τα αγόρια είχαν τα κεφάλια σκυμμένα! Μετά από κανένα 15λεπτο, όταν όλοι είχαν ηρεμήσει, άρχισε η βροχή ερωτήσεων από όσους δε γνώριζαν: «Ποιανού είναι το cd;», «Θα το αντιγράψεις σε παρακαλώ για να μου το δώσεις;»...

Χάθηκε η σοβαρότητα όταν δημοσιεύετε στο περιοδικό σας αισχρότητες, βωμολοχίες και ΜΟΥΝΤΖΩΜΑΤΑ για την καλή ή κακή υπουργό Παιδείας. «Εδώ και έξι μήνες τα έχω με τον καθηγητή μου»... Μπράβο, και εις ανώτερα... Ο επόμενος έμεινε λέει «μαλάκας»... ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΝΩΤΕΡΑ... Και βεβαίως δεν λείπει τίποτα, ουτε τα ΣΚΑΤΑ, το χέσε μέσα, οι αγγλοσαξωνικές μπούρδες, οι περιγραφές για την ομορφιά της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ (έλεος πιά). Και αλήθεια, τι ωραίες εκφράσεις, πχ. «ΓΑΜΗΣΕ ΤΑ». Και ο εξευτελισμός δεν έχει όρια.
Επιτρέψατέ μου να απαντήσω στον κ. Ιωάννη από την Λευκωσία ο οποίος χαρακτηρίζει την νοοτροπία στην Κύπρο «ηλίθια»... Αγαπητέ κ. Ιωάννη, υπηρέτησα σαν αξιωματικός στην Κύπρο και θαύμασα την τάξη και πειθαρχία που υπάρχει... Γιατί κ. Ιωάννη να καταργήσετε τη στολή;; Μήπως για να φορέσετε και εσείς αλλοπρόσαλλα δήθεν επώνυμα πανάκριβα ρούχα;;; Επιλέγετε την ανεξέλεγκτη ασυδοσία σε ντύσιμο, συμπεριφορά, εμφάνιση;;;;; Και πώς θα ζήσετε φίλε κ. Ιωάννη χωρίς Rockwave (σοβαρότατη παράλειψη του Υπουργείου Παιδείας Κύπρου!!!!). Θέλετε μακριά μαλλιά και βεβαίως το επιχείρημά σας για σκουλαρίκια, χαλκάδες και άλλα τινά δεν πείθει. Και εμείς εδώ στην Κρήτη έχουμε 40 C, όμως δεν πάνε τα παιδιά μας στο σχολείο με κοντό παντελονάκι. Όχι, το μακρύ μαλλί, χαλκάδες, σκουλαρίκια και όλα αυτά τα «λιλλιά» δεν επηρεάζουν την εκπαιδευτική σας απόδοση.
Αντί κ. Ιωάννη να σας προβληματίζουνε τέτοια θέματα, σας συμβουλεύω να ασχοληθείτε με τα μαθήματά σας σε μια χώρα με αξιοζήλευτη παιδεία και αξιοζήλευτο επίπεδο. Όταν θα εγκαταλείψετε το σχολείο, κάντε ό,τι θέλετε. Μέχρι τότε, μάθετε να είστε ευπρεπής και κόσμιος και μη χαρακτηρίζετε την όποια νοοτροπία σαν «ηλίθια»....

Φιλικά
Κ. Κατσαράκης
Ελιά, Κρήτη

Κάπου διάβασα πως οι νέοι είναι το τραγούδι τους. Αν είναι έτσι ντρέπομαι.
Ντρέπομαι που η γενιά μου είναι ένα σκυλοτράγουδο, μια «αγάπη από Nylon» και όχι «ειν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή».
Ντρέπομαι που προτιμούν να «χορεύουν Mambo AEAAA(!)» και όχι να πηγαίνουν «στη χώρα που χορεύουν όλοι, όλη μέρα».
Nτρέπομαι που οι Τρεις Ευχές πήγαν στο Fame Story.

Είμαι 14 χρονών και πηγαίνω σε ένα πολύ καθώς πρέπει σχολείο. Το Αρσάκειο Ψυχικού. Δεν το διάλεξα εγώ, ούτε και ήθελα ποτέ να πάω εκεί. Πριν 2 χρόνια όμως που γίνονταν οι εισαγωγικές εξετάσεις για το Γυμνάσιο, και εγώ πήγαινα στο λατρεμένο μου δημόσιο, οι γονείς μου μού έλεγαν «Δώσε ρε Εφούλα, έτσι για να δεις πόσο αξίζεις. Αν δεν θέλεις να πας, εμείς δε θα σε πιέσουμε -η επιλογή είναι δική σου». Ε, και εγώ η ηλίθια το ΄χαψα και, αφού πέρασα, με γράψαν με το ζόρι! Τι κι αν φώναζα, κι αν έκλαιγα -εμένα κανείς δε με λογάριαζε. «Το κάνουμε για το καλό σου Εφούλα, ξέρουμε εμείς», όλο αυτό άκουγα. Πού ξέρετε εσείς, ρε μαλάκες, το καλό μου; Και τελικά, βγήκα αληθινή. Γιατί τα παιδάκια εδώ πέρα -με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι όλα κάτι χαζοτρέντουλα, κυρίως από βόρεια προάστια, τα οποία φοράνε απαραιτήτως κάτι μαλακομπουφάν που τα λένε Barbour, παντελονάκι φίρμα και φουτεράκι GAP, αλλιώς δεν είσαι αποδεκτός. Ακούνε απροσδιόριστη μουσική και έχουν όλοι, μα όλοι, mp3 ipod. Τα αγόρια γουστάρουν μόνο αυτές τις τσούλες και καμιά άλλη που να τολμάει να ξεφεύγει από το κύμα της τρεντιάς. Όχι δηλαδή ότι είναι κάτι σπουδαίο και αυτοί -φλώροι που κοιτάνε πώς θα δείξουν πόσο άντρες είναι. Οι καθηγητές-όπως σε κάθε σχολείο άλλωστε- έχουν την απόλυτη εξουσία και κάνουν ό,τι τους καπνίσει, χωρίς να λογαριάζουν τη γνώμη μας. Ακόμη και στα ελάχιστα κενά γίνεται συνήθως μάθημα. Καταλαβαίνετε ελπίζω το δράμα μου.

Έφη, Αγ. Δημήτριος

Ο αδερφός της φίλης μου πάει Β' Λυκείου και όσες φορές ειδωθήκαμε μου φάνηκε πολύ καλός (από όλες τις απόψεις...). Από την φίλη μου έμαθα το κινητό του και του έκανα αρκετές αναπάντητες. Αρχίσαμε να στέλνουμε sms, χωρίς να του έχω πει ποια είμαι. (Στην φίλη μου έχει πει ότι είμαι πολύ όμορφη και ότι έχω φάση). Τέλος πάντων, μου ζήτησε να βρεθούμε αλλά η φίλη μου έφερε αντιρρήσεις.
Μόλις γύρισα! Στο εμπορικό που είχαμε συνάντηση πήγαμε κάτω από τις σκάλες και με φίλησε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ήταν η τελειότερη μέρα της ζωής μου!

SEE YOU!
Ένα ερωτευμένο πρωτάκι του Γυμνασίου!