Δε μ' αρέσει να κοιμάμαι τα βράδια. Νιώθω ότι χάνω το χρόνο μου. Γι'αυτό κάθε Παρασκευή και Σαββάτο προσπαθώ να κοιμάμαι αργά, κατά τις 6μιση το πρωί ας πούμε. Δεν αντέχω να είμαι κλεισμένη σπίτι και να ακούω τα αυτοκίνητα απ' έξω. Τη λατρεύω τη νύχτα. Κάθε βράδυ θέλω να είμαι έξω. Αλλά είμαι μόλις 14 κι ούτε μέχρι τις 9:30 δε μ' αφήνουν.
Το μόνο που μου δίνει θάρρος να συνεχίσω είναι η μουσική. Βάζω τα ακουστικά και όλα χάνονται, προβλήματα, άγχη, στεναχώριες. Φαντάζομαι ότι είμαι αλλού. Ότι φεύγω απ' το σπίτι μου, από αυτή την κωλόπολη, από αυτή τη χώρα. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι κάποια μέρα θα φύγω. ΘΑ ΦΥΓΩ και ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ. Δε με νοιάζει πώς. Δε με νοιάζει αν θα έχω λεφτά ή σπίτι.
Όταν όμως κόβομαι στα χέρια και στα πόδια, αυτά δε μ' ενδιαφέρουν, φαντάζουν τόσο μικρά. Μετρώ 17 (και παραπάνω) σημάδια από κοψίματα. Κάτι με νευριάζει, βγάζω τον εαυτό μου άχρηστο κι ας μη φταίω εγώ. Τα παίρνω στο κρανίο, θέλω να τα σπάσω όλα. Αντί γι' αυτό ή δαγκώνομαι βαθιά ή χαρακώνομαι ή χτυπάω το κεφάλι μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν η αυτοεκτίμησή μου πέφτει ή όταν όλα σκοτεινιάζουν, θέλω να μου ανοίξω πληγές. Πείτε μου είναι κι αυτό φυσιολογικό και λόγω ηλικίας; Θολώνει το μυαλό μου. Αυτές τις στιγμές είμαι ενεργό ηφαίστειο. Έχω μαζέψει τόση ενέργεια μέσα μου που δε τη βγάζω έτσι όπως θέλω και προτιμώ αυτό το λάθος τρόπο. Οι γονείς μου με ρωτάνε γιατί. Αυτό είναι που μισώ. Αυτές τις στιγμές θέλω να δράσω, να ξεσπάσω κι αυτοί ρωτάνε, ρωτάνε, ρωτάνε.