Στο σχολείο μου υπάρχει ένα παιδί κωφάλαλο, το οποίο αντί να πηγαίνει σε ειδικό σχολείο, φοιτεί σε ενιαίο λύκειο. Δεν το λέω ρατσιστικά... Αντιθέτως... Δυστυχώς υπάρχουν ελάχιστα παιδιά που έχουν την υπομονή και τη διάθεση να «επικοινωνήσουν» μαζί του. Όλοι σχεδόν το αποφεύγουν ή απλώς αρκούνται στα τυπικά. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το παιδί να μην έχει κανένα φίλο, κανέναν να τον ακούσει όταν του συμβαίνει κάτι, αλλά και κανένα κέρδος που έρχεται στο σχολείο, αφού δεν μπορεί να παρακολουθήσει και να κατανοήσει ούτε το 20% της παράδοσης. Ρώτησα να μάθω γιατί δεν το έστειλαν αλλού και μου είπαν ότι οι γονείς του δεν μπορούσαν να παραδεχτούν αυτή την «ικανότητα» του παιδιού τους... Δεν ήθελαν οι ίδιοι μάλλον να αισθάνονται κατώτεροι στέλνοντας το παιδί τους σε ένα μέρος όπου θα έχτιζε πραγματικές φιλίες και θα είχε κάποιο όφελος... Ο καιρός περνάει, η χρονιά τελειώνει όπως θα τελειώσουν και οι υπόλοιπες χρονιές γι' αυτό το παιδί: μοναχικά, εικονικά και βουβά.

Άρτεμις