Κρατάω στα χέρια μου το 6ο τεύχος σας κι αυτή τη φορά δεν κρατήθηκα... Αυτή τη φορά αποφάσισα... να τα κατεβάσω!!! Όχι τα παντελόνια μου, αλλά τις άμυνες και τις ανασφάλειες του μυαλού και της ψυχής μου... και να σας μιλήσω για τη συνάντησή μου μαζί σας και με τα παιδιά που σας γράφουν. Να σας επιστρέψω κάτι που μου χαρίζετε και νιώθω να σας το χρωστάω.
Λοιπόν! Δύο χρόνια σχεδόν τώρα, κάθε φορά που στις ομάδες γονέων που δουλεύω έρχεται ο καιρός να μιλήσουμε για την εφηβεία, τους φέρνω τα κείμενά σας. Τα κείμενα από «τη σελίδα που εσείς γράφετε». Το καθένα σε δικό του χαρτί και το καθένα στο στόμα κι ενός γονιού. Nα το διαβάσει μπροστά στους άλλους σαν να μιλάει ο ίδιος. Δεν τους λέω τίποτα, δεν κάνω καμιά εισαγωγή, καμιά θεωρία, καμιά άσκηση... Δίνω στον καθένα και την καθεμιά -μπαμπά και μαμά- και από ένα κείμενο. Από ένα όνειρο, από ένα δάκρυ, από μια ελπίδα, από ένα φτύσιμο, από ένα γαμώτο, από μια κραυγή. Και μετά; Μετά, ρε καθάρματα (κι εγώ από αυτή τη ράτσα), νεκρική σιγή!!! Οι μισοί κλαίνε κι οι άλλοι μισοί... σφίγγονται για να μην κλάψουν... Απ' τα τόσα χρόνια που έρχομαι σε επαφή με γονιούς εφήβων (πάνω από 10 τώρα πια) αυτές οι στιγμές είναι οι πιο δυνατές, οι πιο λυτρωτικές για όλους μας.

Πάντα τέτοια
Ο Γιατρός